เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 959

พวกเขากลับไปที่นอร์ท ซิตี้ จากเมืองหลวง

จากนั้นทั้งคู่ก็มาถึงทางเข้าโรงพยาบาล

เชอรีชกำลังนั่งอยู่ในรถ เธอไม่ได้ลงจากรถทันที เธอถาม “คุณต้อง…คุณต้องส่งฉันกลับมาที่โรงพยาบาลจริง ๆ เหรอ?”

บอยล์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอื้อมมือออกไป และจับมือเล็ก ๆ ของเธอที่วางอยู่บนตักของเขา

เขาจ้องเธอด้วยสายตาที่อบอุ่นและอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปทัดผมยุ่ง ๆ ของเธอไว้ข้างหลังใบหูของเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เราสามารถไปปีนเขาที่ภูเขาไพรด์อีกครั้ง เมื่อคุณอาการดีขึ้น เราจะไปให้บทเรียนพระภิกษุสงฆ์คนนั้น แล้วเดือนมีนาเราก็จะไปที่ดูดอกซากุระบานกัน ผมจะทำตามคำสัญญาที่ผมยังไม่ได้ทำให้คุณในอนาคต แต่ความจริงที่โหดร้ายคือ ผมต้องการให้คุณสุขภาพแข็งแรงนะเชอรีช”

“ฉัน…ป่วยเพราะ…มองเห็นลิตเติ้ลบีนหรือเปล่า?” เชอรีชดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเศร้าตอนที่เธอมองเขา

บอยล์กอดเธอก่อนจะลูบหลังเธอเบา ๆ เขาหลับตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “มันไม่ใช่ปัญหาที่คุณมองเห็นลิตเติ้ลบีน แต่คุณทำร้ายตัวเองเพื่อความปลอดภัยของเธอ เชอรีช ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง อ้อมกอดของเราในตอนนี้คือของจริง ลิตเติ้ลบีนไม่มีอยู่จริง เราต้องก้าวไปข้างหน้า และเรียนรู้ที่จะให้อภัยตัวเอง ตกลงไหม?”

เชอรีชเงยหน้าขึ้น พร้อมกับพูดว่า "แต่ฉัน...ไม่อยากแยกกับคุณ"

“ผมสัญญากับว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะแยกจากกัน และตราบใดที่คุณสามารถแยกความแตกต่างระหว่างความจริงและสิ่งที่ไม่ใช่ความจริงได้ ชาเนียจะไม่ห้ามเราไม่ให้อยู่ด้วยกัน แต่นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่คุณสามารถทำได้ ดังนั้นจงกล้าหาญ"

เชอรีชร้องไห้ เธอสะอึกสะอื้น “แล้วถ้า…ฉันทำไม่ได้ล่ะ?”

บอยล์ก้มศีรษะลง และจูบริมฝีปากของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “เชอรีชของผมฉลาดมาก คุณจะต้องทำได้อย่างไม่ต้องสงสัย”

เชอรีชสูดน้ำมูก ขณะที่เธอเม้มริมฝีปาก และสะอึกสะอื้น

บอยล์จับมือเล็ก ๆ ของเธอ แล้วเอานิ้วลูบแหวนแต่งงานของเธอ ก่อนจะพูดว่า "เราจะแต่งงานกันเมื่อคุณออกจากโรงพยาบาล ผมได้ยินมาว่าการรักษาของเชอร์รี่เป็นไปด้วยดี และผมคิดว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอยังวางแผนที่จะแต่งงานกับแอนดี้ แต่ผมหวังว่าเราจะได้แต่งงานก่อนพวกเขา ดังนั้นคุณจะต้องตั้งใจนะ เชอรีช วันแต่งงานของเราอยู่ในมือของคุณแล้ว"

น้ำตาของเชอรีชเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

บอยล์เช็ดน้ำตาของเธอ ขณะที่กลั้นน้ำตาของเขาไว้ อย่างไรก็ตาม เขายังคงยิ้มในขณะที่เขาพูดว่า “ผม…ตื่นเต้นมากที่จะได้แต่งงานกับคุณ เชอรีช…อย่าให้ผมต้องรอนานนะ ตกลงไหม?”

บอยล์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะบอกสิ่งดี ๆ กับเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อทำให้เธอรู้สึกมีความหวังเกี่ยวกับชีวิต

…

เชอรีชเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ต่อต้าน เธอเงียบและให้ความร่วมมือดีมาก

ชาเนียสังเกตว่าเชอรีชเริ่มรับรู้ถึงอาการของเธอเอง แต่เธอยังคงไม่พบจุดขัดแย้งกับความวุ่นวายของเรื่องลิตเติ้ลบีน

ในช่วงครึ่งเดือนที่เธออยู่ที่นี่ ฮีลตันกับเวอเรียนจะมาเยี่ยมเธอสัปดาห์ละครั้ง แฮร์ริสันก็จะทำเช่นเดียวกัน แต่เขาจะมาเยี่ยมเธอคนละวันกับพ่อแม่ของพวกเขา

แต่บอยล์เป็นคนเดียวที่ไม่ได้มาเยี่ยมเธอในช่วงสองสัปดาห์ที่เธอเข้ารับการรักษา

ชาเนียไปตรวจตามปกติในบ่ายวันหนึ่ง

ชาเนียพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่เธอตรวจร่างกายของเธอ “ช่วงนี้คุณทำได้ดีมาก เชอรีช เราจะลดปริมาณยาของคุณหลังจากหนึ่งสัปดาห์ แต่คุณยังต้องทานยาตามหมอสั่งอยู่ ตกลงไหม?”

เชอรีชพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ขณะที่ชาเนียกำลังเขียนรายงานผู้ป่วยของเธอ จู่ ๆ เชอรีชก็ถามขึ้นว่า “ฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณหน่อยได้ไหม ดร.ชาเนีย?”

ชาเนียตกตะลึง เธอถามขณะมองไปที่เธอ “คุณจะใช้โทรศัพท์ทำอะไร?”

เชอรีชหน้าแดงเล็กน้อย เธอพูดติดอ่างอย่างเคอะเขิน “เออ…ช่วงนี้บอยล์ไม่ได้มาหาฉันเลยและ…ฉันอยากจะโทรหาเขา”

ชาเนียหัวเราะก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากเสื้อกาวน์ของเธอ เธอปลดล็อก แล้วยื่นมันให้เชอรีช

“ผมอยากให้คุณมีเวลาคิด ผมกลัวว่าถ้าผมไป คุณจะขี้เกียจอีก และคุณจะไม่อยากคิดอีก”

เชอรีชกัดริมฝีปาก และหัวเราะออกมา เมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่าเธอจะไม่คิดอีก เธอพูดอย่างเคอะเชินว่า “คุณ… คิดว่า…ฉันขี้เกียจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักประกายไปทั่วดวงตาของบอยล์ เขาพูด “คุณอยากฟังความจริงจริง ๆ เหรอ?”

"ใช่"

"เชอรีช ฟัดด์เป็นผู้หญิงที่ขี้เกียจที่สุดที่ผมเคยพบมาก่อน แต่เธอก็ฉลาดอย่างมากเช่นกัน"

“คุณ…คุณกำลังชมหรือกำลังด่าฉันอยู่นะ?” เชอรีชไม่ได้ยินคำชมสักนิดจากคำชมของเขา

บอยล์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เชอรีช ต้องวางสายแล้ว เราคุยกันเกือบสิบนาทีแล้ว"

บอยล์รู้ว่าชาเนียต้องบอกเธอว่าเธอคุยได้แค่สิบนาทีก่อนที่จะให้เชอรีชยืมโทรศัพท์

เชอรีชพูดว่า "งั้นฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้"

“ใช่ คิดถูกแล้ว โอเค? อย่าขี้เกียจ และเลิกนอนตลอดเวลาได้แล้ว แม้ว่าคุณจะอยู่ในห้อง คุณก็ควรขยับตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ นะ”

เชอรีชตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฉันไม่ชอบ…ฉันไม่ชอบ เวลาที่คุณจู้จี้เหมือนกับ…ดร.ชาเนีย”

บอยล์ยิ้มอย่างอบอุ่น ขณะที่เขาพูด “งั้นผมก็จะเลิกทำ คุณวางสายได้แล้ว”

เชอรีชวางสาย

บอยล์ฟังเสียงบี๊บ ในขณะที่กำโทรศัพท์ของเขาไว้เป็นเวลานานหลังจากนั้น