เมียเสี่ย นิยาย บท 60

“ฉันอุตส่าห์หาเหยื่อดีๆไปให้ แกมันโง่” วรัญไม่ได้รู้สึกสงสารลูกสาวสักนิด ถ้าลรินไม่คิดไกลถึงเรื่องแต่งงาน แล้วรับเงินทำขวัญมา ป่านนี้ก็สุขสบายกันไปแล้ว แต่ยัยลูกไม่รักดีกลับหลงรักไอ้เสี่ยนั่น โง่สิ้นดี

“หนูรักเขามันผิดตรงไหน”

ลรินพูดพลางสะอื้น ที่จริงเธอต้องหลอกเอาเงินจากเสี่ยขุนตามที่เธอแม่บอก แต่เธอกลับหลงรักความอ่อนโยนของเขา จึงนึกฝันถึงงานแต่งทั้งๆที่รู้ว่าเสี่ยไม่ต้องการแบบนั้น เธอใช้ความพยายามสารพัดเพื่อมัดใจเสี่ย แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

“รักคนที่ไม่ได้รักเรานั่นแหละผิด เลิกคร่ำครวญ แล้วไปแต่งตัว ถ้าไม่มีเงินก็ต้องหา” วรัญมองสำรวจลูกสาวอีกครั้ง สภาพแบบนี้คงไม่มีเงินให้ขอแน่ๆ

“ไม่ไป ไม่เอาแล้ว” ลรินร้องเสียงหลง รู้ดีว่าการไปหาเงินนั่นคืออะไร บ่อยครั้งที่แม่เธอบังคับให้เธอไปนอนกับคนอื่นเพื่อหาเงิน ถ้าเธอไม่ไป แม่ก็ชอบเอาเรื่องพ่อมาขู่ รู้ทั้งรู้ว่าเธออยากอยู่กับท่านมากกว่าไปอยู่กับพ่อ

“อย่าดื้อนะหลิน”

“แม่ขา หนูไม่อยากไป” ลรินร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก เธอแค่ต้องการความรักความเอ็นดูจากแม่ที่เลี้ยงมา การทำตามใจท่านมาตลอด กลับกลายเป็นเครื่องมือให้ท่านใช้ทำลายตัวเธอเอง

“คนนี้คนสุดท้ายแล้ว”

ใบหน้าสวยแม้ผ่านกาลเวลามานาน ดูหมองเศร้าลง ที่ทำแบบนี้เพราะต้องการหาคนดีๆให้ลูก ไม่เคยต้องการเอาลูกไปประเคนให้ใคร แต่ไอ้พวกนั้นกลับเล่นแง่ หลอกลูกสาวท่านไปปู้ยี่ปู้ยำ ท่านจึงต้องเอาเงินจากพวกมันให้เข็ด

“ไม่เอา” ลรินลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตาออกจากหน้ามองมารดาด้วยสายตาแน่วแน่

“อย่าดื้อกับแม่นะหลิน!”

“แม่อยากทำก็ทำเองเถอะ”

ลรินเดินหนีเข้าห้อง เธอเหนื่อยแล้ว พอแล้วกับทุกอย่าง หลังจากได้เรียนรู้จากเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่มีใครต้องการเธอจริงๆสักคน แม่ก็ทำดีด้วย เพียงเพื่อหวังใช้เธอหาเงินแค่นั้น

ลรินเก็บของเงียบๆ ไม่สนใจเสียงทุบประตูโครมครามของมารดา เธอกลัวสายตาของเสี่ยขุนวันนี้ เธอต้องรีบหนี ก่อนที่ชีวิตจะพังลงไปมากกว่านี้

ลรินเก็บของเสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง เธอเลือกหยิบแค่ของที่จำเป็นเท่านั้น นั่งมองเงินในบัญชีก้อนสุดท้ายที่เสี่ยเคยให้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

เธอไม่ตั้งใจจะทำลายครอบครัวเพื่อน แต่เธอรักเขามาตลอด ทั้งโกรธทั้งเกลียด ทั้งอิจฉาอารยาที่เป็นเพื่อน ผู้หญิงที่เพียงแค่อยู่เฉยๆก็ได้เป็นที่รักของเขา ต่างจากเธอที่พยายามอย่างหนัก แต่เป็นได้เพียงแค่ที่พักเท่านั้น คนที่เสี่ยรักคือเพื่อนของเธอ

ลรินลบภาพที่เคยถ่ายกับเสี่ยขุนออกไป ภาพถ่ายเพียงใบเดียวที่เสี่ยยอมถ่ายและยิ้มให้เธอ ที่เหลือในโทรศัพท์คือภาพที่เธอให้เปรมนัสตัดต่อขึ้นมาทั้งสิ้น

“หลินขอโทษ”

ลรินมองภาพถ่ายสุดท้ายที่เก็บไว้เตือนใจ ภาพของเธอ ไอซ์ และปรายสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน ไม่หวังให้เพื่อนทั้งสองให้อภัย ส่วนเธอก็ต้องรับกรรมจากการกระทำนี้ต่อไปคนเดียว

ลรินบินออกนอกประเทศในวันรุ่งขึ้น โดยใช้เงินเก็บที่ได้จากเสี่ยขุนเป็นค่าเดินทาง ตั้งใจจะใช้วิชาความรู้หางานสุจริตทำเพื่อเลี้ยงชีวิต ไม่คิดกลับมาทำลายชีวิตคนที่นี่อีก

ไม่หวังว่าเพื่อนและเสี่ยจะให้อภัย หวังแค่เพียงให้คนทั้งสองครองรักกันนานแสนนาน

หนึ่งเดือนต่อมา

อัครราชเดินขึ้นห้องมาปลุกภรรยาที่ยังนอนไม่ตื่น วันนี้เขาหยุดงาน เพราะเธอมีไข้อ่อนๆ ยอมรับว่าเป็นห่วงจนไม่กล้าทิ้งไปทำงานเลย

“ตื่นได้แล้วนะไอซ์” อัครราชมองนาฬิกาข้อมือ แม้จะอยากให้เธอนอนพักต่อ แต่ก็ห่วงว่าเธอจะหิว เพราะข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ตกถึงท้องอวบๆของเธอเลย

“เวียนหัว” อารยารู้สึกคลื่นไส้บวกกับปวดหัว เธอรู้สึกตัวมาสักพักแล้ว แต่ลุกขึ้นไม่ไหว จึงนอนอยู่เงียบๆ โชคดีที่สามีเดินขึ้นมาดู

อารยาลุกขึ้นนั่งช้าๆ โดยมีสามีช่วยประคอง ดึงมือสามีให้ลุกมานั่งข้างๆ เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสามีเบาๆ ไม่ค่อยเห็นเสี่ยร้องไห้เลย แต่เสี่ยขี้แยกว่าที่คิดอีก

“ดีใจสิ ดีใจมาก ขอบคุณนะ” อัครราชกอดภรรยาไว้หลวมๆ ถ้าไม่มีเรื่องมากมายในวันวาน เขากับเธอจะมีโอกาสแบบนี้ไหมก็ไม่รู้

เขายังจำภาพในวันแต่งงานได้ดี เธอไม่ได้แสดงออกว่ายินดีที่ได้แต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำ ชีวิตหลังแต่งงานดูเงียบเหงา แม้จะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่ก็ต่างคนต่างอยู่ บางทีก็นึกขอบคุณเรื่องร้ายๆที่พัดผ่านเข้ามา ทำให้เขากล้าที่จะแสดงออกว่ารักเธอ

“ยังอยากหย่าอยู่ไหมคะ”

อารยาถามด้วยรอยยิ้ม เมื่อก่อนเธอไม่มั่นใจ บ่อยครั้งที่ปัญหาของสามีทำให้เธอถอดใจจากเขา แต่พอรู้ตัวว่ามีลูก เธอก็เปลี่ยนความคิด เธออยากใช้ชีวิตอยู่กับเขาและลูกไปตลอด

“ไม่ครับ ไม่อยากหย่าแล้ว สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเดิมอีกแล้ว”

“ไม่ต้องสัญญาหรอกค่ะ ไอซ์เชื่อว่าเสี่ยไม่เหมือนเดิมแล้ว หรือถ้าเสี่ยกลับไปเป็นแบบเดิม ไอซ์ก็คำนวณเงินที่ไอซ์กับลูกควรจะได้ไว้แล้วค่ะ” อารยายิ้มกว้าง ประโยคหลังๆแค่ยกมาขู่สามีให้กลัวเท่านั้น ไม่ตั้งใจจะทำจริงๆ เพราะเท่าที่เสี่ยให้ ไม่ต้องเรียกร้องอะไรเลยก็อยู่ได้

“พรุ่งนี้ไปฝากครรภ์กันนะ”

“ไม่ค่ะ รอไปวันศุกร์ วันเกิดไอซ์” อารยาตั้งใจจะฝากครรภ์วันนั้น ไม่ได้ถือเคล็ดอะไร เพียงแต่ตั้งใจไว้ให้เป็นวันนั้น อยากมีความทรงจำที่มีค่าที่สุดในวันเกิดตัวเอง

“แบบนี้ต้องเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่เลยสิ”

“เตรียมไว้เลยนะคะ ไอซ์จะตั้งตารอ”

อารยาไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษ เพราะตอนนี้เธอมีครบทุกอย่างแล้ว บ้านก็มีแล้ว รถก็มีแม้จะขับไม่เป็น แต่สามีก็ซื้อให้โดยใช้ชื่อเธอเป็นเจ้าของ ทั้งรถ ทั้งบ้านที่อยู่ติดกับของแม่ รวมถึงบริษัทรับตกแต่งภายในล้วนแต่เป็นชื่อเธอทั้งนั้น ตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการอะไรอีก ที่เหลือก็แล้วแต่เสี่ยอยากจะให้