เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 156
ตอนที่ 155 ความกังวลของหญิงตั้งครรภ์
ในห้องสงบไปทันที จารวีเปิดเอกสารเป็นกองบนโต๊ะนั้นออก
จากนั้นเปิดหน้าหนึ่งไป ตรงหน้าเป็นตัวอักษรที่กำลังเด้ง จู่ๆเธอใจเต้นแรงสับสนขึ้นมา
ดื่มน้ำไปแก้วหนึ่ง พลางรีบหลับตาลง เพื่อให้ตัวเองสงบลงมา
จารวีนะจารวี เธอจะใจไม่นิ่งเพราะพนักงานคนหนึ่งได้ยังไง?ทำไมตอนนี้เธอหวงยศพลถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?
นานไปพัก จารวีถึงนิ่งสงบลง เธอเอามือถือขึ้นมา แล้วโทรหาเบอร์มนต์ตรี
“พี่มนต์...”
ตอนนี้ใจเธอวุ่นวายมาก อยากหาคนหนึ่งแล้วระบายออกมา เธออยากพูดความกลัวและการคาดเดาตัวเองออกมาให้พี่มนต์รู้
เมื่อเรียกไปแบบนี้แล้ว พลางได้ยินเสียงเบาๆที่ดังจากฝั่งนั้น
“เอ่อ...ฉันเอง สุรีย์วัลย์...เอ่อ มนต์ตรีเขาอยู่ที่ห้องน้ำ เธอมีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ เดี๋ยวฉันบอกเขาให้”
“อ้อ ไม่เป็นไรๆ ฉันแค่อยากถามว่าแผลเขาหายยัง!”
“อืม หายแล้ว ใช่แล้วจารวี อีกสองวันเราจะจัดงานแต่ง ตอนนั้นฉันจะส่งการ์ดเชิญไปให้ พอตอนนั้นเธอและยศพลต้องมาดื่มเหล้ามงคลนะ...”
เสียงสุรีย์วัลย์เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ และความโอ้อวด ที่ดังขึ้นมาฝั่งนั้น
จารวีจับมือถือไว้ รู้สึกถึงเสียงเธอไกลและเหมือนเข้าถ้าลึกสักงั้น
นานพอสมควร เธอวางสายลงอย่างไร้แรง
จะแต่งงานแล้วเหรอ?งั้นก็ต้องอวยพรยินดีกับเขาสินะ!
ตอนเที่ยง จารวีเตรียมตัวจะไปกินข้าว จู่ๆยศพลก็มา
วินาทีที่เขาเดินเข้ามาในบริษัท ผู้หญิงทั้งบริษัทละลายไปทันที
ที่แท้ผู้หญิงของคุณตารวีช่างหล่อเหลาแบบนี้เอง
จารวีกระแอมทีหนึ่ง ผู้หญิงพวกนั้นถึงจะค่อยๆแยกไป ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและไม่อยากจากเหลือเกิน
จารวียิ้มขึ้นมา “คุณประธานยศพลมีเวลามาชมที่เย็นเฉียบแบบนี้ด้วยเหรอคะ?”
ใบหน้ายศพลลึกแน่น ดึงมือจารวีไว้ แล้วออกไปหน้าประตูใหญ่ “บอกเธอแล้วไม่ต้องมาบริษัทไม่ใช่?”
“ทำไมจะมาไม่ได้?ร่างกายฉันหายดีแล้ว!”จารวีเงยหน้าแล้วย้อนถาม
“ฉัน...”ยศพลหายเข้าลึกๆ เพื่อนิ่งความโกรธในใจ
ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาจำเป็นต้องรู้จักการเอ็นดูอดทนต่อเธอ เพราะจารวีก็คือทุกอย่างของเขา เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
“ได้ยินว่าเธอซ้อนนิชาภาไว้ที่นี่!”ยศพลจริงจังมาก ถามอย่างไม่เกรงใจอะไร
“ออ นายรีบมาแบบนี้ ก็เพื่อเขานั้นเหรอ?”
“ฉันเพื่อเธอ!เคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่ เขาไม่ใช่คนดีอะไร เธอไม่สามารถเอาเขาไว้ได้...”
จารวีจ้องเขาไว้ ยิ้มขึ้นมา “ใช่สิ เธอไม่ใช่คนดีอะไร นายช่วยอธิบายที เมื่อคืนพวกนายทำอะไรกัน?”
ยศพลหน้าเย็นเรียบขึ้นมา ตื่นเต้นมาก เลย”เขาบอกอะไรเธอไปบ้าง?”
“รักสนุกเพลินไปคืนหนึ่ง!”
“แม่งเอ้ย ผู้หญิงนั่น ครั้งหน้าให้ฉันเจอมันอีก ฉันจะเอามันตายแน่...”ยศพลโกรธจนเลือดจะฉุดฉี่ เธอกลับบอกว่าสนุกไปคืนหนึ่ง เขาไม่เคยแตะต้องเธอด้วยซ้ำ
“นายจะใจร้อนขนาดทำไม?ฉันไม่ได้เชื่อเขาสักหน่อย”จารวียิ้มขึ้น
ยศพลถึงได้โล่งอกพลางถอนหายใจทีหนึ่ง “ถือว่าได้ทำเรื่องมีสมองไปอย่างหนึ่ง ตอนนี้คนเขาอยู่ไหน?”
“ถูกฉันไล่ออกแล้ว...”
จารวีเลิกคิ้วขึ้น ดึงเนคไทยศพลแล้วเล่นในมือ
“นายมาบริษัทฉันก็เพื่อพาเขารึ?”
“ไม่ใช่ มาอยู่กับเธอ...”ยศพลกอดเอวเธอไว้ แล้วพาเธอขึ้นรถ
จริงๆเขาตั้งใจมาหานิชาภา เพราะรู้สึกผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรออกมาอยู่ดี
แต่ว่ายังดีที่เธอไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจัดการเธอแล้วแน่นอน
“อยากไปไหนครับ?”
“ฉันหิวข้าวแล้ว...”
“ดี พาเธอไปกินข้าวเลย!”
“วันนี้นายไม่ยุ่งเหรอ?”
“ยุ่งแค่ไหน...ก็จะหาเวลาอยู่กับเธอ!”ยศพลหันมามองเธอไว้ลึกๆ
ใบหน้าอันเล็กเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ใช่แล้ว พี่มนต์กับสุรีย์วัลย์จะแต่งงานแล้ว อีกสองวัน...”จารวีก็ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
ยศพลวางมือที่พวงมาลัย เงียบไปพักเหมือนเหม่อลอย นานพอสมควรที่เขาจะดึงสติกลับ
“เธออยากไปยินดี?”
“อืม ฉันอยากไป...”จารวีอยากพูดว่า เขาอยากไปให้คำยินดีเอง
“ครับ ฉันไปกับเธอ!”ยศพลตกลงอย่างลื่นไหลอย่างเกินความคาดเดา
จารวีดีใจมาก เธอลุกขึ้นแล้วหันข้างไปจูบที่แก้มเขาทีหนึ่ง
จารวีจอดรถทันที แล้วกอดเธอไว้ มือใหญ่อบหลังหัวไว้ จูบเร่าร้อนมากกว่าเดิม
ในร้านอาหาร ยศพลสั่งอาหารไปเต็มโต๊ะ
จารวีรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเยอะ
“เมื่อคืนนี้เจ็บไหมครับ?”ยศพลช่วยเธอตักซุปมาขามหนึ่ง แล้วถามขึ้นปกติ
ยศพลเข้ามาเห็นจารวีเอามือแตะรถเข็นประคองตัว แล้วหัวเราะอย่างได้ใจ ก็รู้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว แต่ยังคงเดินเข้าไปอย่ากังวล “ไม่สบายตรงไหนครับ?”
“ตรงนี้...”จารวีชี้ไปท้องน้อยตัวเอง เธอพูดอย่างจริงจัง “ลูกน้อยบอกว่านายที่เป็นแด๊ดดี๊ไม่รักเขาเลย ไม่รู้การซื้อของอะไรให้เขา”
สายตายศพลมีตามเศร้าหมองผ่านทันที เขาเม้มปากยิ้ม แล้วยื่นมืออบเอวจารวี
“เธอนี่นะ ช่างชอบเล่นจริงๆ อยู่กับเธอได้หรือยัง!”
