เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 949

บอยล์ล้างจานและวางไว้ที่ชั้นวางจาน หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว

มีบางอย่างที่นุ่มมากอดเขาจากข้างหลัง ตอนที่เขากำลังจะเช็ดโต๊ะด้วยผ้าขี้ริ้ว

"ทำไมไม่สนใจฉันล่ะ? โกรธที่ฉันบล็อก ดร.ชาเนียเหรอ?"

บอยล์ขมวดคิ้ว เขาพยายามซ่อนความรู้สึกในแววตา เขาลูบมือเธอที่กอดเอวเขาแล้วตอบ "ผมไม่โกรธหรอก"

เชอรีชกอดเขาแน่น

บอยล์ปวดหัวเมื่อมองหญิงสาวที่กอดเขา เขาอยากไปจากเธอ จะได้เลิกบล็อกชาเนียแล้วโทรหาเธอ

เชอรีชเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถาม "คุณทำความสะอาดโต๊ะให้เสร็จเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม?"

"มีอะไรหรือเปล่า?"

เชอรีชซบออกและกอดเอวเขาแน่น "ฉันอยากให้คุณจูบและกอดฉัน"

บอยใจสั่น เขาโยนผ้าขี้ริ้วทิ้งและล้างมือในอ่าง แล้วก้มลงอุ้มเธอ

เชอรีชมองเขาแล้วถาม "เสร็จแล้วเหรอ?"

บอยล์ตอบตอนที่อุ้มเธอขึ้นไปข้างบน "ผมไม่อยากทำความสะอาดแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ"

บอยล์หยิบกล่องถุงยางอนามัยมา ตอนที่เขาเดินผ่านโซฟา

น้ำในอ่างอาบน้ำสาดออกมาในห้องน้ำ

เจ็ดปีที่ไม่ได้สัมผัสกัน มันก็พอที่จะกระตุ้นตัณหาของพวกเขาแค่เพียงสัมผัสเดียว

น้ำกระจายเต็มห้องน้ำ เหมือนพวกเขาอยากจะเติมน้ำลงในสระน้ำ

บอยล์ลืมตาขึ้นเมื่อความปรารถนาของเขาถึงจุดสูงสุด เขามองหญิงสาวที่มีค่าในอ้อมกอดอย่างหลงใหล เขาพูดใกล้หูเธอเสียงแหบ "เชอรีช"

เชอรีชมองเขา "บอยล์ คุณเป็นของฉัน ห้ามไปร่วมมือกับคนอื่นรังแกฉันนะ"

บอยล์กอดเธอแน่น เขาครอบครองเรือนร่างของเธอโดยไม่มองเข้าไปในดวงตาของเธอ

น้ำหกเลอะเต็มห้อง

สองชั่วโมงผ่านไป เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องน้ำ

บอยล์พันผ้าเช็ดตัวให้เชอรีช แล้วอุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำ

เธอซบอกบอยล์ด้วยความเหนื่อย ปล่อยให้เขาเช็ดผมเธอด้วยผ้าเช็ดตัว

เชอรีชเบื่อ เธอมองหน้าอกเขาแล้วใช้นิ้วมือเคาะ

บอยล์อยากพูดอะไรกับเธอแต่เขาก็ไม่พูด เขามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วก้มลงจูบที่หน้าผาก ดวงตา แล้วถามเธอ "เหนื่อยหรือเปล่า?"

เชอรีชส่ายหน้า

บอยล์กอดเธอ เขาวางข้อศอกข้างหนึ่งลงบนเตียง เขาหยิบนิทานของแอนเดอร์สันมาจากโต๊ะข้างเตียง "วันนี้อยากฟังนิทานเรื่องอะไร?"

เชอรีชซบอกเขา เธอหลับตาแล้วตอบ "ชุดใหม่ของจักรพรรดิ"

เสียงทุ้มต่ำของบอยล์เหมือนเพลงกล่อมเด็ก เขาลูบหลังเธอเบา ๆ ตอนที่อ่านนิทานให้เธอฟัง และกล่อมเธอบนเตียง

หลังจากนั้นไม่นานเชอรีชก็หลับไป เธอพึมพำทั้งที่หลับตาไม่สนิท "พวกเขาไม่เห็นชุดใหม่ของจักรพรรดิ แต่ฉันเห็น"

บอยล์ถูแก้มของเขากับเชอรีช เขายิ้มให้เธอด้วยความรัก "หมายความว่าคุณฉลาดมาก"

"ไม่สำคัญว่าจักรพรรดิจะได้ใส่ชุดใหม่หรือเปล่า ตราบใดที่เขามีความสุข"

บอยล์รู้สึกมึนตอนที่ตอบ "ใช่ ตราบใดที่เขามีความสุข"

คงเหมือนกับตอนที่เธอเห็น ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ แต่คนอื่นไม่เห็น พูดตรง ๆ แล้ว ทำไมมันถึงได้สำคัญล่ะ?

ตราบใดที่เธอมีความสุข

แต่คำพูดของชาเนียก็ดังอยู่ในหูเขาเหมือนคำสาป "ถ้าเชอรีชไม่รักษาที่โรงพยาบาลตอนนี้ มีแนวโน้มที่เธอจะฆ่าตัวตาย และพยายามฆ่าตัวตายบ่อย ๆ บอยล์ คุณอยากให้เชอรีชทรมานไปตลอดเหรอ?"

บอยล์หลับตาแล้วถอนหายใจ

เชอรีชเกือบหลับไปแล้ว เมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก "บอยล์ ฉันเห็นว่ากระเป๋าของลิตเติ้ลบีน สเปราท์ สกปรก เธอใช้กระเป๋าสะพายสีแดงใบนั้นมานานแล้ว ทำไมแม่เธอถึงไม่ซื้อใบใหม่ให้ล่ะ?"

เชอรีชไม่มีเวลาไปตามหาบอยล์ เธอรีบลงไปข้างล่าง มีกุญแจรถหลายคันตรงทางเดิน เธอหยิบกุญแจรถต้นแบบที่เธอคุ้นเคยมา

เธอขับรถปอร์เช่สีขาวออกไปจากคฤหาสน์

บอยล์โทรหาชาเนียในห้องทำงานทันที หลังจากที่ปลดล็อกเธอ

เธอรับสายและสติแตก "บอยล์ ลอว์สัน คุณบอกว่าจะพาเชอรีชมาที่โรงพยาบาลวันนี้ ตอนนี้คุณอยู่ไหน? คุณไม่รับสายฉันเลย"

บอยล์อธิบาย "เชอเอาโทรศัพท์ผมไปและบล็อกคุณ ผมเพิ่งพาเธอเข้านอน"

ชาเนียขมวดคิ้วแล้วถาม "คุณจะพาเธอมาที่โรงพยาบาลเมื่อไหร่?"

บอยล์เม้มปากแล้วตอบ "พวกคุณเข้ามาได้ตอนที่เธอหลับสนิทแล้ว"

เขาไม่อยากส่งเธอไปโรงพยาบาลตอนที่เธอยังตื่นอยู่ เขาคิดว่ามันอาจทำลายศักดิ์ศรีของเธอ

เธออาจรู้สึกดีกว่า ถ้าพาเธอไปโรงพยาบาลตอนที่เธอหลับอยู่

เขาก็จะรู้สึกดีกว่าเช่นกัน อย่างน้อยเขาจะได้ไม่ต้องเห็นเธอขัดขืน

บอยล์วางสายและใช้มือลูบหน้า เขารู้สึกเหนื่อย

เขากำลังโกหกตัวเอง เขาบอกตัวเองว่าตราบใดที่ไม่ต้องเห็นเธอต่อต้าน และร้องไห้ต่อหน้าเขา หมายความว่าเธอจะได้ไม่ต้องทรมาน

บอยล์ใช้เวลาทำตัวเองให้สงบลงสักพัก แล้วออกมาจากห้องทำงาน

แต่เขาไม่เห็นเชอรีช ทันทีที่เข้ามาในห้องนอน

เขาใจสั่นและโทรหาเธอทันที

เชอรีชรับสายหลังจากที่โทรศัพท์ดังเป็นเวลานาน

บอยล์ถามด้วยความกังวล "เชอรีช คุณอยู่ไหน?"

เชอรีชขับรถด้วยความเร็ว เธอตอบเขา "บอยล์ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ มาตามหาฉันที่นอร์ท ซิตี้ เธออยู่ที่สนามบินคนเดียว และฉันก็เป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้กำลังไปรับเธอ ฉันวางสายก่อนนะ ลิตเติ้ลบีน สเปราท์ กำลังโทรหาฉัน..."