เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 178

ตอนที่ 177 อย่ายอมแพ้

“จารวี จารวี…”เสียงมนต์ตรี ร้องเรียกอย่างรีบร้อนผ่านโทรศัพท์ เสียดายที่ตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงเขาแล้ว

จารวีคิดไม่ถึงว่า ยศพลที่เพิ่งส่งเธอจากไปไม่ถึงสามวัน

กำลังจัดงานแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน

เธอไม่คิดไม่ฝัน ว่าจะเจอสถานะการณ์แบบนี้

ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองโดนวางยาพิษ ถึงแม้จะสงสัยยศพล แต่ในใจลึกๆก็ยังคาดหวังและคิดในแง่ดี

ดังนั้น เธอจึงกลับมาอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น เพื่อพิสูจน์ความจริงที่มีเพียงน้อยนิด

เสียดาย ความจริงที่เจ็บปวด ทำให้ความหวังเธอแตกสลายสิ้น

บรรยากาศบ้านกระกูลโพธิกูลรื่นเริงครึกครื้น แสงไฟรอบบ้านสว่างระยิบระยับ มองแล้วเปรียบดั่งพระราชวังในความฝัน

ไม่มีแขกมาร่วมงาน มีแต่บอดี้การ์ด ใส่สูทมาดดี กำลังเปิดแชมเปญ ดื่มเฉลิมสลอง

คนไม่เยอะ แต่บรรยากาศรื่นเริงยิ่งนัก

นิชาภาใส่ชุดวิวาร์สีขาว ถือไวน์กุหลาบสีชมพู ยืนอยู่ข้างกายยศพล ในหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข

ยศพลใส่ชุดสูทสีดำอย่างเคย ในความมาดเข้ม แฝงด้วยความรู้สึกเหินห่าง

นิชาภาควงแขนยศพล “ที่รัก ฉันสวยไหมคะ?”

ณ ตอนนี้ หัวใจของจารวี แตกสลายไม่มีชิ้นดี

เธอไม่เคยคิดเลยว่า นิชาภาจะมีวันเอาชนะเธอจริงๆ เธอคิดว่าอย่างน้อย…..

เสียดาย เพราะดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด

“คุณจารวี”

นิรันเรียกอย่างตกใจ เสียงเรียกนี้เอง ทำให้ทั้งงานเงียบสงบ

ความเงียบอย่างผิดปกตินี้ แม้มีเข็มหล่นลงพื้นยังสามารถได้ยินเลย

ยศพลเงยหน้า มองเห็นจารวีที่โดดเดี่ยวนั้น ตกตลึงทำไรไม่ถูก

เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

เธอทำไมปรากฎตัวอยู่ที่นี่?

หลังจากสมองว่างเปล่าไปพักหนึ่ง ยศพลทิ้งมือนชาภา วิ่งตรงไปหาจารวี

“จารวี คุณกลับมาทำไม?”

จารวียิ้มน่าขัน เอากระเป๋าในมือโยนใส่ยศพลอย่างไม่ยั้งคิด

“กลับมาอวยพรงานแต่งงานคุณไง สารเลว”

ยศพลเห็นความเจ็บปวด สิ้นหวังในตาจารวี เขารับเอากระเป๋าที่จารวีโยนมา แล้วยื่นมือดึงตัวเธอ

จารวี ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด คุณฟังผมอธิบายก่อน….

“อธิบาย?” จารวีหัวเราะอย่างเจ็บปวด

“คุณไม่รู้สึกว่า อธิบายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วหรอคะ?”

“จารวี….” ยศพลมองเธออย่างเจ็บปวด เขายื่นมือไปคว้าเธอ แต่เธอหลบอย่างรังเกียจ

จารวีถอยหลัง กัดกราม กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

เธอมองดูนิชาภาที่ยืนอยู่ข้างหลัง นิชาภายักมุมปากอย่าเย้ยหยัน สายตามองจารวีอย่างผู้ชนะ

“เห็นไหม ใครกันแน่ที่ได้หัวเราะถึงที่สุด”

นิชาภาพูดอย่างโอ้อวด ยศพลหันไปใช้มือบิบคอนิชาภา พูดอย่างโกรธเคือง “ถ้าเธอยังไม่หุบปาก ฉันจะฆ่าเธอให้ตายตรงนี้เลย”

นิชาภาหัวเราะอย่างดัง “คุณไม่กล้าหลอก คุณทำไม่ลง ใช่ไหมคะ?”

ยศพลยืนฟังอย่างเจ็บปวด ค่อยๆคลายมือ ใช่ เขาไม่กล้า ความหวังเดียวของจารวี เขาไม่สามารถทำลายด้วยมือตัวเอง

จารวีทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาหลั่งไหลเป็นธาร

“ยศพล ในที่สุดฉันก็ได้เห็นธาตุแท้ของคุณ ฉันเกลียดคุณ”

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป

“อย่าไป จารวี ฟังผมอธิบายก่อน….” ยศพลตามออกมา คว้าแขนจารวีไว้

จารวีสะบัดทิ้งอย่างแรง “ปล่อย ฉันไม่อยากเห็นเห็นคุณอีก ยศพล คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก ”

ไม่ว่าจารวีจะพูดยังไง ยศพลก็ไม่ยอมปล่อยมือ แววตาแฝงด้วยความอ้อนวอนเธอ

“จารวี อย่าไปเลยนะ ผมขอร้อง จริงๆ ให้โอกาสผมสักครั้งนะครับ ให้ผมได้อธิบายก่อน”

ดวงตาคมสวยของจารวี มองอย่างอาฆาต

“พอเถอะค่ะ คุณชายยศพล ความขัดแย้งระหว่างบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูง ขอให้สิ้นสุดที่ความตายของฉันเถอะ”

“ตาย เมื่อยศพลได้ยินคำนี้ รู้สึกตัวเบา เหมือนร่างแขวนอยู่ที่หุบเหว เบาหวิวจนมองไม่เห็นพื้นดิน”

“จารวี คุณพูดอะไรออกมา?” ยศพลรู้สึกชาไปทั้งตัว

จารวีพูดอย่างเยือกเย็น “HVE......คุณชายยศพล คุณอย่าบอกนะคะ ว่าคุณไม่รู้เรื่อง”

ยศพลหายใจเข้าลึกๆ อากาศที่สูดเข้าไปเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

จารวีมองเธอด้วยสายตายอมรับ ดวงใจของเธอเจ็บปวดเหมือนโดนมีดแทง ทิ่มแทงทั้งเนื้อทั้งตัวจนชา

“ขอโทษ จารวี ผมไม่ได้ตั้งใจปิดบังคุณ ผมมีความจำเป็น” เสียงยศพลแหบอย่างเจ็บปวด

ด้วยระยะใกล้ชิดขนาดนี้ จารวีถึงมองเห็นว่า จากที่ห่างกันไม่กี่วัน เขาผ่ายผอมลงมาก

หนวดเคลาที่คางรกยาว รอบดวงตาหมองคล้ำ แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ไม่ ต้องไม่ดูเขา ไม่เห็นใจเขา อย่าหลงใหลเขาอีก

เมื่อหลายปีก่อน ในงานเลี้ยงแต่งงานของพี่สาว เธอเห็นเขาครั้งแรก ก็ตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้

แววตาของเขามีพิษ ไม่ควรดู ยิ่งไม่ควรสงสาร

จารวีหลับตา พูดอย่างเย็นชา “ฉันแค่อยากถามคุณคำถามเดียว”

มนต์ตรีมองเขาอย่างเย็นชา แล้วเริ่มกลับรถ

“ปัง……”เสียงปืนดังขึ้น จารวีตกตลึง

“เปิดประตู จอดรถ….”

จารวีวิ่งลงมาอย่างไร้สติ เธอรักเขามาก ไม่ว่าเขาจะเลวร้ายแค่ไหน เธอก็ยังรักเขา

มนต์ตรีมองจารวีอย่างเจ็บปวดและสิ้นหวัง

เขารู้สึกได้ถึงจารวีกำลังไกลห่างเขาไปอีกครั้ง ทั้งตัวและหัวใจเธอเป็นของยศพลทั้งหมด

ถึงแม้เขาจะทุ่มเทอีกสักเท่าไหร่ เขาก็ไม่ได้อะไรกลับมา

จารวีวพุ่งไปหายศพล “คุณบ้าหรอ ยศพล คุณโรคจิต คุณคิดว่าวิธีแบบนี้จะทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้หรือไง?”

ใบหน้ายศพลซีดเผือก เลือดไหลเปื้อนแขนของเขา ไหลมาจากแผลอย่างต่อเนื่อง แล้วไหลตกลงพื้น

ร่างสูงใหญ่ของเขาไหวหวิว มือที่เย็นเฉียบ กำมือจารวีไว้แน่น

คงเพราะเสียเลือดมาก สติเขาเริ่มเลือนลาง เขาพยามหักห้ามตนเองไว้

“จารวี…..อย่าไปนะ…ให้โอกาสผมได้อธิบายสักครั้ง….”

ในใจจารวีเหมือนโดนอะไรทิ่มแทง เธอพูดอะไรไม่ออก

“คุณจารวี คุณผู้ชายจะไม่ไหวแล้วครับ คุณรีบรับปากเถอะครับ ปล่อยไว้แบบนี้ อาจตายได้นะครับ....”นิรันพุ่งเข้ามา อยากช่วยประคองยศพล แต่ยศพลผลักทิ้งอย่างแรง

จารวีจ้องมองยศพล น้ำตาอาบแก้ม “คนสารเลว เอาปืนมาให้ฉัน”

จารวีแย่งปืนในมือยศพลมา โยนให้นิรัน

“คุณผู้ชายครับ ไปโรงพยาบาลเถอะครับ ผมแบกคุณไปขึ้นรถ….. ” นิรันพาบอดี้การ์ดมาหลายคน

ยศพลยังคงมองจารวีอย่างวิงวอน “รับปากผม อย่าไปนะ”

จารวีพยักหน้า ทั้งน้ำตานอง

ยศพลถึงโล่งอก ยิ้มอย่างพอใจ

แล้วก็ล้มหงายหลังไปทั้งตัว

“คุณผูชาย…”

“ยศพล….”

“ยศพล….”

ทันใดนั้นทุกอย่างก็วุ่นวาย

รถเคลื่อนพายศพลไปโรงพยาบาล งานเลี้ยงรื่นเริงเมื่อกี้กลายเป็นเงียบเฉียบ

มนต์ตรียืนมึนอยู่กับที่ นอกจากเขาแล้ว ยังมีเงาที่โดดเดี่ยวอีกคน

นิชาภาเดินเข้ามา เคาะกระจกรถมนต์ตรี “คุณตายใจเถอะ เธอไม่มีวันรักคุณหรอก”

มนต์ตรียิ้มเย้ยหยัน “คุณคิดผิดแล้ว ฉันไม่เคยยอมปล่อยอะไรที่เป็นของฉันไปง่ายๆ”