เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 108

ตอนที่107 อยู่กับฉันหนึ่งคืน

จารวีลุกขึ้น ส่งยิ้มเก้อกระดากเล็กน้อยไปยังมนต์ตรี “นี่คือนิชาภา เธอเป็นแฟนของยศพล ส่วนทางนี้คือมนต์ตรี...” แนะนำตัวแบบคร่าวๆแล้ว มนต์ตรีก็ทักทายนิชาภาอย่างสุภาพ

“เมื่อคืนนี้ต้องขอบคุณพวกคุณมาก ไม่อย่างนั้นล่ะก็จารวีคงลำบากไม่น้อย”

นิชาภาโบกไม้โบกมือแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรเลยค่ะ ที่จริงแล้วคุณงามความดีของฉันทั้งหมดก็แค่บังเอิญทำต่างหูหล่นแค่นั้นเอง กลับเป็นพี่ยศเสียอีกที่ขี่ม้าขาวมาช่วย ฮิฮิ วีรบุรุษช่วยสาวงาม จะว่าไปนะแล้วคุณชายมนต์ ทำไมคุณถึงได้ปล่อยให้ภรรยาแสนอ่อนหวานอย่างจารวีไว้คนเดียวล่ะคะ นี่มันอันตรายมากเลยนะ ดีที่ถูกพวกเราพบเข้า ไม่งั้นล่ะก็ตอนนี้แม้แต่ตัวคนคงหาไม่เจอแล้ว”

มนต์ตรีกระแอมสองคำ “เป็นความผิดของผมเอง ผมรับรองว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

ยศพลมีประกายความโกรธขึ้นมาหนึ่งสาย แต่เขาก็ควบคุมให้มันหายไปอย่างรวดเร็ว

จารวีตะโกนเรียนสาวใช้ ออกคำสั่งให้เตรียมสำรับเพิ่มอีกสองที่ และทำอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง

“ใช่แล้ว คุณชายมนต์ ได้ข่าวว่าคุณกับจารวีเพิ่งจะแต่งงานกัน ฉันขอดื่มอวยพรให้พวกคุณสักกะ...”

นิชาภาเทเหล้าลงในแก้ว ขณะที่เตรียมจะชูแก้วขึ้น อยู่ๆก็ทำหน้าประหลาดร้องขึ้น “อา!”

ก้มหน้ามองยศพล ก่อนจะพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “พี่ยศ พี่เหยียบเท้าฉันทำไม?”

ดวงตาของจารวีมีประกายจนใจขึ้นมาหนึ่งสาย นิชาภานี่ช่างไม่รู้ความเสียจริง อย่าบอกนะว่าเธอมองไม่เห็นถึงบรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผู้ชายสองคนตรงหน้า?

ใบหน้าของมนต์ตรียังคงรักษารอยยิ้มไว้คงเดิม

ยศพลใช้สายตามืดครึ้มจ้องนิชาภา “พูดน้อยลงหน่อยมันจะตายรึไง!”

ได้ยินเสียงคำรามเปี่ยมด้วยอำนาจนั้น จารวีก็นิ่งเงียบตามไปด้วย นิชาภาเห็นยศพลโกรธ ก็นั่งลงสงบเสงี่ยมอย่างรู้ความ

“อา พี่ยศ พี่ไม่ชอบกินหัวสิงโตน้ำแดง ฉันคีบให้...”

อยู่ๆบรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ถึงขีดสุด อาหารมื้อนี้กลายเป็นว่าไม่มีใครกินต่อลงเลย

จารวียิ้มน้อยๆ “อาหารพวกนี้ถูกปากมั้ยคะ? ต้องการให้ฉันสั่งอย่างอื่น...”

อยู่ๆยศพลก็ลุกขึ้น เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “แค่เห็นก็อารมณ์เสีย กินต่อไม่ลง พวกเรากลับเถอะ!”

สองมือสอดไว้ในกระประเป๋ากางเกง เตรียมจะกลับ มนต์ตรีก็ยิ้มขึ้นมา “คุณชายยศแค่เห็นผมก็อารมณ์เสียหรือครับ? ในเมื่อเห็นผมแล้วอารมณ์ไม่ดี งั้นทำไมถึงยังเกาะติดซัวกรุ๊ปไม่วางมือสักที?”

ใบหน้ายศพลมืดครึ่มลงทันที สายตาคมปราดมองมนต์ตรี

“มีเรื่องอะไรสามารถพูดกับผมได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่จำเป็นต้องพูดขึ้นมาต่อหน้าผู้หญิง! หรือว่าคุณชายมนต์หมดทางจะสู้แล้ว? เรื่องที่ฉันรับซื้อซัวกรุ๊ปไม่ใช่แค่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นวันสองวัน โอ... ใช่แล้ว คงไม่ใช่เพราะเรื่องซัวกรุ๊ปนะ บอกไว้เลยตลาดธุรกิจทั่วทั้งจีน ถ้าหากมีบริษัทไหนที่ฉันหมายตาไว้แล้วล่ะก็ ฉันจะทำทุกวิธีทางเพื่อให้ได้มันมา”

ยศพลหยัดกายอย่างทะนง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม ใบหน้าของจารวีขึ้นสีแดงเรื่อ

“งั้นรึ! ในเมื่อคุณไม่ได้ประกาศศึกอย่างเป็นทางการ อย่างนั้นก็อย่ามารังควานผู้หญิงของผม”

มนต์ตรีแววตาแน่วแน่ ต่อกรกับสายตาของยศพล สองบุรุษประจันหน้ากัน บรรยากาศเคร่งเครียดราวกับลูกดอกที่ถูกง้างเกร็งบนคันธนู

จารวีที่กระวนกระวายก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน เธอไม่รู้มาก่อนว่ายศพลซื้อซัวกรุ๊ปไว้!

ถ้าหากเมื่อก่อนบอกว่าเพื่อเธอ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เป็นเพียงแค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าแท้จริงแล้วเขาไม่เคยปล่อยเธอไปเลย?

“ฮ่ะๆ คุณชายมนต์พูดจาไม่กลัวฟ้าผ่าเอาซะเลย”

เห็นสายตาเฉยเมยไร้อารมณ์ของยศพลที่มองมายังตัวเอง หัวใจจารวีก็หดเกร็งอย่างไม่มีเหตุผล

“คุณคิดว่าผู้หญิงในอ้อมกอดฉันสู้คุณไม่ได้งั้นเหรอ? หรือต้องการจะบอกว่าฉันยศพลไม่มีความสามารถพอจะหาผู้หญิงสักคน?”

ยศพลยื่นมือไปดึงนิชาภาเข้ามากอด กระชับคนอ้อมกอดตัวเองแน่น

ความเอาแต่ใจกับความหัวแข็งไม่ต้องเอ่ยก็ชัดแจ้งอยู่ตรงหน้า จารวีชะงักไปแล้วรีบเกลี้ยกล่อมมนต์ตรี

“พี่มนต์คะ พี่เข้าใจผิดแล้ว ครั้งก่อนเพราะต้องการหาต่างหูของนิชาภา ยศพลถึงผ่านมาตรงที่ฉันอยู่ดี ระหว่างฉันกับเขาไม่มีอะไรจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยฉันไว้ บางทีตอนนี้ฉันอาจจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้”

แววตาของมนต์ตรีอ่อนลง เขาเข้าใจผิดไปเองเหรอ? เขาทำไมถึงเข้าใจยศพลผิดไปได้ เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน มองออกได้ชัดเจน ยศพลไม่เพียงไม่ปล่อยจารวี แต่กลับตามล้างแค้นอย่างบ้าคลั่ง

ผู้ชายที่ยกย่องเชิดชูตัวเองเป็นที่หนึ่ง ทำไมถึงจะทนยอมให้ผู้หญิงของตัวเองถูกแย่งไปแล้วยังนิ่งเฉยได้

เขาก็ผู้ชายคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นเขายิ่งเข้าใจความคิดผู้ชายด้วยกันอย่างแจ่มแจ้ง

แต่ว่า ยังไงเสียครั้งนี้ยศพลก็ช่วยจารวีไว้ ตอนนี้เขาไม่สามารถสู้กับอีกฝ่ายที่นี่ได้

ยศพลพึมพำเสียงต่ำ “เป็นผู้ชาย แม้แต่ผู้หญิงของตัวเองก็ปกป้องไม่ได้ ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ นิชา พวกเรากลับ...”

เมื่อครู่หลังจากได้ยินยศพลคำรามนิชาภาก็ไม่กล้าเปล่งเสียงอีกเลย เธอยิ้มน้อยๆพลางดึงหลังมือของยศพล หันโบกไม้โบกมือให้จารวี “แล้วเจอกันนะคะ จารวี มีเรื่องอะไรต้องโทรหาฉันนะ”

“ได้เลย!”

ใช้สายตาส่งพวกเขาเสร็จ จารวีก็รู้สึกกดดันอย่างมาก อาหารมื้อนี้ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง

สีหน้าของมนต์ตรีคือที่สุดของความไม่น่ามอง เมื่อเขามองไปที่จารวีก็รู้สึกผิดไม่น้อย

“วี ขอโทษ พี่...”

จารวีปลอบอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรค่ะ พี่มนต์ ฉันรู้ว่าพี่เข้าใจผิด”

“อืม คราวหน้าพี่จะไม่ปล่อยให้เธอต้องไปตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้อีก”

“พี่มนต์ ยศพลยังช้อนซื้อซัวกรุ๊ปอยู่อีกหรือเปล่า? พี่จะมีปัญหามั้ย?”

