เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 168

ตอนที่ 167 คุณพ่อเสียชีวิต

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง นิชาภาห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เดินมาที่ห้องรับแขกอย่างเซ็กซี่

เธอก็มนั่งกับพื้น พิงอยู่ข้างกายยศพล ใบหน้ายิ้มแย้ม

“ยศพล คุณยังรักฉันอยู่ใช่ไหมคะ?”

ยศพลอมยิ้ม ยื่นมือหยิบแก้วไวน์มา “ดื่มนี่ก่อน จะยิ่งได้อารมณ์”

มือเล็กเรียวของนิชาภาถือแก้วไวน์ไว้ มองยศพลอย่างเอียงอาย แล้วดื่มไวน์จนหมด

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้หน้าเธอแดงระเรื่อ เมื่อแอลกอฮอล์ไหลผ่านคอ ผ่านร่างกายอันขาวอวบ ไหลจนถึงผ้าเช็ดตัว หลวมๆที่ห่อหุ้มหน้าอกอวบอิ่ม ภาพนั้นช่างทำให้เลือดคนมองฉูบฉีดขึ้นมาทันที

นิชาภามองไปยังยศพล ที่กำลังจ้องมองเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอปลดผ้าเช็ดตัว ร่างขาวอวบอิ่มเผยอยู่ตรงหน้ายศพล

เธอเลื่อนตัวมานั่งบนขายศพล แล้วยื่นมือปลดซิมกางเกงเขา.....

เขารีบใช้แรงผลักเธอทิ้ง ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นและโหดร้าย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวโยนไปบนตัวเธอ

“เอาผ้าห่มตัวไว้ ทำแบบนี้มีแต่จะยิ่งทำให้ผมรังเกียจคุณ”

ในใจนิชาภา...อับอายยิ่งนัก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มกาย

“ยศพล คุณไม่ชอบร่ายกายของฉันหรอคะ?”

ยศพลเดินหน้าอย่างโหดเหี้ยม แล้วใช้มือบีบคางเธอ มองอย่างเครียดแค้น

“ไวน์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อกี้ มีเลือดเธอผสมอยู่ นั่นก็หมายความว่า ตอนนี้พิษกำลังกระจายไปทั่วร่างเธอ ฉันกับเธอล้วนรู้ดีว่า พิษ แบบนั้นร้ายแรงขนาดไหน ตอนนี้เรามาคุยกันตรงๆดีกว่า คุณให้ความร่วมมือหน่อย ไม่งั้น เราสองคนใครก็ไม่ได้รับผลดี ”

คำพูดของยศพล ทำให้ความหวังทุกอย่างของนิชาภาสูญสะลาย

นิชาภามองเขาอย่างตกใจ เธอรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ ชะโงกลงชักโคกแล้วพยายามอ้วกออกมาอย่างที่สุด

แต่ไวน์ ปกติก็เป็นเหมือนน้ำ ดื่มลงท้องแล้ว แปบเดียวก็ซึมซับกลายเป็นเลือด จะอ้วกออกมาได้อย่างไร

อ้วกอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่มีไรแล้วออกมา นชาภาล้มนั่งกับพื้นอย่างทรมาน

เสียงดั่งซาตานของยศพลก็ดังขึ้น

“จำไว้ นี่แค่เริ่มต้น ความทรมานที่จารวีได้รับ ฉันจะเอาคืนจากเธอพันหมื่นเท่า ฉันรับรอง ว่าเธอจะมาชีวิตอยู่อย่างทรมานยิ่ง กว่าตาย”

คำพูดที่เด็ดขาดของเขา ทำให้ความหวังเธอแตกสะลายอย่างละเอียด

เธอรักเขา เธอรักเขาถึงขั้นยอมลดตัวลงอย่างต่ำต้อย คิดไม่ถึง เพื่อผู้หญิงคนนั้น เขากลับลงมือทำกับเธออย่างเลือดเย็น

ผู้ชายคนนี้ โหดร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก

นิชาภาน้ำตาไหลอย่างเจ็บใจ เหมือนโลกใบนี้กำลังพังทะลาย

ทันในนั้น เธอลุกขึ้น หัวเราะใส่หน้ายศพล เสียงหัวเราะช่างน่าสมเพชยิ่งนัก

"คุณทำกับฉันขนาดนี้....คุณทำกับฉันถึงขนาดนี้...."

