เมียเก็บมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย นิยาย บท 59

ยาหยีนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงนอนแคบๆ ของตัวเองด้วยความหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงรถคุ้นหูแล่นมาจอดที่หน้าห้องเช่าของตัวเอง ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตาเงยขึ้นมองไปที่เจ้านาฬิกาติดผนังห้อง มันบอกว่าตอนนี้เวลาสี่ทุ่มห้าสิบนาที ไม่อยากจะเชื่อว่าคอร์เนลใช้เวลาในการเดินทางไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ เขาคงเหาะมาด้วยความเร็วมิดไมล์อย่างแน่นอน

“เปิดประตูยาหยี!”

เสียงคำรามของคอร์เนลไม่ดังนัก แต่มันก็ทำให้หญิงสาวที่ตัวสั่นเทาอยู่แล้วสั่นงันงกมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายเต็มหน้าผาก แต่อุ้งมือ กลีบปากสั่นระริกไม่แพ้กับหัวใจที่เต้นแรงระส่ำอย่างรุนแรงแม้แต่น้อย

‘เขาต้องฆ่าหล่อนตายคามือแน่ เขาต้องทำแน่ๆ’

ความหวาดกลัวอัดแน่นอยู่เต็มหัวอก คอร์เนลเหี้ยมโหด อำมหิตแค่ไหน หล่อนรู้ดี เขาลูกชายของอดีตมาเฟียผู้เหี้ยมโหด และแน่นอนว่าเขาจะต้องได้รับสายเลือดนั้นมาเต็มตัวเลยทีเดียว

“ถ้าไม่เปิด ฉันพังเข้าไปแน่”

‘ไม่มีทางถ่วงเวลาได้อีกแล้ว ไม่มีทางอื่นใดอีกนอกจากเผชิญหน้ากับผู้ชายที่เหี้ยมเกรียมยิ่งกว่ามัจจุราชในขุมนรก’

ยาหยีลุกขึ้นจากเตียงพากายสั่นๆ เคลื่อนไปหยุดที่หน้าประตูห้องเช่า กายว่าสั่นแล้วแต่มือบางที่กำลูกบิดอยู่นั้นสั่นระริกมากกว่าเสียอีก

‘หล่อนหวาดกลัวต่อแรงอารมณ์ของคอร์เนลเหลือเกิน ในยามปกติคอร์เนลก็แข็งกระด้างกับหล่อนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ เวลานี้ เขารู้ว่าหล่อนทรยศ หลอกลวง เขาจะต้องไม่มีวันปรานีหล่อนอย่างแน่นอน’

“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะยาหยี...เปิดประตู!”

เสียงเอาแต่ใจถูกเค้นออกมาจากลำคอของคนตัวโตอีกครั้ง และคราวนี้ยาหยีก็ตัดสินใจเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่มีทางเลือก แม้จะหวาดกลัวหวาดหวั่นแค่ไหนแต่ก็ต้องทำ

“ฉัน...”

เพียงบานประตูถูกเปิดกว้างออก ร่างสูงใหญ่ของคอร์เนลก็ชัดเจนเต็มสองตา ท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญเช่นนี้ เขายังดูไม่ต่างจากเทพบุตรชั้นฟ้าเลยแม้แต่นิดเดียว และหล่อนตัดใจจากผู้ชายที่หล่อระเบิดระเบ้อแบบนี้มาได้ยังไงกันนะ?

“คุณทำผมเจ็บแสบมากนะยาหยี”

ทันทีที่เห็นหน้า เขาก็ตอกความเหี้ยมโหดใส่หน้าของหล่อนอย่างไร้เมตตาธรรม เขาผลักหล่อนจนกระเด็นเข้ามาในห้อง จากนั้นก็จัดการปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว

“แต่ต่อจากนี้ไป ผมจะไม่มีวันปรานีผู้หญิงแพศยาอย่างคุณอีก...จำเอาไว้”

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”

พยายามอ้อนวอนเมื่อถูกคนตัวโตกระชากเข้ามากอดรัดแน่น กลิ่นกายของเขาช่างหอมหวานและทำให้หล่อนรู้สึกดีจนแทบจะละลายคาอ้อมแขนกำยำนั่นเสียให้ได้

“หลังจากที่คุณใช้เล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างเพื่อให้พ่อของตัวเองหลบหนีจากผมไปได้...”

