เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 944

บอยล์อุ้มเชอรีชออกมาจากโรงพยาบาลหลังจากที่เธอตื่น

เชอรีชกอดคอบอยล์ เธอถามด้วยความสงสัย "หมอไม่ให้ฉันรักษาในโรงพยาบาลแล้วเหรอ?"

บอยล์ตอบเธอ "เขาไม่กล้าบังคับคุณให้อยู่โรงพยาบาลหรอก ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม"

เชอรีชเม้มปาก "ไม่ยักรู้ว่าพวกเขาก็เชื่อฟังด้วย"

บอยล์ก้มลงมองผ้าพันแผลที่พันแขนของเธอ "นี่เป็นโรงพยาบาลของผม พวกเขาต้องเชื่อฟังผมสิ แล้วก็ต้องเชื่อฟังคุณเหมือนกัน"

เชอรีชพูด "หมอคิดว่าฉันป่วยที่กรีดข้อมือตัวเอง พวกเขาไม่ฟังฉันเลย"

บอยล์รู้สึกลำบากใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านของเธอ

เขายิ้มแล้วมองเธอ เธอดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

เขาอุ้มเธอเข้าไปในรถ

เชอรีชซบอกแล้วถามเขาอย่างร่าเริง "ฉันทำให้วิทนีย์กับคนอื่นกลัวหรือเปล่า?"

บอยล์ลูบผมแล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอ "พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทคุณ จะกลัวคุณได้ยังไง?"

เชอรีชเงียบและซบอกเขา เธอหลับตาแล้วพูดอย่างเหนื่อยล้า "ฉันง่วงแล้ว"

บอยล์กอดเธอแล้วบอก "นอนเถอะ"

บอยสัมผัสแผลของเธอหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ใจเขาสลาย

บอยล์อุ้มเธอไปข้างบนหลังจากพวกเขามาถึงบ้าน เชอรีชตื่นทันทีเมื่อเขากำลังจะวางเธอลงบนเตียง

เธอลูบแขนบอยล์แล้วบอกเขา "บอยล์ เราไปหาลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ในเมืองกันเถอะ"

ครั้งนี้บอยล์ไม่ได้ปฏิเสธเธอด้วยการอ้างว่างานยุ่งอีก เขากลับเห็นด้วยกับเธอ "ก็ได้ พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมลิตเติ้ลบีน สเปราท์ กันคุณคิดว่าไง?"

"คุณพูดจริงนะ?" เธอตื่นเต้นมาก

"ผมพูดจริง"

บอยล์มองเธอ "เราไปเยี่ยมมหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ กัน หลังจากไปหาลิตเติ้ลบีน สเปราท์ แล้วแล้วพักที่คอนโดกรีนทาวน์สองคืน คุณคิดว่าไง?"

เธอยิ้มแล้วตอบ "ก็ได้"

เธอไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว เธอพอใจกับแผนของบอยล์มาก

เช้าวันต่อมา บอยล์เก็บของแล้วเข้าไปในเมืองกับเชอรีช

บอยล์ส่งคนไปทำความสะอาดคอนโดของเขาที่กรีนทาวน์ประจำ บ้านจึงสะอาดอย่างไร้ที่ติเมื่อพวกเขามาถึง

พวกเขามาจากสนามบิน และทิ้งกระเป๋าไว้ที่คอนโด

แล้วพวกเขาก็ไปเยี่ยม ลิตเติ้ลบีน สเปราท์

เชอรีชโทรหาลิตเติ้ลบีน สเปราท์ พวกเขานัดเจอกันที่พลาซ่า ใกล้ดาวน์นีย์ เรสซิเดนซ์

มีนกพิราบฝูงใหญ่ที่พลาซ่าเมื่อพวกเขามาถึง ผู้ปกครองบางคนซื้ออาหารให้ลูกของพวกเขา ป้อนนกพิราบ

เชอรีชเห็น ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ สะพายกระเป๋าสีแดงนั่งอยู่ตรงม้านั่ง

เธอชี้ไปที่ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ที่นั่งอยู่ไม่ไกลแล้วยิ้มให้บอยล์ "นั่น ลิตเติ้ลบีน สเปราท์"

บอยล์มองไปยังทิศทางที่เธอชี้ให้ดู มันว่างเปล่า แต่เขาก็ยิ้มแล้วบอกเธอ "ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ น่ารักนะ"

เชอรีชดึงบอยล์แล้วเดินเข้าไปหาลิตเติ้ลบีน สเปราท์

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ถามเธอ "พี่เจลลี่ บีน นี่คนรักของพี่เหรอคะ?"

เชอรีชยิ้มและแนะนำเขาให้เธอ "เขาชื่อบอยล์ เป็นคนรักของพี่เอง"

ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ยิ้มแล้วพูด "พี่เจลลี่ บีน คนรักของที่หล่อมากเลย หนูชอบเขามาก พ่อในจินตนาการของหนูก็หล่อเหมือนกันค่ะ"

เชอรีชบอกบอยล์ "เธอบอกว่าคุณเหมือนพ่อของเธอน่ะ"

บอยล์กลั้นน้ำตาแล้วพูดเสียงแหบ "ทำไมวันนี้เราไม่เป็นพ่อแม่ให้ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ล่ะ?"

บอยล์เป็นคนฉลาด เขาเดาได้ว่า ลิตเติ้ลบีน สเปราท์เป็นยังไงในจินตนาการของเธอ

เชอรีชตกใจเมื่อได้ยินคำแนะนำของบอยล์ เธอแปลกใจ

บอยล์บอกเธอ "ทำไมไม่ถาม ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ ล่ะว่าเธอโอเคหรือเปล่า?"

เชอรีชถาม ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ เชอรีชยิ้มแล้วปรบมืออย่างมีความสุขเมื่อเธอเห็นด้วย

เขาไม่ได้ขับรถไปที่นั่น

เขาเอารถจักรยานตอนที่เขาเคยขี่ ตอนที่ยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเมื่อเจ็ดปีก่อน ออกมาจากโรงจอดรถ ยางรถยังดีอยู่แม้จะผ่านมาเจ็ดปีแล้ว มันยังใช้งานได้ดีอยู่

บอยล์ขี่รถจักรยานไปหาเชอรีช

เหมือนได้ย้อนกลับไปในวันเวลาเก่า ๆ

บอยล์หยุดรถตรงหน้าเธอแล้ววางขาข้างหนึ่งลงบนพื้น เขายิ้มแล้วบอกเธอ "เชอรีช ขึ้นมาสิ"

เขาจับเอวเธอด้วยมือข้างเดียว และให้เธอมานั่งที่นั่งด้านหน้า

เขาก้มลงมองเธอ "จับแน่น ๆ นะ เราจะไปกันแล้ว"

บอยล์ขี่รถจักรยานเก่ง เชอรีชรู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา

ลมอุ่นพัดผ่านหูเธอเบา ๆ

เชอรีชมีความสุขกับทิวทัศน์ตลอดทางจากคอนโดกรีนทาวน์ จนไปถึงมหาวิทยาลัยแคพิทัล ซิตี้ ทำให้เธอคิดถึงเมื่อเจ็ดปีก่อนว่าเป็นยังไง

บอยล์จอดรถจักรยานไว้ในที่จอดรถจักรยาน เมื่อพวกเขามาถึงมหาวิทยาลัย

พวกเขาเดินจับมือกันเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

มันไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ ในมหาวิทยาลัยจึงต็มไปด้วยนักศึกษา

พวกเขาดูเหมือนคนทั่วไป บอยล์กับเชอรีชไม่ได้ดูแตกต่าง เมื่อพวกเขาเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษา

พวกเขาดูเหมือนคู่รักทั่วไปในมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยเปลี่ยนไปหลังจากผ่านมาเจ็ดปี พวกเขาสร้างสนามและโรงอาหารก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

บอยล์กับเชอรีชทานอาหารมื้อเย็นในโรงงาน

เชอรีชพูด "ตอนนี้รสชาติอาหารเปลี่ยนไปนะ"

บอยล์บอกเธอ "ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะผ่านมาเจ็ดปี แต่ผมยังเป็นเหมือนเดิม ผมจะรอคุณอยู่ที่เดิม ไม่ว่าคุณเลือกที่จะหันหลังให้ ผมจะยังอยู่ตรงนั้น ผมยังเป็นบอยล์ที่รักคุณเสมอ"

เชอรีชมองเขาแล้วยิ้ม