เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 170
ตอนที่ 169 สัญญาณขอทาน
ดึกๆ แห่งความมืด ห้องที่ไม่สูงอะไรมาก
เตียงนอนที่ยุ่งเหยิง มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนอนอยู่ที่บนเตียงด้วยความอ่อนเพลีย ไม่มีแรงแม้สักนิด
เวลานั้น มีเงาผู้ชายเดินเข้ามา เขาออกแรงกับเธอคนนั้น
ผู้ชายพวกนั้น มีเด็กมีแก่ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร
หนึ่งวันผ่านไป ในที่สุดห้องนั้นก็เงียบได้
ขาของเธอมีเลือดไหลออกมา ความเจ็บปวดของร่างกาย ทำให้เธอไม่สามารถจินตนาการได้
การที่ถูกดูถูก ยิ่งทำให้เธอไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้
นานไป ก็มีฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามา
“เธอนี่เก่งนะ คิดๆไป วันนี้เธอรับแขกไป สามสิบเก็าคน ชั่วโมงหนึ่งสามคน รู้สึกสบายไหม” เสียงที่เย็นชา เข้าหูของนิชาภา
เขาลืมตาขึ้น เหงื่อที่ปะปนกับสิ่งสกปรก ทำให้ติดกับผมแล้วก็ใบหน้าของเธอ เธอไม่สามารถหายใจได้ปกติ
ยศพลมองเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
“ทำไม นายคิดดูหรือยัง”
นิชาภาหัวเราะแบบเยือกเย็น ยศพล นายใจดำมาก นายกล้าใช้วิธีมาบีบบังคับฉัน นายไม่กลัวพ่อฉันจะให้คนมาฆ่านายเหรอ ??
“อย่าพูดมาก เธอกล้าลงมือกับจารวี ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ถ้าพ่อเธอกล้ามา ฉันจะให้เขามาโดยที่ไม่มีวันได้กลับอีก”
ยศพลพูดด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขาน่ากลัวมาก
นิชาภาไม่พูดต่อ การถูกทรมานทั้งวัน ทำให้เธอไม่มีแรง
ผู้ชายพวกนั้น ไม่มีใครปกติเลย พวกเขาเหมือนกัดเธอ กัดเธอจนมีแต่บาดแผล
“นิชาภา ได้ยินหรือยัง บอกฉัน ยาแก้พิษอยู่ไหน” ฉันจะปล่อยเธอ
ยศพลพูดด้วยความเร่งรีบ เขาเห็นร่างกายของจารวีนับวันยิ่งทดถอยลงไปทุกวัน เขารู้สึกไม่มีแรง
เขาไม่มีเวลาที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธออีกแล้ว
“555 นายคิดว่านายทำแบบนี้กับฉันฉันจะบอกว่ายาแก้พิษอยู่ไหนงั้นเหรอ ?”
นิชาภาหัวเราะ
“นิชาภา นี่ไม่ใช่วิธีสุดท้ายที่ฉันจะใช้กับเธอ ฉันยังมีวิธีที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็นอีกหลายวิธี”
ยศพลพูดด้วยความโกรธ เขาหันไปพูดกับนิรัน “หาหมอมา รอให้แผลเธอหายดี ค่อยให้เธอรับแขกต่อ รับจนกว่าเธอจะบอก”
น้ำตาแห่งความเย็นชา ไหลลงมาจากใบหน้าของนิชาภา
เธอไม่พอใจ เธอไม่พอใจมาก เธอจะไม่มีวันยอมแพ้
“ใช่แล้ว คุณชาย” นิรันรับคำสั่งจากยศพลด้วยท่าทางจริงจัง
ช่วงนี้ คุณชายยิ่งอยู่ยิ่งบ้าคลั่ง เพื่อคุณหนู เขาเดินลงเหวโดยการทำสิ่งเลวร้าย
ในโรงพยาบาล จารวีกำลังใช้มือถือเข้าอินเตอร์เน็ต เธอดูข่าวจากอินเตอร์เน็ต
จู่ๆเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา จารวีกัดฟันจับมือถือแน่น
ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่อยู่บนเรือของดนวัตจนถึงตอนนี้ ห่างกันแค่หกวัน ความเจ็บปวดแบบนี้ก็เกิดขึ้นซ้ำอีก
จารวีเจ็บจนเหงื่อไหล เธอพยายามจับของสักอย่างเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดนั้น
“เจ็บจัง”
จารวีพูดค่อยๆ ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออก เหมือนเข้าไปในทุกรูขุมขน เหมือนกับเส้นเลือดที่ถูกแทงเต็มไปด้วยมีด กำลัง แทงไปทุกจุดของร่างกาย
เป็นแม่คนต้องรับความเจ็บปวดอย่างนี้เหรอ
จารวีนอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนเตียง ในตัวของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
“จารวี จารวี จารวี”
เสียงเรียกด้วยความตกใจ เธอได้ยินเสียงเลือนราง
จารวียื่นมือออกมาเหมือนอยากจะจับอะไรสักอย่าง แต่เธอกลับไม่มีแรงของในมือล่วงหล่นลงพื้นหมด
“จารวี เธอเป็นอะไร ?”
เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างช้า ๆ ผ่านไปนานแล้วนานเล่า จารวีเหมือนหลุดออกจากความเจ็บนั้น
ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ เหมือนสายน้ำ มาแบบโหดๆ แต่เวลาไปก็สะอาด
ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่นาที แต่จารวีกลับรู้สึกว่ามันผ่านไปเกือบเป็นชาติ
หลังตั้งสติได้ มนต์ตรีมองเธอด้วยความตกใจ
จารวีเนื้อตัวเปียกเต็มไปด้วยเหงื่อ ปากซีด เธอมองมนต์ตรีด้วยความอ่อนแรง
“พี่มนต์ ฉัน ……………….ทำไมฉันถึงได้เจ็บขนาดนี้”
จารวีรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ ความเจ็บปวดนี้ไม่เหมือนที่แม่คนหนึ่งต้องได้รับ
ระยะเวลานี้ เธอก็มองเห็นผู้หญิงท้องหลายๆคน ในหนังสือเขียนบอกว่าตอนคลอดลูก ถึงจะมีความเจ็บแบบนี้
แต่ทำไมเธอถึงได้ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่ากลัวขนาดนี้
มนต์ตรีเอาทิชชูมาซับเหงื่อให้เธอ “พี่ไปตามหมอมาให้นะ”
จารวีพยักหน้าด้วยความอ่อนแรง “ไม่ต้องเรียกแล้วค่ะ พี่มนต์ ฉันรู้สึกมันไม่ใช่ ความรู้สึกเจ็บแบบนี้มันแปลกๆ มาไว แต่ก็ไปไว มาก นี่ไม่ปกติแล้ว หนูเป็นโรคอะไรแปลกๆหรือเปล่า?”
มนต์ตรีครุ่นคิด ยศพลไม่ได้บอกเธอเหรอ
“เขาบอกฉันอะไรเหรอค่ะ จารวีถามด้วยความอ่อนแรง”
“พี่หมายความว่า ถ้าเธอเป็นโรคอะไร ยศพลต้องบอกเธอสิ แต่ว่า ตอนนี้ถ้ายังไม่มี เธอก็ไม่ต้องกังวลไปนะ”
ในใจของจารวีรู้สึกดีใจ ไม่นาน เธอก็ส่ายหน้า “ถ้าฉันย้ายไปอยู่ล่ะก็ ยศพลต้องไม่เห็นด้วยแน่ เขาไม่ชอบให้ฉันอยู่ข้างนอก”
“เธอความรู้สึกของเขามากเลยเหรอ จารวี เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ ”
มนต์ตรีฝืนยิ้ม แค่ไม่กี่ชั่วโมง เขากับเธอก็จะได้เข้าไปแต่งงานกันในโบสถ์อยู่แล้ว
แต่วันนี้ ทำได้เพียงแค่มองดูเธอแต่งงานกับคนอื่น ความรู้สึกแบบนั้นไม่มีรสชาติเลย
มนต์ตรีกำลังจะพูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ฉันรับโทรศัพท์ก่อนนะ
มนต์ตรีรับสายโทรศัพท์
มนต์แกอยู่ไหน ในสายได้ยินเสียงของสุรีย์วัลย์
“มีเรื่องอะไร ”มนต์ตรีถามด้วยความไม่พอใจ ทุกครั้งที่เขามาหาจารวีที่นี้ เธอก็จะตามถามไม่หยุด เขาไม่ได้จริง ๆ
“อ่อ ฉันอยากให้นายไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนฉันน่ะ สุรีย์วัลย์อ้อน”
“ไม่ได้ ฉันกำลังทำงาน”
มนต์ตรรีบตัดสายทิ้ง ไม่ถึงนาที สุรีย์วัลย์ก็โทรมาอีก
มนต์ตรีมองดูหน้าจอโทรศัพท์ เขาวางสายทิ้ง แล้วก็ปิดเครื่อง
“มนต์ตรีเดินเข้าห้องพักคนไข้ ฉันหาของให้เธอกินดีกว่า”
“ใครโทรหาพี่เหรอค่ะ จารวีถามด้วยความสงสัย”
“ไม่มีไร แค่คนในบริษัทน่ะ ”
จารวีพูดด้วยน้ำเสียงเห็นใจ “พี่มนต์ ถ้าพี่มีธุระกลับก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอก ยังไงฉันก็คุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว”
มนต์ตรีนั่งลง “ไม่รับ เพราะเรื่องพวกนั้น”
เขาแค่อยากอยากมองดูเธอนิ่งๆแบบนี้ ดูเธอไปเรื่อยๆ เพราะสำหรับเขา นั้นคือความสุขอย่างหนึ่ง
การที่ชอบคนๆหนึ่ง ก็เหมือนยาที่ปรุงเสร็จแล้ว
ตอนนั้น อีกห้องของโรงพยาบาล ยศพลยืนด้วยเฉยชา
อีกฟากหนึ่งของกำแพง สามารถมองเห็นเตียงๆหนึ่งที่ใหญ่พอควร ผู้ชายสามถึงสี่คนกำลังไปที่เตียง
“ยศพล นายมีปัญญาแค่นี้เหรอ”
นิชาภาร้องออกมาด้วยเจ็บปวด “อ่า…………… ออกไป ไอ่พวกขยะ กำลังจะเริ่มแสดงอีกแล้ว”
การถูกทรมานนับไม่ถ้วน ทำให้นิชาภาเริ่มเข้าใกล้ความบ้า
“ยศพล ปล่อยฉันเถอะ ฉันเป็นคนวางยา ฉันรู้ว่ายาแก้พิษอยู่ที่ไหน”
นิชาภาเริ่มทนไม่ไหว เธอเริ่มขอชีวิตหนทางกับเขา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย