เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 179
ตอนที่178 ตรงไปตรงมา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ณ ห้องพักคนไข้พิเศษห้องหนึ่ง ยศพลนั่งพิงอยู่บนเตียง บนแขนซ้ายถูกผ้าผูกไว้ แขนขวายังมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ แต่มือก็ยังจับมือของ จารวีไว้แน่น กลัวว่าเขาจะหายไปอีก
“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ ฉันอยากจะทำความเข้าใจตัวยาก่อนถึงบอกคุณ...”
ถ้าเรื่องราวไม่มาถึงขั้นนี้ ก็จะไม่บอกเขา
“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
จารวีถามขึ้นมาตรงๆ
ยศพลก็มหน้า จูบที่หน้าผากของเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“ตั้งแต่ครั้งที่พาคุณไปอเมริกา ก็รู้...”
จารวีทำตาโต มองเขาแบบไม่อยากจะเชื่อ “งั้นทุกครั้งที่ผมหาหมอ คุณก็รู้?”
นัยน์ตาของจาวีฉายแววความเศร้าออกมา แล้วขมวดคิ้วเบาๆ
“อาการ?เป็นเราครั้งนั้นที่หมดสติไปหรอ”
เห็นสีหน้าลังเลของจารวี ยศพลก็จับไหล่ของเขาแน่น
“หรือว่าคุณปิดบังผมหลายรอบแล้ว?”
จารวีกระพริบตา “ที่จริงก็ไม่กี่ครั้ง ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเป็นห่วง”
ยศพลมองเขาด้วยความโมโห
“บอกว่าคุณโง่ ยังไม่ยอมรับอีก คุณไม่บอกผม ผมจะรู้ไหม? ดร.นัด บอกว่า สามารถใช้ความเจ็บปวดมาตัดสินความก็าวหน้าของอาการ... ช่างโง่เสียจริงๆ”
จารวีก็มหน้าแล้วหลับตาลงเบาๆ “คุณควรบอกฉันให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้นฉันคงคิดว่าคุณแต่งงานกับนิชาภา
ที่จริงแล้ว คุณคงพอจะเดาออก”
“อืม!” จารวีพยักหน้า” ครั้งที่เห็นกรงเหล็กในห้องรับแขก พวกเขาหลอกฉัน บอกว่าเป็นหมาป่าตัวใหญ่ แต่ฉันไม่เชื่อ ถ้าเป็นหมาจริงๆ คงได้กลิ่นไปแล้ว ฉันสงสัยมาแต่แรกแล้วว่าคุณซ่อนอะไรไว้ ที่แท้เป็นนิชาภานี่เอง
ยศพลโกรธจนตาลุกเป็นฟืนเป็นไฟ
“ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา ผมก็เริ่มสืบเรื่องนี้ สืบมาตั้งนาน ก็พบว่าอยู่ที่นิชาภา ตอนแรกผมใช้หลายวิธี เขาก็ไม่ยอมพูดออกมา สุดท้าย ผมใช้เลือดของคุณนำพิษเขาสู่ร่างกายเขา เขาไม่กลัวตาย ถึงจะตายก็ไม่ยอมบอกว่ายาแก้พิษนั้นอยู่ที่ไหน”
จารวีมองยศพลนิ่ง เขาไม่คิดว่า นิชาภาผู้หญิงที่ดูใสซื่อนั้น มีจิตใจแอบแฝงที่ชั่วร้าย
“เขาขอร้องให้แต่งงานกับเขา ถึงเขาจะรู้ว่ามันไม่จริง แต่เขาก็ยัง...”
ยศพลนัยน์ตาฉายแววรู้สึกผิด “ขอโทษนะ จารวี ผมไม่ดีเอง คุณพูดถูก ผมมันเลวถ้าหากไม่ใช่ผม คุณคงไม่ต้องมาแบกรับพวกนี้...”
จารวีเงยหน้าขึ้น มองไปที่ยศพลด้วยความเห็นใจ
“เรื่องต้องโทษฉัน ทั้งๆที่คุณเตือนฉันแล้ว ไม่ให้ฉันเข้าใกล้นิชาภา แต่ฉันกลับไม่ฟัง ปล่อยให้เขาเข้ามาในบริษัท ให้เขาได้โอกาสมากมาย...”
“เจ้าเด็กโง่...” ยศพลใช้สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักมองจารวี
จารวีก็มหน้าลง แล้วเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมอกยศพล พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ฉันยังคิดว่า เป็นเพราะคนในบ้านพูลสวัสดิ์ คุณถึงตั้งใจทำร้ายฉัน”
จารวีพูดออดอ้อน บนหน้าแสดงออกถึงความรู้สึกผิด
ยศพลเอื้อมมือไปจับหูของเขาด้วยความเอ็นดู “วันหลังห้ามพูดไม่คิดอีกหล่ะ หรือคุณไม่รักผมแล้ว?”
จารวีหัวเราะ แต่ไม่ได้ตอบกลับมา
“เงยหน้าขึ้นมา...”
ยศพลสั่งอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จารวีค่อยๆเงยขึ้นไปมองเขา
ยศพลพูดขึ้นด้วยความเสน่หา
“พูดสิว่าคุณรักผม!”
“ไม่เอา!”
จารวีปฏิเสธ ที่นี่เป็นโรงพยาบาล สารภาพรักที่นี่ก็จะเกินไปหน่อย
“พูดว่ารักผม ไม่งั้นผมจะแกล้งคุณ”
ยศพลพูดขู่ ใช้สายตาดุดันจ้องมาที่เขา
“ไม่เอา ยศพล คุณอย่าเกินไปหน่อยเลย”
จารวีเห็นว่ายศพลกำลังจะเขยิบเข้ามา จึงหันหัวจะวิ่งหนี แต่ก็ถุกยศพลจับเอาไว้ก่อน
ไม่พูดอะไร ก็จับเขากดลงบนเตียง
“เคร้งๆๆๆ......”
เสียงราวแขวนน้ำเกลือกระทบกันดังขึ้น จารวีขัดขืนพลางตะโกน
“เลือดไหลออกมาแล้วคุณ”
ยศพลดึงเข็มออกมา ไม่สนสายน้ำเกลือ ลมหายใจหนักนั้น ประทับลงไปที่ริมฝีปากจารวีอย่างเร่าร้อน
ไม่ได้จูมานานแล้ว หัวใจของทั้งคู่เต้นเร็วมาก
คู่ประทับจูบอุ่นๆลงบนปากของจารวี ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว ราวกับผีเสื้อที่มีความสุขบินไปบินมา
เขาค่อยๆเผยอปากของจารวีออก ค่อยๆเลียเข้าไป จนพบลิ้นอันน้อยนั้น เขาจึงดูดกลืนเข้าไป
ผู้หญิงคนนี้ ริมฝีปากหวานจนคนหลงใหล เขาชิมกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ จนอยากจะเป็นเจ้าของ
“ไม่เอา...”
จารวีได้โอกาสขัดขืน ไม่ต้องพูดว่าที่นี่คือโรงพยาบาล มือของเขายังพันแผลอยู่
มีเลือดไหลออกมาขนาดนี้ จะให้เขากล้าลงมือได้อย่างไร
เลือดของยศพลยิ่งทำให้เขามีอารมณ์ ของแข็งๆช่วงล่างของเขานั้น อยู่ที่หน้าอกของจารวี
“อันนั้นไม่เอา...”
ยศพลหายใจหอบ ลากลิ้นไล้ไปทั่วลำคอของจารวี จนไปหยุดที่หัวไหล่
เขาใช้มือข้างที่ไม่ได้เป็นอะไร ล้วงเข้าไปในเสื้อของจารวี เกาะกระดุมออกอย่างชำนาญ
เขาดึงเสื้อออก ก็มหน้าลงไปสำรวจร่างกายของเธอ
ตอนแรกก็เข้าใจเขาผิด แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอ
จารวีรู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา
แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วต้องทำอย่างไร? ถ้าลูกของพวกเราติดเชื้อจะทำยังไง?”
ยศพลก็มลงจูบผมที่ค่อยๆบางลงของจารวี
“ผมจะหาวิธีให้นิชาภาบอกยาแก้พิษนี้มา...”
นิชาภาผู้หญิงคนนี้ รับมือยากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
ไม่แข็งไม่ได้ งั้นคงต้องลองใช้ไม้อ่อน เขาทำตามที่เธอขอร้องแล้ว
“ยศพล เขาจะให้จริงๆหรอ”
“อืม ผมจะหาวิธีให้เขาพูดออกมาจนได้”
ยศพลตกอยู่ในห้วงความคิด
ตกดึก จารวีกลับถึงบ้าน ณ ตอนนี้ น้าอามและคุณหมอวิซ์เตอร์ได้บินมาจากฮ่องแล้ว
เมื่อเห็นจารวี น้าอามก็ถึงกับร้องไห้
ดึงมือของจารวีไปกุมไว้ แล้วร้องไห้
“คุณจารวี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม! พวกเราไปเที่ยวรอบโลกมาแทนคุณแล้ว...”
จารวีถึงกับเหงื่อตก “น้าอาม หนูขอโทษ หนูไม่ได้พูดกับน้าอามเรื่องนี้ ก็ไปเสียแล้ว ตอนนั้นรีบมาก ถ้าหนูเล่าให้ฟังอย่างละเอียด น้าคงไม่ให้หนูกลับมา อย่าโกรธหนูเลยนะคะ”
น้าอามหายใจเข้าลึก แล้วจึงปล่อยมือ
“ฉันโกรธที่ไหลล่ะ ฉันเป็นห่วงคุณจารวี แต่ว่า ตอนนี้ปลอดภัยก็ดีแล้ว น้าค่อยสบายใจหน่อย”
“หึๆ!” จารวีตบไปที่ไหล่ของน้าอาม
พวกคุณไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะขอร้องคุณยศพลเอง ไม่ให้เขาโทษพวกคุณ”
ยศพลเป็นคนอารมณ์ร้ายมาตลอด คนใช้ในบ้านถ้าไม่ถูกตีก็ต้องมีถูกด่าบ้าง
น้าอามหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา “เป็นเพราะพวกเราทำงานไม่ดีเอง จะโดนด่าก็ควรแล้ว”
สายตาของจารวีมองทอดไปที่โซฟา ถึงแม้ว่างานแต่งจะผ่านมานานแล้ว
แต่นิชาภาใส่ชุดแต่งงานสีขาวนั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น เป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ไปแล้ว
พูดถึงการกลับมาของจารวีนั้น เธอไม่ได้สนใจ ทำเหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน
น้าอามมองนิชาภา แล้วหันมามองจารวีด้วยความสงสัย
จารวีปัดมือ “พวกเธอออกไปก่อน!”
น้าอามลังเลไปพักหนึ่ง แล้วจึงเดินออกไป
จารวีเดินเข้าไปหานิชาภา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย