เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 124

ตอนที่123 เล่นเกมด้วยกัน

“ตาย ตาย ตาย วีโดนยศพลมันล้างสมองแล้วน่ะสิ ถึงปกป้องมันขนาดนี้”

“ฮ่าๆ อย่างงั้นหรอคะ”

ท่ามกลางการพูดคุยสนุกสนานของคนทั้งสอง ร่างสูงของยศพลก็พรวดพราดเข้ามายืนแทรกกลางระหว่างพวก เขา เขาดึงจารวีเข้าสู่อ้อมกอดของตนอย่างหัวเสีย พลางจ้องมองไปยังถิรพล“นี่แกกำลังทำลายความสัมพันธ์ ของพวกฉันอยู่หรือเปล่า?”

ถิรพลทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“ในสายตาแก ฉันดูเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไง”

“นี่ มันไม่เกี่ยวกับเหมือนหรือไม่เหมือนหรอก แต่เพราะแกเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วต่างหาก”ยศพล เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น เขาก้มหัวจ้องมองจารวีอย่างลึกซึ้ง“นายไม่ใช่คนดี ไม่ต้องไปฟังสิ่งที่มันพูดพล่าม มากนะ”

“นี่นี่! ฉันไม่ดีตรงไหนวะไอ้น้องชาย แกอย่าพูดเกินไปนักเลย ไม่คิดเลยว่าแกจะพูดจาแบบนั้นใส่พี่ชายตัวเอง”

ถิรพลยกคำว่าพี่ชายมาขู่ขวัญยศพล แต่ว่า คำๆนี้ไม่เคยใช้ได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะยศพลไม่เคยยำเกรงเขา อยู่แล้ว

แม้แต่เรียกถิรพลว่าพี่สักคำก็ยังไม่เคยเลย

“ไป ไม่ต้องคุยกับมันแล้ว ไปนอนอยู่ในห้องซะยังดีกว่า”

ยศพลอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน

“นี่ไอ้น้องชาย แกนี่มันเกินไปจริงๆนะ มีแฟนทั้งทีกลับไม่ชอบอวด เหอะ! ฉันไปหาผู้หญิงบ้างก็ได้”ถิรพลยก แก้วเหล้ากระดก ของเหลวในแก้วน้ำก็หายไปจนหมดสิ้น

ในใจของจารวีไม่เคยรู้สึกสงบสุข เพราะเธอรู้ว่าความแค้นระหว่างบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงยังคงมีอยู่

แต่ทว่าสิ่งนึงที่เธอค่อนข้างแน่ใจเลยก็คือ เธอรักผู้ชายคนนี้

ยศพลขึ้นนั่งประจำที่คนขับ จารวีนั่งอยู่ที่เบาะด้านหน้าที่ข้างเขา ความกลัดกลุ้มใจสะท้อนออกมาจากใบหน้าเล็ก

พลันยศพลก็เหยียบเบรคหยุดรถอย่ากระทันหัน ร่างทั้งร่างของจารวีพุ่งไปด้านหน้า อีกนิดก็ชนเข้ากับหน้ารถ แต่ ยศพลยื่นมือไปคว้าร่างบางเอาไว้ได้ทัน

“คิดอะไรอยู่ ทำไมใจลอยขนาดนั้น”

จารวีส่ายหัวไปมา“ก็คุณหยุดรถแล้วไม่เตือนฉันสักคำนี่นา”

ตัวรถหยุดลงที่หน้าประตูใหญ่ เขากดเปิดหน้าต่างพลางมองไปยังจารวี“เธอดูเองแล้วกัน”

จารวีหันหน้าไปมอง ก็พบร่างสูงของชยรพปรากฏอยู่ที่ด้านหลังของหน้าต่างรถ

“วี....”

สีหน้าของชยรพทุกข์ทรมานมาก เขาเดินเข้ามาทางกระจกฝั่งที่เธอนั่ง พลางมองเธออย่างไม่วางตา

จารวีเสมองไปทางอื่น“ออกรถ!!”

ยศพลออกรถอย่างช้าๆ ชยรพวิ่งตามรถพลางเคาะกระจกร้องเรียกเธอ“วี พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูก”

รถของยศพลวิ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักก็สะบัดชยรพไว้ด้านหลัง

จารวีกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม“ไม่คิดเลยว่าพ่อจะตามฉันมาถึงที่นี่”

ยศพลบังคับพวงมาลัยอย่างมั่นคง เขามองไปยังจารวีเพียงแวบเดียว “ถ้าเธอไม่อยากเจอเขา ฉันจ้างให้คนไป จัดการก็ได้นะ ให้เขาไม่กล้าปรากฏตัวออกมาอีก”

จารวีเหงื่อท่วมตัว เธอรู้ว่าถ้ายศพลลงมือเอง เขาคงจะจัดการจนถึงกับเลือดตกยางออกเป็นแน่

“เอ่อ ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ฉันแค่ยังไม่อยากเจอเขาน่ะ”

คราวนี้ชยรพทำเกินไปจริงๆ เขาใช้การแต่งงานของเธอแก้แค้นที่ยงยศแย่งชิงภรรยาของตนไปตอนนั้น

มันช่างเป้นอะไรที่โหดร้าย ความเคียดแค้นชิงชังของชยรพเมื่อตอนนั้น จำเป็นต้องใช้ลูกสาวของตัวเองไปชำระ แค้นหรือยังไง?

ถ้าหากเขาบอกเธอให้เร็วกว่านี้ เธอกับมนต์ตรีก็คงไม่ต้องเดินทางนี้

ความทุกข์ทรมานทั้งหมดทั้งมวล ล้วนเพราะชยรพเป็นคนก่อ

แต่จารวีก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

ยศพลหันหน้ามองมายังจารวี เขาเห็นเธอเม้มปากสนิท สายตาของเธอเป็นกังวล ราวกับว่าแสงอาทิตย์ที่สวาง ไสวก็ไม่อาจส่องลงไปถึงความมืดมิดในใจของเธอ

เขาจอดรถลงที่ข้างทาง พลางเดินอ้อมไปดึงเธอลงจากรถ

ด้านนอก แสงอาทิตย์สว่างสุกใส ลมพัดมาเบาๆ ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างของยศพล ประคองใบหน้าเล็กของเธอ “มองฉันสิ”

จารวีมองเขาในทันที“มีอะไรหรอยศพล”

“เธอรักฉันไหม”ยศพลเอ่ยถามอย่างโง่ๆ ท่าทางของเขาราวกับว่าถึงจารวีตอบว่าไม่รัก เขาก็จะไม่มีทางเลิกรา

จารวีใช้สองมืออกแรงผลักยศพล“แน่นอน ถ้าคุณไม่ขี้โมโหร้ายแบบนี้”

ยศพลยิ้มออกมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ“นี่ ในเมื่อคนที่เธอรักก็อยู่ตรงนี้ แล้วทำไมเธอถึงดูไม่มีความสุขล่ะ?”

คำพูดของยศพลทำให้ความกลัดกลุ้มในใจของจารวีหายไป ราวกับเมฆดำที่ถูกปลดปล่อย เผยให้เห็นท้องฟ้าที่ สว่างสดใส

จริงด้วย ชีวิตของคนเรามีได้ก็ต้องมีเสีย เธอไม่ควรเอาเรื่องของพ่อมาทำให้ตัวเองไม่เป็นสุข

“ไปกัน ฉันจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”

จารวีพยักหน้ารับอย่างเบิกบานใจ ยศพลดึงเธอให้ก้าวขึ้นรถอีกครั้ง

ครึ่งชั่วโมงถัดมา ยศพลพาเธอมายังร้านตู้วิดิโอเกม

เสียงเพลงที่คึกคักมีชีวิตชีวา ดังก้องอยู่ในหู ที่นี่มีตู้เกมมากมายหลากหลายชนิด แต่ทว่าบริเวณรอบๆของสถาน ที่นี้มีแต่เด็กๆที่อายุสิบกว่าปี

ส่วนผู้ใหญ่ที่แต่งตัวดูภูมิฐานอย่างยศพลนั้น กลับเห็นเพียงไม่กี่คน

หลังจากยศพลเข้าประตูไป ผู้จัดการที่ร้านตู้วิดีโอเกมพรวดพราดเข้ามาต้อนรับด้วยท่าทีที่นอบน้อม เขายิ้มพลาง เอ่ย“เชิญทางนี้ครับคุณยศพล”

จารวีเดินตามหลังเขาไป ทั้งสองก้าวเข้าไปในห้องรับรอง ด้านในมีตู้เกมที่จำลองมาจากของจริงขนาดมหึมา ยศ พลเลือกปืนทางด้านซ้าย หลังจากนั้นจึงชี้นิ้วไปที่ปืนอีกด้าม เขาเอ่ยกับจารวี“มาเล่นเกมกัน ดูซิว่าเธอจะชนะฉัน ได้ไหม”

เล่นเป่าฟองสบู่หรือดูเฉยๆยังพอไหว แต่ให้เธอมาเล่นเกมรบราฆ่าฟันเช่นนี้ เธอทำได้เพียงโต้ตอบกลับไปว่าเธอ เล่นไม่ได้

