เมียเสี่ย นิยาย บท 11

ตุบ!

เอกสารเล่มหนาถูกวางลงบนโต๊ะของอารยาแรงๆ ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองเพียงครู่ รอฟังเงียบๆ ว่าคนที่โยนงานของเธอลงมาด้วยท่าทางไม่พอใจ ต้องการอะไรกันแน่

“ลูกค้าอยากเปลี่ยนแบบทั้งหมด” มารวีไม่ได้ทำหน้าที่นี้โดยตรง แต่เสนอตัวเองรับหน้าที่นั้นมา เพราะอยากทำให้อารยารู้ตัวสักที ว่าไม่ควรมาสู้กับเธอ

“ค่ะ ดิฉันกำลังทำ”

“ลูกค้าจะเอาเดี๋ยวนี้”

“ค่ะ ดิฉันคุยแล้ว ลูกค้าจะเอาเดี๋ยวนี้ก็จริงค่ะ แต่เป็นแบบเดิมที่เขาเผลอทำไฟล์หาย ส่วนงานใหม่ที่ลูกค้าส่งมาเร่ง กำหนดอาทิตย์หน้าค่ะ”

อารยาตอบกลับด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ไม่รู้จะทนไปทำไมกัน แต่การฟาดฟันเพราะสาเหตุมาจากเรื่องผู้ชาย เธอไม่เห็นประโยชน์อะไรจากการทำแบบนั้น บางอย่างยอมได้ก็ยอม ยอมไม่ได้เธอก็ต้องสู้กลับบ้าง ไม่เคยคิดว่าจะยอมอยู่ตลอดซะทีไหน

“ทำเป็นรู้ดี ถ้ารู้ดีขนาดนั้น ทำไมลูกค้าถึงโทรมาด่าคนในแผนกนั้นให้วุ่น”

“ก็เพราะพวกคุณพยายามเสนองานคนอื่น ทั้งๆที่เขาบอกว่าจะให้ฉันออกแบบให้ไม่ใช่เหรอ แล้วก็อีกอย่างนะคะคุณมาร์ นั่นไม่ใช่หน้าที่คุณ ฉันว่าคุณกลับไปทำเงินเดือนพนักงานดีกว่าไหมคะ จะสิ้นเดือนแล้วด้วย การช่วยงานคนอื่นมันก็ดีนะคะ แต่ช่วยจนลืมหน้าที่ตัวเองมันก็ไม่ควร”

ใบหน้าสวยก้มลงทำงานตัวเองต่อเงียบๆ ปล่อยให้สายตามาดร้ายทิ่มแทงตัวเองอยู่อย่างนั้น ไม่รู้มารวีเป็นอะไรกับเธอนักหนา ตั้งแต่เริ่มทำงานมาไม่มีสักครั้งที่จะไม่ถูกทำแบบนี้ สรรหาสารพัดเรื่องมาราวี เป็นผู้หญิงที่เหมาะกับชื่อตัวเองจริงๆ

แต่ก็พอรู้หรอกนะ ว่าเพราะอะไร เพราะว่าเธอได้ตำแหน่งภรรยาของเสี่ยขุนที่มารวีหมายมั่นว่าจะได้มาครองละมั้ง เธอคนนั้นถึงไม่พอใจ

“ก็ทำได้นี่นา” มุจรินทร์ยกนิ้วโป้งให้ ถูกใจการตอบกลับนิ่มๆของอารยามาตลอด แม้อารยาจะไม่เคยโต้เถียงเหมือนที่มารวีชอบทำ แต่ก็ไม่ค่อยยอมให้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าผิดอารยาจะก้มหน้ารับ แต่ถ้าไม่ผิดเธอไม่เคยลังเลที่จะเงยหน้าสู้กลับ เป็นผู้หญิงที่รู้จักอ่อนและแข็ง จนกลายเป็นเสน่ห์

“ตัวสั่นแล้วค่ะ มือสั่นด้วย”

อารยายื่นมือสั่นเทาไปให้มุจรินทร์ดู มุจรินทร์จึงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี บางทีเด็กคนนี้ก็สู้ชีวิตเหลือเกิน ขนาดโดนแกล้งสารพัดก็ยังไม่หนี แถมไม่ขี้ฟ้องอีก ถ้าเป็นคนอื่นคงวิ่งโร่ๆไปฟ้องเสี่ยแน่ๆ โดยเฉพาะยัยมาราวีนั่น ปานนี้คงกำลังฟ้องทางนั้นอยู่แน่ๆ

มารวีนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยแรงโทสะ กำมือเข้าหากันแน่น เมื่อเล่นงานอารยาไม่ได้ คว้าโทรศัพท์มาต่อสายหาเสี่ยขุนทันที เธอต้องรีบหาวิธีเขี่ยยัยนั่นออกไปจากชีวิตเสี่ยให้ได้

[ฉันทำงานอยู่]

บรืน!

รถยนต์คันหรูที่ไม่ต้องมองป้ายทะเบียนก็รู้ว่าเป็นรถใคร ทำให้อารยาก้าวเท้าเดินหนี เธอมั่นใจว่าไม่ได้ย้อนอดีตหรือเวลากลับมาแก้ไขอะไรทั้งสิ้น แต่ทำไมวันนี้ทั้งวันถึงมีแต่อะไรที่ดูเปลี่ยนไปหมด โดยเฉพาะสามีที่กำลังเดินกึ่งวิ่งตามเธอมาก็ด้วย หรือเขาจะตายแล้วเพิ่งคิดได้ว่าทำผิดกับเธอเลยย้อนเวลากลับมาทำดีกับเธอหรือเปล่า

“ไม่เห็นรถของฉันหรือไง” อัครราชคว้าข้อมือเล็กที่กำลังเร่งเท้าหนีได้ทัน ก่อนที่เธอจะเดินออกนอกรั่วของบริษัท

“ไอซ์นึกว่าเสี่ยมารับคนอื่น”

“ฉันมารับเธอไปกินข้าว”

“ไอซ์เพิ่งกินไปค่ะยังไม่หิว” อารยาดึงมือออกช้าๆ เมื่อเห็นว่าด้านหลังของสามีมีใครยืนอยู่

“เสี่ยมารับใครเหรอคะ” มารวียิ้มแย้มทักทาย โชคดีที่เร่งทำงานจนเลิกช้า ถึงได้มีโอกาสเผชิญหน้ากันสามคนแบบนี้สักที

อัครราชกดสายตามองคนที่ก้าวมายืนอยู่ข้าง สายตาที่บ่งบอกให้นึกถึงสถานะของตัวเอง ไม่ได้ทำให้มารวีกลัว แต่เป็นเสี่ยต่างหากที่ต้องหวาดกลัวสิ่งที่เธอจะทำ