เมียเสี่ย นิยาย บท 52

“เรายังต้องคุยกัน” ปณิธานพูดเสียงเรียบ มองคนหน้าบึ้งผ่านกระจกมองหลัง ในขณะที่ขับรถกลับบ้านของตัวเองต่อ เขาไม่มีความคิดจะไปส่งเธอที่บ้าน

“ไม่มีอะไรจะคุย”

“มี”

“ไม่มี”

“อย่าดื้อนะคุณ ผมไม่ได้ใจดีตลอด” ปณิธานหันกลับไปสนใจถนนต่อ ขับรถเร็วขึ้น เพราะอยากถึงบ้านเร็วๆ

“ให้มันเป็นแค่ความผิดพลาดก็ได้นี่”

ปัญณิสาพึมพำเสียงเบา เธอไม่อยากได้ความรับผิดชอบจากเขา เรียนรู้จากชีวิตคู่ของเพื่อนแล้ว ถ้าไม่มีความรักและเข้าใจกัน ชีวิตครอบครัวก็ไม่มีความสุข เธอก็โตแล้ว ไม่ได้คิดอะไรมากกับครั้งแรกเท่าไหร่ ถือซะว่าเปิดประสบการณ์ใหม่ๆให้ชีวิตตัวเอง

“ไม่ได้พลาด ตั้งใจ” ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง ก็พลาดแค่เรื่องที่มีอะไรกันเท่านั้น ที่เขาใจเร็วด่วนทำไปหน่อย แต่เขาตั้งใจเข้าหาเธอจริงๆ นั่นเพราะสนใจเธอตั้งแต่เจอครั้งแรก

“คุณพูดไม่รู้เรื่อง”

“คุณนั่นแหละปราย ไม่ยอมรับความจริง”

“ฉันไม่อยากแต่ง”

“จะให้เอากันเฉยๆได้ไง พ่อคุณเอาผมตายเลย”

คุณพิบูลย์ขึ้นชื่อเรื่องความโหด แม้ท่านจะไม่ค่อยแสดงออกเรื่องหวงลูกสาว แต่ถ้ารู้ว่าเขาเล่นๆกับเธอ เขาตายแน่ ท่านเป็นเจ้าของบ่อนทั้งในและนอก แค่ได้ยินชื่อก็เสียววาบไปทั้งท้อง ไม่รู้จะโดนปืนลูกซองท่านวันไหน

“เกี่ยวอะไรกับป๋า ฉันไม่เอาคุณหรอก” ปัญณิสาพูดด้วยความกลัว เขาเป็นน้องของเสี่ยขุน กลัวว่าจะมีนิสัยเหมือนกันกับเสี่ย เธอรับไม่ได้หรอกนะ ถ้าต้องใช้สามีร่วมกับคนอื่น ไม่ได้ใจดีเหมือนเพื่อนด้วย และรู้ตัวว่าขี้หึงมากๆ

“ฮะ! ไม่เอาได้ไงอะ” ปณิธานจอดรถหน้าบ้านหลังเล็กของตัวเอง เดินลงจากรถอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่งอยู่อย่างรวดเร็ว

“ลงมานี่”

“ไม่เอา” ปัญณิสาขยับไปอีกด้าน ไม่กล้าลงจากรถ เพราะกลัวคนตรงหน้า

“ปราย มานี่!”

“ไม่!”

“นับถึงสาม!”

“ไม่ต้องนับก็ได้” ปัญณิสาขยับมาใกล้ บอกได้คำเดียวเลยว่ากลัว ปณิธานดูเป็นคนอ่อนโยนก็จริง แต่เวลาที่ทำหน้าดุ โคตรน่ากลัวเลย

“ก็ดี มานี่สิ”

ปณิธานคว้ามือเล็กที่ขยับมาใกล้อย่างรวดเร็วไม่ให้เธอหนี ดึงเธอมาใกล้ ก่อนจะกอดไว้แน่น เขาทุ่มเทขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นใจเขาบ้างเลยนะ

“ยังไม่ต้องแต่งก็ได้ แต่ช่วยรับไว้เป็นคนรักได้ไหม ถ้ามั่นใจแล้วค่อยแต่ง หรือถ้าไม่มั่นใจจริงๆ จะทิ้งเหมือนเป็นผักปลาก็ได้”

น้ำเสียงอ้อนวอนกับใบหน้าที่ซุกซบลงบนไหล่ ทำให้ปัญณิสามุ่ยหน้า เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะฆ่าเธออยู่เลย อยู่ดีๆก็มาทำแบบนี้ใส่ เธอหวั่นไหวนะ

“เธอระวังตัวดีค่ะ” อารยาเองก็ไม่คิดว่าสามีจะได้หลักฐานทุกอย่างภายในวันเดียวหรอก อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย กว่าลรินจะมั่นใจว่าเสี่ยไม่มีแผนอะไร

“ขอเบิกค่าแรงก่อนได้ไหม” ริมฝีปากหนาจูบพรมเบาๆ เขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยตั้งแต่วันที่ไปกรุงเทพ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว

“คะ? ไม่ได้อะไรมาเลย ยังกล้ามาเบิกอะไรจากไอซ์อีกเหรอคะ” อารยาจับเส้นผมของสามีดึงขึ้นจากตัก ไม่ได้ออกแรงมากนัก แต่เสี่ยคงเจ็บพอสมควร

“นี่กล้าจิกหัว?”

“ก็มันจักจี้”

“ขอหน่อยไม่ได้เหรอ”

อัครราชลุกขึ้นนั่ง ดึงรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด พร้อมกับซุกหน้าเข้ากับไหล่ ขมเม้มไปมาจนความกระสันแผร่ซ่านทั่วกายสาว

“ไม่ค่ะ จนกว่าจะทำสำเร็จ เราห้ามมีอะไรกันเด็ดขาด”

อารยาครางตอบไม่เต็มเสียงนัก เธอไม่อยากมีอะไรกับเสี่ยในช่วงเวลาแบบนี้ เธอไม่ได้กินยาคุมกำเนิด และเสี่ยเองก็ไม่เคยป้องกัน ถ้าเกิดท้องขึ้นมาจะแย่ ควรพักไปก่อน จนกว่าจะจัดการเรื่องของลรินได้

“เธอไม่เชื่อใจฉัน” อัครราชเงยหน้าขึ้นถาม เบะปากนิดๆ เมื่อเมียพยักหน้าตอบ ก็ไม่โกรธหรอก แต่น้อยใจนิดหน่อย

“ก็ได้ เรารีบจบเรื่องนี้กันเถอะ”

อัครราชลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวพร้อมกับวางแผนไปด้วย เขาอาจจะต้องเข้าถึงตัวหลินมากกว่านี้ เพื่อหาหลักฐานมัดตัวเธอ เชื่อว่าเธอมีหลักฐานพวกนั้นแน่ และเก็บไว้กับตัวเองนั่นแหละ