เมียเสี่ย นิยาย บท 23

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไง”

อารยาพูดเสียงเบา นี่คือเหตุผลหลักที่เธอไม่อยากหย่ากับเสี่ย เหตุผลส่วนตัวเธอเป็นเรื่องรอง สำหรับเธอไม่ต้องรักก็คิดว่าอยู่กับเสี่ยได้ แต่เธอจะหย่ากับเขาไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้เขาพาเมียใหม่เข้าบ้านเธอก็ต้องเกาะทะเบียนสมรสไว้ให้แน่น

“โธ่ พี่ก็ยอมพ่อกับแม่เกินไป” อานนท์ครางแผ่ว รู้เลยว่าสาเหตุที่พี่เป็นแบบนี้ เพราะใคร ก็คงหนีไม่พ้นพ่อกับแม่อีกนั่นแหละ คนที่ผลักภาระทุกอย่างไปให้พี่สาว

“พี่อยากกลับแล้ว” อารยาเงยหน้ามองน้องชาย จากที่ตั้งใจว่าจะมาพักกายพักใจ ความคิดเธอเปลี่ยนทันที ขืนเข้าไปในนั้น มีหวังทะเลาะกับพ่อแม่ใหญ่โตอีก ไม่อยากทำให้ท่านเสียความรู้สึกมากไปกว่านี้แล้ว

“ผมไม่ได้เอารถมาซะด้วยสิ” เมื่อเช้าอานนท์ให้เพื่อนมาส่งที่บ้าน ปกติจะใช้รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าของตัวเองขับมาบ้าน แต่รถเขามันพังซะแล้ว วันนี้ต้องกลับมาบ้านเพื่อให้แม่เซ็นเอกสารหลายอย่าง จึงจำเป็นต้องให้เพื่อนขับรถมาส่ง

“พังแล้วเหรอ” อารยาจับมือน้องชายเดินไปนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านหลังเล็ก ได้ร้องไห้ออกไปรู้สึกสบายใจนิดหน่อย อยากจะกลับ แต่ก็อยากรู้ความเป็นอยู่ของน้องชายก่อน

“ช่างมันเถอะ ที่นู้นมีรถเมล์ให้นั่งเยอะแยะ”

“เรียนหนักไหม”

“เพิ่งจะปีสองเอง แต่ก็หนักหนาอยู่เหมือนกัน อยากพาพี่ไอซ์ไปอยู่ด้วยนะ แต่คงเป็นไปไม่ได้”

ใบหน้าคล้ายคลึงกัน มีน้ำตาเกาะพราวนิดๆ เขาอยากพาพี่สาวหนี ตั้งแต่ที่รู้ว่าต้องแต่งงานกับผู้ชายชื่ออัครราช แต่ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้าเรียนแพทย์ พี่สาวขอไว้ ว่าให้ทำตามฝันตัวเองให้ได้

“พี่ไม่เป็นไรอาร์ม ถึงจะเป็นแบบนี้ มันก็คือสิ่งที่พี่เลือกเอง พี่อาจจะยังไม่เข้มแข็งเท่าไหร่ เพราะทุกอย่างมันคือสิ่งที่พี่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอกับตัว แต่พี่จะค่อยๆเรียนรู้จะค่อยๆแก้ไขมัน ไม่ต้องห่วงนะ แค่อาร์มตั้งใจเรียนก็พอ”

อารยาจับมือน้องชายมากุมไว้ มองฝ่าความมืดออกไปบนฟ้า บ้านนอกแบบนี้เห็นดาวชัดเจนกว่าในเมือง แต่วันนี้เป็นคืนเดือนมืด แทบจะไม่มีดาวให้เห็น เสียดายนิดหน่อยที่มีโอกาสได้มองดาวแบบนี้ แต่กลับไม่มีดาวสักดวงนำทาง มีแต่ความมืดมิด จนดูอ้างว้างเหมือนความรู้สึกในใจเธอตอนนี้เลย

“เดี๋ยวผมไปยืมรถพี่เปรมไปส่งนะ” อานนท์มองไปที่บ้านอีกหลังที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เห็นว่ามีรถเพื่อนวัยเด็กของพี่สาวจอดอยู่ จึงหวังใช้มันไปส่งพี่สาวกลับบ้าน วันนี้ไม่อยากให้พี่สาวนอนที่นี่ ไม่ใช้พราะกลัวเสี่ยโกรธ แต่เพราะไม่อยากให้พี่เข้าไปเจอกับพ่อแม่ตอนนี้ต่างหาก

“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวพี่โทรให้ลรินมารับ”

“อย่ารบกวนคนอื่นสิ” อานนท์ขยับตัวอย่างเก้อเขิน เมื่อพี่สาวพูดถึงเพื่อนสนิท บ้านพี่ลินอยู่ไม่ไกลก็จริง แต่ตอนนี้คงเดทอยู่ เพราะตอนที่เขาใช้รถแม่ออกไปซื้อของ เขาเห็นว่าเธออยู่กับผู้ชายที่น่าจะเป็นคนรัก รบกวนคนอื่นเวลามืดค่ำแบบนี้มันไม่ดี

“งั้นก็ไม่มีทางเลือก คงต้องนอนที่นี่”

“สองพี่น้องนั่น เมื่อไหร่จะเข้าบ้าน เร็วสิ แม่ทำของโปรดไอซ์เสร็จแล้วนะ”

“เห้อ! เข้าไปพักผ่อนเถอะลูก”

“คะ…ค่ะแม่”

อารยาสงสัยเพียงครู่ ก็รีบลุกเดินเข้าห้องที่ตัวเองเคยใช้อย่างรวดเร็ว เมื่อแม่ไม่ถามอะไร เธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมถึงรู้สึกผิดก็ไม่รู้

อารยามองห้องเล็กๆของตัวเอง จนทั่วทุกซอกทุกมุม ห้องเธอไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนเดิมทุกครั้งที่มา เดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ริมหน้าต่าง พลางคิดทบทวนเรื่องของตัวเองกับเสี่ยไปด้วย ทุกอย่างมันเริ่มต้นได้ยังไงนะ แล้วทำไมเธอถึงตัดสินใจแต่งกับคนอย่างเสี่ย

เมื่อปีก่อน อยู่ดีๆก็มีผู้ชายเดินเข้ามาทัก ไม่ใช่ตอนที่อยู่ที่นี่ แต่เป็นที่กรุงเทพ ตอนนั้นเธอเพิ่งเสร็จจากการซ้อมรับปริญญาพอดี รอบตัวเธออึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงนักศึกษาคนอื่นๆ แต่รอบตัวผู้ชายที่เข้ามาทักกลับเงียบเชียบ จนเธอรู้สึกเหมือนโดนดูดเข้าไปในความเงียบสงบนั้น

นั่นคือครั้งแรกที่เจอกับเสี่ยขุน ผู้ชายที่หยุดทุกสรรพเสียงรอบตัวด้วยใบหน้าหล่อเหลา อีกไม่ถึงเดือนเธอเจอเขาอีกครั้งที่บ้านหลังนี้ ธุระที่เขามาคือต้องการสู่ขอเธอไปเป็นภรรยา หลังจากนั้นอีกไม่ถึงเดือน เธอก็เข้าพิธีแต่งงานแบบเรียบง่ายกับเขาที่นี่ แขกเหรื่อมีเพียงคนที่บ้านของเขาและญาติของเธอ และวันรุ่งขึ้นหลังจบพิธี เธอก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเสี่ย ที่อยู่ในตัวจังหวัด ห่างจากที่นี่เกือบสิบกิโลเมตร

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงถูกเสี่ยเลือกเป็นภรรยา ทั้งๆที่รอบกายเขามีผู้หญิงที่ดีกว่าเธอมากมาย ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ผู้หญิงที่ยอมกระโจนเข้าหาเสี่ยเอง เธอไม่รู้เลยว่าทำไม ขนาดวันที่โดนเสี่ยกอดก็ยังไม่รู้เลย ว่าเสี่ยกอดเธอด้วยความรู้สึกยังไงกันแน่ แค่คนที่มีคุณสมบัติตามที่ต้องการ หรือคนที่เสี่ยอยากจะรัก และอยากจะอยู่ด้วยในอนาคต

เมื่อรู้ว่าคิดไปก็ไม่ได้คำตอบอะไร ก็เลิกคิด เดินไปหยิบเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวในตู้ เดินออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำเพียงห้องเดียวของบ้าน ไม่นานก็กลับเข้ามาทิ้งตัวลงบนที่นอน ปิดกั้นสายตาจากแสงไฟนอกตัวบ้าน นอนพลิกไปมาไม่นานก็หลับสนิท