เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 989

บอยล์ส่งคาลัมไปรับเชอรีช และพาเธอไปที่เอ็มโอ กรุ๊ป

หลังจากที่เชอรีชเข้าไปในห้องทำงานของบอยล์ คาลัมก็พูดว่า "มาดามกรุณารอที่นี่สักครู่ เจ้านายยังประชุมอยู่ และเขาจะออกมาภายใน 15 นาที"

เชอรีชนั่งบนเก้าอี้ของบอยล์ หมุนไปรอบ ๆ ขณะที่เธอรอบอยล์

คาลัมถาม “มาดาม คุณต้องการรับนมหรือน้ำผลไม้อุ่น ๆ ไหมครับ?”

เชอรีชตอบ "ฉันอยากดื่มกาแฟ ฉันรู้สึกง่วงนิดหน่อย"

คาลัมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เอ่อ… มาดาม เจ้านายเตือนผมก่อนหน้านี้ว่าไม่ให้คุณดื่มกาแฟ เพราะมันไม่ดีต่อท้องของคุณ”

“งั้นฉันจะกินนม”

คาลัมพอใจ เขาพูด “ได้เลยครับ ผมจะไปเอามันให้ทันที”

ถ้ามาดามยืนกรานที่จะดื่มกาแฟจริง ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะฟังใคร

ดูเหมือนมาดามจะเอาใจยากมาก

แต่เมื่อคาลัมกลับมาพร้อมนมในอีก 3 นาทีต่อมา เขาก็เห็นเชอรีชกำลังเคี้ยวมันฝรั่งทอดอย่างสนุกสนาน

เศษขนมปังยังร่วงลงบนพรมราคาแพงของบอยล์อีกด้วย

คาลัมพูดไม่ออก

คาลัมอดไม่ได้ที่จะเตือนเธอว่า "มาดาม คุณควรจะรู้ว่าเจ้านายกลัวเชื้อโรคอย่างมาก"

เชอรีชตกตะลึง เธอถามว่า “จริงเหรอ? เขาดูไม่เหมือนว่าจะกลัวเชื้อโรคเลยตอนที่เขาอยู่กับฉัน”

เขามักจะกินอาหารที่เธอกินไม่หมด และเขาก็จะใช้หลอดเดียวกับเธอทุกครั้งที่เธอดื่มชานม เขายังกินแอปเปิ้ลที่กินไปครึ่งหนึ่งของเธออีกด้วย

ถ้าเป็นโรคกลัวเชื้อโรคจะทำอย่างนั้นงั้นหรือ?

“เจ้านายเป็นโรคกลัวเชื้อโรคอย่างมาก ถ้ามีผมเพียงเส้นเดียวบนพรม เขาคงให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดทันที”

เชอรีชเหลือบไปมองนิ้วที่เยิ้มของเธอ และพูดไม่ออกเล็กน้อย

คาลัมยื่นแก้วนมที่เขานำมาให้เธอ และพูดว่า “ดื่มนมเถอะครับ มาดาม ผมจะทำความสะอาดพรมให้”

เชอรีชตอบ "ได้"

หลังจากที่คาลัมทำความสะอาดพรมเสร็จ เขาก็จ้องเขม็งเป็นเวลาสามวินาทีเต็ม ไปที่ห่อมันฝรั่งทอดรสบาร์บีคิวที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งละเมิดกฎข้อบังคับของบริษัทก่อนที่จะเอื้อมมือออกไป และจะหยิบห่อมันฝรั่งทอดทิ้งไป

แต่เชอรีชเอื้อมมือออกไปทันที และแย่งมันฝรั่งทอดออกไปก่อนจะปกป้องมันไว้ในอ้อมแขนของเธอ

คาลัมพูดไม่ออก

'ก็ได้ เธอไม่อยากให้ฉันโยนมันทิ้ง'

คาลัมพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นมาดาม คุณพักผ่อนเถอะ ผมขอตัวออกไปก่อน ถ้าคุณกินมันฝรั่งทอดต่อ พรมก็จะ…”

เขากำลังบอกใบ้ให้เธอระมัดระวังเป็นพิเศษ และพยายามอย่าทำเศษขนมตกลงบนพรม

แต่เนื่องจากคน ๆ นั้นบังเอิญเป็นมาดามลอว์สัน เขาจึงไม่กล้าพูดความคิดของเขา

เชอรีชพยักหน้าอย่างจริงใจ ก่อนพูดว่า “ไปเถอะ ฉันจะไม่กินมันฝรั่งทอดหรอก”

คาลัมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างงั้น ได้เลยครับ”

เชอรีชรู้สึกเบื่อเล็กน้อย เธอจึงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะ เธอตัดสินใจส่งอีโมจิให้บอยล์

มันเป็นอีโมจิที่กลอกตาน่ารำคาญ พร้อมคำบรรยาย [ภรรยาของคุณกำลังรอให้คุณพาเธอออกไปทานอาหารดี ๆ อยู่]

บอยล์กำลังจดจ่ออยู่กับการประชุม และไม่ได้มองโทรศัพท์

หลังจากที่เชอรีชดื่มนมจนหมดแก้วแล้ว เธอรู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก และผล็อยหลับไปพร้อมกับเอนศีรษะลงบนโต๊ะของบอยล์

เธอฝันว่าเธอทำให้พรมห้องทำงานของบอยล์เปื้อน โดยทำเศษขนมตกไปทั่วขณะที่เธอกินมันฝรั่งทอด บอยล์ดุเธอเรื่องนั้น และเธอก็ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน

หลังจากนั้น บอยล์ก็ใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหาเธอ ในที่สุดก็พบเธอก่อนที่จะพาเธอกลับบ้านพร้อมกับเขา

ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความฝันจริง ๆ เพราะบอยล์ไม่เคยดุเธอเรื่องกินมันฝรั่งทอด และทำให้พรมในห้องทำงานของเขาเปื้อน

เชอรีชหัวเราะอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องนี้ในความฝัน

นั่นเป็นเพราะเธอลงโทษบอยล์ด้วยการทำให้เขาคุกเข่าบนเปลือกถั่วลิสงหลังจากกลับบ้านมาพร้อมกับเขา

อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุด เธอก็ถูกบอยล์ลงโทษ แต่การลงโทษของเธอเกี่ยวข้องกับการกระทำบนเตียง

บอยล์รีบตรงไปที่ห้องทำงานของเขาทันทีหลังจากการประชุมสิ้นสุดลง

คาลัมพูด “ตอนนี้มาดามกำลังรอคุณอยู่ที่ห้องทำงานของคุณครับ เจ้านาย”

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาสังเกตเห็นเชอรีชกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

คาลัมพูดตะกุกตะกัก “ก็…”

เชอรีชตอบว่า "อาจเป็นเพราะผู้ช่วยของคุณบอกว่าคุณค่อนข้างกลัวเชื้อโรค และฉันจะต้องพยายามที่จะไม่ทิ้งเศษขนมบนพรมตอนที่ฉันกินมันฝรั่งทอด ดังนั้นฉันฝันว่าฉันทำพรมของคุณสกปรกด้วยเศษขนม และคุณก็ดุฉัน หลังจากนั้นฉันโกรธ ฉันก็เลยตัดสินใจหนีออกจากบ้าน”

บอยล์ตอบด้วยน้ำเสียงช่วยไม่ได้ “คุณคิดว่าผมจะดุคุณเพราะเรื่องนั้นจริง ๆ เหรอ?”

ดูเหมือนว่าเชอรีชจะยังคงงัวเงียอยู่ เธอพิงแขนของบอยล์ และพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “คาลัมบอกว่าคุณกลัวเชื้อโรค แต่ฉันรู้แค่ว่าคุณเป็นโรค OCD คุณทำทุกอย่างให้เนี๊ยบและเป็นระเบียบ แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคุณเป็นโรคกลัวเชื้อโรค”

ไม่ต้องพูดถึง เธอช่วยให้เขาหายจากโรคย้ำคิดย้ำทำ

บอยล์ก้มศีรษะลง และจูบหน้าผากเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ผมไม่เคยกลัวเชื้อโรคตอนที่ผมอยู่กับคุณ มันจะแปลกมากถ้าคุณคิดว่าผมเป็นโรคกลัวเชื้อโรค"

"แน่นอน เราใช้หลอดอันเดียวกันด้วยตอนที่เราดื่มชานม"

บอยล์ชำเลืองมองไปที่ขนมมันฝรั่งทอดที่กินไปครึ่งหนึ่งบนโต๊ะ แล้วถามว่า "คาลัมบังอาจบอกคุณไม่ให้กินขนมมันฝรั่งทอดเหรอ?"

“เปล่าหรอก เขาแค่ต้องการให้ฉันระวังพรมเท่านั้น”

บอยล์ตอบ "ถ้าคุณอยากกินคุณก็ไปกินเถอะ พรมไม่สำคัญหรอก"

คาลัมเข้ามาในห้องทำงานไม่นานหลังจากนั้นพร้อมกับเอกสารด่วนจากสำนักงานใหญ่ของนิวยอร์ก เขาลืมไปว่ามาดามยังอยู่ข้างใน และลืมเคาะประตูขณะที่เขาเข้ามาในห้องทันที

แต่เขาสังเกตเห็นว่ามาดามกำลังเคี้ยวมันฝรั่งทอด ขณะนั่งอยู่บนตักของเจ้านาย เจ้านายกำลังอ่านเอกสารบางอย่างขณะกอดเธอ

เศษขนมตกไปทั่วกางเกงยีนส์สีดำของเจ้านายของเขา แต่ดูเหมือนเจ้านายของเขาจะไม่สนใจมันเลย

'ผู้... ผู้... ผู้ชายคนนี้ไม่ได้กลัวเชื้อโรคเลยสักนิด! ฉันโดนหลอกมาโดยตลอดงั้นเหรอ!'

…

ข่าวลือเริ่มแพร่กระจายไปทั่วเอ็มโอ กรุ๊ป หลังจากนั้น

ข่าวลือเกี่ยวกับการที่บอยล์ตามใจภรรยาของเขา และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แน่นแฟ้นอย่างมาก

หลังจากนั้น ดูเหมือนเลขาคนหนึ่งจะบังเอิญไปเจอพวกเขาเมื่อเชอรีชมาเยี่ยมเขาอีกครั้ง เธอสังเกตเห็นว่าบอยล์กำลังลูบคิ้วของภรรยาของเขา

ยังมีอีกครั้งหนึ่งที่พนักงานคนอื่นบังเอิญไปเจอพวกเขา เชอรีชกำลังกอดบอยล์ในขณะที่เรียกชื่อบอยล์อย่างกระตุ้งกระติ้ง บอยล์เหมือนจะก้มศีรษะลง และชี้ไปที่แก้มของเขาเพื่อขอให้เธอจูบ

ภาพลักษณ์ที่เยือกเย็นและน่าเกรงขามของบอยล์ได้พังทลายลง หลังจากเหตุการณ์นั้น

ปรากฏว่าบอยล์ไม่ใช่พระเจ้า และไม่ใช่อะไรมากไปกว่าผู้ชายธรรมดาเมื่ออยู่ต่อหน้าเชอรีช

เชอรีชได้เปลี่ยนขื่อทวิตเตอร์ของเธอเป็น 'ภรรยาตัวน้อยของบอยล์' จากชื่อ 'เจลลี่ บีนของครอบครัวฟัดด์'