เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 125

ตอนที่124 ที่ผ่านมาอ่อนน้อมถ่อมตน

“พี่คะ พอแล้ว!!”

“พี่คะ เขาจะตายอยู่แล้ว พี่ หยุดเถอะ”

แก้วร้องไห้ไปพลางดึงแขนเสื้อของยศพล

ต้นที่นอนอยู่บนพื้น ถูกจนพลต่อยจนทั้งใบหน้าบวมเปล่ง ร่างหนาเทอะทะของเขานอนนิ่งไม่ไหวติงราวกับเนื้อ ก้อนใหญ่ที่ไม่มีชีวิต เลือดสดสีแดงไหลออกมาจากจมูกของเขา

มุมปากของเขาค่อยๆตอบสนอง น้ำเสียงที่เอ่ยขอโทษขอโพย ยศพลรัวหมัดใส่เขาราวกับคนบ้า

เขาไม่ใช่ลูกไม่มีพ่อ แก้วก็ไม่ใช่ แม่ของเขาทำงานหาเลี้ยงครอบครัวอย่างหนักหน่วง เธอไม่ใช่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

เขายอมให้ใครมารังแก้วไม่ได้ และยอมให้ใครมาเหยียดหยามคุณแม่ไม่ได้เช่นกัน

ในที่สุดเขาก็เริ่มเหนื่อย จึงหยุดการกระทำลง แต่ยังคงคร่อมอยู่บนตัวของต้น พลางหอบหายใจ

เด็กลูกสมุนกลุ่มใหญ่ของต้น ตกใจกลัวจนวิ่งหนีเตลิดไปกันหมดแล้ว

“พี่คะ มือของพี่เลือดออก พี่...”

แก้วกุมมือของยศพลขึ้นมา น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นสาย

ยศพลหดมือกลับเข้าหาตัว“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ใช่เลือดพี่หรอก เป็นเลือดของไอ้เลวนี่ต่างหาก”

ยศพลลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาจ้องมองไปที่ต้น“จำไว้นะ ต่อไปอย่าด่าแม่ของฉันอีก ไม่งั้นถ้าฉันเจอหน้าแก เมื่อไร ฉันจะต่อยแกแบบนี้”

ต้นตะโกนร้องขอโทษขอโพยจนคอของเขาบวมเปล่ง เวลานี้ เขาจะกล้าต่อต้านได้อย่างไร ต้นร้องไห้โฮพลางเอ่ย“ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”

ยศพลพาแก้วเดินอ้อมไปยังสายยางด้านหลัง เขาล้างมือจนสะอาด

“แก้ว กลับบ้านไปห้ามบอกเรื องนี้กับคุณแม่นะ รู้ไหม?”

แก้วจ้องมองยศพลอย่างเวทนา“พี่คะ พี่บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ปวดไหมคะ”

ยศพลยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็กของน้องสาว“ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่กลัวเจ็บหรอกนะ”

ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน แต่แก้วร่างกายผอมบางกว่าเขามากนัก

คุณแม่คือผู้หญิงจิตรกรวาดรูป ถึงแม้ว่ารายได้ไม่สูงมาก แต่มันก็นับว่าเพียงพอต่อการเลี้ยงลูกทั้งสองคน

แต่ทว่า สิ่งที่แก้ไม่ได้ก็คือ พวกเขาไม่รู้ว่าพ่อของตนคือใคร ท่ามกลางชีวิตที่ลำบากยากจน พวกเขามีญาติร่วม สายเลือดเพียงเท่านี้

เวลาแก้วได้ขนมอะไรมาเธอจะทำใจกินไม่ลง เพราะจะเก็บไว้ให้พี่ชายของตน

“พี่คะ นมขวดนี้พี่ดื่มเถอะ”

ยศพลดันกลับไปให้แก้ว“ส่วนนี้เป็นของแก้ว แก้วนั่นแหละดื่มซะ”

แก้วส่ายหัวไปมา พลางทำท่าทางขยะแขยง“แก้วเกลียดนม เวลาดื่มแล้วรสชาติมันไม่อร่อย”

ยศพลก็ยังไม่ยอมดื่ม แก้วจึงหยิบนมเทออกมา“พี่คะ ถ้าพี่ไม่ดื่ม งั้นแก้วเททิ้งให้หมดเลยนะ กลิ่นมันเหม็น อ่ะ”

นมรสนี้มีกลิ่นคาวจางๆจริงๆ แต่ว่ารสชาตินี้เป็นรสที่ยสพลชอบดื่ม

เมื่อเห็นน้องสาวจะเททิ้ง ยศพลก็เลยทำได้เพียงดื่มให้หมด

แก้วก็คือน้องสาวที่รักเขาขนาดนี้ ยศพลปกป้องเธออย่างสุดชีวิต เพราะนี่คือความดีงามหนึ่งเดียวที่ทำให้เขามี ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้

พี่ชายน้องสาวกลับถึงบ้าน หลังจากผ่านการทะเลาะกับคนอื่นที่ข้างนอกมา ทั้งสองจะไม่พูดเรื่องนี้ออกมาอย่าง เด็ดขาด

ในเวลาอาหารเย็น มีเสียงกลุ่มคนจำนวนมากเอะอะโวยวายอยู่ที่ด้านนอกประตู

“ลูกชายเวรๆของบ้านเธอนี่ถูกสั่งสอนมายังไง มันต่อยลูกต้นของฉันจนอ่วม ให้ความเป็นธรรมแก่ฉันเดี๋ยวนี้นะ”

แม่ของต้นพาคนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามาในห้อง จะพายศพลออกไปด้วย

แม่มองยศพลอย่างเป็นทุกข์“ลูกเป็นคนต่อยหรอ”

ดวงตาดำขลับของยศพลจ้องมองไปที่แม่ของต้น เขาก้มหัว เงียบไม่พูดจา

คุณแม่ของยศพลง้างฝ่ามือฟาดลงแรงๆที่ใบหน้าของเขา ความเจ็บแปลบเข้าจู่โจมที่ใบหน้า

เขาไม่ได้กลัวเจ็บ แต่กลัวความจริง ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา“เขาด่าผมว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ”

แม่ของต้นได้ฟังดังนั้นจึงตะโกนเสียงแหมออกมา“ลูกชายฉันพูดผิดหรอ? ก็พวกเธอไม่มีพ่อ ก็ต้องเป็นลูกไม่มี พ่อสิ!!”

ยศพลมองเห็นความอัปยศสิ้นหวังจากในดวงตาของแม่ พลันคุณแม่ก็ดึงขาให้นั่งคุกเข่า

“เร็วๆเข้า ขอโทษแม่ของต้นเดี๋ยวนี้เลย!!”

“ไม่ ผมไม่ขอโทษ”ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เขาไม่ได้ผิด เขาไม่มีทางขอโทษสุภาพสตรีอ้วนแบบเธอ เด็ดขาด

“ตายแล้ว เธอดูสิว่านี่มันเด็กอะไร ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ลูกต้นของฉันต้องเข้าโรงพยาบาล ค่ายาที่จ่ายไป เธอต้องชดใช้ ผู้หญิงจนๆแบบเธอจะชดใช้ไหวหรอ? ถ้าลูกต้นของฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันจะเอาชีวิตพวกแก!!”แม่ของต้นตะโกนเสียงแหลม เธอตะโกนจนคนบ้านใกล้เรือนเคียงในละแวกนั้นได้ยินหมด

ชาวบ้านแห่กันมามุงดู อยู่ที่ประตูใหญ่แห่งนี้ พวกเขาซุบซิบนินทากันไปต่างๆนาๆ

ใบหน้าของแม่แดงก่ำจนเลือดแทบจะหยดออกมา ท่ามกลางความรู้สึกตกใจของยศพล พลันแม่ของเขาก็คุกเข่า ลง

เพราะความจนก็เลยทำให้ต่ำต้อย การคุกเข่ายอมศิโรราบของแม่ ไม่ได้ทำให้แม่ของต้นอภัยให้เลยสักนิด เธอยัง คงก่นด่า พ่นวาจาที่ไม่พอใจของตนออกมา

ถึงแม้ว่าคุณแม่ของเขาจะอายุสามสิบกว่าปีแล้ว แต่ว่ารูปร่างหน้าตาของแม่ยังคงงดงาม นี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ ทำให้แม่ของต้นเกลียดชังเธอ

แม่ของต้นเกลียดสามีของตนเป็นอย่างมาก เพราะทุกครั้งที่เขาเห็นเธอ เขาก็จะใช้สายตาที่หยาดเยิ้มมองเธอ อย่างหื่นกระหาย

แม่ของต้นก็เลยอยากจะหาโอกาสเพื่อทำให้เธออับอายขายขี้หน้ามานานแล้ว

พลันยศพลก็วิ่งไปหยิบมีดในครัวออกมา เขาตาแดงก่ำพลางกวัดแกว่งมีกไปมาอย่างบ้าคลั่ง

“พวกแกออกไปให้พ้นจากแม่ของฉัน ออกไป!!”

