เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 4

ตอนที่ 3 เจ็บนะ เบากว่านี้หน่อยสิ

จารวีทั้งอายทั้งโกรธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมเอาโทรศัพท์มือถือให้เขา จะต้องเอาหลักฐานชิ้นนี้ให้พี่พินดู ให้พี่พินรู้ว่า ที่แท้แล้วผู้ชายที่ตัวเองชอบเป็นคนยังไง

“หนึ่ง…”

จารวีจับโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

“สอง….” ดวงตาของยศพลเป็นดั่งแมวที่อยากหยอกล้อกับหนู ก่อนที่เขาจะนับครบสาม จารวียกขาขึ้นอย่างฉับพลัน ขาข้างหนึ่งเตะมือถือออกไปด้วยความเร็วและมั่นคง มือถือถูกเตะไปถึงด้านหน้าของขอบหน้าต่าง

“ตึง！” โทรศัพท์กระแทกกับบนกระจก แล้วกระดอนอีกครั้ง หมุนไปรอบๆจนหยุดนิ่ง

สีหน้าของยศพล เคร่งครึ้มไปเลยในทันที มีรัศมีแห่งความชั่วแผ่ไปทั้งตัวของเขา ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ กล้ามาเล่นกับเขาแบบนี้ได้ เขาใช้ร่างของตนยึดจารวีติดไว้กับกำแพง มือทั้งสองข้างดึงเนคไทที่พันรอบคอออกมา แล้วใช้มัดมือเล็กๆ ของจารวีไว้ด้วยกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ผลักเธอไปที่โซฟาด้วยความเร็วและดุดัน…..

จารวีพยายามจะถีบและกัด แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาเอาเสื้อสูทสีดำโยนออก มือใหญ่เอื้อมมาจับคางที่นุ่มนวลของจารวี สายตาของหนุ่มรูปงามเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอเองที่ไม่ต้องการ!”

“ไอ้เลว ทำไมแกทำกับฉันแบบนี้….” จารวีดิ้น สะบัด ร้องไห้และตะโกนสุดชีวิต นอกหน้าต่างมีดอกไม้ไฟที่ถูกจุดอยู่ ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด แสงสว่างรุ่งโรจน์อันมีลวดลายสวยงามฉูดฉาดดึงดูดสายตาของแขกเหรื่อที่เดินผ่านไปมาในงาน เสียงดอกไม้ไฟกลบเสียงร้องขอความช่วยเหลือของจารวีจนหมดสิ้น

“ฟินมั้ย? ถ้าฟินก็ร้องออกมาซะสิ….” ยศพลพึงพอใจมากที่ได้เห็นท่าทางของเธอ ที่บิดไปมาด้วยความเสียว

ลูกตาดำของหนุ่มรูปงามเผยให้เห็นรอยยิ้มในดวงตาที่ชั่วร้ายดังปีศาจ เขาใช้เอวที่แข็งแรงกระแทกไม่ยั้ง ทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไปจารวีก็จะกระเด้งขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดทุกครั้ง เจ็บปวดกระทั่งคิ้วขมวด ใจของจารวีแหลกเป็นเสี่ยงๆ ในสมองเต็มไป ด้วยความว่างเปล่า พรหมจรรย์ของเธอได้ถูกผู้ชายระยำพรากเอาไปแล้ว ราวกับว่าผ่านมานานนับศตวรรษ การกระทำที่รุกล้ำนั้นถึงได้ค่อยๆผ่อนช้าลงและหยุด

ไปเฉยๆ ขาทั้งสองข้างของจารวีสั่นไปหมด ไม่มีทางจะหุบขาได้เลย

“แชะ แชะ….”

ในขณะที่สายตากำลังพร่ามัว เธอรู้สึกถึงมีเสียงแฟลชเบาๆ