จารวีเอาความกดดันและกลัดกลุ้มใจทั้งหมดของเธอปลดปล่อยออกมา ภายใต้การโน้มน้าวของยศพล

ทั้งสองเดินออกจากร้านตู้วิดีโอเกม ใบหน้าเล็กที่เกลี้ยงเกลาของจารวีแดงเล็กน้อย เหตุเพราะความฮึกเหิมเมื่อครู่

“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเล่นเกมพวกนี้ด้วย”จารวีจ้องมองยศพลอย่างไม่เชื่อสายตา

เธอรู้สึกว่าคุณชายที่เกิดมาบนกองเงินกองทองอย่างเขา คงจะไม่เข้าใจถึงความยากลำบากบนโลกมนุษย์เป็นแน่

ความขื่นขมระทมทุกข์สะท้อนออกมาจากดวงตางดงามของยศพล

สีหน้าท่าทางแบบนี้ของเขาเป็นสิ่งที่จารวีไม่เคยเห็น

“ตอนฉันเด็กๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรฉันก็ชอบมาเล่นเกมที่นี่ล่ะ”

จารวีเอียงคอ พลางจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ

ยศพลกำลังตกอยู่ในภวังค์ความทรงจำที่ผ่านไปแล้วของเขา

ความทรงจำที่เลือนลาง ราวกับแสงไฟสลัวในคืนอันมืดมิดริมทาง เด็กกลุ่มนึงที่ชอบเสาะหาเกมส์เล่น เด็กเหล่า นั้นสะพายกระเป๋า พลางเดินคุยกันเซ็งแซ่ ราวกับนกกระจอกแตกรัง

“เห้ย ไอ้พวกลูกนอกคอก หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

เด็กกลุ่มนึงกรูเข้ามาล้อมรอบ พลางตะโกนด่ายศพล หัวโจกของเด็กกลุ่มนั้นชื่อต้น ตัวของเขาสูงใหญ่เทอะทะ ถึงยศพลในตอนนั้นจะตัวสูง แต่เขาก็ผอม แก้วเหมือนกับนกตัวน้อยๆ เธอเบิ่งตาโพลงอย่างตกใจ พลางเข้าไป หลบที่หลังของยศพล

“พี่คะ ฉันกลัว”

ยศพลโอบกอดแก้วไว้แน่น ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังต้นอย่างเดือดพล่าน เขาหยุดชะงัก พลางกำมือแน่นจน กระดูกในมือลั่นเป็นเสียงออกมา

“ไอ้ลูกไม่มีพ่อ พ่อของแกเป็นสัตว์ประหลาด ส่วนแม่ของแกเป็นนางพญาจิ้งจอก ไอ้ลูกไม่มีพ่อ!!”

ต้นโยกศีรษะไปมา เขายกนิ้วขึ้นชี้ พลางหัวเราะเยาะ ที่จริงแล้วดูเหมือนเด็กหยอกล้อกันปกติ ต้นก้มหยิบเศษ ใบไม้ จากนั้นก็โปรยเข้าใส่ยศพล

“กรี๊ดดด!!”แก้วตกใจจนส่งเสียงเล็กแหลมออกมา

ไฟโทสะของยศพลถูกกระตุ้นให้ลุกไหม้ เขาไม่ชอบให้ใครมารังแกน้องสาวของตน

เขายกนิ้วชี้ไปหาต้นที่ตัวสูงใหญ่กว่าตนเป็นคืบ“แกพูดว่าใครเป็นลูกนอกคอกนะ? แกลองพูดอีกทีสิ!!”

เมื่อต้นเห็นดวงตาที่ทำให้คนมองรู้สึกเย็นเยือกของยศพล

ดวงตาที่ดุดันไม่เข้ากับอายุของยศพลทำให้ต้นรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

แต่เพราะเขาเป็นหัวโจก ก็เลยไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ พลันต้นก็โพล่งถ้อยคำร้ายกาจใส่ยศพลอีกครั้งหนึ่ง“แกไง ลูกไม่มีพ่อ น้องแกก็ลูกไม่มีพ่อ ส่วนแม่ของแกคือนาง.....”

“ปัง!!”หมัดหนักๆของยศพล ทำให้ต้นกลืนถ้อยคำเหล่านั้นกลับลงไป

“นี่ กะ แก.. แกกล้าต่อยฉันงั้นหรอ แก...”ต้นยังไม่ทันเอ่ยจบ ยศพลก็ต่อยเขาอีกหมัด

ยศพลราวกับคนบ้าคลั่ง เขาต่อยร่างหนาเทอะทะของต้นจนลงไปกองกับพื้น เขาปรี่เข้าไปขึ้นคร่อมร่าง