เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 947

ชิงช้าสวรรค์ค่อย ๆ จอดลงบนพื้น

มีผู้คนมาปรากฏตัวตอนที่ประตูเปิดออก

เชอรีชหันมามองข้างนอก ฮันท์ลีย์, วิทนีย์ และเฮกเตอร์ ทุกคนต่างก็มาปรากฏตัว

บอยล์หยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมาจากกระเป๋า เขาเปิดกล่องและถือไว้ตรงหน้าเธอ

"เชอรีช คุณจะแต่งงานกับผมและเป็นภรรยาผมหรือเปล่า? ผมสัญญาว่าจะไม่หย่ากับคุณ"

"แต่งเลย! แต่งเลย! แต่งเลย!"

เชอรีชมองชายที่คุกเข่าตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าว่างเปล่า ในทีสุดเธอก็ยิ้มแล้วกุมมือ "แต่งสิ"

บอยล์ช่วยสวมแหวนให้เธอ มันมีขนาดพอดี

เขากุมมือเธอ แล้วก้มลงจูบนิ้วซ้ายที่สวมแหวนเพชร

แล้วเขาก็อุ้มเธอออกมาจากชิงช้าสวรรค์ พร้อมกับเสียงเชียร์ของผู้คน

ฮันท์ลีย์เตรียมกระดาษหลากสีให้พวกเขา เขาเปิดฝาออกและพ่นสเปรย์

วิทนีย์ถาม "ได้ถ่ายวีดีโอบนชิงช้าสวรรค์หรือเปล่า? ฉันอยากเห็นการขอแต่งงานทั้งหมดเลย!"

แน่นอนว่าบอยล์เตรียมการมาดี เขาวางแผนขอแต่งงานล่วงหน้า และตั้งกล้องไว้ในชิงช้าสวรรค์

เขาโยนกล้องดิจิตอลให้วิทนีย์

วิทนีย์หลั่งน้ำตาตอนที่ดูวีดีโอ

ฮันท์ลีย์ดุเธอ "คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลย! เชอรีชเป็นคนที่ถูกขอเธอยังไม่ร้องไห้เลย! แล้วทำไมไม่ร้องไห้ตอนที่ผมขอคุณแต่งงานล่ะ?"

วิทนีย์เช็ดน้ำตากับแขนเสื้อของเขาแล้วตอบ "ก็มันไม่เหมือนกันนี่! แบบนี้มันซึ้งมาก!"

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็กลับมาที่คอนโดกรีนทาวน์ บอยล์ช่วยเป่าผมให้เชอรีชหลังจากเธอออกมาจากห้องน้ำ

เชอรีชพิงหน้าอกเขา เธอถอดแหวนออกแล้วชูขึ้น เธอสำรวจแหวนใต้แสงไฟและเห็นคำว่า 'รักตลอดกาล โม่' สลักอยู่ข้างในแหวน

ตัวหนังสืองดงามมาก มันคล้ายกับแหวนของบอยล์

"คุณเขียนเองเหรอ?"

บอยล์ยิ้มแล้วตอบ "คุณสวมไว้แบบนั้นแหละ รูปแบบการสลักคำในแหวนมาจากลายมือผม"

"แล้วของคุณล่ะ?"

บอยล์ตกใจ เขาจับมือเธอที่อยู่ไม่สุขแล้วมองเธอ "เราไม่มีถุงยางอนามัยนะ"

พวกเขาไม่ได้กลับมาที่คอนโดกรีนทาวน์บ่อยนัก เขาไม่คิดว่าเชอรีชจะเรียกร้องแบบนั้น

หลังจากรู้ว่าเธอป่วยเขาก็ไม่เคยแตะต้องเธอ แม้ว่าเขาจะคิดถึงเรือนร่างของเธอ

เขายับยั้งความปรารถนาและไม่บังคับเธอ ถ้าเธอไม่อยากทำ

เขาไม่อยากทำร้ายเธอ

บอยล์จูบหน้าผากแล้วบอกเธอ "รอจนกว่าเราจะกลับไปที่นอร์ท ซิตี้ พรุ่งนี้กันนะ"

เชอรีชดูเหนื่อย เธอขยับตัวในอ้อมกอดเขาและส่งเสียงอืม

บอยล์ลูบหลังเธอเบา ๆ

เขารู้ว่าเธอต้องการที่จะรู้สึกถึงการมีตัวตนของเขา เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเธอ เขากอดเธอแน่นขึ้น และจูบเธอเป็นเวลานาน

ในที่สุดเธอก็หลับไป เขายังรุ่มร้อนด้วยตัณหาอยู่

เขาต้องควบคุมตัวเองไว้