“ว้ายย นี่ ลูกชายของเธอมันบ้าไปแล้ว”

เมื่อเห็นยศพลหยิบมีดมากวัดแกว่ง ผู้คนที่มามุงดูก็หายวับไปในทันที

คุณแม่เห็นดังนั้นก็ตะลึงงัน เธอไม่คิดว่าลูกชายของตนจะอาจหาญถึงเพียงนี้

“น่าเสียดายจริงๆ ที่คุณไม่ได้เลวจนถึงกับเป็นเจ้าพ่อวงการมาเฟีย”

ยศพลมองค้อนเธอหนึ่งที“ใครบอกว่าฉันไม่ได้เป็นเจ้าพ่อล่ะ เมื่อก่อนฉันก็เป็นหัวโจกที่ถนนแห่งนี้ล่ะ ไม่มีใคร กล้าต่อกรกับฉันแม้แต่คนเดียว”

ความทรงจำของเขายังคงชัดเจน แต่ทว่าเขาเมื่อตอนนั้น ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว

“พวกเรากลับกันเถอะ”

อารมณ์ของจารวีดีขึ้นเยอะมาก“ฉันอยากไปเดินช๊อปปิ้งอ่ะ คุณพาฉันไปหน่อยสิ”

“ได้สิ”

ยังไงวันนี้ก็ผ่านไปมากกว่าครึ่งวันแล้ว ถ้างั้นเขาก็พายัยผู้หญิงคนนี้ไปช๊อปปิ้งหน่อยก็แล้วกัน

ขณะที่พวกขากำลังเดินข้ามถนน ยศพลจูงมือจารวีไว้แน่น บางทีอาจเป็นเพราะในสายตาของยศพล จารวียังคงมี กลิ่นอายของแก้วหลงเหลืออยู่

คิดไม่ถึงเลยว่าคนแบบยศพลจะพาผู้หญิงมาเดินช๊อปปิ้งเช่นนี้

จารวีจูงมือของเขา เธอมีรู้สึกมีความสุขอย่างเอ่อล้น

“เธอจะซื้ออะไร?”ยศพลเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย

ยัยผู้หญิงคนนี้ทำตัวแปลกๆ พอเข้าไปในห้างฯเธอกลับมาดูอะไรสักอย่าง แต่กลับเดินไปยังร้านเครื่องใช้เด็กอ่อนเธอสมองกลบหรือยังไงนะ

ยศพลโดนจารวีลากเข้าไปในร้านอย่างไม่เข้าใจ

เขาเข็นรถเข็นพลางจ้องมองไปที่เธอ

จารวียกมือขึ้นกอบกุมใบหน้า พลางมองไปยังของใช้เด็กอ่อนรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ รอยยิ้มที่สว่างสดใสปรากฏ ออกมาจากใบหน้าเล็ก

จารวีถูกใจเป็นอย่างมาก ของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบ

เตียงนอนของทารกแสนน่ารัก หมอนใบเล็ก ผ้าห่มผืนเล็ก กางเกงตัวจิ๋ว อีกทั้งยังมีของเล่นน่ารักๆอีกมากมาย

จารวียื่นมือออกไปหยิบของเล่นเล็กๆที่สีสันสะดุดตา มีทั้งสีชมพู สีฟ้าคราว สีเขียวอ่อน พลันดวงตาของเธอก็ลุก แวววาว อย่างยากที่จะปิดบัง

“จารวี เธอคงไม่ได้จะเปลี่ยนจากคนแก่กลับไปเป็นเด็กก็เลยหลงรักของเล่นของเด็กแบบนี้หรอกนะ”

จารวีหันหน้ากลับมามองค้อนขวับใส่เขา“ฉันไม่ได้จะซื้อสักหน่อย ก็แค่ดูเฉยๆไม่ได้หรือไง”

ยศพลยืนอยู่ตรงนี้ราวกับถูกพามาทรมาน เขายืนมองจารวีวิ่งไปตรงโน้นทีตรงนี้ทีราวกับผีเสื้อที่โผบิน

ท่าทางของเธอดูมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่ยศพลกลับเข้าไม่ถึงการกระทำนั้นของเธอ

เขายืนอยู่ด้านนอกไม่เข้าไปด้านใน ร้านอื่นยังมีอะไรให้ซื้ออีกเยอะแยะ

“ยศพลคุณดูสิ เจ้าเป็ดน้อยตัวนี้น่ารักไหม”

จารวีหยิบตุ๊กตาเป็ดยางตัวหนึ่งเดินเข้ามา เธอใช้มือออกแรกบีบ พลันก็มีเสียง“ปี๊บๆ”ดังออกมา

จารวีพึงพอใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มทั้งใบหน้า ยศพลเลิกคิ้วตอบกลับเธออย่างนึกฉงน

“ของสิ่งนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรสักหน่อย”