เมียเสี่ย นิยาย บท 55

อัครราชพาอารยามาที่โรงพักตอนบ่าย เข้าไปคุยกับเพื่อนที่นัดไว้ เพื่อหาข้อสรุปว่าสามารถเอาผิดเรื่องอะไรได้บ้าง แม้จะไม่ค่อยพอใจในข้อสรุปมากเท่าไหร่ แต่ถือว่าโล่งใจพอสมควร ที่รู้ว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับเขาและภรรยาบ้าง

“มันคงได้เท่านี้จริงๆ”

เพื่อนตำรวจตำแหน่งใหญ่สุดในโรงพักพูดอย่างเห็นใจ เมื่อสิ่งที่เอาผิดเธอคนนั้นได้ มีเพียงข้อหาลักทรัพย์ ส่วนข้อหาอื่นๆ ก็มีความผิดไม่มาก ถ้ายื่นประกันตัวได้ ก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อย่างน้อยเราก็พ้นข้อกล่าวหาเรื่องนอกใจเมีย” อัครราชพูดอย่างอารมณ์ดี ดึงเมียที่นั่งเงียบมากอดไว้หลวมๆ ไม่แคร์สายตาเพื่อน

“ต้องการแค่นี้?”

“ก็ใช่นะสิ ไปทางไหนก็มีแต่คนด่า ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจทำผิดสักนิด”

“ก็นะ คนมันเคยเจ้าชู้ ฮะฮ่า”

อารยาส่ายหน้าเบาๆ มองเสี่ยกับเพื่อนที่คุยกันอย่างออกรสด้วยความรู้สึกหลายหลาย แอบกังวลนิดหน่อยที่กฎหมายเอาผิดลรินได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่รู้สิ่งที่ทำอยู่จะได้ผลอะไรไหม กลัวจะยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้ลรินมากกว่า

อัครราชสังเกตภรรยาอยู่ตลอด เห็นเธอเงียบตั้งแต่อยู่โรงพัก จึงพาเธอแวะมาซื้อของที่ห้าง เลือกพาเธอไปเดินซื้อของตกแต่งบ้าน เผื่อเธอจะรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

“เสี่ยคะ อันนี้น่ารัก ซื้อนะ” อารยายกแจกันใบเล็กขึ้นจากชั้นวาง ยิ้มให้สามีที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ข้างๆ ก่อนจะวางลงบนรถเข็น

“ไม่ค่อยเข้าใจเลย” อัครราชรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาเห็นเธอหยิบอันนั้นวางอันนี้ ชมทุกอย่างไม่ขาดปากว่าน่ารัก เหมาะกับบ้าน ในขณะที่เขาแทบจะไม่รู้เลย ว่ามันมีประโยชน์ตรงไหนพวกของตกแต่งแบบนี้

“ก็เสี่ยไม่ได้ชอบนี่ค่ะ” อารยาพูดอย่างอารมณ์ดี เดินไปเลือกซื้อของตกแต่งบ้านอีกด้าน โดยมีสามีช่วยเข็นรถเข็นตามไป

“สบายใจขึ้นไหม” อัครราชเดินไปใกล้ วางมือลงไปบนศรีษะเล็กๆ พร้อมกับขยี้จนผมเธอฟู ดูเหมือนรังนก และก็รีบจัดทรงให้เป็นเหมือนเดิม กลัวเธอโกรธ

“ไม่เลยค่ะ ก็ยังกังวลอยู่ดี ไอซ์ไม่รู้ว่ารินจะรามือเรื่องของเราหรือเปล่า หรือเธอมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้”

“จะเหตุผลอะไรก็ช่าง มันไม่สมควรหรอกนะ ที่เอาความรู้สึกของตัวเองมาทำลายครอบครัวคนอื่นเขาแบบนี้ ยิ่งเป็นครอบครัวของเพื่อนตัวเองยิ่งไม่สมควร”

อัครราชจับมือเล็กไว้แน่น เขาไม่รู้สึกผิดอะไรแล้ว เขาอาจจะเคยเป็นคนไม่ดี แต่นั่นคือตอนที่เขายังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้เขาคิดว่าที่ผ่านมาตัวเองไม่ผิดเลยสักนิด เขาพ้นผิดเพราะหลักฐานพวกนั้น

“แหม๋ พอรู้ว่าตัวเองไม่ผิด พูดใหญ่เลยนะคะ” อารยาเบะปากนิดๆ มองหน้าสามีที่ยื่นมาใกล้ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้

“ฉันคิดว่าตัวเองต้องดีขึ้นกว่านี้” แววตาดำขวับวูบไหวนิดๆ ก้มลงจนหน้าผากชิด สบตาเธอนิ่งๆ เขายังไม่ดีพอ และต้องดีกว่านี้

“เสี่ยก็เป็นคนดีอยู่นิดนึงนะคะ”

อารยาพูดพลางหัวเราะ คำพูดกวนๆของเธอ ทำให้ถูกสามีลงโทษ ด้วยการกัดริมฝีปากเบาๆ

“มันสมควรพูดกับสามีแบบนี้ไหมคะ” ฟันซี่คมขมเม้มลงไปเบาๆ ก่อนจะผละออก เมื่อได้ยินเสียงคนอื่นๆ เดินเข้ามาใกล้ ถือว่ารอดตัวไปนะยัยหนู

ทั้งสองคนช่วยกันเลือกของต่อเกือบชั่วโมง ก็ตัดสินใจกลับเข้าบ้าน ป่านนี้ตำรวจคงจัดการเรื่องลรินแล้ว อาจคุมตัวเธอมาเพื่อรับทราบข้อกล่าวหา ที่เหลือก็คงดำเนินการตามกฎหมายกำหนด

“เธอคนนั้นอะ เราว่าเธอไม่ค่อยสำนึก นายมีแผนอะไรรับมือหลังจากนี้ไหม ถ้าประกันตัวได้ ก็แทบจะไม่มีอะไรต่างจากก่อนหน้าเลยนะ เราว่าเธออาจจะหันไปเล่นงานนายหนักขึ้นกว่าเดิม”

เพราะใช้ชีวิตอยู่กับคนผิดมาหลายปี หิรัญเห็นมาก็เยอะ พวกที่ผิดแล้วไม่สำนึก เธอคนนั้นก็เป็นหนึ่งในนั้น

[ถ้าเธอยังไม่รามือ เราจะจัดการขั้นเด็ดขาด]

หิรัญเสียวสันหลังวาบ กับคำพูดและน้ำเสียงของเพื่อน อัครราชเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไร เพราะเป็นแบบนั้นจึงโดนหลอกง่ายๆ แต่ก็ใช่ว่าจะร้ายไม่เป็น และโหดเหี้ยมไม่ได้ เธอคนนั้นซวยซะมัด ที่ขุดด้านเลวๆของเสี่ยขุนขึ้นมาได้

“เราต้องเตรียมทนายให้ไหม”

[ไม่ต้อง เราจะจัดการเงียบๆ ถ้าเราทำจริงๆ ช่วยหลับหูหลับตาให้สักครั้งนะ]

“เราจะทำเป็นตาบอดไปสักพักแล้วกันนะ ตอนนี้หูเราก็เริ่มไม่ดีแล้วด้วย” หิรัญพูดพลางหัวเราะ เขาจะทำแบบนั้นได้ไงล่ะ แต่เพราะเชื่อว่าเพื่อนไม่ทำอะไรนอกเหนือจากกฎหมายแน่ๆ แต่ก็คงเล่นใหญ่ทีเดียว

[ขอบคุณนะ]

“ว่างๆพาเมียมาแฮงค์เอ้าด้วยสิ เพื่อนๆอยากเจอเมียนายนะขุน”

[เราก็ตั้งใจแบบนั้น ต่อไปจะพาไปด้วยทุกที่ แค่นี้นะ เมียตื่น]

หิรัญกดวางสายด้วยความอิจฉา ภาพเสี่ยขุนเมื่อหลายปีก่อนไม่มีเหลือให้เห็นเลย ตอนนี้สิ่งที่เขาเห็นคือขุนเขาคนใหม่ ผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างได้ เพื่อเมีย