เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 115
ตอนที่114 ชีวิตต่อไป
จารวีจับหัวไว้ ไม่รู้ต้องทำยังไง?
คุณหมอพูดอยู่ข้างๆหูเธอว่า:
“นั้น เธอท้องอยู่ กินยาลดไข้ไม่ได้ ใช้ได้เเน่เเผ่นเเปะ เธอไปใช้ให้ไข้ลดก่อน ดูเเล้วน่าจะเป็นหวัด ฉันสั่งยาให้ เธอสองอย่าง ถ้าเธอยังอยากเก็บเด็กไว้ พรุ่งนี้ก็มาตรวจครรถ์ เเต่ถ้าไม่อยากได้เด็นคนนี้ ก็รีบจัดการ….”
จารวีจับใบตรวจเเล้ววิ่งออกมาโรงพยาบาล
เธอท้องงั้นเหรอ!!!
อังคณาวิ่งตามหลังเธอมา ถามิส่างเป็นห่วง“มนต์ตรีรู้เรื่องนี้ไหม?
จารวีรีบหันหลังไป ปกปิดปากของอังคณาไว้“เรื่องนี้ห้ามบอกใคร”
อังคณาตาโต จนจารวีปล่อยมือ เธอถอนหายใจ“ฉันคิดว่าเธอจะฆ่าฉันซะอีก ใช่เเล้ว จารวี คุณอยากจะกำเนิด ลูกนี้ไหม ไม่ ลูกนี้คุณกำเนิดไม่ได้ คุณกับมนต์ตรีเป็นพี่น้องกัน ถึงเเม่จะคนละเเม่ เเต่ว่ามันไม่ได้เหมือนกันหมด นี่ ถึงจะคลอดออกมา เด็กคนนี้ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอก”
จารวีมองอังคณา“ใครบอกเธอว่านี่คือลูกของมนต์ตรี”
“ห๊ะ!!“อังคณายิ่งตกใจเข้าไปกว่าเดิม โอเค งั้นนี่ก็คงจะดีกว่าเมื่อกี้
“ถ้าไม่ใช่ลูกของมนต์ตรี งั้นก็เป็นลูกของยศพล จารวี เธอจะเก็บเด็กคนนี้ไว้จริงๆหรอ?
ทางกลับบ้าน อังคณาถามอย่างไม่หยุด หน้าผากของจารวีติดเเผ่นลดไข้ไว้ ไม่พูดอะไร พอกลับถึงบ้าน อังคณา ดูเเลเธอย่างดี ต้มยาให้เธอไว้
จารวีนั่งอยู่ปลายเตียง เหม่อลอย ในสมองของเธอเบลอๆ
อังคณาป้อนยาให้เธอจนหมด เห็นคงหลับเเล้วค่อยวางใจลง
เช้าวันที่สอง จารวีไม่มีไข้เเล้ว เเต่เธอกลับดูไม่มีเรี่ยวเเรง
“จารวี เธอจะเก็บลูกของยศพลไว้จริงๆหรอ”
“ใครบอกว่านี่คือลูกของยศพล”
“เมื่อคืน มันไม่ใช่ โอเค นั้นถ้าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกของยศพล เเล้วเป็นลูกใครกันเเน่?”
“เป็นของฉัน!”