ยศพลยื่นมือบีบคอเธอ พูดอย่างเยือกเย็น "บอกมา ยาพิษอยู่ที่ไหน เธอทั้งสองจะได้รอด ถ้าเธอไม่พูด รับรองว่าเธอจะได้ตาย ก่อนแน่"

สายตานิชาภามองเขาอย่างโกรธแค้น

"ในเมื่อไม่ได้ความรักจากเธอ มีชีวิตอยู่จะมีความหมายอย่างไร? ตายไปก็ยังมีเพื่อน คุ้มล่ะ...."

ยศพลยิ่งโมโหกับคำพูดของเธอ ยื่นมือตบหน้าเธออย่างจัง

"เพียะ" ใบหน้าขาวเรียว ประทับด้วยรอยแดงห้านิ้ว

"จำไว้ ถ้ายังคิดพูดถึงจารวี ฉันเก็บเธอก่อนแน่"

"ใช่หรอ?" สายตายศพลจริงจัง

เขาตรงเข้าไปลากเธอออกมา

"ดูซิว่า ฉันจะมีวิธีจัดการเธอไหม...."

ยศพลมองอย่างเหี้ยมโหด

จารวีนอนไม่หลับ ในฝัน เธอเห็นหน้ายศพลเต็มไปด้วยเลือด

เธอตกใจ ลืมตาทำใจอยู่พักหนึ่ง ถึงรู้ว่าข้างกายมีอีกคนนอนอยู่

เขานอนหลับแล้ว แขนของเขาวางบนตัวเธอ กอดเธอไว้แนบอกอย่างแนบแน่น

จารวียิ้มที่มุมปาก แล้วขยับเข้าใก็ล แนบชิดอ้อมอกเขา แล้วค่อยๆหลับไป

ในขณะนั้น ความสุขสมก็บังเกิดในใจ ช่างมีความสุขยิ่งนัก

ตื่นมาตอนเช้าตรู่วันที่สอง จารวีกลับไม่เจอคนข้างกายแล้ว

อย่างกับเมื่อคืน เป็นเพียงความฝัน

น้าอามเข้ามาทำความสะอาดห้องนอน "สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณจารวี"

จารวีพยักหน้า "น้าอาม ยศพลล่ะคะ?"。”

"คุณผู้ชายบอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง ให้คุณไม่ต้องเป็นห่วง มีธุระอะไรให้โทรศัพท์ไปหา ท่านออกไปตั้งแต่หกโมงกว่าแล้วค่ะ"

จารวีคิ้วขมวด เช้าขนาดนี้เลยหรอ?

"ใช่ค่ะ คุณจารวีคะ เมื่อเช้าคุณชยรพโทรมาค่ะ...."น้าอามไม่กล้าพูดมาก กลัวทำให้จารวีโมโห

"เรื่องอะไร?"

"บอกว่าไม่ค่อยสบาย แล้วถามคุณจารวีอยู่ไหมค่ะ"

"ไม่ค่อยสบาย?"

จารวีคิ้วขมวด ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน

เงยหน้าส่องกระจกมองตัวเอง เหมือนมีอะไรผิดปกติ

ทั้งตัวดูเหมือนซีดเซียว เหมือนคนนอนไม่อิ่ม

จารวีตักน้ำเย็นรดหน้า เพื่อให้ตัวเองตื่น ในใจยังนึกถึงเรื่องชยรพ เลยไม่ได้ใส่ใจตนเองมากมาย

"คุณจารวีจะไปเยี่ยมคุณชยรพไหมคะ?" น้าอามถามเผื่อไว้

อ้างความเจ็บป่วยหลอกเธอกลับบ้าน

"ขอโทษ จารวี พ่อแค่อยากเจอลูก ลูกอย่าโกรธเลยนะ พ่อทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย...."

