เมียเสี่ย นิยาย บท 26

“เดี๋ยวก็ชิน เราออกไปกันเลยไหมครับ เดี๋ยวร้านรถที่ผมติดต่อไว้จะรอ”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ แค่ซื้อที่สร้างบ้านก็พอแล้ว รถของพ่อกับน้อง เดี๋ยวไอซ์เอาเงินเก็บไปดาวล์เอง”

“จะผ่อนทำไม ในเมื่อเงินสดก็มี อย่าพูดมากสิไอซ์ เดี๋ยวพ่อกับแม่ไม่สบายใจนะ”

อารยาถอนหายใจแรงๆ มองหน้าสามีที หน้าพ่อแม่ที เมื่อคืนท่านดูกังวลมาก ที่เธอหนีมาหายามวิกาล แต่วันนี้หน้าตากลับผุดผ่อง เพราะสิ่งที่เสี่ยทำให้ นี่สินะอำนาจของเสี่ย เปลี่ยนเงินให้เป็นความสุขได้ในพริบตา

อัครราชพาคนทั้งสี่ไปกินอาหารในห้างก่อน เสร็จแล้วก็ไปเลือกดูรถยนต์ให้พ่อเธอหนึ่งคัน ได้รถกระบะสมรรถนะเยี่ยมให้ท่าน และท่านก็ขับพาแม่เธอกลับบ้านทันที เพราะตอนบ่ายจะมีช่างเข้าไปดูแปลงบ้านที่จะสร้าง เขายกหน้าที่ดูแลงานก่อสร้างให้ท่านช่วยดูแล

“เลือกได้หรือยัง” อัครราชเดินมาถามคนที่ยังเดิน รอบร้านรถมอเตอร์ไซด์ เขาไม่อยากถามอารยาที่นั่งหน้าบึ้ง เลยเดินมาถามคนที่เหมือนตัดสินใจไม่ได้แทน

“ผมว่าเท่านั้นก็คงพอ คันเก่ายังใช้ได้อยู่” ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูเกรงใจ เขาไม่กล้ารับอะไรอีก เพราะวันนี้เสี่ยจ่ายไปเยอะมาก ทั้งซื้อที่ ทั้งซื้อรถ ไหนจะต้องจ่ายค่าก่อสร้างอีก เขาเกรงใจ

“เวลาผู้ใหญ่ให้ของก็รับๆไปเถอะ” คำพูดของแม่ถูกยกมาใช้ แม่เขาชอบพูดแบบนี้บ่อยๆ ตอนที่พ่อเสียก็ด้วย ทั้งๆที่เขาไม่อยากรับทุกอย่าง ก็ต้องได้รับไว้เพราะคำพูดนั้นของท่าน

“งั้นผมเอาคันนั้นก็ได้” อานนท์ชี้ส่งๆไปที่รถคันนึง เขาเดินดูแล้วมันถูกที่สุดในร้าน เอาคันนั้นก็ได้ เพราะเขาก็ไม่ค่อยได้ใช้งานอะไรมากมายนัก

“เอาคันนู้นครับ” อัครราชชี้มือไปที่รถรุ่นล่าสุด เมื่อพนักงานเห็นว่าเขาเลือกเสร็จแล้ว ก็เดินกลับไปหาคนนั่งหน้าบึ้งทันที

“ทำเหมือนพาเด็กในสังกัดมาซื้อของเลยค่ะ” อารยาค่อนขอดสามีที่รั้งตัวเธอไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ไปทำงาน ทั้งๆที่ทำงานของเธอ ก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เลยสักนิด

“ป่ะหนู ไปซื้อของหนูต่อ” อัคคราชพูดอย่างอารมณ์ดี รู้ว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอโกรธมากกว่าดีใจ แต่เขากลับชอบใจที่เห็นใบหน้าของเธอบึ้งตึง

“ไม่ต้องรออาร์มทำสัญญาเหรอคะ”

“ไม่ต้องหรอก บอกพนักงานไว้แล้ว ไปกันเถอะ เราต้องไปบ้านแม่ฉันต่อตอนเย็นนะ หรือเธอลืม”

อารยาเดินตามเสี่ยไปอย่างว่าง่าย เมื่อคิดถึงจุดมุ่งหมายสุดท้ายที่เขาจะพาไป วันนี้นัดกับที่บ้านของเสี่ยไว้ตอนเย็น นี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วย แต่คงต้องแวะห้างก่อน เพราะทุกครั้งที่ไป เธอไม่เคยไปมือเปล่าเลย เสี่ยคงรู้ดีที่สุด ถึงได้ชวนเธอแบบนั้น

หลังจากเลือกซื้อของไปฝากที่บ้านเสร็จแล้ว อัครราชก็ดึงมืออารยาเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง เลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับเธอไปหลายชุด และทุกชุดก็มีเธอช่วยเลือก

“ที่ไอซ์ยอมรับของจากเสี่ย ไม่ใช่เพราะไอซ์อยากได้หรอกนะคะ แต่เพราะปฎิเสธไปเสี่ยก็ไม่ฟัง กลัวเสี่ยเลือกเอาของที่ไอซ์ใช้ไม่ได้มาให้เหมือนที่ผ่านมา”

“ให้เด็กๆมายกไป ไอซ์เข้าไปคุยกับแม่ข้างในก่อนนะลูก”

อารยาพยุงท่านเดินเข้าไปในบ้านช้าๆ แม้ท่านจะยังดูสาวกว่าอายุมาก แต่อายุท่านก็มากแล้ว ขาท่านไม่ค่อยดีด้วย เธอจึงช่วยพยุงไปจนกว่าจะถึงเก้าอี้ในห้องส่วนตัวของท่าน

“แม่ได้ข่าวไม่ค่อยดีเลย” ท่านพูดอย่างร้อนใจ กลัวลูกสะใภ้ตัดสินใจอะไรที่คาดไม่ถึง

“ก็แค่ข่าวแหละค่ะคุณแม่ ไอซ์ไม่ทิ้งเสี่ยหรอกค่ะ” อารยาบีบมือท่านไว้เบาๆ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่มาท่านจะพูดกับเธอแบบนี้เสมอ เหมือนกลัวว่าเธอจะทิ้งเสี่ย มากกว่ากลัวเสี่ยจะทิ้งเธอซะอีก

“ได้ยินแบบนี้แม่ก็เบาใจ อดทนหน่อยนะลูก ลูกชายแม่อาจจะเป็นคนไม่ดีมาก่อน แต่ขุนเขาอยากจะแต่งงานสร้างครอบครัวกับหนูจริงๆ ตอนนี้ขุนอาจจะยังแก้ไขเรื่องในอดีตไม่ได้ แต่ไม่นานเรื่องทุกอย่างคงคลี่คลาย ไอซ์ให้เวลาพี่เขาหน่อยนะ”

“ค่ะ”

อารยายิ้มกว้าง แบกความหวังของท่านไว้บนบ่าอีกครั้ง รวมกับความหวังของพ่อแม่เธอที่ไม่อยากให้เลิกกับเสี่ย บ่อยครั้งที่ความรู้สึกนั้นกดทับเธอจนรู้สึกเหนื่อย แต่พอคิดว่ามันคือสิ่งที่ควรทำ ก็ได้แต่ก้มหน้าแบกความหวังนั้นต่อ

ตอนนี้เธอเองก็ไม่เข้าใจ ว่าเหตุผลที่ยังอยู่กับเสี่ย ใช่ความรู้สึกของตัวเองจริงหรือเปล่า เธออาจจะแค่รู้สึกกลัวว่าทุกคนจะผิดหวัง อาจจะไม่ได้รักเสี่ยอย่างที่คิดก็ได้ หรือไม่ก็คงรักเขาจริงๆ แต่ก็รับไม่ได้ที่เขารักคนอื่นอยู่