เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 154

ตอนที่ 153 เธอผอมไปมาก

ถามแบบนี้ออกมาได้ มันต้องใช้กำลังใจมากแค่ไหน เขาไม่กล้าถามชีวิตเธอยังเหลือเวลาเท่าไร

“ในข้อมูลแสดงว่า เวลานานสุดอยู่ได้2ปี สั้นสุดเพียง10เดือน ต้องดูร่างกายคนไข้ครับ”

ยศพลจ้องหมอฮูโอด้วยสายตาคมเฉียบ นานที่แสดงให้เห็นความเหม่อลอยเขา

“โรคแบบนี้มีการติดต่อได้ น้ำเหลืองของเหลวและโลหิตจะแพร่เชื้อได้ ฉะนั้นแล้วคุณระวังด้วยนะครับ...”

หมอฮูโอยังพูดไม่จบ ยศพลพลางเดินก้าวยาวๆออกไปแล้ว

เขาไม่มีเวลาแล้ว เขาต้องการรีบกลับไปตรวจสอบเรื่องนี้

ในห้องผู้ป่วย น้าอามกำลังพูดหัวเราะกับจารวี

“คุณชายสามเหมือนเป็นเด็กผู้ชาย คุณจารวีอย่าถือสาเขา สองสามีภรรยาจะไม่มีการทะเลาะเล็กน้อยได้ไง...”

จารวียิ้มแฉ่ง พยักหน้า ทีนี้ยศพลพลางเดินเข้ามาทันที

“น้าอามเก็บของครับ เรากลับกัน!”

น้าอามตกใจ “คุณจารวีไม่เป็นไรแล้วรึคะ?”

ยศพลอึ้งตัวแข็งไปแป๊บ “เราไปรักษาในประเทศเองเถอะ ไม่ค่อยชินกับที่นี่”

“ดี ดี ฉันเก็บของตอนนี้เลยค่ะ”

ในเมื่อกลับประเทศได้แล้ว ก็แสดงว่าโรคคุณจารวีหายแล้ว งั้นก็รีบกลับไปเถอะ!น้าอามเริ่มรีบเร่งขึ้นมา

จารวีจ้องดวงตายศพลไว้ ในใจรู้สึกมีความประหลาด

ตั้งแต่นาทีที่เขาเข้ามา จนถึงตอนนี้ เขาไม่กล้สเงยหน้าสบตาเธอเลย

แลดูเหมือนยุ่งมาก แต่ความจริงกลับช่วยอะไรไม่ได้

“ยศพล นายมีเรื่องปิดบังฉันใช่ไหม?”จารวีถามขึ้นอย่างระวัง

ยศพลหันกลับมาจ้องเธอไว้ “มีเรื่องอะไรปิดบังเธอ?”

“อ้อ อาการโรคฉัน...เมื่อกี้นายออกมาจากห้องทำงานหมอสินะ?”

“ใช่ มีเรื่องปิดบังเธอจริงๆ หมอบอกว่าเธอคนนี้เรื่องมาก ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อีก อาจจะได้โรคทางประสาทร้าว...”

“ฮ่าาา!”ยารวีพุ่งขำออกมา

“นายกำลังโกหกฉัน ยศพล นายพูดความจริงนะ เรื่องลูกรักฉันหรือเปล่า?”

“เปล่าหรอก เธออย่าคิดมากเลย ฉันจะถูกเธอลำคานแทบตาย...”

ยศพลพูดจบ พลางเอามือถือขึ้นมา โทรไปด้วยเดินออกไปด้วย

เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานฮูโอ ในใจเขาเหมือนเป็นน้ำที่ลึกไร้จุดจบ ที่นั่นมืดมนจนไม่เห็นนิ่งชี้

เย็นครึ้มเหมือนนรก เขารอไป 7วัน7คืน กลับรอผลคำตอบแบบนี้ออกมา

โชคชะตาทั้งนั้น ทำไมถึงทำแบบนี้กับเขา?

ตอนเขาเด็ก พระเจ้าได้ใช้วิธีหดสุดในการเอาแก้วเขาไป

ตอนนี้พลางจะใช้วิธีหดร้ายแบบนี้มาเอาคนรักเขาไปอีก

หรือได้กำหนดให้ทั้งชีวิตเขาอยู่ในนรกอย่างทรมานรึไง?

ยศพลเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกที่ค่ำครึ้มไร้แสงสว่าง

มีแต่เวลาที่เผชิญกับใบหน้ายิ้มเหมือนดอกไม้ เขาถึงจะค่อยๆปล่อยวางลง

แต่ผลนั้นกลับหดร้ายนัก เขาไม่มีกำลังใจพอที่จะเธอ เขาคิดว่าคงมีแต่เขาคนเดียวที่รับได้ ไม่ เขาแพ้ไม่ได้ เขาต้องหาคนร้ายให้เจอ

เป็นใครกันแน่ ที่แม่งกล้าจะศึกกับเขายศพล

“ตรวจเดี๋ยวนี้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ใครที่เข้าใกล้จารวีมากที่สุด...”

ยศพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นไร้ความอุ่น

“คุณชายสามครับ คุณจารวีเป็นอะไรรึครับ?”นิรันที่จู่ๆได้รับคำสั่งแบบนี้ เลยรู้สึกมึนงงนัก

“เขาถูกคนวางยาพิษ นายช่วยหาคนที่น่าสงสัยที่สุดให้ได้ ยิ่งเร็วยิ่งดี”

“ครับ ผมไปตรวจตอนนี้เลย”

เมื่อวางสายลง ยศพลพลางหายใจเข้าลึกๆ แต่ไม่ว่าเขาจะหายใจยังไง ก็รับออกซิเจนไม่ได้

เครื่องบินที่ยาวนั้น ยศพลเฝ้าอยู่ข้างจารวีตลอด ดูแลใส่ใจเธออย่างดี

แต่ว่าจารวียังคงรู้สึกได้ว่ายศพลเปลี่ยนไป

ถึงแม้เธอจะพูดไม่ออกว่าเขาเปลี่ยนยังไง แต่มันแน่ใจได้ว่าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ดีที่กลับถึงแล้ว จารวีเริ่มดีขึ้นมาบ้าง

ทุกวันนั่งอัดแดด สูบบรรยากาศบริสุทธิ์ เธอรู้สึกได้ถึงภายในประเทศดีกว่า

จารวีไม่เข้าใจ ทำไมคนเยอะแบบนี้ถึงแย่งกันจะโอนสัญชาติไปอเมริกา อเมริกามีอะไรดีรึ แม้แต่บรรยากาศยังสู้บ้านเราไม่ได้เลย

“น้าอาม คุณชายสามไปไหนแล้ว?”

“อ้อ ไปบริษัทแล้วค่ะ ช่วงนี้คุณชายสามอยู่เฝ้าคุณที่เมืองนอกตลอด ทศนีย์รีบร้อนแทบแย่แล้ว ได้ยินว่ามีเรื่องมากมายต้องจัดการเลย

จารวีพยักหน้า เธอยื่นมือจับหน้าท้อง จะ4เดือนแล้ว หน้าท้องเริ่มนูนกลมๆขึ้นมา

เมื่อกี้เธอพึ่งอัลตราซาวด์สีสามารถมองเห็นโครงหน้าเด็กน้อย เธอถอนหายใจเบาๆ ช่างมหัศจรรย์จริงๆ!นั่นเป็นของที่ยังไม่โตเท่าวอลนัทกลับเป็นลูกของเธอ

“น้าอาม ฉันรู้สึกเขาเปลี่ยนไปมาก...”

“ใช่เหรอคะ?เปลี่ยนตรงไหนเอ่ย?”น้าอามมาเดินออกกำลังกายกับจารวี แล้วคุยกันไปด้วย

“อืม เขาเปลี่ยนเป็นเงียบไปเลย พูดน้อยลง และนิสัยเริ่มแย่มากขึ้น...”

