เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 946

บอยล์ดึงเชอรีชเข้าไปในสวนสนุก หลังจากที่มาถึงตรงประตู

เชอรีชคิดว่ามันแปลก "เราไม่ต้องซื้อตั๋วเหรอ?"

บอยล์บอกเธอ "ผมคิดว่าคุณไม่ต้องใช้ตั๋วหรอก เพราะคุณสวยไงล่ะ"

เชอรีชพูดไม่ออก

เธอเป็นเจ้าของสวนสนุก ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ต้องใช้ตั๋วหรอก

แม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน แต่สวนสนุกก็ส่องแสงสว่างเหมือนตอนกลางวัน

เชอรีชเห็นสวนสนุกตกแต่งไปด้วยรูปส้ม ตอนที่เธอเดินเข้ามาข้างใน

น้ำตกตรงทางเข้าก็เป็นรูปผลส้ม ทำให้ได้บรรยากาศเหมือนตอนเด็ก

"ฉันไม่เคยมาที่สวนสนุกนี่ในเมืองมาก่อนเลย มันเพิ่งสร้างเหรอ?"

บอยล์ตอบเธอ "เพิ่งสร้างเสร็จปีนี้เอง"

"มีแต่รูปส้มทั้งนั้น เป็นโลโก้ของสวนสนุกนี่หรือเปล่า?"

บอยล์บอกเธอ "นี่เป็นสวนสนุกของคุณนะ"

เชอรีชตกใจ "อะไรนะ?"

บอยล์มองเธอแล้วยิ้มด้วยความรักใคร่ "สวนสนุกนี้เรียกว่าสวนสนุกออเรนจ์ มันเป็นโครงการใหม่ของ เอ็มโอ กรุ๊ป และมีโลโก้เป็นรูปส้ม มันเป็นสวนสนุกแห่งแรกที่มีรูปส้มในบริษัทของเรา อีกแห่งหนึ่งในนอร์ท ซิตี้ ก็จะเสร็จเร็ว ๆ นี้เหมือนกัน"

"นี่เป็นของขวัญให้ฉันเหรอ?"

"ชอบหรือเปล่า?"

"ชอบสิ"

บอยล์มองเธอและนะนำ "เริ่มกันที่ม้าหมุนกันเถอะ?"

ไม่มีคนอื่นอยู่ในสวนสนุกแห่งนี้ ยกเว้นพนักงาน บอยล์และเชอรีช

บอยล์ได้จองสวนสนุกแห่งนี้ไว้ทั้งหมด

เพลงเด็กน่ารัก ๆ เล่นมาจากม้าหมุน บอยล์จับมือเชอรีชแล้วเดินเข้าไปข้างใน เขาอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนม้า

ม้าค่อนข้างตัวใหญ่เพราะพวกเขาสร้างขึ้นมาสำหรับผู้ใหญ่ มันรับน้ำหนักผู้ใหญ่สองคนได้

บอยล์ปีนขึ้นไปนั่งบนม้าตัวเดียวกันกับเชอรีช หลังจากที่เธอนั่งแล้ว

เชอรีชตกใจ เธอหันมามองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอ "ทำไม่ไม่ไปนั่งม้าตัวอื่นล่ะ?"

บอยล์มองเธอแล้วตอบ "ผมไม่อยากมองคุณจากระยะไกล ผมอยากกอดคุณ"

บอยล์กอดเอวเธอ

แล้วม้าหมุนก็เริ่มขยับ

เชอรีชบอกเขา "คุณจะถูกลงโทษ ถ้าไม่ใช่เจ้าของสวนสนุกนี้"

"แต่ผมเป็นเจ้าของสวนสนุกนี้นะ"

เชอรีชจำได้ "คุณเคยนั่งม้าไม้อยู่ข้างหลังฉันตลอด"

บอยล์ก้มลงหอมแก้มเธอ เขาพูดเสียงแหบ "เพราะผมจะถ่ายภาพคุณได้สะดวกกว่า"

"ตอนนี้คุณจะถ่ายรูปยังไง?"

บอยล์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วถ่ายเซลฟี่ "เราถ่ายรูปแบบนี้ก็ได้"

เชอรีชดูรูปแล้วเยาะเย้ยเขา "น่าเกลียด"

แต่บอยล์ก็ชอบรูปนั้นมาก "ยังไงคุณก็สวยอยู่แล้ว"

เชอรีชพูดไม่ออก

ชายคนนี้ถ่ายรูปในมุมที่ไม่สวยเลย

บอยล์พาเชอรีชไปที่เรือโจรสลัด หลังจากเล่นม้าหมุนเสร็จแล้ว

เรือโจรสลัดขยับ สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้า

บอยล์ขยับผ้าคลุมไหล่ และก้มลงถามเธอ "หนาวหรือเปล่า?"

"นิดหน่อย"

"เชอรีช"

เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะยื่นมือให้เขา

บอยล์กุมมือและดึงเธอเข้ามาในตู้

ประตูปิดและเริ่มขยับ

บอยล์กอดเธอ เขามองเธอแล้วถาม "ทำไมคุณลังเลล่ะ?"

เชอรีชหันมามองเขาแล้วแซว "ฉันอยากลงโทษคุณ"

บอยล์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เราจะไม่เลิกกันอีกแล้ว"

เชอรีชเล่นนิ้วของเขาแล้วถาม "ถ้าฉันตายก่อนคุณล่ะ? คุณจะอยู่เป็นเพื่อนฉัน ถ้าฉันเหงาหรือเปล่า?"

บอยล์ยิ้ม เขาก้มลงจูบคอเธอและตอบเสียงหนักแน่น "อยู่สิ"

ชิงช้าสวรรค์ขยับขึ้นไปสูงขึ้น เชอรีชมองโลกแห่งแสงสีที่อยู่ใต้เธอ

ส่วนบอยล์ก็ให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของชิงช้าสวรรค์

ตอนที่ชิงช้าสวรรค์เกือบจะถึงจุดสูงสุด เขาก็ก้มลงจูบหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

มันเป็นจูบโรแมนติกแบบฝรั่งเศส

เชอรีชสายตาพร่ามัวหลังจากถูกจูบ เธอลืมตาขึ้นมองเขา "ทำไมจู่ ๆ ก็จูบฉันล่ะ?"

บอยล์แนบหน้าผากกับเธอแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ "มีคนบอกผมว่าถ้าจูบแฟนตอนที่ชิงช้าสวรรค์ขึ้นไปจุดสูงสุดจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ผมเชื่อเธอ ตอนนี้ผมเลยได้อยู่กับเธอ"

แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเสน่หา

บอยล์คุกเข่าลงต่อหน้าเชอรีช เขายิ้มแล้วพูดกับเธอ "ผมเดาว่าเราจะได้รับคำอวยพร ถ้าผมขอแต่งงานบนชิงช้าสวรรค์"

เชอรีชมองเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

บอยล์มองเธอด้วยความรัก "ผมเจอคุณตอนอายุ 25 ชีวิตผมมีค่าขึ้นมาเพราะคุณ ผมอยากมอบความรักที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้คุณ ผมยังกลัวว่าจะทำได้ไม่ดีและอาจทำให้คุณผิดหวัง ผมกลัวจะทำให้คุณรู้สึกว่าความรักที่ดีที่สุดในโลกนี้ มันไม่มีอะไรพิเศษเลย"

"ตอนนี้ผมอายุ 32 ปี ผมสูญเสียคุณไปเจ็ดปี แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมรักใครสักคน มันเป็นครั้งแรกที่ผมรักใครสักคนเมื่อเจ็ดปีก่อน และผมก็ทำได้แย่มาก ผมหวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้ผมได้รักและมอบความรักที่ดีที่สุดในโลกนี้กับคุณนะ"