เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 147

ตอนที่ 146 ตามหาเธอด้วยตนเอง

จารวีรีบร้อนหยิบของสองสิ่งนี้ออกมา แผนกความปลอดภัยรับไปถือไว้ หลังจากนั้นจึงยิ้มให้จารวี" กรุณารอซักครู่นะครับ คุณผู้หญิง”

จารวีรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ แม้แต่บัตรประชาชน เธอก็ไม่ต้องการแล้ว เธอหมุนตัวพลางวิ่งออกไปด้านนอก

ไม่นานนัก ก็มีเสียงของพนักงานตรวจสอบความปลอดภัยคนนั้น ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของเธอ

"เมื่อสักครู่นี้ คุณผู้หญิงคนนั้น ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยค่ะ คุณยศพล เอ๊ะ! อยู่นั่นไงคะ!”

"จารวี หยุดเดี๋ยวนี้นะ ได้ยินไหม ฉันบอกให้หยุด!”

เสียงฝีเท้าที่รีบร้อน และเสียงตะโกนร้องเรียกของยศพลดังเข้าที่ใบหูของเธอ

จารวีวิ่งออกมาถึงหน้าประตู บอดี้การ์ดสองนายก็เดินเข้ามาจากด้านนอก และจับกลุ่มจารวีไว้

เมื่อเธอหันหลังกลับไปมอง ก็พบกับยศพลที่หายใจหอบเหนื่อย เขาตามเธอมาทันแล้ว เขายื่นมือไปดึงเธอเดินออกไปข้างนอกอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

" เธอเป็นบ้าหรือไง วิ่งหนีอะไรของเธอ?”

เขาเอ่ยออกมาอย่างสับสน ยัยผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาตกใจจนแทบบ้า เธอวิ่งข้ามถนนโดยที่ก้มหน้า แต่ดีที่ตอนนั้นยังเป็นไฟแดง เมื่อมองเห็นตัวรถเริ่มขยับเขาก็เหงื่อท่วมไปทั้งร่าง

มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะตามเธอทัน แต่เธอก็กลับนั่งแท็กซี่หนีไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตามมาได้ทันท่วงทีแล้วล่ะก็

ตอนนี้เธอก็คงบินไปที่ไหนก็ไม่รู้

เขาคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะติดปีกแล้วบินหนีไปอีกครั้ง

จารวีจ้องมองเขาอย่างหวั่นไหว" ใช่ ฉันมันบ้า ฉันมันบ้าไปแล้ว ก็แค่คนบ้าคนหนึ่ง คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม ปล่อยฉันไปได้ไหมยศพล" ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไม่ว่าเธอจะคอยย้ำเตือนตัวเองยังไงว่าคนเลวทรามเช่นนี้ ไม่ควรค่าที่เธอจะร้องไห้ให้เขา แต่ทว่า ดวงตาของเธอก็ยังคงมีน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เช็ดยังไงก็เช็คไม่หมด

"จารวี เธอฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหม รอฉันอธิบายจบ เธอค่อยเป็นบ้าก็ได้”

" ฉันไม่ฟัง ไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น คุณปล่อยให้ฉันไปเถอะ"จารวีไม่สามารถสงบสติอารมณ์โกรธแค้นลงได้

ยศพลยืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเธออย่างแน่นหนา ไม่ว่าเธอจะตบจะตีเขายังไง เขาก็ไม่คัดค้านเลยแม้แต่น้อย

" มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะจารวี ฉันยอมรับว่าฉันไปที่คลับแห่งนั้นมาจริงๆ แต่ฉันไปทำธุรกิจ โอเคไหม พวกเราควรจะเชื่อใจกันไม่ใช่หรอ? ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา มีความเชื่อใจเหล่านั้นเสียอีก"ยศพลอธิบายยืดยาว

จารวีร้องไห้ ส่ายหัวไปมา" มันไม่ใช่แบบนั้นคุณไม่มีทางรู้ คุณไม่มีทางเข้าใจ”

ยศพลยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ จารวีเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว

" โอเค ฉันไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจ ถ้างั้นตอนนี้เธอก็บอกฉันได้ไหม" " ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ!"จารวีชักมือกลับเข้าหาตัว

ยศพลตะลึงงัน เขายอมปล่อยมือจากเธอ

เขาจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ความกลัดกลุ้มพรั่งพรูออกมาจากดวงตาของเขา

" ฟังให้ดีนะยศพล ตอนนี้ฉันมีสติเต็มร้อย ฉันไม่ได้บ้า แล้วฉันก็ไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุณอย่าคิดว่าเป็นเพราะฉันท้อง หรือว่าฉันโกรธคุณ คุณจะไปสถานที่นั้นหรือไม่มันก็เรื่องของคุณ ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากพูดก็คือ เราเลิกกันเถอะ!!”

เราเลิกกันเถอะ!!

เราเลิกกันเถอะ!!

ประโยคนั้นที่ดังออกมาจากริมฝีปากของจารวี ราวกับถูกมนต์สะกด มันดังซ้ำไปซ้ำมา โจมตีเข้าที่ดวงใจของยศพลอย่างร้ายกาจ ดวงใจของเขาค่อยๆถูกทำลายลงอย่างช้าๆ

ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ จะจบลงแบบนี้จริงๆเหรอ?

ยศพลจ้องมองไปที่จารวี ที่เอาแต่ร้องไห้ เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

จารวีเงยหน้าขึ้น พลางจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง

" เราไม่เหมาะสมกันจริงๆนะ พื้นเพ ตำแหน่ง ประสบการณ์ชีวิต ล้วนไม่มีอะไรเหมือนกัน การใช้ชีวิต ทัศนคติ ความสุข ก็ล้วนไม่เหมือนกัน ถ้าพวกเรายังฝืนอยู่ด้วยกันต่อไปก็ไม่มีความสุข”

" เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันอธิบายได้"ยศพลสับสนมึนงง เขาพยายามรักษาความสัมพันธ์มาตลอดแต่กลับรู้สึกว่าจะราวีค่อยๆไกลเขาออกไปทุกที พอเขายื่นมือออกไป ก็คว้าได้เพียงน้ำเหลว

" มันไม่ใช่แค่เรื่องของวันนี้ เรื่องวันนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มันเพียงแค่จุดประกายความขัดแย้งระหว่างเราให้ประทุขึ้น ฉันไม่มีทางเข้าถึงการใช้ชีวิตของคุณ ครอบครัวของคุณก็ไม่ยอมรับฉัน คุณอย่าหลอกฉันเลย คนในครอบครัวคุณไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับฉัน ไม่เช่นนั้น พวกเขาคงไม่จ้างให้คนมาตามฆ่าฉันหรอก”

ยศพลตกตะลึง"ใครเป็นคนบอกเธอ" จะราวีส่ายหัวไปมา น้ำตาไหลลงมายังไม่หยุด

" คุณคิดว่าฉันโง่หรอ? คุณคิดว่าคุณปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้ แล้วทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ ยศพล ขอร้องล่ะ ปล่อยให้ฉันไปตามทางของฉันเถอะ ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ใช้ชีวิตปกติสุขไปวันๆ การมีชีวิตเสวยสุขบนกองเงินกองทองนั้น ไม่เหมาะสมกับฉัน ฉันรับมันไม่ไหว”

จารวีพูดไปพลางก้าวถอยหลัง ระยะห่างของคนทั้งสองไกลออกไปเรื่อยๆ

ยศพลรู้สึกหมดแรง อยู่ต่อหน้าคนรักของเขา แต่เขากลับคว้าเธอไว้ไม่ได้

ความรู้สึกที่ร้ายแรงเช่นนี้ ทำให้ความเย่อหญิงในศักดิ์ศรีของเขา พังทลายลง

เขายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ ในคืนอันเหน็บหนาวเช่นนี้ ร่างทั้งร่างของเขาราวกับต้นไม้ที่ใบร่วงหล่นจนไม่เหลืออะไร เค้าจ้องมองเธอไม่พูดไม่จา

จารวียกมือขึ้นปาดน้ำตา เธอหยุดอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน" ลาก่อนนะ"

ในระหว่างที่เธอกำลังหมุนตัวเดินจากไป เขาก็ยื่นมือออกไปคว้าข้อมือของเธอไว้"จารวี ฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะยอมอภัยให้ฉัน?”

ต่อหน้าเธอในตอนนี้ เขายอมเธอทุกอย่างอย่างไม่มีข้อแม้ ระหว่างเขาและเธอ มันไม่เท่าเทียมกันเลยแม้แต่น้อย

ความรักที่เขามีให้เธอ มันมากกว่าที่เธอรักเขาหลายร้อยเท่า

เวลานี้เขาก็เหมือนกับแมวจรจัด ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน กำลังร้องขอความเห็นใจจากเจ้าของ

ภายในใจของจารวีรู้สึกหมดแรง"คำพูดทั้งหมดที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ คุณยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือไง"

ยศพลยังคงจับเธอไว้อย่างแน่นหนา"ฉันยอมให้เธอไปจากฉันไม่ได้”

ในตอนนี้เค้าฟังไม่ชัดแล้ว ว่าริมฝีปากเล็กของจารวีกำลังอ้าปากบ่นอะไร เขากลัวแค่ว่าจะเสียเธอไปจริงๆ

