เมียเสี่ย นิยาย บท 43

“คุณขุนจะไปไหนคะ” พนักงานถามด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อเจ้านายพรวดพราดออกไปจากห้อง

“ผมจะไม่เข้ามาที่นี่สักสองสามวัน ช่วงนั้นคุณช่วยดูแลแทนผมกับปณิธานหน่อยนะ”

“อ่า ค่ะ” แม้จะรู้สึกว่าทำไม่ไหว แต่เห็นสีหน้าเจ้านายแล้วคงตอบว่า ‘ไม่ไหว’ ไม่ได้แน่

“ถ้าไม่ไหวก็ปิดโชว์รูม แล้วแจ้งลูกค้าที่จะมาซื้อในสามวันข้างหน้าไป ทำได้ใช่ไหม”

“ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะรีบโทรแจ้งลูกค้านะคะ ว่าโชว์รูปปิดปรับปรุง”

“ครับ”

อัครราชไม่ถือสา เพราะถ้าเขากับปณิธานไม่อยู่ พนักงานในร้านย่อมตัดสินใจเรื่องอะไรเองไม่ได้อยู่แล้ว ปิดไปเลยก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่ต้องวิตกกังวล เอาเวลาไปตามหาเมียได้อย่างสบายใจ

วันเดียวกัน 12.00 น. หัวหิน

อารยากับปัญณิสามาถึงหัวหินเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ แต่เพราะเพื่อนขับต่อไม่ไหวจึงหยุดหาอะไรกินก่อนจะออกเดินทางต่อ

“ขอโทษนะปราย ไอซ์ช่วยขับไม่ได้เลย” อารยาตักข้าวเข้าปากช้าๆ เพราะยังคิดมากอยู่ จึงไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่

“ไม่เป็นไร ว่าแต่ไม่แวะที่นี่แน่นะ ถ้าไม่แวะขับยาวเลยนะ อยากให้จอดที่ไหนก็บอก”

ปัญณิสายิ้มให้กำลังใจ ความรู้สึกของเธอเองก็ไม่ต่างจากอารยานัก ไม่รู้จะเอายังไงต่อกับความสัมพันธ์ตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นก็หายไปเลย หายไปพร้อมๆกับสามีของเพื่อนนั่นเอง

“ไม่จ๊ะ แต่ถ้ามีที่ๆอยากให้จอด ไอซ์จะบอกนะ”

“ปรายว่างทั้งเดือนเลย คิดไว้ว่าจะเลิกเรียนต่อแล้วไปอยู่ที่เมกากับเฮียปรก ไอซ์จะเอาไงอะ อยากกลับไปคุยกับเสี่ยขุนไหม”

ที่เธอยังไม่พาเพื่อนออกมาทันที เพราะอยากให้เพื่อนได้ตัดสินใจ ถ้าเกิดอยากกลับไปจะได้กลับไปง่ายๆหน่อย แต่เหมือนเพื่อนเธอจะไม่มีความคิดที่จะกลับไปคุยกับเสี่ยเลย ตื่นนอนได้ก็รีบชวนเธอออกเดินทาง

“ถ้าเขาอยากมีไอซ์ เขาคงตามหาเองแหละ ช่วงนี้ของอแงหน่อย คราวที่แล้วไม่ได้งอแงเลย”

อารยาพูดไปยิ้มไป เพราะเธอมีภูมิคุ้มกันตั้งแต่เรื่องของมารวี เรื่องในคราวนี้จึงรับมือได้ดีกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ยอมรับว่าช็อกไม่น้อย ถ้าผู้หญิงในรูปพวกนั้น เป็นลรินจริงๆ

“จ้า ปรายโทรบอกพ่อกับแม่ไอซ์แล้วนะ ว่าพาไอซ์ขับรถเที่ยว ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน ถ้าไม่บอกเลยก็กลัวท่านจะเป็นห่วง”

“ขอบคุณนะปราย”

อารยารู้สึกขอบคุณจริงๆ ปัญณิสาเสมอต้นเสมอปลาย เคยเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน แม้จะพูดจาไม่ค่อยหวานหูเท่าไหร่ แต่เธอรับรู้ได้ถึงความจริงใจที่มี

“ถือว่าขอบคุณที่ให้ลอกการบ้าน ฮะฮ่า”

ปัญณิสาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถ้าไม่ได้อารยาดึงไว้ ป่านนี้เธอกลายเป็นหัวโจกอยู่ในบ่อนของพี่ชายไปแล้ว

พี่ปรกรับช่วงบ่อนการพนันต่อจากป๋า ช่วงนั้นเธอเพิ่งย่างเท้าเข้าช่วงวัยรุ่นพอดี เน้นต่อยตีมากกว่าเรียนเพราะติดพี่มาก โชคดีที่ตอนขึ้นมอปลายได้เรียนห้องเดียวกับอารยา

อารยาเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหาพร้อมพลาสเตอร์ยา ไม่ได้หวาดกลัวที่เธอมีบาดแผล หรือมีเรื่องมาเลยสักนิด ค่อยตามติดจนสนิทกัน ให้ลอกการบ้าน ทั้งยังหว่านล้อมให้เข้าเรียน ถ้าไม่ได้อารยาช่วยไว้ตอนนั้น ตอนนี้เธอคงเป็นจิ๊กโก๋เฝ้าบ่อนให้ป๋า

หลังจากกินข้าวเสร็จ สองสาวก็เดินเลือกซื้อของที่จำเป็นต่อ พวกเสื้อผ้า ของกินของใช้ที่จำเป็น สำหรับการขับรถเที่ยว

“ไอซ์รอนี่นะ เดี๋ยวไปกดเงินก่อน”

อัครราชไล่ป้าแดงออกไปทันที เขาไม่อยากดูแย่ต่อหน้าแม่บ้านเก่าแก่ แค่นี้ก็ดูแย่มากพอแล้ว

ร่างสูงเดินขึ้นไปข้างบนห้อง ต่อสายหาเพื่อนที่เป็นทนายอีกครั้ง แต่เหมือนทางนั้นจะไม่ว่างรับสายเลย น้องชายที่เป็นเลขา ก็อยู่จัดการงานที่สาขากรุงเทพแทนวารีที่ขอไปเที่ยวกับครอบครัวที่ต่างประเทศ ทำไมต้องเกิดเรื่องขึ้น ในตอนที่เขาไม่มีใครช่วยคิดเลยแบบนี้

Tru Tru

“ครับ”

[เสี่ยหรือเปล่าคะ? นี่ไอซ์นะคะ]

อัครราชรับสายจากเบอร์แปลกๆ แต่เมื่อน้ำเสียงนั่นเป็นของเธอ ใบหน้าก็ระบายรอยยิ้มออกมา โทรมาได้เวลาเลยนะ ยัยตัวแสบ

“เล่นอะไรครับ แอบหนีเที่ยวเหรอ แล้วเอาเบอร์ใครโทรมา” อัครราชถามอย่างสงสัย เบอร์ที่เธอเคยใช้ เขาลองโทรเมื่อกี้ แต่ยังคงปิดเครื่องไว้เหมือนเดิม

[ช่างเรื่องนั้นเถอะค่ะ เสี่ยหายไปไหนมาค่ะ ไอซ์ติดต่อเสี่ยไม่ได้ตั้งแต่วันที่เสี่ยไป]

“ขอโทษ โทรศัพท์หาย กว่าจะกู้คืนข้อมูลอะไรหลายๆอย่างมาได้ก็ใช้เวลาทั้งวัน นี่ก็พังไปอีกแล้วเครื่องนึง เพราะเธอ”

อัครราชพิงร่างเข้ากับกรอบหน้าต่าง ห้องเขามันอ้างว้างได้ขนาดนี้เลยเหรอ แค่ไม่มีเธออยู่ในห้อง

[ทำไมไม่ใช้เบอร์คนอื่นโทรมาคะ คุณนิษก็มีเบอร์ไอซ์]

“ฉันแยกกับนิษตั้งแต่วันแรก ฉันขอโทษ ฉันจำเบอร์ใครไม่ค่อยได้หรอก เพราะส่วนมากติดต่อกันผ่านช่องทางอื่น”

อัครราชพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เขาต้องติดต่อคนเป็นร้อยเป็นพัน ให้มานั่งจำเบอร์ทุกคน เขาจำไม่ได้จริงๆ เบอร์เธอก็ด้วย เขาแค่เมมชื่อไว้และติดต่อผ่านไลน์ซะส่วนใหญ่ เวลาโทรศัพท์หายทีก็เลยเป็นเรื่องยุ่งยาก