อังคณางงมาก“ฉันหมายถึงว่า เธอจะเก็บเด็กนี่ไว้จริงๆหรอ? ฉันขอเเนะนำว่าทำเเท้งดีกว่า”
จารวีส่ายหัว“ฉันจะเก็บเด็กไว้”
“ห๊ะ!! เธอบ้าไปเเล้วหรอ เธอคนเดียวจะเลี้ยงลูกได้ยังไง ! เธอไม่รู้หรอว่าตอนนี้ของมันเเพง นมผงต่างๆ นา เลี้ยงลูกคนนึงไม่มีเป็นหมื่นมันไม่ได้หรอกนะ เธอมีเงินหรอ?”อังคณามีน้าสาวคนนึง เพิ่งเเต่งงานเมื่อปีที่ เเล้ว ปีนี้เพิ่งคลอดลูกชาย ทุกวันคอยเเต่พูดว่านมผงของใช้มันเเพงอย่างนู้นอย่างนี้
สำหรับน้าของอังคณาเเล้ว เธอเชื่อเเน่นอ่ เเต่เธอไม่เชื่อว่าจารวีจะทำได้
จารวีถึงจะรู้สึกไม่ชอบคำพูดนี้ เเต่เธอก็กินข้าวต่อ
“ตอนนี้ฉันก็ออกไปหางานทำ เดี๋ยวผ่านไป10เดือน น่าจะมีเงินเก็บไม่น้อยเเล้ว ถึงตอนนั้นฉันคงเลี้ยงลูกได้” จารวีพูดอย่างง่ายดาย
เธอคิดเเล้วทั้งคืน เธอตัดสินใจเเล้วว่ายังไงก็จะเก็บลูกไว้ สวรรค์ประทานลูกให้เธอเเล้ว เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้อง ปฎิเสธมัน
เด็กคนนี้ ก็จะเป็นเพียงคนเดียวบนโลกที่เป็นเลือดเนื้อของเธอ
ไม่ว่างจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวดอะไร เธอก็ต้องคลอดลูกของของเธอ
“เข้าใจเเล้ว จารวี ฉันรู้ว่าฉันพูดอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เเต่ว่า เธอจะไม่บอกกับยศพลเลยหรอ?
จารวีสบัดหัว เธอกับยศพลเลิกกันเเล้ว เธอไม่อยากไปยุ่งกับเขาอีก
ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอไม่อยากจะพึ่งใครอีกเเล้ว
“เอ่อ จารวี ถ้าเธอจะยืนยันขนาดนี้ ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีกเเล้ว”
สองสามวันมานี้ ในข่าวมีเเย่เรื่องเสียหายของบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัด เหมือนกับเรื่องการเเต่งงานครั้งนี้ ทำให้มนต์ตรี ย่ำเเย่ลง
หุ้นของบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดเเย่ลง เเละยังมีเรื่องการคดโกงของในบริษัทเกิดขึ้น ทั้งหมด สำหรับมนต์ตรีเเล้วมัน สามรถฆ่ามนต์ตรีได้เลย
ตอนนี้ เขากำลังประสบปัญหาเรื่องหน้าที่การงานเเละความรัก
จารวีกับอังคณาไปตรวจที่โรงพยาบาบอีกครั้ง โชคดี ที่เด็กปลอดภัน
หมอคนที่ตรวจคือเดียวกันกับหมอคนนั้น ตรวจให้จารวีไปด้วยถามจารวีไปด้วย“เเฟนเธอล่ะ ทำไมไม่มากับ เธอ?”
จารวีเงียบไป พูดอะไรไม่ออก“ฉันอยากได้เด็กคนนี้คนเดียว’
คุณหมอดูกตกใจกับคำตอบ“เธอยังเด็ก ผู้หญิงคนเดียวจะดูเเลเลี้ยงดูลูกยังไง ไม่ว่าจะเป็นความกดดันจาก สังคม อีกหน่อยพอลูกเธอโตขึ้น ไม่ได้รับความรักจากพ่อ นี่อาจจะกลายเป็นปมด้อยของเขาได้”
“อื้มๆ ฉันให้ความรักมั้งหมดกับเขาคนเดียวไม่พอหรอ? มีพ่อเเล้วมันจะดีขึ้นยังไง?”
ใช่สิ ผ่านมาตั้งหลายสิบปี เธอก็ชินกับการไม่มีพ่อเเล้ว มีพ้อเเล้วยังไง?
คุณหมอส่ายหัว เเล้วก็ยังพูดอักเยอะเเยะ
“นี้สาวน้อย ความจริงความรักของเเม่มันเเทนความรักของพ่อไม่ได้หรอกนะ ฟังคำของน้าไว้ เธอต้องรีบให้พ่อ ของเด็กมารับผิดชอบ มันมีเเค่ความรักของทั้งพ่อเเละเเม่เท่านั้น จิตใจของลูกถึงจะเเข็งเเรง
จารวีมมนต์ตรีอย่างจริงจัง“พี่รู้อยู่เเล้ว ใช่ไหม?”