ความอบอุ่นวาบผ่านหัวใจเธออย่างแผ่วเบา ยกแก้วชาผมดื่มไปหนึ่งคำ

“คุณช่วยอย่าช้อนซื้อซัวกรุ๊ปอีกได้มั้ย?”

จารวีถามเสียงเบา

ยศพลมองเหยียดเธอ “มนต์ตรีให้คุณมาขอร้องฉันงั้นรึ?”

จารวีแสดงสีหน้าอึดอัดใจพลางส่ายศีรษะ “เปล่า เขาไม่ได้ขอ เป็นฉันตั้งใจมาเอง”

ยศพลขยับแก้วในมือ ดวงตาดำมองออกไปนอกหน้าต่าง

เธอมาที่นี่เพื่อมนต์ตรี ลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อเขา สำหรับยศพลแล้วนี่คือการดูถูกอย่างร้ายแรง หัวใจเขาโดนเธอเหยียบย่ำจนเลือดซิบ

แต่ไรมายศพลไม่เคยรู้สึกลำบากใจขนาดนี้ น่าเสียดาย ไม่ว่าเธอจะอะไร เขาก็ยังรักเธอแบบหน้ามืดตามัว รักเสียจนเข้ากระดูก

“ฉันเป็นนักธุรกิจ ไม่เคยทำเรื่องที่ไม่ได้ผลประโยชน์ ให้ปล่อยมือจาผลประโยชน์น่ะเหรอ คุณคิดว่าฉันจะยอมมั้ยล่ะ？” เขาพยายามข่มกลั้นตัวเอง น้ำเสียงเย็นเยียบ ต้องการให้เธอตกอยู่ในสถานะลำบาก ให้เธอรู้สึกโง่งมและเสียใจกับที่สิ่งเลือก

“งั้นคุณต้องการให้ฉันทำอะไรถึงจะยอมปล่อยมือ？” จารวีกัดริมฝีปากล่าง เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางตกลง

ยังไงเสีย เรื่องระหว่างพวกเขาก็จบลงแล้ว เขาไม่มีเหตุผลที่จะรักษาหน้าเธอ

ยศพลมองเธออย่างเงียบงัน “คุณรู้ว่าตัวเองมีอะไรมาแลกกับฉัน！”

“อะไร？” อยู่ๆใบหน้าของจารวีขึ้นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากอ่อนนุ่มแทบจะถูกฟันคมกัดจนเลือดออก

“หนึ่งคืน！ คุณอยู่กับฉันหนึ่งคืน แล้วฉันจะวางมือจากเขา ไม่ช้อนซื้อซัวกรุ๊ปอีก”

“คุณ ยศพล ทำไมคุณถึงได้ดูถูกฉันขนาดนี้？”

จารวีโกรธจนลุกขึ้น ศีรษะราวกับถูกต้มเดือด เดิมทียศพลก็เป็นพวกนิสัยไม่ดี การที่เธอขอให้เขามา นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการจุดไฟเผาตัวเองหรือ？เขาไม่เปลี่ยนแม้แต่นิดเดียว เขายังเป็นเขาคนเดิม

ยศพลกล่าวอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “จารวี ฉันดูถูกคุณที่ไหนกัน？รู้ไว้ซะ ถ้าฉันช้อนซื้อซัวกรุ๊ปล่ะก็ แค่พลิกมือก็สร้างรายได้กว่าร้อยล้าน หนึ่งร้อยล้านสามารถซื้อผู้หญิงได้กี่คน？คุณรู้ดี ฉันไม่ได้บีบบังคับคุณ คุณตัดสินใจเอา ใช้หนึ่งคืนของตัวเองแลกปัญหากับของมนต์ตรี หรือจะรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองแล้วยอมเห็นเขาตกต่ำ คุณเลือกเอาเองเถอะ！”

ยศพลพูดจบก็ก้มมองดูนาฬิกา “หมดเวลาแล้ว ฉันต้องไปแล้ว! ทางที่ดีก่อนที่ฉันจะรวบซื้อซัวกรุ๊ป คุณควรมีคำตอบที่ที่น่าพอใจ ไม่งั้นล่ะก็ เสียใจทีหลังก็สายไปแล้ว”

ยศพลพูดจบแววตาก็ฉายแววเย้ยหยันออกมาสายหนึ่ง ยืดตัวขึ้นก้าวยาวเดินออกไป

คืนเดียว! แค่คืนเดียวเท่านั้น

จารวียืนอยู่ที่เดิม กัดริมฝีปากล่าง น้ำตาเม็ดใหญ่กลิ้งลงมาหยดแล้วหยดเล่า ดวงตาพรายไปด้วยหมอก

สองมือกำแน่นจนเห็นข้อขาว เธอไม่อาจปล่อยให้พี่มนต์แบกรับความอับอายนี้ได้