เมื่อคืนพึ่งเข้าประตูมา เขาก็ไล่คนใช้ออกไปคนหนึ่งอย่างซุ่มสี่ซุ่มห้า สาเหตุเพราะคนใช้นั้นหัวเราะดังเกินไป

ยศพลจ้องเธอไว้คมแหลม “ดีที่สุดเธอรีบออกจากข้างจารวีไปซะ ไม่อย่างนั้นวันไหนฉันฆ่าเธอแน่”

นิชาภาเผยไหล่ “ยศพล คุณรู้ว่าฉันรักคุณ ถึงแม้คุณไม่รักฉัน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์แย่งสิทธิ์ที่ฉันรักคุณไปหรอก”

“นิรัน พาเธอออกไป!”

ยศพลหลับตาลงอย่างเจ็บปวด สายตาเศร้านั้นของนิชาภามองไปทางตัวเขา ในใจเธอไม่ได้เจ็บปวดน้อยกว่าเขาหรอก

เห็นเขาเจ็บปวดเพราะผู้หญิงคนอื่น เธอก็ไม่ได้ดีใจถึงไหนหรอก

จารวีนอนอยู่ในเตียง ในมือเอามือถือเล่นไปมา

มือถือที่ยศพลพึ่งซื้อให้เธอ มือถือที่พึ่งออกใหม่ล่าสุดของเกาหลี ได้ยินว่าภายในประเทศยังไม่มี สีชมพูทองที่น่ารักมาก บนนั้นยังมีพวงหยกของangel น้อย angel น้อยที่ทำได้อย่างดี ปีกน้อยๆนั้นยังสามารถขยับได้

นิ้วเธอปาเลขในหน้าจอ เบอร์ยศพลจำง่ายมาก นอกจากเลข 09ข้างหน้าแล้ว ข้างหลังเป็น8รัวๆเลย

กดโทรออกแล้วกดตัดสาย กดโทรออกไปอีก แล้วกดทิ้ง เธอกลัวเขาจะล้อเธอ...

โยนมือถือออกไป จารวีซุบหัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วนอนไปสักพัก จากนั้นก็โผล่ออกมา แล้วจับมือถือขึ้นมา

ครั้งนี้ เธอเปิดเกมส์ขึ้นมาเล่น

เล่นไปครั้งเดียก็เล่นต่อไม่ลงแล้ว เธอแน่วแน่โทรไปหายศพลทันที

“ฮัลโหล...”ฝั่งนั้นมีเสียงยศพลที่ฟังดูลึก ยังมีความซ้อนเร้นที่เดาไม่ออก

“ยศพล นายอยู่ไหน?”จารวีถามขึ้น

“อ้อ ฉันจะกลับไปดึกหน่อย เธอนอนก่อนนะครับ!”

ยศพลพูดจบ ก็เงียบไปพัก แล้ววางสายไป

จารวีจับมือถือไว้ ได้ยินเสียงสายตู๊ดขึ้นมา เธอรู้สึกผิดหวังทันที

เธอเอามือถือไว้บนหน้าอก แล้วจับไว้แน่น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร น้ำตามันไหลรินเลยทีเดียว

จู่ๆความเจ็บอย่างหนึ่งพลุ่งพล่านจากร่างกาย

จารวีหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับจังหวะหายใจ

แต่ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ความเจ็บปวดนั้นยังคงเหมือนน้ำที่พลุ่งพล่านเข้ามา ค่อยๆกลืนทั้งตัวไป

“เจ็บจัง...”

จารวีพูดออกมาเบาๆ เหงื่อแตกไหลริมออกมาบนหน้าผาก

เธอรู้สึกความเจ็บปวดค่อยๆกลืนร่างกายเธอ เธอยื่นมืออยากจับอะไร แต่มือกลับจับถูกผ้าปูที่นอน

เธอเจ็บจนหดตัว เหมือนเป็นสัตว์น้อยที่โดดเด่น

เธอร้องขึ้นมา ยศพล นายอยู่ไหน?ฉันเจ็บจังเลย เจ็บมาก!

ผ้าปูในมือบีบไว้เป็นก้อน เธอรีบจับหามือถือไปทั่ว ไม่รู้ว่าจับโดนอะไร มีเสียงโวยวายดังขึ้นมา

จารวีล้มกลิ้งไปที่พื้น