จารวีเอาหมวกสีชมพูของทารกออกมา แล้วขีดเขียนในฝามือ จากนั้นถือขึ้นตรงหน้ายศพล
“นายว่าลูกน้อยสวมหมวกสีชมพูดีหรือสีน้ำเงินดีคะ?”
ยศพลจ้องหมวกนั้นด้วยสายตาลึกซึ้ง มีสิ่งที่มองไม่เห็นในใจกำลังแตกสลาย
“แล้วแต่ครับ แตกต่างกันยังไงเหรอ?”
จารวีเริ่มไม่ชอบใจ เธอยื่นมือเอาไปจับ บนนั้นมีเสื้อที่น่ารัก สไตล์เผาจีน ช่างดูนำโชคมงคลเหลือเกิน
“นายว่าเสือน่ารักหรือหมูน่ารัก?อุ๊บ ลูกน้อยฉันออกมาทีก็เดือนสิบแล้ว ปีนี้เป็นปีมะเส็ง ลูกน้อยเกิดปีมะเส็ง ไม่มีร้องเท้าบุ๊ดของปีราศีมะเส็งเลย...”
จารวียิ้มอย่างร่าเริงนัก เมื่อเข้าสายตายศพลแล้ว มันช่างมืดมนจนไร้ความรู้สึกตื้นตันนั้นๆเลย
“ยศพล ยศพล นายเหม่อลอยอีกแล้ว? ขอร้องละ นายช่วยจริงใจหน่อยได้ไหม?”
ยศพลหันกลับมา “เลือกสีไหนก็ขึ้นอยู่กับเธอไม่ใช่?”
“ยศพล ฉันไม่ได้ให้นายมาเป็นผู้ชม อย่างน้อยนายก็ใส่ใจสักนิดได้ไหม?ให้ความคิดเห็นก็ดีนิ!”จารวีพูดอน่างหงุดหงิด
ผู้ชายคนนี้ไม่รู้อนาคตจะเป็นพ่อได้ไหม เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
“ลูกยังไม่คลอดออกมา ฉันจะรู้เขาชอบสีอะไรได้ไง?จะว่าไปอีก ใครรู้ว่า...”
เมื่อพูดถึงนี่แล้ว ยศพลพลางหยุดลง เขาอยากพูดว่าใครจะรู้ส่าลูกสามารถคลอดลงมาได้หรือเปล่า!!ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้?ยศพลนวดขมับอย่างเจ็บร้าว หยุดลงทันที
ถ้าแม้จะรักษาแม่ยังไม่ได้ แล้วลูกคนนี้ยังสามารถรอดได้รึ?ถึงจะรอดได้แล้วก็คงเป็นรูปร่างที่ประหลาด
เขาไม่กล้าคิด เจาไม่กล้าคิดอะไรแบบนี้!
หลายคืนวันที่ผ่านมา เขาถูกความคิดนี้ทำให้ทรมาน แต่ก็ไร้ผลในที่สุด
“ใครจะรู้ว่าอะไร?”จารวีกัดริมฝีปากไว้ มองเขาด้วยสายตาสงสัยนัก
เธอไม่เข้าใจ เพียงแต่ให้เขามาดูเสื้อผ้าลูกน้อยกับเธอ เขากลับใช้กริยาแบบนี้มาปฏิเสธเธอ?ลูกคนนี้ไม่ได้เป็นของเธอคนเดียว!!
หลอดเสียงดังขนาดนั้น ทำเอาคนท้องต่างเงยหน้ามองพวกเขสด้วยสายตาประหลาด
ยศพลเริ่มอ่อนเสียงลง มือทั้งสองเริ่มปล่อยลงมา
“...ใครจะรู้ว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง จารวีเธอใจร้อนมากไปรึเปล่า!”
“ยศพล นายไม่ชอบลูกคนนี้อยู่แล้วใช่ไหม?”จารวีรีบร้อนขึ้นมา
“จารวี เธอช่างไร้เหตุผลเกินไปแล้วนะ ฉันขี้เกียจเถียงเธอแล้ว...”
ยศพลหันไปทันที แล้วเดินออกไปก้าวยาวๆ น้ำตาจารวีไหลออกมาไม่หยุด
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย