เมียเสี่ย นิยาย บท 12

“ไหนๆก็คงจะพอรู้อยู่แล้ว ก็ให้เธอรู้ไปเลยสิคะ ว่ามาร์อุ้มท้องลูกของเสี่ย”

“ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ ฉันรู้ ฉันไม่ได้โง่” อารยาหันหลังเพื่อเดินหนีจากภาพคนทั้งสอง ผู้ชายก็โง่ ผู้หญิงก็ไร้ยางอาย ทำไมเธอถึงหลงรักผู้ชายแบบเสี่ยได้ก็ไม่รู้

“ไอซ์!”

“เสี่ย!”

“คุณกลับไปก่อน ผมจะไปคุยด้วยอีกที”

อัครราชมองคนที่เกาะแขนเขา อยู่ด้วยสายตาไม่พอใจเป็นครั้งแรก ผู้หญิงคนอื่นไม่เคยมีใครทำเขาขายหน้าเท่ามารวีเลยสักครั้ง พวกเธอเจียมตัวและยอมจบความสัมพันธ์กับเขาง่ายๆ เหมือนตั้งใจมอบกายให้เขาเพื่อแลกเงินเพียงอย่างเดียว ต่างจากมารวีที่ไม่เอาเงิน แต่เรียกร้องให้เขาแต่งงาน และกำลังทำตัวเป็นเจ้าของเขาแบบออกนอกหน้า

“เสี่ย! คุณขุน!”

มารวีกระทืบเท้าเร่าๆ เมื่อร่างสูงสง่าวิ่งตามอารยาไปอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็จำต้องเดินไปนั่งรถกลับบ้านด้วยความโกรธ ไม่ว่าตอนไหนเสี่ยก็เลือกยัยเด็กนั่นก่อนเธอเสมอ

อัครราชวิ่งตามอารยาทันที่ป้ายรถเมล์เลยหน้าบริษัทออกไปไกลโข เดินไปยืนข้างเธอเงียบๆ อย่างคนไม่กล้าพูดอะไร เมื่อเธอเดินขึ้นรถเมล์ไป ก็รีบตามขึ้นไปทันที ร่างสูงเซซ้ายเซขวา เพราะรถเมล์ที่ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

อารยาหันหน้าหนีไปจากภาพนั้น เลือกเดินเบียดคนอื่นๆไปยืนเกาะราวอยู่บริเวณท้ายรถ วันนี้คนเยอะจนไม่มีที่นั่ง แต่เธอไม่ซีเรียสนัก เพราะนั่งหรือยืนก็ทำมาหมดจนชินซะแล้ว แต่คนไม่ชินสิน่าสงสาร รถเมล์กับรถที่เสี่ยเคยนั่งต่างกันลิบลับ แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยก็ยังพยายาม จนมายืนเกาะราวเดียวกับเธอได้สำเร็จ

“เก่งจังเลยค่ะ”

อยากจะโกรธเขานะ แต่ตอนนี้อยากขำมากกว่า ไม่เคยเห็นเสี่ยในมุมนี้มาก่อน ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลากับสูทราคาแพง กำลังยืนโหนราวรถเมล์ด้วยสภาพหน้าบอกบุญไม่รับ ทำให้เธอส่งยิ้มไปให้อย่างอารมณ์ดี

“คนเยอะ ขยับมานี่” ร่างสูงดึงคนที่อยู่ไม่ไกลเข้ามาชิดตัว ใช้แผ่นหลังบังร่างเธอไว้ ไม่ให้คนอื่นๆได้สัมผัสโดนตัวเธอ ก้มลงมองเสี้ยวหน้าที่เอาแต่ยิ้มอย่างไม่ชอบใจ

“ยิ้มอะไรนักหนา”

“ไม่คิดว่าเสี่ยจะตามขึ้นมา สภาพทุลักทุเลมากเลยค่ะ”

“น่าอายเหรอ?”

คนทั้งสองเดินเตร็ดเตร่อย่างไม่เร่งรีบ เดินตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด จนตอนนี้เริ่มเข้าสู่ช่วงดึก อารยารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่สามีเดินตามอย่างไม่อิดออด เข้าซอกนั้นออกซอยนี้กับเธอโดยไม่บ่นสักคำ ทั้งที่หน้าตาชุ่มฉ่ำไปด้วยเหงื่อเม็ดโต ทั้งยังช่วยจ่ายทุกอย่างให้เธอแบบไม่อิดออดด้วย

“เหมือนเราเป็นแฟนกันเลยค่ะ” อารยายิ้มให้อย่างอ่อนโยน เธอมีเปรมนัสเป็นแฟนคนแรก แต่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน นี่จึงเป็นความประทับใจที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้

“ไม่ใช่! เป็นสามีภรรยาต่างหาก” ใบหน้าหล่อเหลาตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนไม่ต่างกัน ทั้งๆที่หน้ามันแผล็บ เหงื่อก็โทรมกายจนรู้สึกอึดอัด แต่เขากลับอารมณ์ดีดีกว่าที่คิดซะอีก

“เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้เลยนะคะ เสี่ยคงต้องไปหาเธอแล้ว”

อารยาแบมือออกเพื่อขอของที่อยู่ในมือของสามี มารวีคงบังคับให้เขาไปหาแน่ๆ แม้เขาจะไม่พูด แต่ก็มองนาฬิกาอยู่บ่อยๆ ตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วย ถ้าไปดึกกว่านี้มันคงไม่ดี

“ไม่”

“ไปคุยให้เรียบร้อยเถอะค่ะ ถือว่าทำเพื่อเรา ถ้าเสี่ยไม่ได้อยากจะหย่าจริงๆ ไอซ์ขอให้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสุดท้ายนะคะเสี่ย” อารยาถือถุงทุกอย่างไว้ในมือ เขย่งเท้าขึ้นหอมสามีเบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้างให้ ต่อไปนี้หวังว่าอะไรต่อมิอะไรมันจะชัดเจนขึ้นนะ

อัครราชไม่กล้าก้าวขาตามคนตัวเล็กที่หอบหิ้วของเดินไปขึ้นรถแท็กซี่หน้าตลาด เขาจะไม่ทำผิดพลาดอีกแล้ว มือหนาคว้านหาโทรศัพท์มาต่อสายหาเลขา เมื่อพูดธุระเสร็จก็ออกไปยืนรอรถหน้าทางเข้าตลาดเงียบๆ ไม่นานรถยนต์คู่ใจที่มีเลขาเป็นคนขับ ก็เข้ามาจอดเทียบฟุตบาท และเขาก็ก้าวขาขึ้นไปนั่ง ด้วยท่าทีและหัวใจที่มั่นคง