เมียเสี่ย นิยาย บท 56

“มีเมียมันดีจริงๆเหรอวะ ทำไมเราเห็นแต่หายนะและความพินาศ”

หิรัญทำท่าขนลุกขนพอง แม้จะอายุเลยเลขสามมานิดๆ แต่ยังไม่คิดจะมีห่วงผูกคอ ด้วยหน้าที่การงานที่เสี่ยงตาย และยุ่งวุ่นวายทุกวัน จึงไม่สนใจการแต่งงาน และโสดสนิทมาหลายปีแล้ว แต่เห็นขุนเขาแล้วรู้สึกอิจฉา แต่มันดีอย่างที่เห็นหรือเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจ

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!”

หิรัญสาวเท้าไปยังห้องทำงานของตัวเอง ได้ยินเสียงโวยวายแล้วปวดหัวหนัก โดนขนาดนี้ยังไม่สำนึกเลย เป็นผู้หญิงที่ดิ้นรนจนน่าเบื่อหน่ายจริงๆ

“เงียบ!” หิรัญเปิดประตูเข้าไป ตะโกนคำเดียวทั้งห้องก็เงียบสนิท เพราะแบบนี้ไงถึงไม่สนใจผู้หญิง น่ารำคาญ

“ฉันจะติดต่อให้คนมาประกันตัว” ลรินกำมือแน่น เพราะเธอไม่คิดว่าจะโดนเสี่ยขุนเล่นงานก่อน เธอถึงไม่ได้ทำลายหลักฐานที่มี ยิ่งอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอยิ่งโกรธเกลียดเขามากยิ่งขึ้น

“ไปหยิบโทรศัพท์มาให้เธอ” หิรัญสั่งคนของตัวเอง ลูกน้องใต้บังคับบัญชารีบไปหยิบมายื่นให้ และเขาก็เดินมายื่นให้เธอเองกับมือ พร้อมส่งสายตาเตือน ว่าอย่าทำอะไรตุกติกเป็นอันขาด

“ฉันขอคุยเป็นการส่วนตัว” ลรินกำมือแน่น สิ้นคำขอของเธอไม่นานทั้งห้องก็เงียบสนิท มือเล็กเลื่อนหาเบอร์ของบุพการี กดต่อสายแล้วนั่งรอเงียบๆ

[มีอะไร]

“แม่มาประกันตัวหลินหน่อยสิ” ลรินกำมือแน่น ถ้ามีทางเลือกเธอจะไม่ติดต่อไปหาผู้หญิงคนนี้แน่ๆ

[อีเวรนี่ สร้างเรื่องอีกแล้วใช่ไหม]

“ถ้าไม่มาจะด่าให้มากความทำไม รำคาญ” ลรินกดวางสายทันที กัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ เธอหวังอะไรจากผู้หญิงคนนั้นกันแน่

ลรินต่อสายอีกครั้ง คราวนี้เลือกโทรหาผู้ชายที่ไม่ต่างจากแม่เท่าไหร่ รอสายไม่นานก็มีคนรับ แต่กลับไม่มีคนพูดอะไร

“ขอสายพ่อหน่อย”

[ไม่ว่าง]

“มีธุระ”

[พี่ไกร ลูกพี่โทรมา]

ลรินกำมือแน่น ได้ยินเสียงกุกในโทรศัพท์ไม่นาน ก็มีเสียงตอบกลับมาอีกครั้ง

[มีอะไร]

“มาประกันตัวหลินหน่อย แล้วหลินจะไม่ไปยุ่งกับครอบครัวพ่ออีก”

[เธอกับแม่นี่ขยันสร้างเรื่อง ให้อยู่เงียบๆ มันอยู่ไม่ได้เลยหรือไง แล้วนี่สร้างเรื่องอะไรอีก]

“อย่าถามมากได้ไหม แค่มาประกันตัวเฉยๆ เดี๋ยวคืนเงินให้น่า”

[ก่ออะไรไว้ก็แก้เอง ฉันไม่ว่าง]

“พ่อ! พ่อ!”

ลรินกำโทรศัพท์แน่น เธอไม่น่าหวังอะไรกับคนทั้งสองเลย รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางที่คนเห็นแก่ตัวพวกนั้นจะสนใจเธอ แต่ก็ยังหวังว่าจะได้รับความสนใจบ้าง แต่ไม่มีเลย

ลรินเลือกต่อสายหาคนที่เธอไม่คาดหวังว่าเขาจะช่วยเธอได้ นั่งรอด้วยความสิ้นหวัง ไม่นานเปรมนัสก็รับสาย

[รินมีอะไรเหรอ]

มารวีโกรธจนตัวสั่น หายใจเข้าออกช้าๆ เพราะหมอบอกว่าเวลาโกรธ มดลูกจะหดตัวกว่าปกติ เธอยังมีภาวะเสี่ยงอยู่ เธอไม่อยากทำร้ายลูกในท้องอีก

“คือเราขอโทษ” เปรมนัสยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่คิดว่าเธอจะให้ความช่วยเหลือใดๆ เพราะเขาไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมอีกแล้ว

“ถ้ายังไม่จบ ฉันแจ้งตำรวจแน่ แล้วอย่าคิดว่าฉันจะกลัวคำขู่ ออกไปตอนที่ยังพูดดี แล้วไม่ต้องโผล่หัวมาให้เห็นอีก”

มารวีหลับตาลงช้าๆ เธอรักผู้ชายห่าเหวแบบนี้ลงได้ยังไง ก็แค่ไอ้ตอแหลที่เข้าหาเธอ แล้วเก็บเธอไว้ใช้ประโยชน์ตามคำพูดของอีสารเลวนั่น แต่ทำไมเธอถึงยังรักก็ไม่รู้

“เราอยากดูแลเธอกับลูก” เปรมนัสน้ำตาคลอหน่วย ตอนแรกตั้งใจมาหาเพราะถูกลรินขู่ให้มาก็จริง แต่เห็นสภาพเธอแล้วเขาอยากทำแบบนั้น อยากดูแลเธอกับลูกจริงๆ

“ไปดูแลผู้หญิงที่แกรักเถอะ แล้วก็ลบรูปที่แกใช้ขู่ฉันด้วย” มารวีไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้ว เขารักผู้หญิงคนนั้นเธอรู้ดี ถ้าเขาสงสารเธอ ก็ควรลบรูปพวกนั้นของเธอซะ

“เราลบออกไปนานแล้ว เราไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้” เปรมนัสมองด้วยสายตาเว้าวอน เขาเป็นคนจีบเธอก่อนนะ พยายามจีบจนติด แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบนี้

ในช่วงที่เขาหมดหวังจากลริน เขาตีตัวออกห่างจากเธอและได้เจอกับมารวี เขาจีบมารวีจนติดและคบกันปกติ จนลรินรู้เข้า แล้วเข้ามาวุ่นวาย เขาไม่รู้ว่าเธอเอารูปถ่ายของเขากับมารวีไปได้ยังไง ลรินเอารูปพวกนั้นมาขู่มารวี ให้ทำลายชีวิตครอบครัวของเสี่ยขุน ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้ ส่วนเขาก็หน้ามืดตามัวเพราะคำพูดของลริน จนเผลอทำร้ายเธอจนเกือบแท้งลูก

“ไม่เชื่อ อีนั่นยังส่งมาขู่ฉันทุกวัน ว่าห้ามปากโป้ง แกออกไปเลยนะ ออกไปจากชีวิตฉันสักที”

มารวีตะโกนลั่น เธอจะไม่ยอมเจ็บซ้ำๆเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ลูกเธอเลี้ยงคนเดียวก็ได้ ต่อให้ไม่มีเงินที่เสี่ยขุนกรุณาให้มา เธอก็คิดว่าจะเลี้ยงลูกเองคนเดียวได้ดีกว่าเลี้ยงกับผู้ชายแบบนี้แน่

“มาร์ อย่าเป็นบ้าให้มันมาก จะเลี้ยงคนเดียวได้ไงวะ งานก็ไม่ได้ทำแล้ว” เปรมนัสเดินไปใกล้ แต่เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเธอ จึงตัดสินใจถอยกลับมายืนที่เดิม

“เราจะมาหาใหม่ กินข้าวเยอะๆนะ” เปรมนัสมองหน้าเธอผ่านม่านน้ำตา หน้าตาสวยใสของเธอดูซูบเซียวลงไปมาก ทั้งที่ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่หมอก็ยังไม่ยอมให้เธอกลับบ้านสักที

เปรมนัสเลือกไปยืมเงินกับคนรู้จัก แต่ขณะที่คุยกันอยู่ ลรินก็โทรมาบอกว่าไม่ต้องแล้ว เธอถูกปล่อยตัว ตอนนี้กำลังจะมาหาเขาที่ห้องเช่า เขาเลยปฎิเสธไป ว่าตอนนี้เขามาอาศัยอยู่กับเพื่อน คืนห้องที่เช่าอยู่ไปแล้ว เธอจึงวางสายไปทันที ท่าทางคงโกรธน่าดู แต่เขาไม่แคร์แล้ว เขาคิดว่าตัวเองควรพอสักที