ความชิงชังอัดแน่นอยู่ในสองตาคมกริบสีเขียวดุจมรกตเนื้อดีของคอร์เนลมากมายเหลือเกิน มากมายจนคนมองอย่างหล่อนจุกอกด้วยความเจ็บปวด

“แล้วยังมีหน้าจะมาขอให้ผมปล่อยอีกหรือ”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันแค่หนีไปจากคุณ”

คอร์เนลแค่นหัวเราะเหยียดหยัน มองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาขยะแขยงชิงชัง

“อย่ามากลบเกลื่อนความผิดของตัวเองไปหน่อยเลยน่ายาหยี เพราะถึงยังไงผมก็จะไม่มีวันยกเว้นโทษให้นางกากีเช่นคุณอย่างแน่นอน คุณจะต้องเจ็บปวดเจียนตายด้วยน้ำมือของผมเลยทีเดียว”

เขาดันร่างของหล่อนให้เดินไปหยุดที่ขอบเตียงเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมข้างฝาห้อง จากนั้นก็ผลักร่างของหล่อนให้ล้มลงไปบนที่นอนแข็งๆ นั้นอย่างโหดเหี้ยมไร้เมตตา

“คุณจะต้องไปมอสโกกับผม”

“ไปมอสโกหรือคะ?” สาวน้อยเบิกตาค้าง กลีบปากสาวเผยอด้วยความตกใจ

“แต่เซอร์เกคงไม่ยอม...”

แม่คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าท่าทางอ้าปากค้างแบบนี้มันมีผลต่อร่างกายและลมหายใจของเขาขนาดไหน ต่อให้หล่อนเป็นฆาตกรที่กำลังจ้องจะเล่นงานเขาให้ตาย แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่สามารถลดความหิวกระหายที่มีต่อหล่อนได้เลยแม้แต่เสี้ยวเดียว

“คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่เคยยอมให้ใครมาขัดคำสั่งของตัวเองได้อยู่แล้ว”

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของลูกอดีตมาเฟียเก่าฉายชัดถึงความอวดดีหยิ่งผยองที่มีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมในตัวคนพูด

“ฉันรู้ค่ะ แต่เซอร์เกไม่ต้องการให้ฉันอยู่ข้างกายคุณ” ในที่สุดก็เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปจนได้ แต่คอร์เนลหาได้ใส่ใจมันไม่

“ผมไม่ได้เชิญคุณให้ไปอยู่ในฐานะผู้หญิงของผมเสียหน่อยยาหยี อย่าสำคัญตัวผิดไปนักเลย ที่มอสโกคุณจะเป็นแค่ทาสในเรือนเบี้ยให้ผมโขกสับเท่านั้น ผมจะทรมานคุณทั้งกลางวันและกลางคืนจนกว่าผมจะสามารถลากคอไอ้คนทรยศกลับมาขยี้ได้ หรือไม่ก็เมื่อผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งท้องลูกของผม”

เสมือนถูกสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่กลางดวงใจ สาวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด จุกในอกจนแทบจะพูดออกมาไม่เป็นคำ

“ท้องหรือคะ?”

“ใช่ ท้อง ผมไม่ได้ป้องกันแม้แต่ครั้งเดียวยามที่เข้าไปในตัวของคุณ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม สายตาที่ทอดมองมายังร่างของหล่อนนั้นเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามแกมสมเพชเวทนา

“ไม่...ฉันคงไม่โชคร้าย...แบบนั้น”

ส่ายหน้าปฏิเสธออกไปคล้ายกับคนสติฟั่นเฟือน ลินดาเคยเตือนหล่อนแล้ว แต่หล่อนก็หลงลืมมันไปทุกครั้งยามที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายมากเสน่ห์คนนี้

ร้องลั่นเมื่อถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนเตียงอีกครั้งอย่างรุนแรง บั้นท้ายงามกระแทกเข้ากับที่นอนแข็งๆ ทำให้เจ็บระบมเป็นที่สุด

คอร์เนลหัวเราะด้วยน้ำเสียงน่าสะพรึงกลัว ก่อนจะกระโดดขึ้นมาทาบทับหล่อนเอาไว้ทั้งตัว ยาหยีดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว ผลักไสพัลวัน แต่ก็หาสู้แรงคนเถื่อนได้ไม่ สุดท้ายก็ถูกเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่นไปทั้งตัว

“จำเอาไว้ว่าอย่าล้อเล่นกับผู้ชายอย่างผม!”

“ปล่อยฉันนะ”

“ชู่ว์...อย่าส่งเสียงดังสิทูนหัว เดี๋ยวเพื่อนข้างห้องก็จะนอนไม่หลับกันพอดี” ริมฝีปากร้อนผ่าวพรมจูบไปทั่วใบหน้านวลด้วยความหิวกระหาย ทุกสัมผัสอัดแน่นไปด้วยโทสะและการลงทัณฑ์ที่แสนโหดเหี้ยม เขาบด เขาขยี้ เขาขยำจนผิวกายสาวชอกช้ำอย่างไม่ปรานี หล่อนขัดขืนจนสิ้นแรงแต่ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย

เขาเดินหน้าลงทัณฑ์หล่อนด้วยแรงสวาทเหี้ยมโหดครั้งแล้วครั้งเล่า ปลุกเร้าด้วยปากและฝ่ามืออย่างชำนิชำนาญ และจากที่เคยตั้งใจไว้ว่าจะนอนนิ่งให้ยิ่งกว่าขอนไม้เสียอีกยามที่เขาร่วมรักด้วย แต่สุดท้ายก็เป็นหล่อนเองนั่นแหละที่วิงวอนร้องขอ

“คอร์เนลได้โปรด...คอร์เนล...”

