เมียเสี่ย นิยาย บท 10

อารยาจำต้องปล่อยให้สามีทำตามใจ ครั้นจะดื้อดึงโต้เตียงกันไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า เดินตามย่างก้าวที่ยาวกว่า เข้าในในอาคารที่ทำงานอย่างไม่มั่นใจ

ทุกย่างก้าวของเธอกับเสี่ยขุน มีแต่สายตาจดจ้อง ด้วยไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมากับเสี่ย ก็แหงล่ะ ไม่มีใครรู้นี่นาว่าเธอเป็นเมียเสี่ยขุน คนที่รู้จริงๆก็มีไม่กี่คน เพราะแบบนั้น จึงมีคนพยายามเข้าหาเสี่ยอยู่เป็นประจำ

“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ คนมองใหญ่แล้ว” อารยาบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมเบาๆ มองรอบตัวอีกครั้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกไป

“โต๊ะเธอละ”

“อยู่ในห้องค่ะ หนู คือไอซ์เข้าไปเองได้” มือเล็กหลบไปซ่อนอยู่ข้างหลัง เมื่อสามีเอาแต่ใจ พยายามจะดึงมันไปจับ คงตั้งใจจะลากเข้าไปข้างในด้วยกันนั่นแหละ แค่นี้ก็อายคนอื่นจะแย่แล้วเสี่ย

“แทนตัวเองด้วยชื่อแหละดีแล้ว” ก็ชอบนะที่เธอแทนตัวเองว่าหนู แต่อยู่ข้างนอกแทนตัวเองด้วยชื่อน่าจะดีกว่า เธอเองก็ดูพยายาม เหมือนอยากจะเปลี่ยนไปแทนตัวเองด้วยชื่อแบบที่ทำอยู่

“งั้นจะปล่อยให้ไอซ์ไปทำงานได้หรือยังคะ” เมื่อก่อนแทนตัวเองแบบนั้นบ่อยจนชิน แต่เธอเองก็ต้องโตขึ้น จะแทนตัวเองว่าหนูเหมือนเป็นเด็กอยู่ตลอด จะเอาอะไรมามัดใจสามีได้ละ

“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

อารยายกมือขึ้นโบก ไม่ใช่โบกลา แต่ตั้งใจโบกไล่มากกว่า มองแผ่นหลังที่เดินออกไปจนลับสายตา หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ก้าวมาขวางทาง พร้อมสายตาไม่พอใจที่ส่งมาให้

“มีอะไรคะคุณ มาร์” อารยาถามผู้ช่วยฝ่ายบุคคล ที่ยืนขวางหน้า ก้มมองหน้าท้องราบเรียบช้าๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอคนนั้นตรงๆ ไม่รู้ว่าท้องกับเสี่ยจริงหรือเปล่า

“ค่ะ” อารยาไม่เคยบอกใครว่าเป็นเมียแต่งของเสี่ยขุน แต่กลับมุจรินทร์ เธอกลับพูดทุกอย่างได้อย่างตรงไปตรงมา และกล้าบอกว่าเป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรสกับเสี่ยด้วย

“ทำไมไม่บอกคนอื่นๆไปเลยว่าเป็นภรรยาเสี่ย” มุจรินทร์ถามอย่างไม่เข้าใจ ใครๆต่างก็อยากแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของเสี่ยทั่งนั้น โดยเฉพาะมารวีที่ป่าวประกาศทั่วบริษัทว่าตอนนี้เธอเป็นที่รักของเสีย แต่อารยากลับนิ่งเงียบ ทั้งๆที่เป็นเมียตัวจริง

“ไอซ์ไม่อยากถูกมองว่าใช้เส้นค่ะ อยากทำงานที่นี่ด้วยความสามารถของตัวเอง” อารยายกไอแพดประจำตัวขึ้นมาเริ่มร่างแบบ

เธอทำงานเป็นอินทีเรียของบริษัทรับเหมาและตกแต่งภายในแห่งนี้ เจ้าของจริงๆเป็นใครทำไมเธอจะไม่รู้ แต่ไม่อยากพูดอะไร เพราะไม่อยากรู้สึกอึดอัดใจกับเพื่อนร่วมงาน แม้ทุกวันนี้มาทำงานเหมือนมาให้คนอื่นแกล้งตามที แต่ไม่อยากบ่นอะไรมาก เธออยากได้ใบรับรองจากที่นี่ เมื่อครบหนึ่งปีเต็ม เธอจะใช้ใบรับรองนั่น ยื่นทำงานกับบริษัทในกรุงเทพที่มาทาบทาม เดินออกจากเส้นทางของภรรยาเสี่ย ด้วยความสามารถของตัวเอง

“เห้อ! เหมือนทุกวันนี้ได้ทำงานอย่างที่อยากทำงั้นแหละ” มุจรินทร์ทำงานของตัวเองบ้าง เมื่อท่าทางของอารยาทำให้ไม่กล้าออกความเห็นต่อ สงสารแต่จะทำอะได้ ในเมื่อเจ้าตัวยอมเอง ทั้งๆที่ตัวเองมีอำนาจอยู่ในมือ กลับยอมให้คนอื่นรังแกง่ายๆ เป็นผู้หญิงที่แปลกนัก