เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 126

ตอนที่125 เราเก็บเขาไว้

“นี่ คุณไม่เข้าใจในความสนุกเอาซะเลยนะยศพล ของพวกนี้มันเอาไว้ใส่ในอ่างอาบน้ำของเด็กยังไงล่ะ”

“วางไว้ในอ่างอาบน้ำเพื่ออะไร?” พลันยศพลก็นึกฉงน “หรือว่าเอาไว้เพิ่มความเพลิดเพลินหรอ? จารวี เธอคงไม่รสนิยมต่ำแบบนี้หรอกใช้ไหม”

จารวีมองค้อนยศพล “คุณสิรสนิยมต่ำ นี่มันเอาไว้อาบน้ำให้เด็กต่างหากล่ะ ไม่ใช่ของผู้ใหญ่ซะหน่อย! ช่างเถอะๆ คุณไม่เข้าใจหรอก”

ถึงแม้ว่าจารวีจะบอกว่ายศพลไม่เข้าใจ แต่ไม่นาน เธอก็ไปหยิบรองเท้าคู่จิ๋วของเด็กน้อยมาอีก

รองเท้าคู่นั้นทำเป็นรูปแองกี้เบิร์ดอย่างน่ารัก

“รองเท้าคู่นี้สวยไหม?”

ยศพลลูบคางของตนไปมา เขากวาดสายตาไปมองเธอแวบเดียว “แน่นอนว่ามันไม่เหมาะกับเท้าของเธอหรอก”

“นี่ ฉันซื้อให้เด็กน้อยใส่ต่างหากล่ะ”

สีหน้าของยศพลแปรเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์ “นี่เธอกำลังทดสอบความอดทนของฉันอยู่หรอ”

ยัยผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ ไม่ใช่ว่าเขาพาไปเล่นเกมส์จนอารมณ์ดีขึ้นแล้วหรือไงกัน ทำไมยังก่อกวนอยู่อีก

แล้วอีกอย่างเธอก็ไม่มีลูกซะหน่อย ทำไมจะต้องมาที่ร้านขายของเด็กอ่อนด้วย

คำพูดของยศพลทำให้จารวีรู้สึกโกรธ เขาเอื้อมมือเข้ามาดึงเธอเข้าในอ้อมกอด “ที่รัก เรากลับไปเล่นที่บ้านกันดีกว่า กลับไปดูว่าอ่างอาบน้ำของเรายังขาดอะไรอยู่”

การพูดจาที่มีเลศนัยของเขา ทำให้ใบหน้าเล็กของจารวีขึ้นสีแดงระเรื่อ

“คุณไม่ต้องมาพูดจาลามกเลย ฉันยังไม่อยากกลับ”

“ฉันรับรองว่าจะไม่ทำอะไรที่รุนแรง”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยถกเถียงกันอยู่นั้น พลันก็มีเสียงเด็กร้องไห้ดังออกมาจากมุมๆหนึ่ง

จารวีตกใจ “ฟังสิ มีเสียงเด็กกำลังร้องไห้อยู่”

เสียงร้องไห้แผ่วเบาที่ดังออกมา ราวกับจารวีกำลังคิดไปเอง เธอคิดว่าลูกของตัวเองกำลังร้องไห้

ยศพลหยุดการกระทำของเขาลง พลางตั้งใจฟัง แต่ทว่าเขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไร

เขาจับที่ใบหน้าของจารวีเบาๆ “เธอคิดไปเองหรือเปล่า”

จารวีโบกมือไปมา “ไม่ใช่ คุณลองฟังสิ”

ยศพลจูงมือของจารวีกำลังเตรียมตัวที่จะเดินออกไปด้านนอก แต่เธอออกแรงสะบัดมือของเขาให้หลุดเธอเดินไปตามเสียงร้องไห้ ผ่านชั้นวางของไปสักพักหนึ่ง ก็มองเห็นเด็กผู้ชายคนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้าง พลางร้องไห้ไม่หยุด

ดูดูแล้วเด็กคนนั้นคงอายุเพียงสามขวบ เด็กน้อยสวมใส่สุดชุดสูทสีฟ้า เท้าเล็กสวมรองเท้าวิ่ง ใบหน้ากลมขึ้นสีแดง ดวงตากลมโตใสแจ๋ว

จารวีแน่ใจว่าตัวเองนั้นไม่ได้จินตนาการไปเอง เธอปรี่เข้าไปจูงมึงเด็กชายพลางเอ่ยถาม “เด็กน้อยแม่ของอยู่ที่ไหนจ๊ะ?”

หลังจากจารวีเอ่ยถามเด็กผู้ชายคนนั้นก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาดังกว่าเดิม

“แม่ครับแม่ ฮือๆแม่”

เด็กน้อยที่ยังพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก ดูแล้วคงพลัดหลงกับแม่ของเขา

จารวีเช็ดน้ำตาให้เด็กคนนั้น “อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวคุณน้าจะพาไปหานะจ๊ะ ว่าแม่อยู่ที่ไหน”

ราวกับว่าเด็กน้อยฟังเข้าใจที่จารวีพูด เจ้าหนูน้อยกระพริบตาดำคลับไปมา พลางหยุดร้องไห้ในทันที

จารวีจูงมือเด็กน้อย เดินไปรอบๆร้านขายของใช้เด็กอ่อน เมื่อเธอพบเจอคนก็ปรี่เข้าไปเอ่ยถาม แต่ทว่าเธอถามจนทั่วแล้ว ก็ยังไม่พบคุณแม่ของเด็กน้อย

ยศพลกอดอกเดินตามอยู่ที่ด้านหลังของจารวี เค้าเอียงคอมองเธอ

ไม่คิดเลยว่ายัยผู้หญิงคนนี้จะชอบหาเรื่องใส่ตัวนัก

จารวีพบผู้จัดการของฝ่ายดูแลลูกค้า “รบกวนคุณช่วยประกาศตามหาแม่ของเด็กน้อยคนนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ”

ในขณะที่ผู้จัดการลูกค้ากำลังยุ่งอยู่นั้น จารวีก็จูงมือเด็กน้อยไปนั่งรอที่เก้าอี้

“เด็กน้อย บอกคุณน้าหน่อยได้ไหมคะว่าหนูชื่ออะไร?”

เด็กน้อยมองเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ยังคงเงียบไม่พูดจา จารวีก็เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เด็กน้อย หนูอยากกินไอติมไหมจ๊ะ”

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับของกิน เด็กน้อยก็พยักหน้ารับอย่างดีใจ จารวีหันไปมองยศพล พลางส่งยิ้มให้

ยศพลเงยหน้าขึ้นมองอย่างองอาจ ให้ท่านประธานอย่างเขาไปซื้อไอศครีมให้เด็กคนนี้เนี่ยนะ

“ ฉันไม่ไป เธอไม่ต้องมามองฉันเลย ฉันไม่มีทางยอมทำตามเด็ดขาด”

จารวียังคงส่งยิ้มหวานเชื่อมไปให้ยศพล “นี่ คุณก็คิดซะว่าเขาคือลูกของพวกเรา ไปซื้อให้สักอันเถอะนะ หรือไม่ก็ซื้อมาสักสองอัน จริงๆแล้วฉันก็อยากกิน”

ยศพลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาจ้องมองไปยังเด็กน้อยอย่างดุดัน พลันเด็กน้อยก็ตะโกนร้องไห้ขึ้นใหม่อีกครั้ง

จารวีรีบร้อนเอ่ยปลอบเด็กน้อย “ไม่ต้องร้องนะเด็กดี คุณลุงคนนี้จริงๆแล้วใจดีมากเลยล่ะ เดี๋ยวสักพักเขาก็ไปซื้อไอศครีมมาให้หนูกินแล้วนะ”

เด็กน้อยตกใจกลัวจนโผเข้าไปหลบอยู่ในอ้อมกอดของจารวี หนูน้อยไม่กล้าเชื่อว่าคุณลุงที่ท่าทางดุเหมือนหมาป่าอย่างนี้ จะไปซื้อไอศครีมมาให้ตน

“นี่ยศพล คุณทำเกินไปแล้วนะ ทำคนอื่นตกใจร้องไห้ แล้วยังไม่ไปซื้อไอศครีมมาให้อีก”

ยศพลทนฟังคำพูดหว่านล้อมต่างๆนาๆของจารวีไม่ไหว “โอเค โอเค ฉันไปก็ได้”

ท่านประธานยศพลจำเป็นต้องยอมไปซื้อไอศครีมแต่โดยดี แต่ทว่าไม่นานนัก เขาก็กลับมามือเปล่า

“พวกเขาบอกว่ารูดบัตรไม่ได้”

คุณตาช่วยเด็กน้อยล้างมืออย่างใจดี พลางนำมาส่ง ให้กับจารวีและยศพล

“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้ยิ่งนานยิ่งไม่รู้ความเอาเสียเลย แต่งตัวก็ดูดี ดูภูมิฐานขนาดนี แต่ทำไมไม่มีความรับผิดชอบเลยนะ”

คุณตาเดินออกไปพลางบ่นไม่หยุด

ยศพลเบิ่งตาโพลง นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขาก็ไม่มีความผิดเสียหน่อย เทวดาฟ้าดินถึงจะรู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้คือลูกของใคร ไม่ว่าใครจะเป็นพ่อเป็นแม่ของเด็กคนนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขา

จารวีไม่เคยเห็นยศพลอัพจนหนทางเช่นนี้มาก่อน เธอหัวเราะจนตัวโยน ยศพลยกมือขึ้นชี้หน้าของจารวีพลางเอ่ยอย่างคับแขนใจ “นี่ ฟังฉันให้ดีนะ เอาเขาไปส่งไว้ที่แผนกดูแลลูกค้า รอให้แม่ของเขามารับ แล้วพวกเราก็กลับกันได้แล้ว ฉันว่าเด็กคนนี้ไอคิวมีปัญหา”

จารวีคว่ำริมฝีปาก “ไม่ได้นะ ทำดีแล้วก็ต้องทำให้สุดสิ พวกเรารออีกหน่อยเถอะ”

“ได้ ถ้างั้นเธอก็รอไปคนเดียวเถอะ ฉันมีเรื่องต้องจัดการ ฉันกลับก่อนล่ะ”

เธอควรรู้ไว้ซะว่าเวลาแต่ละนาทีของท่านประธานอย่างเขานั้นมีค่านัก

ใครจะไปยอมเสียเวลาอยู่กับเจ้าเด็กนี่

ท่ามกลางการทะเลาะกันของคนทั้งสอง พลันเด็กน้อยก็ดึงชายเสื้อของจะราวีพลางเอ่ยเสียงเบา “คุณแม่ครับ”

เสียงของเด็กน้อยดูหวาดหวั่น จะราวีรีบเพ่งมองไปยังบริเวณรอบๆ แต่กลับพบว่าทั้งบริเวณนี้นอกจากเธอที่เป็นผู้หญิง ก็ไม่มีใครอีกแล้ว

ยศพลขมวดคิ้ว เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่เด็กน้อยคนนั้นก็ดึงชายเสื้อของยศพล พลางตะโกนออกมา “คุณพ่อครับ”

เวลานี้ยศพลรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ใจของเขาอ่อนลงมานิดหนึ่ง

จารวีมองตามสายตาของเด็กน้อย เขาจ้องมองมายังไอศครีมที่ใกล้จะละลายในมือของจารวี เธอก็เลยเข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว

เธอผ่อนลมหายใจออกมา พลางยื่นไอศครีมไปตรงหน้าของเด็กน้อย “กินเถอะ แล้วพวกเรานั่งรอตรงนี้อีกแป๊บนึงนะจ๊ะ”

เมื่อได้กินไอศครีมเด็กน้อยก็ไม่ส่งเสียงร้องอีกเลย เขาทำตามจะราวีอย่างว่านอนสอนง่าย ยศพลเอ่ยออกมาอย่างเดือดดาล “ฉันบอกแล้วใช่มั้ย แต่เธอกลับไม่เชื่อ ดูสิ แม้แต่พ่อแม่ของตัวเองยังแยกแยะไม่ได้เลย”

จะราวียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่มีใครอยากได้คุณมาเป็นพ่อพันธุ์หรอก”

ยศพลกำกำปั้นเคาะไปที่ปลายคางของจะระวีเบาๆ เขาเอ่ยอย่างเดือดดาล “เธออยากตายรึไง”

ถึงแม้ว่าเขาจะเจ้าชู้ แต่เขาก็รู้จักถนอมเมล็ดพันธุ์ของตัวเอง แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยใช้มันอย่างสิ้นเปลือง

เมื่อก่อนคุณพ่อที่เจ้าชู้ของเค้าหว่านเมล็ดพันธุ์ที่นอกบ้านไปทั่ว คุณพ่อเอาแต่ทำร้ายเขาและแก้ว ทั้งยังปล่อยให้แม่ของเขาต้องทุกข์ทรมาน เขาไม่มีทางทำความผิดอย่างนั้นซ้ำสองเด็ดขาด

พวกเขารอจนกระทั่งเด็กน้อยกินไอศครีมสองแท่งจนหมด แต่ทว่า แม่ของเด็กน้อยก็ยังไม่มารับตัวกลับไป ฟ้าข้างนอกก็เริ่มมืดแล้ว

ศูนย์บริการลูกค้าก็ไม่พบหลักฐานอะไรเพิ่มเติม

“เอาอย่างนี้ดีมั๊ยคะ พวกเราพาเด็กน้อยกลับไปที่บ้านก่อน แล้วพวกคุณมีข่าวคราวอะไรก็ติดต่อฉันไป นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของฉัน จะราวีก้มตัวลงเขียนเบอร์โทรศัพท์ให้ผู้จัดการของศูนย์บริการลูกค้า”

สีหน้าของยศพล แลเปลี่ยนเป็นอึมครึ้ม “นี่จารวีเธอบ้าไปแล้วหรอ บ้านของเราไม่ใช่สถานที่พักพิงคนจารวีนะ เอาเข้าไปส่งที่สถานีตำรวจไม่ดีกว่าหรอ”