มันน่าอดสู น่าละอาย แต่หล่อนก็ทำมันลงไปแล้ว ยอมให้เขาได้เชยชมด้วยความเต็มอกเต็มใจ น้ำตาไหลพรากออกมาเมื่อการลงโทษจบสิ้นลง เขาพลิกตัวลงไปจากเตียงโดยไร้คำพูดจาใดๆ ความเย็นชาที่เขาขว้างใส่มันทำให้ก้อนสะอื้นพุ่งออกมาจากปากอย่างรุนแรง

คอร์เนลไม่แม้แต่จะหันกลับมองร่างสั่นระริกที่บอบช้ำเพราะน้ำมือเหี้ยมโหดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวนั่งมองคนตัวโตรูดซิปและติดตะขอกางเกงผ่านม่านน้ำตาด้วยความชอกช้ำ ขณะก้มหน้ามองตัวเองอย่างอดสู

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะต้านทานแรงรักจากผู้ชายคนนี้ได้ ต่อให้ทะเลาะกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านแค่ไหน ต่อให้ตั้งใจจะแข็งขืนมากเท่าไร แต่สุดท้ายก็เป็นหล่อนเองอยู่ดีนั่นแหละที่อ้อนวอนร้องขอให้เขามอบความเป็นสามีให้

“เลิกบีบน้ำตาและแต่งเนื้อแต่งตัวซะ ผมจะไปรอที่รถ...” เขาก้าวยาวๆ เดินตรงไปที่ประตู แต่ก็เหมือนจะคิดอะไรได้จึงหยุดเดิน และหมุนตัวกลับมามองหล่อนอีกครั้งด้วยสายตาเหยียดหยามชิงชังเช่นเดิม

“และถ้าไม่อยากโดนแบบเมื่อกี้อีกละก็...”

กายสาวร้อนผ่าวเมื่อถูกนัยน์ตาสีเขียวคมกริบจ้องมองมาด้วยความความหิวกระหายอย่างเต็มเปี่ยม

“อย่าขัดคำสั่งของผม...แต่งตัวซะ”

เอ่ยจบคอร์เนลก็รีบก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องเช่าอันแสนคับแคบนั้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดจะสนใจยาหยีอีกเลย

ทำไมเขาจะต้องสนใจหล่อนด้วยล่ะ หล่อนมันตัวหายนะจริงๆ ตัวหายนะ ตัวอันตรายที่มีแต่จะทำให้เขาขาดสติและหลงลืมตัวตนอย่างง่ายดาย

เมื่อกี้...ก็อีกครั้งแล้วที่เขาเผลอตัวไม่ได้ป้องกัน เขาปล่อยตัวปล่อยใจให้กับยาหยีจนหมดทุกหยาดหยด ให้ตายเถอะ นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปนะ ทั้งที่คิดจะแก้แค้น คิดจะแก้เผ็ด แต่ดูเหมือนว่าคนที่จะถูกแก้แค้นมันจะเป็นเขาเสียมากกว่า

ชายหนุ่มพ่นลมออกจากปากหนักๆ ด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจตัวเอง ขณะก้าวขึ้นไปนั่งรอแม่ยาหยีบนรถสปอร์ต สายลมเย็นฉ่ำยามดึกสงัดไม่ได้ช่วยให้เลือดในกายหนุ่มของเขาลดความร้อนรุ่มลงได้เลยให้ตายสิ ตรงกันข้าม มันกลับร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ร้อนจนอยากจะกลับไปต่อบทรักกับแม่ยาหยีแสนหวานบนเตียงแข็งๆ นั่นอีกสักครั้งสองครั้ง หรือไม่ก็มาราธอนโต้รุ่งไปเลย

กำปั้นใหญ่ทุบลงบนพวงมาลัยรถแรงๆ เพื่อดับอารมณ์คลั่ง ทุบแล้วทุบอีกจนพวงมาลัยรถแทบจะพังคามือ แต่เขาก็ยังไม่สามารถดับความงุ่นง่านในกายลงได้เลยแม้แต่นิดเดียว ต้องทำยังไงนะ เขาถึงจะหยุดไอ้ความรู้สึกอยากร่วมรักกับยาหยีแบบทั้งวันทั้งคืนลงได้สักที แล้วก็เมื่อไรกัน?