เค้าดึงมือเธอไว้ ตามที่จิตใต้สำนึกบอก ไม่ยอมปล่อยให้เธอไป

ไม่นานนัก ก็มีนายแพทย์คนหนึ่งเดินเข้าๆออกๆ จารวีเดินเข้าไปหา ของนายแพทย์คนนั้นเดินจากไปอย่างไม่มีความรู้สึกใดๆ

นอกจากจารวี ยังมีนะอามและนิรัน ที่คอยเฝ้าอยู่ที่ด้านนอก

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลและกลัดกลุ้ม

น้าอามส่ายหัวไปมา" คุณจารวี คุณกำลังท้องอยู่นะคะ จะอดหลับนอนไม่ได้ ไปพักสักหน่อยเถอะค่ะ รอให้คุณชายสามออกมาเมื่อไหร่ แล้วฉันจะไปเรียกคุณเอง”

เวลานี้นาฬิกาบอกเวลาที่แขวนอยู่บนผนัง ชี้ไปที่เลขสองแล้ว น้าอามเป็นห่วงจารวี ก็เลยพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอไปพักผ่อน

จารวีส่ายหัวไปมาอย่างหนักแน่น" ฉันไม่เป็นไรค่ะ น้าอามไปพักเถอะ น้าอามอายุเยอะแล้ว อดหลับอดนอนอย่างนี้ก็ไม่ดีเหมือนกันค่ะ!”

" พวกคุณไปพักผ่อนกันทั้งสองคนนั่นแหละครับ ผมเฝ้าคนเดียวก็พอแล้ว"นิรันเอ่ยออกมา

จารวีส่ายหัวไปมา" ไม่ได้หรอกค่ะ ที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน”

" ญาติของคนไข้มากับผมสักครู่ครับ”

มีนายแพทย์คนหนึ่งถือเอกสารออกมา ใบหน้าของเขาไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

" ใครเป็นญาติกับคนไข้ครับ?”

" ฉันค่ะ!"จารวีวิ่งเข้าไปอย่างใจร้อน" เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”

" ไม่มีเรื่องใหญ่อะไรครับ แต่ทำไมพวกคุณถึงปล่อยให้คนไข้บาดเจ็บขนาดนี้ อีกเพียงนิดเดียวกระสุนก็ระเบิดกระดูกแตกออกจากกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ สักพักก็สามารถย้ายคนไข้ไปไว้ห้องผู้ป่วยธรรมดาได้แล้วล่ะครับ แต่ว่าคนไข้จะยังคงไม่ได้สติ... รบกวนคุณเซ็นเอกสารตรงนี้ให้ผมหน่อยครับ”

" อ๋อโอเคค่ะ!"ในตอนที่จารวีเซ็นชื่อ มือของเธอสั่นเทาไม่หยุด

ไม่นานนักยศพลก็ถูกบุรุษพยาบาลเข็นออกมา ใบหน้าที่เคยเย่อหยิ่งวางอำนาจ เวลานี้กลับซีดเผือด

ผู้ชายที่ขี้โมโห เอะอะโวยวายแบบเขา ในที่สุดก็สงบลงได้สักพัก

จารวีมองเขาอย่างอ่อนโยน พลันเธอก็ค้นพบว่า ในเวลาที่เขาไม่โหดร้ายป่าเถื่อน เขาดูน่ารักมาก

ในเวลาดึกสงัด ในที่สุดน้าอามก็เลิกเกลี้ยกล่อมจารวี น้านามทำได้เพียงยอมให้เธอเฝ้าอยู่ตรงนี้ด้วยกัน

จะราวีก้มหัวฟุบลงที่ข้างเตียงของยศพล ศรีษะเล็กติดกับร่างกายของเขา เธอเฝ้าไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ในที่สุดก็ผล็อยหลับไป

ในขณะที่เธอกำลังสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็รู้สึกราวกับมีอะไรกำลังเคลื่อนไหว เธอจึงลืมตาขึ้นพบว่ายศพลฟื้นแล้ว และเขากำลังใช้ฝ่ามือด้านขวาลูบหัวของเธอไปมา

เวลานั้นดวงตาที่สงบนิ่งของเขาจ้องมองเธออย่างเงียบเชียบ ราวกับแสงของพระจันทร์

ดวงตาอ่อนโยนและงดงามยากที่จะได้เห็น จารวีตะลึงงัน"นี่ฉันกำลังฝันไปหรอ”

ยศพลกระตุกยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏออกมา"จารวีเธอนี่หยาบคายจริงๆเลย เธอคิดว่าเธอกำลังฝันว่าฉันลูบหัวเธออยู่หรือไง?”

ความคิดจารวีพังทลายลง พลันความรู้สึกแสนหวานของเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย นี่มันคงไม่ใช่ความฝันแน่ๆ