เมียเสี่ย นิยาย บท 59

“แค่500 เองเหรอ ขี้งกนะเรา”

อัครราชแซวขำๆ วางมือลงบนไหล่เล็กเพื่อดึงเธอมาใกล้ กระซิบอะไรบางอย่างเบาๆ จนใบหน้าสวยแดงก่ำ มือที่กำลังเขียนตัวเลขลงไปสั่นระริก จนเขากลั้นยิ้มไม่ไหว

อารยาเขียนตัวเลขลงไปให้ครบตามจำนวนที่เธอตั้งใจ ห้าแสนไม่มากและไม่น้อยไปสำหรับฐานะของเสี่ย แต่จำนวนหลักตัวเลขที่เธอจะโดนเสี่ยหักตอนอยู่บนเตียงนี่สิที่เธอกังวล แถมยังเริ่มนับคืนนี้ด้วยนะ โฮ่!

“แล้วเงินสดที่ไอซ์เอามาด้วยละคะ ให้เด็กๆเพิ่มไหม”

ในเมื่อยังไงก็ต้องโดนเสี่ยแกล้งอยู่ดี จึงเลิกคิดและสนใจงานตรงหน้าต่อ คนบริจาคเยอะมาก ยิ่งเห็นจำนวนเงินที่เสี่ยบริจาค คนยิ่งเกทับกันมากขึ้น แต่นั่นคงยังไม่พอ เด็กๆที่ต้องการทุนการศึกษามีมากเหลือเกิน

“เงินนั่นเก็บไว้ใช้เถอะ เหมือนสัปดาห์หน้าเขาจะเริ่มลงพื้นที่กันแล้ว อยากลองเอาเงินไปให้เด็กๆไหม” อัครราชถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาไม่เคยลงพื้นที่ บริจาคเงินเสร็จก็คือจบ รอฟังผลการรายงานอยู่ที่บ้านไม่เคยเอาเงินไปให้เด็กๆด้วยตัวเอง แต่เห็นเธอสนใจมาก เลยลองถามดู

“อยากค่ะ ช่วงนี้ไอซ์ว่างมากเลยค่ะ อยากมีประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง” อารยาก้าวขาตามสามีที่เดินนำไปหาของกิน แม้การระดมทุนจะยังมีอยู่ แต่เสี่ยบอกว่าไม่ต้องอยู่ดูจนจบงานก็ได้

“เดี๋ยวพาไปนะ ช่วงที่รอเปิดบริษัท ไปช่วยงานที่โชว์รูมไหม จะได้มีประโยชน์ต่อฉันไง”

อัครราชยื่นจานอาหารที่ตักอาหารใส่จนเต็มให้ภรรยาที่ยืนอยู่ข้างหลัง สายตาวับวามจนใบหน้าหวานแดงก่ำ แบบนี้แสดงว่าเขาใจตรงกันใช่ไหม ว่าเขาหมายถึงอะไร

“ไปที่นั่นมีหวังโดนเสี่ยจับกดทั้งวัน นอกจากจะไม่มีประโยชน์ ยังขัดขวางการทำงานอีก”

อารยาทบทวนจากสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง ไปที่นั่นกับเสี่ยมีแต่เสียกับเสีย

“ก็เธอน่ากินอะ” อัครราชหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ภาพของเสี่ยกับภรรยาที่ยืนคุยกันกระหนุงกระหนิง ทำให้ใครหลายๆคนในงานรู้สึกอิจฉา เสี่ยกับภรรยาหน้าตาดีทั้งคู่ ไหนจะมารยาทและการวางตัวที่ไม่ต่างกันอีก ไม่รู้ว่าเสี่ยหรือเมียที่โชคดี ได้คู่ที่ส่งเสริมกันดีแบบนี้มาครอง

“สนุกดีนะคะ ครั้งหน้าไอซ์ขอมาอีกได้ไหมคะ” หลังจากกินอะไรรองท้องที่งาน สามีก็พาเดินออกมารอรถ ข้างนอก ปณิธานบอกไว้แล้วว่าแค่มาส่ง อารยายังคงพูดเจื้อยแจ้ว เดินตามหลังสามี จนไม่ได้สังเกตว่าสามีหยุดเดินไปแล้ว

“อ๊ะ! เสี่ยหยุดทำไมคะ” อารยากุมหน้าตัวเองที่ชนเข้ากับแผ่นหลังของสามีไว้เบาๆ เพราะไม่ทันระวัง แต่เสี่ยหยุดกระทันหันทำไมก็ไม่รู้

“มีอะไร!”

อัครราชถามคนที่ยืนขวางข้างหน้าด้วยน้ำเสียงดุดัน

“มีความสุขกันมากสินะ”

อารยาอยากจะมองคนทั้งสอง แต่ถูกสามีจับมือไว้บังคับให้แอบอยู่ด้านหลัง ลรินมาทำไม เธอนึกว่าเพื่อนจะสำนึกได้แล้วนะ

“เราสองคนทำอะไรผิด ทำไมถึงได้ตามราวีทุกที่ขนาดนี้”

“สองคนเหรอ คนผิดมีคุณคนเดียวต่างหาก ถ้าคุณรับผิดชอบฉันด้วยการแต่งงาน ชีวิตฉันก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้”

ลรินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาวาวโรจน์ เธอโกรธที่เขาไม่ยอมแต่งงานด้วย เธออุตส่าห์ลงทุนตั้งมากมาย สุดท้ายก็ไม่ได้อย่างที่หวัง

“เลิกบ้าสักทีเถอะ เลิกคิดไปเองได้แล้ว ทำตัวเหมือนคนโง่ ที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย”

อัครราชมองด้วยสายตาดูถูก คำพูดที่เธอพูดมา เขาอยากจะหัวเราะให้หันหัก เขาพังชีวิตเธอตอนไหน มีแต่เธอที่วิ่งเข้ามาแล้วทำลายชีวิตตัวเองทั้งนั้น

“เงินเหรอ? ยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ” ลรินพูดด้วยความโกรธ ตอนเธอขอให้มาประกันตัวยังไม่เห็นหัวเธอเลย นี่ยังเป็นคนอยู่ไหม ถึงได้หน้าด้านมาขอเงินเธอแบบนี้

“ฉันเบ่งแกออกมา อย่ามากำแหงนะ”

“ทำไมไม่ผูกคอตายไปเลยล่ะ จะเบ่งฉันออกมาทำไม ถ้าออกมาแล้วเลี้ยงให้ดีไม่ได้ ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลย”

พูดจบก็ทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง มองหน้าคนที่ย่างเท้าเข้ามาหาอย่างเกลียดชัง

เพี๊ยะ!

วรัญฟาดมือลงบนใบหน้าของลูกสาวอย่างไม่ยั้งแรง อุตส่าห์เลี้ยงมาจนเติบใหญ่ ทำไมถึงกล้ามาเถียงฉอดๆแบบนี้ รู้แบบนี้เอาขี้เถ้ายัดปากไปซะก็สิ้นเรื่อง

“ฉันเลี้ยงแกมาตั้งกี่ปี เพื่อให้แกมากำแหงกับฉันแบบนี้เหรอ”

“เลี้ยงเหรอ? ใช่คุณเลี้ยง แต่ถ้าคุณยอมยกฉันให้เขาตั้งแต่ทีแรก ฉันก็คงไม่ต้องโตมาแล้วเดินตามรอยการเป็นเมียน้อยคนเหมือนคุณ”

ลรินมองบุพการีด้วยสายตาผิดหวัง น้ำตาร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย เจ็บกายไหนเล่าจะเท่าเจ็บใจ

“เพราะแกมันโง่ ยึดติดกับการแต่งงาน ถ้ารับเงินมาตั้งแต่ทีแรกก็จบ สอนอะไรไปไม่เคยจำ”

“นี่แม่ยังไม่สำนึกอีกเหรอ ต้องให้หนูเจ็บจนตายเลยใช่ไหม แม่ถึงจะเข้าใจ”

ลรินครางแผ่ว ทำไมเธอถึงเชื่อแม่ขนาดยอมทำตามคำพูดของท่านได้ขนาดนี้ ถ้าเธอไม่เข้าหาเสี่ยขุนเพราะแม่แนะนำ ป่านนี้เธอคงมีความสุขไปแล้ว