เมียเสี่ย นิยาย บท 24

01.30

รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านหลังเล็กที่เขาเคยมาเพียงครั้งเดียว คือวันที่เข้าพิธีแต่งงานกับเธอ หลังจากขับรถตามหาจนทั่ว เขาก็ตัดสินใจมาที่นี่ ตั้งใจว่าจะมาให้พ่อกับแม่เธอด่าเต็มที่ เพราะเขาทำลูกสาวท่านหาย แต่คนที่นั่งอยู่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านกลับเป็นน้องชายของเธอ

“ไอซ์อยู่ที่นี่ใช่ไหม”

อัครราชถามเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่นั่งตบยุงอยู่ ท่าทีสบายๆของเด็กคนนั้น ซ่อนความไม่พอใจไว้ไม่มิด เมื่อเห็นเขาเดินไปใกล้ สายตาที่มองมาก็ฉายแววโกรธเคือง

“ครับ หลับไปแล้ว”

“ไม่ได้เรียนเหรอ” อัครราชถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ เมื่อรู้ว่าเธอหลับอยู่ที่นี่ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย

“ผมกลับมาทำเอกสารนิดหน่อย ว่าแต่เสี่ยเถอะครับ มาทำไม” ดวงตาสีน้ำตาลต้องแสงไฟ ฉายแววโกรธเคืองอย่างปิดไม่มิด จ้องหน้าสามีพี่สาวด้วยความไม่พอใจ ได้พี่สาวเขาไปแท้ๆ กลับไปดูแลผู้หญิงคนอื่น จนคนแถวบ้านเขาลือกันให้แซ่ด ว่าอีกไม่นานพี่สาวเขาคงถูกเสี่ยทิ้ง

“มารับไอซ์กลับบ้าน”

“ถ้าผมไม่ให้ล่ะ”

“มีสิทธิ์อะไรมาห้าม”

“สิทธิ์ของคนเป็นน้อง ที่ไม่อยากเห็นพี่สาวเสียใจอีก”

“ขอโทษ”

“เสี่ยพูดเป็นแค่คำนี้หรือไง ก่อนที่จะขอโทษทำตัวให้มันดีก่อนไหม ถ้าทำไม่ได้ก็ปล่อยพี่สาวผมไปซะ” อานนท์หันใบหน้าหนีไปอีกทาง ถ้าขืนมองหน้าเสี่ยนานกว่านี้ เขาได้ต่อยกับเสี่ยแน่ๆ

“ฉันรู้แล้วว่ามันผิดพลาดตรงไหน ฉันกำลังแก้ไข ไม่ได้ตั้งใจมาแก้ตัวให้นายฟัง”

“คิดได้แบบนั้นก็ดีครับ ช่วยจำไว้ด้วยว่าคุณเป็นคนมาขอเธอไปจากอ้อมอกพ่อแม่ ช่วยดูแลเธอดีๆหน่อยๆ ถ้าทำไม่ได้ก็คืนมา ผมจะดูแลเธอเอง”

“เรียนให้จบก่อนเถอะ แล้วค่อยอวดดี”

“ผมจะไม่เรียนแล้ว ผมจะออกมาทำงาน ผมจะใช้หนี้คุณทุกบาท แล้วผมจะเอาพี่สาวผมคืน” อานนท์ลุกขึ้นยืน ดึงรั้งเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เขยอย่างแรง ต่อยสักทีพี่ไอซ์จะด่าเขาไหมวะ

“เรียนให้จบเถอะ นั่นคือสิ่งที่พี่สาวนายต้องการ วางใจเถอะ เธอจะไม่เสียใจเพราะฉันอีก” อัครราชแกะมือออกจากเสื้อของตัวเองเบาๆ เข้าใจความโกรธของคนตรงหน้า และเขารู้ตัวดีว่าตัวเองผิดพลาดตรงไหน

“ถ้าคุณทำเธอเสียใจอีก ผมจะทำทุกทาง เพื่อให้เธอหย่ากับคุณ พี่ไอซ์นอนอยู่ในห้องประตูสีฟ้า” อานนท์ทิ้งตังลงบนแคร่อีกครั้ง ยอมเลยเมื่อเจอท่าทางสงบนิ่งของเสี่ย

ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้านเงียบๆ มองหาประตูสีฟ้าผ่านแสงไฟที่สาดส่องมาจากหน้าบ้าน เมื่อเจอก็บิดลูกบิดประตู เปิดเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ล็อกประตูเสร็จก็เดินผ่าความมืดไปยืนอยู่ข้างเตียงขนาดสามฟุต สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มช้าๆ ดึงรั้งคนที่นอนหลับสนิทเข้ามากอดไว้แน่น

เขาไม่ได้ทำผิดต่อเธอ เรื่องของมารวีเป็นเรื่องเข้าใจผิด เจ้าตัวเป็นคนออกปากเองว่าลูกในท้องไม่ใช่ลูกของเขา เธอมาขอโทษพร้อมกับขอความช่วยเหลือนิดหน่อย แลกกับข้อมูลบางอย่างที่จำเป็นสำหรับเขา เขารับข้อเสนอไว้ จ่ายเงินก้อนโตให้เธอ เพื่อแลกกับการจบปัญหาเรื่องเด็กคนนั้นไป ตอนนี้ก็เหลือเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เธอเสียใจ นั่นก็คือเรื่องของกรรณิการ์ อดีตคนรักของเขาเอง

“อาร์ม โตแล้วนะ จะมานอนกอดพี่แบบนี้ไม่ได้” อารยาขยับตัวออกห่าง เมื่อคิดว่าน้องชายแอบเข้ามานอนด้วยเหมือนตอนเป็นเด็ก รู้สึกเขินนิดๆที่ถูกน้องชายแท้ๆกอด

งับ! “อาร์ม!” อารยาพลิกตัวกลับมามองทันทีที่ถูกกัดลงบนไหล่ เมื่อเห็นใบหน้าที่แสงไฟนอกบ้านส่องชัดเจนก็รีบขยับหนี อีเสี่ยมาได้ไงเนี่ย

“เยอะไปหรือเปล่า” มือหนาข้างที่โดนกัดเปลี่ยนจากลูบไล้บนเส้นผมมาจับคางเล็กให้แหงนเงย เงินร้อยล้านเขาไม่เสียดายหรอก แต่ไม่อยากเสียมัน พอๆกับไม่อยากเสียเธอ

“ไม่! อื้อ”

อารยาท้วงแล้ว แต่เสี่ยไม่ยอม ริมฝีปากปากหนาทาบทับลงไปทันทีที่ถูกปฏิเสธ เพิ่มแรงบีบที่คางให้เธออ้าปากออก ส่งลิ้นเข้าไปควานหาความหวานทันทีที่เธอยอม ลิ้นหนาไล้ต้อนลิ้นเล็กไปมา จากเชื่องช้าเป็นรัวเร็วตามระดับอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น มือที่เคยบีบคาง วางลงที่เอวเล็กคลึงเบาๆ เมื่อเธอเริ่มตอบสนอง

“พอ แล้ว”

อารยารีบหอบหายใจ ยกมือดันแผ่นอกเสี่ยไว้ ไม่ให้เขาจูบเธอได้อีก มือเล็กถูกรวบไปจับไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ออกแรงดึงนิดเดียว ร่างของเธอก็แนบสนิท คิดเหรอว่าเขาจะปล่อย ได้ตัวเธอแล้วก็อยากได้ใจเธอด้วย ในเมื่อยังไม่ได้ ก็ต้องทำทุกอย่างให้ได้มา

“กลับบ้านกันเถอะ ฉันอยากมีเธออยู่ในชีวิต” น้ำเสียงเว้าวอนดังชิดกลุ่มผมสีน้ำตาลสวย เขาไม่รู้วิธีง้อเธอเลย เธอไม่เคยเผยอะไรให้เขารู้สักอย่าง ไม่รู้เธอชอบอะไรด้วยซ้ำ แต่คิดว่าหลังจากนี้คงรู้บ้าง

“เสี่ยจะเอายังไงกันแน่ อยากมีไอซ์ หรืออยากได้ผู้หญิงคนอื่น ไอซ์ไม่เข้าใจสิ่งที่เสี่ยกำลังทำเลย”

“เรื่องมารวีเป็นเรื่องเข้าใจผิด วันนี้เธอมาคุยด้วยตัวเอง บอกว่าเด็กในท้องเป็นลูกคนอื่น เธอขอลาออก แต่ให้ฉันช่วยเรื่องค่าเลี้ยงดู”

“แล้วทำไมต้องบีบให้เสี่ยรับผิดชอบ ถ้าจะยอมอะไรง่ายๆแบบนี้” อารยาไม่เข้าใจความคิดของมารวีเลย เธอเหมือนจะไม่ยอมอะไรง่ายๆ แต่ทำไมบทจะยอม ก็ยอมง่ายเหลือเกิน จนน่าสงสัย

“เธอแค่พยายามทำให้เราหย่ากัน เพื่อผลประโยชน์อะไรบางอย่างในบริษัทแห่งนั้น”

อัครราชถอนหายใจเบาๆ นึกถึงคำพูดของมารวีแล้วรู้สึกปวดหน่วงที่ใจ เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่มารวีไม่กล้าเอ่ยถึงเป็นใคร แต่คำที่เธอบอกว่า เพราะอารยาเป็นเสี่ยนหนามขวางทาง ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเลย