เมียเสี่ย นิยาย บท 42

“ผมไม่หย่ากับไอซ์ ผมคงไม่ต้องบอกคุณใช่ไหมว่าทำไม เรื่องของเรามันจบลงก่อนที่ผมจะแต่งงานด้วยซ้ำ อย่าพยายามอีกเลยนะ” อัครราชพูดอย่างอ้อนวอน มองใบหน้าสวยของเธออย่างขอร้อง

“หึ! ก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีโง่นั่นจะทนอยู่กับคุณไหม ถ้าเห็นภาพเด็ดๆที่ฉันมี คุณอย่าใจร้ายกับฉันอีกเลยนะคะ ฉันรอไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าสวยที่เคยยิ้มดูเศร้าลง แต่ยังคงไม่ได้ผลอะไรกับผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“ผมไม่ได้บอกให้คุณรอ ผมบอกคุณแล้ว ว่าคุณคิดไปเอง ผมไม่ได้รักคุณ ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้ เพราะอะไรคุณก็น่าจะรู้ดีที่สุด”

อัครราชรู้สึกผิดกับเธอเสมอ ที่ตอบรับความรู้สึกของเธอไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาควรรับผิดชอบ

“คุณพูดได้แค่ตอนนี้แหละ ฉันอยากจะรู้เหมือนกัน ว่าอีนั่นจะทนอยู่กับผู้ชายแบบคุณได้นานแค่ไหน”

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะ!”

“ฉันบ้าได้มากกว่าที่คุณคิดอีกขุน ถ้าคุณไม่ยอมหย่า ฉันจะทำให้มันอยากหย่ากับคุณเอง”

ใบหน้าสวยบึ้งตึง แต่แววตากลับคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เธอรักเขามาก่อน ทำไมถึงไม่มีสิทธิได้เป็นภรรยา

“ต่อให้เธอทำสำเร็จ ฉันก็ไม่มีวันแต่งกับเธอ” ในเมื่อป่วยการที่จะพูดดีๆ ก็คงเหลือเพียงวิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน

“ฉันจะรอดู”

ร่างสมส่วนเดินออกไปจากห้องทำงานของอัครราชทันทีที่พูดจบ เธอไม่คิดจะมาขอร้องให้เขาอย่าอยู่แล้ว แผนการที่ทำมาตลอดหนึ่งปีเริ่มเห็นผลแล้ว อีกไม่นานทั้งสองคนต้องเลิกกันแน่ๆ

อัครราชพิงหลังกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อย พยายามคิดย้อนกลับไปว่าเขาทำอะไรผิดต่อเธอบ้าง เธอถึงได้พยายามจะพังชีวิตแต่งงานเขาขนาดนี้

แต่ไม่มีเลย เขาดูแลเธอดีมาตลอดสี่ปีที่มีความสัมพันธ์กัน แม้จะไม่ได้รัก เขาก็ให้เกียรติเธอมากที่สุด

เขากับหลินเจอกันที่กรุงเทพ วันนั้นเขาหนีเข้ากรุงเทพเพราะเพื่อนรักตาย เพื่อนสนิทที่สุด สามีของผู้หญิงที่เขาเคยรักตายเพราะอุบัติเหตุ เขาทิ้งความเสียใจที่มีหนีไปกรุงเทพ และได้พบเธอที่ร้านเหล้า เธอเข้ามาทักตอนที่เขามีสติครบถ้วน เขาปฏิเสธไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมสุดท้ายถึงได้ตื่นมาพร้อมกับเธอ ในสภาพที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เธอขอให้เขารับผิดชอบ แต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่แต่งงานกับคนที่เขาไม่รู้สึกอะไรด้วยแน่นอน เพราะเรียนรู้เรื่องพวกนั้นมาจากพ่อจนเอียนแล้ว จึงอยากสร้างครอบครัวกับคนที่ตัวเองรักเท่านั้น

แต่เธอไม่ยอม เอากฎหมายมาขู่ เขาถึงรู้ว่าเธอยังไม่ถึง 18 เลย เขาเสนอเงินให้เธอเกือบ10 ล้าน แต่มันไม่จบง่ายๆ จึงต้องตกกระไดพลอยโจน คบกับเธอแบบลับๆ

ตอนนั้นเขาไม่มีใคร ไม่คิดว่าจะรักใครด้วย เพราะไม่เชื่อในความรักตั้งแต่แฟนทิ้งไปแต่งงานกับเพื่อนสนิท พ่อก็ไม่เคยเป็นแบบอย่างที่ดีในเรื่องครอบครัว จึงตัดปัญหาด้วยการคบเฉพาะคนที่อยากมีความสัมพันธ์ทางกาย

แต่หลินไม่ได้คิดแบบนั้น เธอหวังให้เขาตกแต่งเธอเป็นภรรยา ทั้งที่คุยกับเธอมานาน เขากลับไม่สามารถรักเธอได้ และอีกเหตุผลที่เขาแต่งกับเธอไม่ได้ คือเธอมีคนอื่น เขาเป็นแค่ตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เขาจึงรีบจบความสัมพันธ์ที่มันยืดเยื้อทันทีที่รู้ ก่อนที่เธอจะเรียนจบมหาลัย

หลังจากนั้นเขาก็ถูกแม่สั่งให้ไปดูตัว เพราะยื้อเวลามานานจนอายุเข้าเลขสามแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะถูกใจผู้หญิงที่แม่แนะนำให้ในทันที

“เราแต่งงานแล้ว แค่เรื่องที่ทำผิดกับเมียก่อนหน้านั้น เมียก็แทบจะไม่เชื่อใจอยู่แล้ว ถ้าเราทำอีก มีหวังเธอหย่ากับเราจริงๆ แน่”

ดวงตาคู่คมวูบไหวไปมา ถ้าทำแบบนั้นอารยาได้หย่าขาดกับเขาแน่ เขาไม่อยากเสียเธอไปเลยจริงๆ

[แล้วถ้าไม่ทำแบบนั้น เกิดเธอสร้างเรื่องจนเมียนายมาขอหย่าล่ะ คิดเอานะว่าอะไรมันจะแย่กว่า]

“เอาผิดทางกฎหมายไม่ได้เหรอ”

[แกล้งโง่อีกแล้วครับ หลักฐานไม่เพียงพอเอาผิดไม่ได้นะครับ อย่าใจอ่อนกับผู้หญิงนักสิ เราเชื่อว่านายมีแผนในใจ ที่โทรมาปรึกษา ก็เพราะไม่อยากใจร้ายสินะ]

“อืม ขอบคุณนะ จะคิดแผนใหม่อีกที”

อัครราชขอบคุณพร้อมกับกดวางสาย เขาเชื่อว่าถ้าอธิบายเรื่องทั้งหมดให้อารยาฟัง เธอต้องเข้าใจแน่ แต่สิ่งที่เขาจะทำ เขารู้สึกสงสารหลินนิดๆ เธอไม่ควรได้ความหวังจากเขาอีก และความหวังนั่น ก็มีไว้เพื่อทำลายเธอทั้งนั้น

“ฉันไม่อยากใจร้ายนะ แต่ฉันไม่อยากเสียอารยาไปจริงๆ”

อัครราชพึมพำเบาๆ เรื่องนี้ถ้ามันจะผิดก็คงเป็นเขาเอง ที่ไม่ยอมจบกับเธอตั้งแต่ทีแรก ถ้าเขายอมติดคุกในข้อหาพรากผู้เยาว์ซะ เรื่องของเขากับเธอก็ไม่ต้องยืดเยื้อจนลงเอยแบบนี้