เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 146

ตอนที่ 145 ผลรวมของความขัดแย้ง

เขาไปหาผู้หญิงที่สถานที่แบบนั้นจริงๆหรอ แต่ถ้ายึดตามความต้องการที่มากล้นของยศพล เขาอาจจะไปหาผู้หญิงระบายอารมณ์แบบนั้นจริงๆก็ได้

จารวีนั่งลงอย่างอ่อนแรง เธอสอดประสานมือเข้าด้วยกันอย่างเจ็บปวด จะทำอย่างไรดี

เธอก็กดต่อสายไปหาเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับปิดเครื่องไปเสียแล้ว

ไอ้คนสาระเลว!!

จารวีโกรธอย่างสุดขีด เธอขว้างโทรศัพท์ลงไปที่พื้นห้องทำงาน ก้อนแบตของโทรศัพท์ร่วงหล่นลงไปอีกทิศทาง พลันหน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็มืดสนิท

จารวีส่ายหัวไปมา ไม่อยากจะคิดเลย เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก

ถึงแม้ว่าจารวีจะพยายามสะกดจิตตัวเองอย่างนั้น แต่ทว่าในใจของเธอกลับมีความลังเล

สองทุ่มตรง เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูของโกเด้นครับ

เธอไม่สามารถทำให้จิตใจของตัวเองสงบลงได้ ถึงแม้ว่าในใจพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ แต่ในที่สุดเธอก็มาจนได้

เธอยืนอยู่ด้านหลังของเสาไฟ พลางจ้องมองไปยังไฟนีออนรูปร่างแปลกประหลาด ที่คลับแห่งนั้น

ไม่นานนักก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าประตู มีผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งเดินออกมาจากรถ พลันก็มีผู้หญิงที่เซ็กซี่คนหนึ่ง เดินออกมาต้อนรับเขาอย่างสนิทสนม ร่างกายของเธอแนบชิดติดกับผู้ชายคนนั้น

ในใจของจารวีรู้สึกหึงหวง เธอทั้งเจ็บทั้งอาย

ผู้ชายเหล่านี้ก็คงจะมีภรรยามีครอบครัวกันแล้วทั้งนั้น ไม่เพียงแค่คนหรือสองคน พวกเขาล้วนออกมาเสพสุขทำเรื่องบัดซบลับหลังภรรยาของตนเอง

เลือดในกายของจารวีเดือดพล่าน เธออยากจะพุ่งเข้าไปดูให้เห็นกับตา ว่ายศพลอยู่ที่นี่หรือเปล่า

แต่ทว่าเธอกลับไม่มีความกล้าพอ

เธอยืนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงจนเท้าชาไปหมด เธออยากจะไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่วางใจ

ในขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น พลันก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากประตู

ผู้ชายคนนั้นสวมใส่ชุดสูทสีดำ ร่างกายแข็งแรงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา เขาเดินออกมาข้างนอก พลางกดโทรศัพท์ ที่ข้างกายของเขามีผู้หญิงแนบชิดอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าของเธอแต่งแต้มไปด้วยสีสันฉูดฉาด เธอสวมใส่กางเกงหนังขาสั้น และเสื้อกล้ามตัวเล็กจิ๋ว ที่แทบจะปิดหน้าอกอวบอัดของเธอไว้ไม่มิด ร่างกายของเธอ แทบจะสิงเข้ากับยศพล

" คุณยศพล ทำไมถึงกลับเร็วจังเลยล่ะคะ? ฉันยังทำใจไม่ได้เลย”

ยศพลเศษยิ้มอย่างเย็นชา เขาเอื้อมมือไปคว้าต้นแขนของผู้หญิงคนนั้น พลางผลักเธอออกอย่างชำนาญ

แต่น่าเสียดาย ที่ผู้หญิงคนนั้นเจ้าเลห์ยิ่งนัก เธอถือโอกาสที่ยศพลผลักเธอออก เสแสร้งทำเป็นจะล้ม แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปจูบเขา

แต่ยศพลหลบได้ทัน ผู้หญิงคนนั้นจึงจูบถึงแค่ขอเสื้อของเขา

แต่เมื่อมองจากมุมของจารวี เธอเห็นเขาทั้งสอง กำลังถาโถมเข้าหากัน พลันความโกรธของจารวีก็เดือดพล่าน

เธอเดินตะบึงเข้าไปหายศพลอย่างควบคุมไม่ได้

ความตกตะลึงปรากฏออกมาจากในดวงตาของยศพล ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าควรจะทำอย่างไร เธอโผเข้าหาเขาอีกครั้ง

" ตายแล้ว ผู้หญิงคนนี้คือใครคะคุณยศพล ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่" " ใสหัวไปให้พ้น"ยศพลมองเห็นสายตาแห่งความเจ็บปวดและผิดหวังของจารวี ในเวลานั้นเขารู้สึกได้ว่าจะต้องเกิดเรื่องอย่างแน่นอน เขาออกแรงผลักยัยผู้หญิงโสมมคนนั้นออกจากตัว พลางก้าวยาวๆเข้าไปหาจารวี

จารวีหมุนตัวกลับไป พลางวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่เธอ ราวกับน้ำในมหาสมุทร เธออุตส่าห์คิดว่าเขาจะเป็นสามีที่ดี คิดว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดี

คงเป็นเพราะเธอใสซื่อเกินไป นิชาภาพูดถูก ผู้ชายรวยล้นฟ้าแบบเขา ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งยั่วยุภายนอกได้

มีคำพูดสำหรับผู้ชายอยู่ประโยคหนึ่ง ‘ไม่สนใจถุงสีแดงในบ้านแต่กลับสนใจธงหลากสีที่ข้างนอก’

ธาตุแท้ของทศพลก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้เช่นนั้น

เรื่องอะไรที่เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอด้วยล่ะ

ฝีเท้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ วิ่งไปตามถนน แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงวิ่งได้เร็วขนาดนี้

ราวกับว่าที่ด้านหลังของเธอ มีสัตว์ประหลาดกินคนที่กำลังวิ่งไล่ตาม เธอเพียงแค่ต้องหนีเอาชีวิตรอด เธอต้องวิ่งอย่างสุดกำลังถึงจะหนีผล

เสียงของยศพลร้องตะโกนอยู่ที่ด้านหลังของเธอ ดังเข้ามาในใบหู อีกทั้งยังมีเสียงเบรคของรถดังสนั่นหวั่นไหว

เมื่อจารวีหันหน้ากลับมา ก็มองเห็นยศพลถูกรถจอดขวางอยู่บนถนน

รถวิ่งไปมาอย่างไม่ขาดสาย เขาพยายามที่จะพุ่งเข้าไปหาเธอ แต่ว่าเขาก็ถูกรถบีบแตรขวางไว้ทุกรอบ

" วี จารวี ยัยผู้หญิงโง่เขลา หยุดเดี๋ยวนี้นะ จารวี”

เค้าตะโกนออกมาจนเสียงแหบพร่า เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นจารวีกำลังมองมาที่เขา เขาโบกมือไปมา ส่งสัญญาณให้เธอลงจากรถ

น้ำตาแห่งความผิดหวังอาบสองข้างแก้มของจารวี ภายใต้ความสับสนที่ปกคลุมไปด้วยน้ำตา เธอพบว่าราวกับตัวเองกำลังฝันอยู่

เธอปิดเปลือกตาลง พลางก้าวเข้าไปบนรถแท็กซี่" คุณลุงคะ ออกรถเลยค่ะ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"

ตัวรถเคลื่อนที่อย่างช้าๆ จารวีนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนรถ สองมือของเธอยกขึ้นปิดหน้า น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

จารวี เธอนี่มันโง่เขลาจริงๆ เธอคิดว่าเธอเป็นซินเดอเรลล่าที่จะเข้าไปอยู่ในบ้านคนรวยอย่างเขาได้จริงๆงั้นหรือ "

" เฮ้อ เด็กวัยรุ่นสมัยนี้นี่ นิดหน่อยหน่อยก็ทะเลาะกัน จะกลุ้มใจไปทำไมนักหนากันนะ”

คนขับรถบังคับพวงมาลัยพลางส่ายหัวไปมา อย่างทอดถอนใจ จารวียังคงตกตะลึง เธอหันหน้ากลับไปมองออกไปนอกกระจก

มองเห็นยศพลวิ่งตามอย่างสุดกำลัง อยู่ที่ด้านหลังของตัวรถราวกับคนเสียสติ

เขาทั้งวิ่งทั้งตะโกนร้องเรียกเธอ"จารวี จารวี จารวี!!”

จารวีปิดเปลือกตาลงอย่างเจ็บปวด เธอหันหน้ากลับมาไม่หันไปมองเขาอีก ในที่สุด เสียงนั้นของเขาก็ถูกทิ้งเอาไว้ที่ด้านหลัง

วิวทิวทัศน์ที่นอกหน้าต่าง เคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็ว

จารวีรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจมดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเล มันทั้งเหน็บหนาวทั้งโดดเดียว

ที่จริงแล้วยศพลไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขาจำป้ายทะเบียนของรถได้ หลังจากนั้นจึงใช้วิทยุกระจายเสียงตามหารถแท็กซี่คันนั้น จนพบเบาะแสของจารวีเขาจึงรีบตามมาให้เร็วที่สุด

" จารวี”

น้ำเสียงของเค้าแหบพร่า ราวกลับใช้มันมาเยอะ เสียงนั้นดังทะลุกำแพงเข้ามา และดังเข้าไปในโสตประสาทของจารวี จนทำให้สมองของเธอรู้สึกเจ็บปวด

คนเลว ไอ้สาระเลว คุณคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของคุณอีกรอบงั้นหรอ ฉันจะไม่อภัยให้เด็ดขาด ไม่มีวัน

จารวียกมือสองข้างขึ้นปิดหู พลางหลบอยู่ที่ด้านข้าง

ในตอนนั้นเอง มีผู้หญิงสองคนเข้ามาล้างมือในห้องน้ำ

" ว้าว ผู้ชายคนนั้นหล่อมากๆเลย ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อจารวีเป็นใครกันนะ ทำให้เขาร้องเรียกเธอจนเสียงดังสนั่นไปหมดแล้ว ถ้าหากเป็นฉัน ฉันคงจะมีความสุขตายเลย"

จารวีปรายตามองผู้หญิงคนนั้นเพียงแบบเดียว ยายสมองทึ่ม ถ้าหากว่าเป็นเธอแล้วล่ะก็ ตอนนี้เธอก็คงจะรู้สึกว่าตายซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่

" นั่นน่ะสิเนอะ ยัยผู้หญิงคนนั้นใจจืดใจดำจริงๆ ผู้ชายคนนั้นร้องเรียกจนแทบจะหมดหวังอยู่แล้ว เธอยังแม่ออกไปพบเขาอีก ไม่กลัวว่าผู้ชายภูมิฐานอย่างเขาจะถูกแย่งไปยังไงกัน”

" เออๆ ไม่งั้นแกก็ลองไปอ่อยเขาสักหน่อยสิ ไม่แน่ว่าจะมีโอกาส”

" ฮ่าๆ ไม่เอาอ่ะ ผัวฉันได้ฆ่าฉันตายพอดี”

ผู้หญิงทั้งสองออกห้องน้ำไป พลางหัวเราะคิกคักไปมา พลางจารวีแสร้งทำเป็นล้างมือ เธอก้มหัวไม่พูดจา รอคอยให้พวกเธอรีบออกไป

" ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เที่ยวบินที่747ที่จะเดินทางไปเซี่ยงไฮ้ จะขึ้นบินในอีก 20 นาที เรียนท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปกับเที่ยวบินนี้ กรุณาดำเนินการขึ้นเครื่องบิน เพื่อไม่ให้เป็นการกระทบกับการโดยสารของทุกท่าน"การประกาศขึ้นเครื่องบินเริ่มต้นขึ้น

ผู้หญิงทั้งสองคนพรวดพราดออกไปอย่างรีบร้อน จารวีรีบเดินตามไปที่ด้านหลังของพวกเธอ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาบดบังใบหน้าของตนไว้ เตรียมตัวที่จะเดินออกไป

แต่เมื่อเธอออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงของยศพลอย่างชัดเจน แต่ราวกับสุนัขจิ้งจอกที่อัพจนหนทาง น้ำเสียงของเค้าแหบพร่า

"จารวี เธอโผล่ออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะยิงเครื่องบินให้ตกลงมาซะ!”

ยศพลยืนเท้าสะเอวอยู่ที่ตรงกลางห้องโถงรับรองผู้โดยสาร ผู้หญิงโดยรอบมองเขาอย่างสนอกสนใจ

ที่ด้านหลังของเค้ายังมี นิรันคอยสอดส่อง

จารวีเดินตามผู้หญิงสองคนนั้นไปติดๆ เธอเดินไปที่จุดตรวจ โดยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากนั้นจึงยืนต่ออยู่ที่ด้านหลังสุดของแถว

" โอ้ย ยัยคนชื่อจารวีนี่จริงๆเลย ยังไม่ออกมาอีก ผู้ชายคนนั้นจะทำอันตรายต่อเครื่องบินจริงๆหรือเปล่านะ แต่เธอดูพนักงานที่สนามบินพวกนั้นสิ พวกเขาทำท่าทางกลัวผู้ชายคนนั้นจนตัวสั่น อีกทั้งยังไม่กล้ายื่นมือเข้ามาจัดการ!”

" ก็นั่นน่ะสิ พื้นเพของผู้ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เธอเห็นไหมว่าชุดสูทที่เค้าใส่อยู่คือแบรนด์อาร์มานี่เชียวนะ กระดุมบนเสื้อเชิ้ตของเขา ก็ล้วนเป็นเงินแท้ นี่มันพวกคนรวยชัดๆ”

ฉันว่ายัยจารวีนี่ก็คงจะ เป็นเจ้าหญิงราชนิกุลแหงๆ ไม่อย่างนั้นผู้ชายหล่อแบบเขา ก็คงไม่รีบร้อนถึงขนาดนั้นหรอก”

ภายใต้การพูดคุยถกเถียงนินทาของผู้หญิงทั้งสอง ก็เวียนมาถึงจารวี

" คุณผู้หญิงคะ กรุณาแสดงบัตรประจำตัวประชาชน และตั๋วเครื่องบินด้วยค่ะ”