เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 148

ตอนที่ 147 นับวันรอคอย

จารวีดึงมือที่ยศพลยื่นมา ออกจากหัวของเธอ" ไม่ต้องพูดมาก รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

" มีเธออยู่ข้างกายแบบนี้ ฉันก็ต้องรู้สึกดีอยู่แล้วสิ”

"ฉันหมายถึงต้นแขนของคุณ!”

ยศพลคว้ามือของจารวีไปจับไว้แน่น เขาดึงมันไปวางไว้บนอกแกร่ง" ตอนนี้เธออยู่ข้างกายของฉัน จะไปสนอะไรกับอีแค่แขนข้างเดียว”

" นี่คุณ"จารวีหมดคำพูด ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ?

" เธอรักฉันใช่ไหม?"นัยน์ตาของยศพลเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

" คราวหลังคุณห้ามทำอะไรแบบนี้อีกเด็ดขาด”

" ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าไม่ทำแบบนี้คนบางคนแถวนี้จะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าตัวเองรักฉันขนาดไหน... เมื่อวาน ฉันแค่ไปงานเลี้ยงที่คลับนั่นจริงๆนะ ฉันสาบานได้ ฉันไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนเลย"ยศพลอธิบายอย่างรีบร้อน

จารวีเปรยตามองเขาเพียงแวบเดียว" แล้วทำไมต้องปิดเครื่อง"

" ปิดเครื่องงั้นหรอ"ยศพลงุนงงเล็กน้อย ราวกับไม่มีอะไรจะพูด"ฉันไม่ได้ปิดเครื่อง แต่ว่านิรันทำโทรศัพท์ของฉันร่วงลงบนพื้น ทำให้มันพัง”

" เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ?”

ยศพลตะโกนร้องเรียก"นิรัน!!”

นิรันที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู พรวดพราดเข้ามา" มีอะไรหรอครับคุณชายสาม!”

จารวีไม่อยากซักไซร้อีกต่อไป เธอรีบเอ่ยขัด" ชั่งเถอะๆ คุณพักผ่อนก่อน เรื่องนี้เอาไว้คุยวันหลังแล้วกัน!”

" นิรัน นายอธิบายกับเธอสิ เรื่องโทรศัพท์ของฉัน”

นิรันรับรู้ได้ในทันที เพราะเดิมทีความเข้าใจผิดนี้ ล้วนมีเขาเป็นคนก่อขึ้น

" ขอโทษครับคุณจารวี เมื่อคืนนี้ผมทำโทรศัพท์ของคุณชายร่วงลงบนพื้น ผมไม่ระวังเองครับ คุณจะราวีมีอะไรไม่พอใจก็ลงโทษผมเถอะ! อย่าไปโกรธเคืองคุณชายเขาเลยครับ ไม่เช่นนั้น คุณชายเอาผมตายแน่!”

จะรีเลิกคิ้ว" โอเคค่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รันออกไปเถอะ!”

ใบหน้าของนิรันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม" คุณจารวีไม่ลงโทษผมแล้วหรอครับ?”

" ทำสิ ฉันจะทำโทษพี่รันแน่ๆ ต่อไปนี้ต้องรายงานความเคลื่อนไหวของคุณชายกับฉันทุกๆเวลา"จารวีทำตัวเป็นคุณยายขี้บ่น ที่ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย

" หา!!"นิรันดร์สับสนมึนงง เขาจะกล้ารายงานความเคลื่อนไหวของคุณชายได้อย่างไร นอกจากเขาจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเท่านั้น

นิรันดร์กำลังจะเอ่ยต่อ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับนัยน์ตาของยศพล เขาก็รีบถอยหลังกลับออกไปอย่างรวดเร็ว

" มานี่สิ”

ยศพลตบลงบนเตียงคนไข้ที่ข้างกายของเขา เขาเสมองไปด้านนอกเล็กน้อย" มานอนกับฉัน"

" ไม่เอา เตียงเล็กขนาดนั้น ฉันไม่ง่วงด้วย!"จารวีปฏิเสธการกระทำคลุมเครือ และใกล้ชิดสนิทสนมในที่สาธารณะกับเขาเช่นนี้

" ฉันรู้ว่าเธอเอาแต่เฝ้าฉันทั้งคืน มานอนพักข้างๆฉันก่อนเถอะ!"ที่จริงแล้วยศพลกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเข้าไปอีกครั้ง ก็เลยบอกให้เธอมานอนอยู่ที่ข้างกายของเขา

" ไม่เอา ฉันไม่นอน!"จะราวีประกาศกร้าว" คุณหิวหรือยัง ฉันจะไปทำอะไรให้ทาน”

"ฉันไม่หิว ฉันแค่อยากนอนอยู่กับเธอตรงนี้”

" ไม่ได้ ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ!!”

" โอ้ยเจ็บจังเลย!"อยู่ๆยศพลก็ขมวดคิ้ว พลางส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

จารวีไม่ทันได้คิดทบทวน เธอรีบพุ่งเข้าไปหาเขา ยศพลตวัดวงแขนขึ้นโอบกอดเธอ พลางอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง หลังจากนั้นจึงพลิกตัวแล้วใช้แขนข้างที่บาดเจ็บของเขา สกัดกั้นเธอไว้

เขาคิดถูก เพราะจารวีไม่กล้าแตะต้องแขนข้างที่ได้รับบัตรเจ็บของเขา เธอทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น

"นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าเธอเอง"สายตาของยศเต็มไปด้วยความรักใคร่ เขาจ้องมองเธออย่างจริงจังตั้งใจ

เห็นเธอต้องอดหลับอดนอนเช่นนี้ ในใจของเขาก็เจ็บปวด

แสงที่ด้านนอกค่อยๆสว่าง ลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างเข้ามา ด้าน ใน

เตียงที่คับแคบ มีสองร่างนอนอยู่ราวกับคนคนเดียวกัน

ที่จริงแล้วจารวีค่อนข้างเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย เมื่อถูกเค้าโอบกอดไว้เช่นนี้ เธอก็เผยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าใบหน้าเล็กซบเข้ากับแผงอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองเธอ

ตอนนี้จารวีจึงมีสติขึ้นมา" เอ๊ะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

" ฮ่าๆ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วค่ะ คุณจะระวี”

น้าอามที่กำลังถือกล่องข้าวเข้ามา จารวีลุกขึ้นนั่ง พลางมองนาฬิกา เธอหลับไปเป็นเวลาถึง 6 ชั่วโมง

อีกทั้งยศพลยังอยู่ในอิริยาบถเดิม เธอหลับไปถึง 6 ชั่วโมง พลันจารวีก็รู้สึกเกรงใจเขา

" แขนคุณชาหรือเปล่า?”

ยศพลยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาก้มลงจุมพิตไปที่ใบหน้าเล็ก" เธอคิดว่าไงล่ะ?”

"มาค่ะ คุณจารวีมาทานอะไรสักหน่อยเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้ลูกในท้องต้องหิวแย่สิคะ!”

น้าอามยกถ้วยซุปไก่ที่กำลังร้อนเข้ามา จารวีฉีกยิ้ม" แป๊บนึงนะคะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อน”

ห้องผู้ป่วยที่พวกเขาอยู่เป็นห้องวีไอพีระดับสูง ด้านในมีห้องน้ำในตัว อีกทั้งยังมีเครื่องครัวไว้ทำอาหาร ที่จริงแล้วภายในห้องยังมีโซฟา และเตียงนอนของคนเฝ้าไข้ แต่เป็นเพราะยศพลอยากจะนอนกอดเธอ เขาก็เลยยอมที่จะนอนเบียดกับเธอบนเตียงคนป่วย โดยไม่ยอมปล่อยเธอไป

เมื่อจารวีอาบน้ำเสร็จ เธอกล่าวออกมา ยศพลลุกขึ้นนั่ง นางพยาบาลหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้เขา

เมื่อมองเห็นผู้ชายตรงหน้าที่หล่อเหลาคมคาย ยามเธอฉีดยาให้เขา ก็ตื่นเต้นจนแทงผิดแทงถูก

ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดง ราวกับลูกมะเขือเทศ เมื่อยศพลถูกเธอทำให้เจ็บ เขาถึงเอ่ยต่อว่าเธออย่างไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าของนางพยาบาลขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอน้ำตาคลอและวิ่งออกไป

" นี่ คุณควรจะเปลี่ยนนิสัยอารมณ์ร้อนของคุณ คนอื่นเธอยังเป็นแค่สาวน้อยแท้ๆ”

ยศพลย่นคิ้วพลางบ่นออกมา" ก็ฉันไม่ใช่หนูทดลองซะหน่อย ไม่คิดว่าจะให้เด็กฝึกงานมาฉีดยาฉันนี่ เจ็บจนแทบตาย เธอว่ามันสมเหตุสมผลแล้วเรื่องไง?”

ทัศนีย์นำเอาเอกสารกองหนึ่งไปวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้าของยศพล ท่านประธานคะ มีเอกสารไม่กี่ฉบับที่ต้องการให้ท่านประธานเซ็นลายเซ็น แล้วก็มีเงินพี่จำเป็นต้องโอนให้แก่ลูกค้า และท่านประธานจำเป็นต้องเป็นคนสั่งการเอง”

ยศพลเคคร่งขรึมขึ้นมา เขาใช้แขนข้างที่ไม่เป็นอะไรของตนเซ็นชื่อ

จารวีทานของว่างเสร็จ แต่เอกสารของทศพลยังไม่ทันเสร็จเรียบร้อย เขาตรวจดูอย่างละเอียดรอบคอบ

จารวีค้นพบว่าในตอนที่เขาตั้งไจทำงาน มันช่างเป็นภาพที่งดงาม เขาช่างดูตั้งอกตั้งใจไม่โลเลเลยแม้แต่น้อย

เธอจ้องมองเขาเงียบๆ เนิ่นนาน ทัศนีย์ถึงลงมือเก็บเอกสารทั้งหมด

" ท่านประธานคะ ดอกไม้เหล่านี้คือดอกไม้ที่พนักงานในบริษัทร่วมกันซื้อให้ท่านประธานค่ะ ทุกคนล้วนหวังให้ท่านประธานกลับมาแข็งแรงโดยเร็ว”

ความห่วงใยที่พนักงานมีให้เขา ยศพลหลับตาลง เขานวดคลึงขมับไปมา" อืม พรุ่งนี้ฉันก็กลับไปทำงานแล้ว”

" โอเคค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณจะราวี”

จารีรีบเข้าไปที่ข้างกายของยศพล" แต่คุณหมอบอกว่าอย่างน้อยคุณต้องอยู่โรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ อาการของคุณยังไม่ทันดีขึ้น การขยับเขยื้อนทำใจจะทำให้ความบาดเจ็บเพิ่มขึ้นนะ!”

ยศพลกระตุกิยิ้มอย่างชั่วร้าย ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมีเลศนัย" เธอเป็นห่วงฉันหรอ?”

"ก็ใช่น่ะสิ ที่จริงแล้วฉันแค่เป็นห่วง แขนข้างนี้ของคุณ ถ้าเกิดว่าไม่ระวังแล้วเจ็บหนักกว่าเดิม แล้วก็ฉันก็ต้องป้อนข้าวคุณทุกวันสิ !"จารวีเอ่ยอย่างตื่นตัว และเธอกังวลว่าจะถูกเขากดลงไปอีกครั้ง

"ฮ่าๆ ไม่มีทางพิการหรอกน่าต่อไปนี้ฉันยังต้องใช้แขนข้างนี้คอยปรนนิบัติเธอ”

ยศพลใช้สายตาลวนลามจารวี พลันใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าว ผู้ชายคนนี้ไม่ควรได้รับการช่วยเหลือเลยจริงๆ

เช้าวันที่สอง ยศศพลไม่ยอมนอนที่โรงพยาบาล เขายืนกรานว่าจะไปที่บริษัท

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ชีวิตของจารวีกำลังสงบสุข และมีความสุขเพิ่มมากขึ้น

การทำงานของเธอไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ธุรกิจก็ค่อยๆเติบโตไปในทิศทางที่กำหนด

ในเวลาว่างของเธอ จารวีจะออกแบบเสื้อผ้าของเด็กเล็ก

นอกจากเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิง เธอยังเพิ่มเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายไปด้วย

" คุณจารวีคะ คุณนิชาภามาขอเข้าพบคุณอยู่ที่ด้านล่างค่ะ "พนักงานต้อนรับโทรศัพท์ถึงเธอ

จารวีกำลังง่วนอยู่กับการวาดรูปเสื้อของเด็กผู้ชาย ที่เธอวาดได้เพียงครึ่งเดียว เมื่อได้รับโทรศัพท์ของพนักงานต้อนรับ เธอก็ขมวดคิ้ว นิชาภา "นี่เธอมาทำอะไรอีก

" ฉันไม่ว่าง บอกเธอไปว่าฉันไม่อยู่"จารวีเอ่ยตัดบท

"เธอพูดว่ามีรูปแบบของเสื้อผ้าอยากจะให้คุณจารวีดูน่ะค่ะ”

"อืม งั้นก็ให้เธอเข้ามา!"จารวีปวดศีรษะ เธอไม่รู้จริงๆว่าในเมื่อนิชาภาชอบยศพล ทำไมถึงไม่ไปหาเค้าโดยตรง มัวแต่มาหาเธอทำอะไร

ไม่นานนักนิชาภาก็สะพายกระเป๋าสีขาว เดินเข้ามา ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม

"จารวี หลายวันมานี้เป็นยังไงบ้าง?”

จารวียืดตัวเต็มความสูง ใบหน้าของเธอเย็นชา" ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ให้เงินเดือนเธอนะ ทำไมเธอถึงมาที่นี่บ่อยๆ ไม่เหนื่อยหรือไง?”

นิชาภาคว้ากระดาษที่พับไว้ในกระเป๋าออกมา และวางมันลงตรงหน้าของจารวี" อืม ดูนี่ก่อนสิแล้วค่อยพูด!”