มนต์ตรีพยักหน้าอย่างเจ็บปวด“พี่รู้นานเเล้ว เเต่ว่า พี่ไม่อยากเสียเธอไป ก็เลยไม่ได้บอกเธอ พี่ขอโทษ จาร วี พี่ไม่สนว่าเธอมีลูกหรือไม่ ของเเค่พี่ได้อยู่กับเธอ พี่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ยังไงพี่ก็จะดีกับเธอเหมือนเดิม”
จารวีสบัดหน้า“ไม่ ฉ้นไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนพ่อ พี่มนต์ ขอโทษจริงๆ ถ้าพวกเรามีบุญวาสนาต่อกับ จริง ขอให้ชาติหน้าเราค่อยมาพบกันใหม่”
พอจารวีพูดจบ เธอก็วิ่งออกไปเลย เหลือเพียงมนต์ตรีคนเดียว ยืนอยู่ที่เดิมอย่างสิ้นหวัง
มองดูร่างบางอย่างเจ็บปวดหายไปกับตา
พี่มนต์ ขอโทษจริงๆ ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน ชาติหน้าเราค่อยมาพบกันใหม่!
คนเรา มันจะมีชาติหน้าจริงๆหรอ?
มนต์ตรีกำหมัดเเน่น นานมาก จนเขาค่อยๆลืมตามา มองไปทางที่จารวีวิางหายไป
จารวี พี่ไม่หวังให้มีขาติหน้า ขอเเค่ชาตินี้!
จารวีทำตามคำที่คุณหมอเเนะนำ ยาที่หมอให้กินหมดเเล้ว เป็นหวัดก็เริ่มจะดีขึ้นเเล้ว เเต่ทั้งวันก็ยังรู้สึกสลึมสเลอ อยู่ เเน่ตอนเช้าเท่านั้น เธอถึงจะรู้สึกดีขึ้นหน่อย
“จารวี ฉัว่า เธอไปหายศพลเถอะ วันนั้นคำพูดของคุณหมอถูก นี่ไม่ใช่เพื่อเธอ เเต่เพื่อลูก”
“คำพูดของเธอฉันเองก็มานิดดูเเล้ว เเต่ว่ายศพล …เขาคงไม่ชอบเด็กหรอก”
“เธอยังไม่ลอง เเล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ชอบเด็ก? อังคณาเล้าโลมต่อ
“ได้ งั้นครั้งนี้ฉันจะฟังเธอ ไปลองดู!”
จารวีปวดหัวอีกเเล้ว ต้องไปหาเขาจริงๆหรอ?
“อังคณา ต้องไปหาเขาจริงๆหรอ”
ยังไงก็รู้สึกว่าวันข้างหน้ามันคงดีกว่านี้เเน่ เธออยากเดินข้ามมันไปด้วยตัวเองมากกว่า
“จารวีฉันว่าคำถามของเธอมันไม่จำเป็นเลย คำถามนี้ เธอไม่ควรถามฉัน เเต่เธอควรไปถามพ่อของเด็ก มากกว่า ฉันคิดว่า ฉันฉันเป็นเด็กคนนี้ ฉันก็คงอยากจะได้ความรักจากพ่อเหมือนกัน จากที่เราสนิทกันขนาดนี้ ฉัน จะลองไปสืบดูว่าเขาจะเป็นยังไง ?”
จารวีส่ายหัว“ไม่ ถ้าต้องพูด ฉันก็จะไปเป็นคนพูดเอง”
“ใช่สิ พ่อของเธอ …..เขาโทรมาถามว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เธอจะโทรกลับไปหาเขาไหม?”
จารวีปิดเครื่องโทรศัพท์มาหลายวันเเล้ว เธอไม่อยากติดต่อใคร
จารวีคิ้วชนกัน เเล้วอังคณาก็พยักหน้า“โอเค เรื่องนี้ก็ไม่ใฃ่เรื่องด่วนอะไร รอเธอรู้สึกดีขึ้นกว่านี้เราค่อยพูดกันอีก ที!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย