เมียเสี่ย นิยาย บท 22

“สกปรก”

“ขะ ขอโทษครับ”

“ไอซ์นั่งคุยไปแล้วกัน หมดอารมณ์แล้ว ตามสบายเลยนะ”

“อ่า!”

“ผมเองก็คงต้องขอตัว ถ้าเสี่ยมามีหวังโดนด่าหูชาแหง”

ปณิธานลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ในทิศทางเดียวกันกับเพื่อนสาวของอารยา เขาต้องขอโทษเธอคนนั้นก่อน ที่พ้นน้ำใส่เต็มหน้าเธอซะขนาดนั้น แม้จะดูเสี่ยงตาย แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เธอโกรธอยู่แบบนี้

“เห้อ! กว่าจะสลัดคุณนิศไปได้ ดันทำให้เพื่อนที่จะมาปรึกษาหนีไปด้วยซะงั้น”

อารยาพิงหลังเข้ากับโซฟาสุดหรู หลับตาลงช้าๆ ให้เสียงเพลงในร้านที่เปิดคลอเบาๆ ช่วยให้จิตใจสงบขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังหนีอะไรอยู่ แต่เธอรู้สึกกลัว หวาดกลัวกับท่าทีที่เสียมีต่อผู้หญิงที่ชื่อกรรณิการ์ ถ้าเสี่ยแสดงออกแบบทำกับมารวีเธอคงสบายใจมากกว่านี้ แต่นี่มันกลับไม่ใช่ ภายใต้ความเกรงใจนั่น เธอว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ

“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”

เสียงทุ่มกับความรู้สึกยวบยาวของโซฟา ทำให้อารยาลืมตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือสามีก็หลับตาลงต่อ ปิดกั้นสายตาตัวเองกับภาพไม่น่ามองของเสี่ย

ไม่ใช่สิ! เสี่ยน่ามองแหละ ใบหน้าหล่อเหลากับเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มปลดกระดุมลงมาสองเม็ด ให้เห็นแผ่นอกที่เธอเคยนอนกอด มันจะน่ามองกว่านี้ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนอื่นมากับเสี่ยด้วย

“ไอซ์!”

“ไม่น่าถาม จะมาคุยเรื่องหย่าที่มันค้างคาเหรอคะ ถึงได้ควงคนอื่นมาแบบนี้” อารยาตวัดสายตาขึ้นมอง โกรธจะตายอยู่แล้ว อุส่าห์รู้สึกดีที่เสี่ยบอกจะมาหา แต่ควงผู้หญิงคนอื่นมาด้วยแบบนี้ ใช้สมองคิดบ้างไหมอีเสี่ย

“ไม่ใช่นะ กรีนเขาขอมาด้วย”

“เสี่ยโง่โดยสันดาน หรือยอมโง่ เพื่อให้พวกเธอทอดสะพานกันแน่ คิดว่าเท่คะเหรอที่มีผู้หญิงให้ควงไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ เสี่ยนี่ไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลย ไอซ์จะกลับ”

อารยาลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วโยนกระเป๋าคืนให้เจ้าของไป เธอเริ่มไม่ไหวแล้วแหละ กับพฤติกรรมของเสี่ยขุน

“ภรรยาของขุนนี่ เกรี้ยวกราดจังเลยนะคะ” กรรณิการ์มองคนที่เดินจากไปนิ่งๆ ซ่อนรอยยิ้มแห่งชัยชนะไว้ภายใต้ใบหน้าเห็นอกเห็นใจ เพราะยัยมารวีทำไม่สำเร็จ เธอถึงต้องลงมือเองแบบนี้ไง

“ขอโทษนะกรีน ไอซ์ยังเด็ก” อัครราชมองแผ่นหลังว่างเปล่าของเธอเงียบๆ ท่าทางของเธอดูเย็นชากว่าครั้งที่เขายุ่งกับมารวีซะอีก คราวนี้รู้เลยว่าเธอโกรธเขาจริงๆ

เสียงน้องชายตะโกนอยู่หน้าบ้าน เหมือนตัวทำลายม่านน้ำตาของเธอให้ขาดลง อารยาปรี่เข้าไปหาน้องชาย สวมกอดไว้แน่นเหมือนนกบาดเจ็บซมซานกลับมา

“โธ่! เจอกันทีไรร้องไห้ทุกทีเลย กลายเป็นคนขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างที่สูงกว่าอารยามาก ยืนนิ่งให้พี่สาวใช้แผ่นอกพักพิงใจเช่นเคย โชคดีที่เขากลับมาบ้านในช่วงที่พี่สาวมีปัญหาพอดี ไม่อย่างนั้นวันนี้พี่สาวเขาต้องร้องไห้เพียงลำพังแน่ๆ

อานนท์ น้องชายวัย 19 ปี เป็นนักศึกษาคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ แหล่งกำลังใจเดียวที่อารยามี ไม่รู้ว่าน้องชายกลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มาได้จังหวะพอดี เหมือนนกรู้

“เป็นอะไรน่ะไอซ์ ทะเลาะกับเสี่ยเหรอ แล้วนี่หนีมาอีกแล้วใช่ไหม ทำไมทำแบบนี้ละลูก ถ้าเสี่ยโกรธจะทำยังไง”

น้ำเสียงราบเรียบของมารดาที่เดินเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้อารยาซุกหน้าเข้าหาอกแกร่งของน้องชาย เธอแค่อยากกลับมาบ้าน ไม่ได้ต้องการให้แม่มาตำหนิด้วยถ้อยคำแบบนี้ ทุกครั้งที่เธอกลับมา แม่จะถามเสมอ ว่าเธอทำอะไรให้เสี่ยไม่พอใจหรือเปล่า ไม่เคยถามเลยสักครั้งว่าอยู่กับเสี่ยเธอสุขสบายดีไหม มีความสุขบ้างหรือเปล่า

“แม่! แม่เข้าไปก่อนเถอะครับ ผมดูพี่ไอซ์เอง”

อานนท์ลูบหลังพี่สาวเบาๆ มองใบหน้าของมารดาเงียบๆ จนท่านยอมกลับเข้าไปในบ้าน นึกว่าแม่จะดีใจที่พี่สาวมาหาซะอีก แต่ไม่เลย ท่าทีของแม่ยังคงเย็นชากับพี่สาวเสมอ

“พี่ไอซ์ ถ้าพี่ไม่มีความสุข พี่ก็ไม่ต้องฝืนทำเพื่อรักษาหน้าพ่อกับแม่ก็ได้นะ บ้านเราอยู่คนละอำเภอกับบ้านเสี่ย เดี๋ยวคนก็เลิกลือกันไปเองนั่นแหละ”

ข่าวลือหนาหูเรื่องเสี่ยมีชู้ดังมากในพื้นที่บ้าน พ่อกับแม่ก็เลยกดดันพี่สาวอย่างหนัก ว่าให้พยายามเอาใจเสี่ยให้มากขึ้น คราวที่แล้วเหมือนแม่จะทะเลาะกับพี่สาวด้วย หลังจากที่รู้ว่ายังไม่เคยมีอะไรกับเสี่ยเลย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เมียเสี่ย