เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 58
ลินดางัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูห้องเมื่อเสียงเคาะระรัวดังขึ้นต่อเนื่องอย่างไร้มารยาท มือบางกำลูกปิดประตูห้องแล้วกระชากมันออกทันที พร้อมๆ กับตะคอกออกไปด้วยความไม่พอใจทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าแขกยามวิกาลแม้แต่นิดเดียว
“จะบ้าหรือไง ครั้งเดียวก็ได้ยินแล้ว”
“ยาหยีกลับมาหรือเปล่า”
แต่พอหูได้ยินเสียงห้าวกระด้างเท่านั้นแหละ หญิงสาวก็ตื่นเต็มตาทันที ลินดาเบิกตากว้างมองคอร์เนลด้วยสายตาตื่นตระหนก
“มะ...มาหายาหยีหรือคะ”
“เธอกลับมาหรือเปล่า”
“เอ่อ...เข้ามาในห้องก่อนไหมคะ”
ลินดามองผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าด้วยความชื่นชม ก่อนจะเอ่ยชักชวนให้เขาเข้ามาในห้องพักของตัวเอง แต่ก็ถูกปฏิเสธเสียจนหน้าหงาย
“ผมไม่ชอบเข้าห้องผู้หญิงสุ่มสี่สุ่มห้า ตอบมาว่ายาหยีกลับมาที่นี่หรือเปล่า”
ลินดาเม้มปากแน่นด้วยความขุ่นเคือง ทึ่งในความหล่อของคอร์เนล แต่ก็อดหมั่นไส้ในความหยิ่งถือตัวของเขาไม่ได้
“เธอไปกับคุณไม่ใช่หรือคะ นอนเตียงเดียวกัน แล้วจะมาถามหากับฉันได้ยังไง”
“แสดงว่าเธอไม่ได้กลับมาที่นี่”
คอร์เนลยังพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดิมนั่นก็คือไร้ความรู้สึก แต่ลินดาพอจะมองออกว่าภายใต้ความเย็นชานั้นมีความห่วงหาอาทรต่อเพื่อนรักของหล่อนซ่อนเอาไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นพ่อเจ้าประคุณคงไม่ตามเคาะเรียกหล่อนโครมๆ แบบไม่เกรงอกเกรงใจแบบนี้หรอก
“ใช่ไม่ได้กลับมาค่ะ ว่าแต่ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ยายลูกหยีถึงได้หนีไปอีกแล้ว” ลินดาถามแต่คอร์เนลไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่เลือกที่จะเป็นฝ่ายถามกลับเสียเอง
“แล้วเธอโทรมาหาคุณบ้างหรือเปล่า”
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา
“ไม่ได้โทรมาเลยค่ะ”
“งั้นคุณก็โทรหาเธอสิ ถามสิว่าตอนนี้กำลังมุดหัวอยู่ที่ไหน ผมจะได้ไปตามตัวได้ถูกที่”
พ่อคนๆ นี้คงเชยชินแต่การออกคำสั่งล่ะมั้ง ดูสิสั่งหล่อนเอาๆ ทำราวกับหล่อนเป็นคนใช้ภายในบ้านของเขาเสียอย่างนั้นแหละ ลินดามองพ่อเทพบุตรตาเขียวด้วยความหมั่นไส้
“แล้วทำไมฉันต้องทำล่ะคะ ฉันจะนอน...”
“ผมมีค่าตอบแทนให้”
คอร์เนลหยิบธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ออกมาส่งให้กับลินดา ซึ่งเขาก็ใช้วิธีนี้กับยามวัยกลางคนที่เฝ้าอยู่หน้าหอด้วยเช่นกัน
“มันมากพอที่คุณจะใช้ช็อปปิ้งไปได้เกือบครึ่งปีเชียวแหละ รับไปซะแล้วทำทุกอย่างตามที่ผมสั่ง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากเลยใช่ไหมล่ะ”
‘นั่นสิ มันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด แค่กดโทรศัพท์หายาหยีเท่านั้นเอง เปลืองค่าโทรแค่ไม่กี่บาทแต่ได้ค่าตอบแทบเป็นแสนๆ โอ้...มันน่าสนชะมัด’
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามคำสั่งของคุณ” ลินดายิ้มกว้าง รีบคว้าเงินปึกใหญ่มาถือเอาไว้ ขณะมองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าอย่างรอคำสั่ง
“ว่ามาสิคะว่าต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง”
รอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นที่มุมปากของคอร์เนลมหาศาลเลยทีเดียว ขณะพรั่งพรูความต้องการของตัวเองให้กับหญิงสาวตรงหน้าได้รับฟัง
หลังจากนอนจมกับความโศกเศร้าเสียใจจนหลับใหลไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ร่างอรชรของยาหยีก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังระรัวขึ้น ริงโทนนี้เป็นสายของลินดา หล่อนจำได้เป็นอย่างดี
มือบางรีบลนลานคว้ามือถือมาแนบหู พร้อมๆ กับกรอกเสียงที่ปั้นจนราบเรียบไปตามสาย
“โทรหาดึกดื่นมีอะไรกับฉันหรือลินดา”
“ลินดาไม่มีธุระอะไรกับคุณหรอก แต่ผมมี...”
โทรศัพท์มือถือแทบหลุดจากมือ เมื่อเสียงที่ดังตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของลินดาแต่เป็นเสียงของคอร์เนล ผู้ชายที่หล่อนพึ่งจะหนีจากเขามาเมื่อตอนกลางวัน
“คอร์เนล...”
“นึกว่าจะจำผัวของตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” เสียงของคอร์เนลเหี้ยมเกรียมจนสันหลังของหล่อนเย็นยะเยือก หนาวสะท้านไปจับขั้วหัวใจ
“ฉันจะวางสาย...”
“ก็ลองวางดูสิ แล้วจะรู้ว่าฉันจะทำอะไรกับเพื่อนของเธอบ้าง”
ชายหนุ่มไม่คิดจะพูดคำใดออกไปอีก เขาตัดสายการสนทนาทันที ก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้กับลินดาที่ยืนทำหน้าฉงนอยู่ข้างๆ
“คุณรักยายลูกหยีใช่ไหมคะ”
คอร์เนลที่กำลังจะหมุนตัวเดินจากไปชะงักเท้าอัตโนมัติ หันขวับกลับมามองเจ้าของคำพูดแทงใจดำนั้นในฉับพลัน
“ตรงกันข้าม ผมเกลียดเพื่อนของคุณแน่นอกทีเดียวแหละ”
“เกลียดเหรอ?”
ลินดาแค่นหัวเราะอย่างรู้ทัน
“ไม่จริงหรอกมั้งคะ ถ้าคุณเกลียดยายลูกหยีอย่างปากว่าจริงๆ คุณคงไม่บังคับให้ฉันทำแบบนี้หรอกค่ะ คุณไล่ตามทั้งๆ ที่ยายลูกหยีพยายามวิ่งหนี”
คอร์เนลทอดสายตามองไปยังร่างของลินดาด้วยสายตากระด้างดุดัน
“หุบปากซะ! อย่ามาเดาหัวใจของใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้อีก”
แม้จะตกใจกับเสียงคำรามเหี้ยมโหดนั้น แต่ลินดาก็ยังหุบปากตามที่เขาสั่งไม่ได้
“แม้สายตาของคุณจะไม่ยอมบอกว่าตัวคุณกำลังคิดและกำลังรู้สึกอะไรอยู่ แต่การกระทำของคุณมันบอกทุกอย่างค่ะ และฉันก็ฉลาดว่ายายลูกหยีมาก ฉันรู้ว่าคุณรักเพื่อนของฉัน...รักมาก”
“ผมไม่ได้รักแม่ผู้หญิงแพศยาคนนั้น!”
คอร์เนลโต้เสียงกร้าว เรือนกายกำยำสั่นเทิ้มด้วยความเดือดดาล ไม่มีทาง ไม่มีทางเป็นไปแน่ เขาไม่มีวันรักผู้หญิงเหลี่ยมจัดอย่างยาหยีลงอย่างแน่นอน ไม่มีทางเป็นไปได้ และที่ติดตามทุกที่แบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นยังไงล่ะ เขาจะต้องลากตัวหล่อนไปแก้แค้นให้สาสม ทำให้หล่อนตายทั้งเป็น!
“ถ้าขืนคุณยังไม่หยุดพูดระยำแบบนี้ออกมาอีกละก็ เราเป็นได้เห็นดีกันแน่!”
จบคำพูดแสนดุเดือด คอร์เนลก็ก้าวเท้ายาวๆ เดินออกจากหน้าห้องของลินดาไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีกเลยแม้แต่นิดเดียว
“เล่นวิ่งไล่ตามกันทุกวันทุกเวลาแบบนี้น่ะ ไม่เรียกว่ารักก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วพ่อคุณเอ๋ย”
ลินดาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจขณะก้าวกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
“แล้วนี่เธองอนอะไรพ่อเทพบุตรตาเขียวอีกนะยายลูกหยี” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสนงงเต๊ก ขณะเดินกลับไปทุ่มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง นอนคิดถึงสาเหตุที่เพื่อนรักวิ่งหนีคอร์เนลจนปวดหัวแต่ก็คิดไม่ออกจนผล็อยหลับไปเองในที่สุด
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย