เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 957

หลังจากเครื่องบินลงจอด บอยล์ก็พาเชอรีชไปร้านอาหารชื่อดังในเมืองหลวงเพื่อรับประทานอาหาร

พวกเขาเลือกที่นั่ง

บอยล์นั่งข้างเธอ ขณะที่ทั้งคู่กำลังเริ่มดูเมนูอาหารด้วยกัน

พนักงานเสิร์ฟสาวถามพวกเขา “ต้องการสั่งอะไรดีคะ?”

บอยล์ตัดสินใจกินอะไรก็ได้ที่เชอรีชอยากจะกิน เขาไม่ได้เลือกมาก

ขณะที่เชอรีชมองไปที่ในส่วนของอาหารว่างในเมนู เธอพูดตะกุกตะกัก “บัวลอย…และก็เกี๊ยว…เกี๊ยวทอด…”

เมื่อสาวเสิร์ฟเห็นเธอพูดตะกุกตะกัก เธอก็ขมวดคิ้ว และดูเหมือนกำลังแอบตัดสินเธออยู่

เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มที่หล่อเหลาขนาดนี้จะอยู่กับผู้หญิงที่พูดติดอ่าง

แม้ว่าทั้งคู่จะดูน่าดึงดูดมากในมุมมองของคนนอก แต่การพูดติดอ่างของเธอจะทำให้ข้อดีทั้งหมดของเธอสูญเปล่า

พนักงานเสิร์ฟหัวเราะอย่างเจื่อน ๆ ขณะที่เธอหลุดปากพูดหยาบคายออกมา “คุณผู้หญิง ถ้าคุณพูดไม่ชัด คุณสามารถชี้ไปที่รูปภาพอาหารก็ได้ค่ะ”

เชอรีชเงยหน้าขึ้น และจ้องเขม็งไปทางพนักงานเสิร์ฟ เธอไม่ดูเขินอายเลยแม้แต่น้อย

แววตาของเธอดูน่ากลัวจนพนักงานเสิร์ฟรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

สายตาของบอยล์ก็ดูน่ากลัวและเย็นชา แต่เขายังคงเอื้อมมือไปลูบหัวเล็ก ๆ ของเชอรีช เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “คุณพูดต่อได้เลย ยังไงพวกเราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว”

แม้ว่าเชอรีชจะสั่งอาหารจนถึงค่ำ บอยล์ก็จะไม่เร่งเธอ

ไม่แน่ใจว่าพนักงานเสิร์ฟกำลังคิดอะไร เพราะเธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า "นายท่านกับมาดาม พวกคุณต้องการเวลาดูเมนูก่อนไหมคะ? คงจะไม่ดีถ้าจะให้แขกโต๊ะอื่นรอนานเกินไป"

บอยล์ยิ้มเยาะ ขณะที่รังสีแห่งความเย็นชาและความน่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวของเขา เขาจ้องเขม็งไปที่พนักงานเสิร์ฟ และกล่าวว่า “มาก่อนได้ก่อน เนื่องจากเรามาที่นี่ก่อน เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเราจะได้รับการบริการก่อน ถ้าคุณรู้สึกไม่อยากให้บริการพวกเรา คุณก็ให้คนอื่นมาให้บริการเราก็ได้”

บอยล์น่ากลัวอย่างมาก ขณะที่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย

แต่โชคไม่ดีที่พนักงานเสิร์ฟไม่ฉลาดพอที่จะอ่านอารมณ์ของพวกเขาได้

พนักงานเสิร์ฟพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “ทำไมคุณไม่สั่งให้เธอล่ะคะ นายท่าน ดูเหมือนคุณผู้หญิงจะพูดไม่ชัด ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอพูดอะไร”

ออร่าความน่ากลัวของบอยล์หายไป เขาดูเหมือนว่าจะมีสีหน้าปกติ

แต่บอยล์จะโหดเหี้ยมที่สุดเมื่อเขาทำหน้าเรียบเฉย

“ภรรยาของผมจะเป็นคนสั่งเสมอทุกครั้งที่เราออกมาข้างนอกด้วยกัน หากคุณมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรา คุณเรียกผู้จัดการของคุณมาได้ทุกเมื่อ”

พนักงานเสิร์ฟกัดฟัน และรู้สึกเหมือนได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม

จากนั้นบอยล์ก้มศีรษะลง และถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณสั่งต่อได้เลย ถ้าคุณยังอยากกินอะไรอีก”

เชอรีชยิ้มให้บอยล์ ก่อนที่เธอจะสั่ง "ฉันขอข้าวโพดชุบแป้งทอด…ฟรายฮันนี่บิสกิต…ไก่ทอด…เต้าหู้กุ้ง…และก็ปลานึ่ง…"

เชอรีชใช้เวลาสิบนาทีในการสั่งอาหาร

พนักงานเสิร์ฟทำได้เพียงรอให้เธอสั่งอาหารเสร็จ

พนักงานเสิร์ฟถาม "แค่นี้ใช่ไหมคะ คุณผู้หญิง? งั้นตอนนี้ฉันไปส่งออเดอร์เลยนะคะ?"

แต่ก่อนที่เชอรีชจะได้ตอบ พนักงานเสิร์ฟก็เดินออกไปอย่างหยิ่งผยองเสียก่อนแล้ว

บอยล์เรียกเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เฮ้ ใครบอกคุณว่าเราสั่งเสร็จแล้ว?"

เชอรีชยิ้มอย่างไร้เดียงสา เธอค่อย ๆ สั่งอาหารอย่างอื่นอีกจำนวนมาก

พนักงานเสิร์ฟรออีกครึ่งชั่วโมง

หลังจากที่เธอสั่งอาหารเสร็จ เชอรีชก็ปิดเมนู และมองไปที่พนักงานเสิร์ฟด้วยท่าทางไร้เดียงสา เธอพูดติดอ่างอย่างช้า ๆ “อาหาร…อาหารที่ฉันสั่งไปก่อนหน้านี้…ฉันไม่ต้องการ…ฉันไม่ต้องการมันแล้ว”

บอยล์มองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรัก ขณะที่เขายิ้มบาง ๆ ออกมา

เธอน่ารัก

สีหน้าของพนักงานเสิร์ฟซีดเผือด

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินออกไป เชอรีชก็เบ้ปากแล้วพูดว่า "ฉัน...ฉันไม่...อยากกินที่นี่"

บอยล์ก้มศีรษะลง และคลอเคลียที่หน้าผากของเธอ เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความรัก "งั้นเราจะไปร้านอื่นกัน ผมก็ไม่ชอบร้านนี้เหมือนกัน"

เชอรีชพยักหน้า เธอพูดว่า “ใช่ ไปกันเถอะ”

ความจริงแล้ว บอยล์แทบจะไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของแต่ละชนิดที่ต่างกัน

หลังจากที่บอยล์ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทั้งสองชามเสร็จแล้ว เขาก็เอามันไปที่โต๊ะยาว

เชอรีชมองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างตื่นเต้น

บอยล์พูดติดตลกว่า “บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน่าดึงดูดกว่าผมงั้นเหรอ?”

เชอรีชบีบใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ เธอตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณหล่ออย่างเดียว…รสชาติไม่อร่อย…ในทางกลับกัน บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป…อร่อย”

บอยล์จับมือเล็ก ๆ ของเธอวางไว้ที่ริมฝีปากของเขา แล้วจูบมัน เขาปลื้มและหลงรักเธออย่างมาก

เมื่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพร้อม และหลังจากที่เชอรีชกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสกิมจิของเธอไปแล้วครึ่งชาม เธอก็เริ่มมองไปที่ชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสสตูเนื้อวัวของบอยล์

“ของคุณ…อร่อยไหม?”

บอยล์เริ่มหัวเราะ

เชอรีชขมวดคิ้ว เมื่อเธอเห็นว่าบอยล์หัวเราะหนักแค่ไหน เธอถาม "คุณ...หัวเราะอะไร?"

บอยล์เอื้อมมือไปบีบแก้มเล็ก ๆ ของเธอ ขณะที่เขาพูด "โอ้ มาดามลอว์สัน คุณน่ารักเกินไป จนคุณลอว์สันต้องการเก็บคุณไว้คนเดียว"

“งั้น…คุณ…แบ่งบะหมี่…ให้…กับ…มาดามลอว์สันผู้น่ารักของคุณหน่อยได้ไหม?”

บอยล์ให้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเขาที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งกับเธอทันที และพูดว่า "ทุกสิ่งที่ผมมีเป็นของคุณ"

เชอรีชหยิบกิมจิชิ้นหนึ่งแล้วป้อนเข้าปากของบอยล์ ขณะที่เธอพูดว่า "นี่คือ...รางวัลของคุณ...จากมาดามลอว์สัน"

บอยล์ยิ้มอย่างมีความสุข เขาอ้าปากและกินมันทันที เขาพูดว่า "ไม่เลว"

เชอรีชอิ่มมาก เธอนอนในอ้อมแขนของบอยล์ ขณะที่เธอหลับไป

แต่จู่ ๆ เชอรีชก็ถามขึ้นว่า “นี่ บอยล์…ถ้าฉัน…ไปโรงพยาบาล…โดยเต็มใจด้วยตัวฉันเอง…เพื่อรับการรักษา…จะทำให้…คุณมีความสุขไหม?”

บอยล์ตกตะลึงเล็กน้อย เนื่องจากเขาไม่คิดว่าเธอจะเริ่มใส่ใจความรู้สึกของเขาอย่างช้า ๆ ในขณะที่ยังผจญกับโรคของเธอ นี่เป็นความคืบหน้าเนื่องจากเธอเริ่มรู้สึกที่จะอยากเข้ารับการรักษาด้วยตัวเอง แม้ว่าความคืบหน้าของเธอจะช้าอย่างมาก

บอยล์จ้องเขม็งไปที่เธอก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เชอรีช ผมหวังว่าคุณจะมีสุขภาพดีและมีความสุข ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเห็นลิตเติ้ลบีนหรือไม่ เพราะสิ่งที่ผมสนใจคือคุณสามารถใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของคุณอยู่กับผม นั่นเป็นเพราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนั้นสั้นเกินไป ดังนั้นผมจึงโลภนิดหน่อย ผมอยากใช้เวลาสิบ ยี่สิบ สามสิบ แม้กระทั่งห้าสิบปี ก็ยังไม่พอสำหรับผม เพราะฉะนั้นได้โปรดอยู่ในโลกนี้อย่างมีความสุขเพื่อผมได้ไหม?”