จารวีเดินถอยหลัง "ฉันไม่ใช่ลูกคุณ นับตั้งแต่ที่คุณขายฉัน เรื่องนี้ก็กลับมาแก้ไขไม่ได้แล้ว ไม่ว่าฉันกับคุณจะมีหรือไม่มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือด คุณก็ได้ขายลูกสาวตัวเองไปแล้ว จะไม่มีอีกแล้ว"

"จารวี พ่อแค่อยากเก็บออมเงินไว้ให้ลูก พ่อแก่แล้ว ตำแหน่งหน้าที่การงานไม่สำคัญกับพ่อแล้ว...." ชยรพคร่ำครวญอย่างคน ชรา

จารวียิ้มอย่างเยือกเย็น "จะไม่สำคัญยังไง?" คุณยังสามารถเลี้ยงดูชู้รัก อีกทั้งยังสามารถมีลูกชายหรือลูกสาวได้อีก คุณไม่จำเป็นต้องมาหาฉัน

จารวีหันหลังกลับอย่างโมโห ชยรพรีบดึงเธอไว้

"จารวี ลูกจะให้อภัยอีกสักครั้งไม่ได้หรอ?"

"ขอโทษค่ะ ฉันให้อภัยคุณไม่ได้"

จารวีพูดจบ แล้วหันหลังกลับ ในใจเธอสับสนมาก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โดนชยรพหลอก เธอเสียใจมาก ทำไมเธอต้องกลับมา? ทั้งที่รู้ว่าโดนหลอก เธอก็ยังกลับมาอย่างโง่โง่

จารวีเดินอย่างรวดเร็ว ราวกลับมีมารซาตานวิ่งไล่ตามหลัง จนเธอต้องรีบวิ่งให้ห่างไกลสถานที่มืดมนนี่

เธอไม่เอาพ่อ เธอไม่เคยมีพ่อ.....

จารวีรีบเดินไปยังประตูใหญ่ เธอวิ่งอย่างโกรธเคือง

ทันใดนั้น เสียงชยรพดังก็องมาทางข้างหลัง

"จารวี.....จารวี...."

จารวียิ้มเย้ย เธอจะไม่หันหลังกลับ เธอจะไม่เชื่อพ่ออีก ในโลกนี้ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่โดนหลอกได้ถึงสามครั่ง

ทันใดนั้นจารวีโดนแรงหนึ่งผลักเธอออกไป เธอโซเซล้มลงกับพื้น

เสียงเบรกรถดังก็องมาจากข้างหลัง และตามด้วยเสียงคำด่า

จารวีใส่รองเท้าไม่มีส้น ล้มบาดเจ็บตรงหัวเข่า ค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วมองไปข้างหลัง

"มีรถชนกัน รีบแจ้งตำรวจเร็วเข้า....."

"เลือดไหลเยอะมาก คนคนนี้ตายหรือยัง....."

สายตาจารวีมองไปตามฝูงชนที่มุงอยู่ข้างถนน เงาลำตัวที่กองบนพื้นนั่น

ข้างกายเขา มีเลือดไหลออกมาอย่างมากมาย เปื้อนไปทั่วทั้งถนน รองเท้าเขาหล่นอยู่ข้างทาง ซ้ายข้าง ขวาข้าง...

เขานอนอยู่กับพื้นคนเดียวอย่างน่าสงสาร แน่นิ่ง ร่างการโดนชนจนไม่อาจบรรยายทิศทาง

สายตาจารวีค่อยๆเบิกโต มือปิดปากตนเอง

ใช่ คนคนนี้ก็คือคนที่ตายแทนเธอตอนที่เธอกำลังข้ามถนน

ใช่ คนคนนี้ก็คือคนที่เฝ้าภาวนาขอให้เธอให้อภัย เป็นคนแก่ที่รอคอยให้เธอไปหา

ใช่ คนคนนี้ก็คือพ่อคนเดียวในโลกนี้ของจารวี

"พ่อ..."จารวีร้องเรียกอย่างสุดเสียง โลกใบนี้ของเธอพังทลายแล้ว