เมียเสี่ย นิยาย บท 7

“ฮือ”

“อย่าร้องสิไอซ์ ฉันปวดใจจะตายอยู่แล้ว” อัครราชก้มลงชิดกลุ่มผมสีน้ำตาล ถูจมูกไปมาเบาๆ เมื่อไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ แค่อยากจะลองทำแบบนี้สักครั้ง ตอนที่ได้กอดเธอในท่านี้ ผมเธอหอม ซ้ำยังนุ่มละมุนกว่าที่เขาเคยคิดไว้ซะอีก

“ฮึก ฮือ เสี่ยจะมาปวดใจทำไมคะ ในเมื่อเสี่ย อึก ไม่ได้ต้องการไอซ์ ปล่อยไอซ์ไปเถอะค่ะ แล้วไอซ์จะไม่เอาอะไรจากเสี่ยเลย” อารยาถูใบหน้าเช็ดน้ำตากับอกของสามี พูดเสียงเบาราวกระซิบ แต่คิดว่าเสี่ยคงได้ยิน อ้อมกอดแข็งแรงเริ่มรัดแน่นขึ้น จนเธอรู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกดีชะมัดที่ถูกกอดแบบนี้ เหมือนเขาเองก็ไม่อยากปล่อยเธอไป

“บางทีถ้าเธอเอาอะไรของฉันไปบ้างฉันคงรู้สึกดีกว่านี้”

“ไอซ์ไม่อยากได้ของๆเสี่ยหรอกค่ะ” อารยาขยับตัวนิดๆเมื่อเริ่มเมื่อย มือก็ถูกมัด ขาก็ถูกมัด ไหนจะท่านั่งที่ถูกโอบกอดอยู่ตอนนี้อีก เมื่อยมาก แต่ไม่อยากลุกไปไหนเลย ให้ทุกอย่างคงอยู่แบบนี้ตลอดไปได้ไหม?

“แล้วอยากได้อะไร” เป็นครั้งแรกที่เสี่ยอย่างเขาเอ่ยปากถามภรรยาในสมรส ลงมือปลดเปื้องพันธนาการให้เธอช้าๆ เมื่อเห็นเธอขยับตัวไปมาเหมือนอึดอัด ใช้นิ้วมือเรียวยาวเชยคางเล็กให้เชิ่ดขึ้น ถ้าเป็นเธอขอ เขายอมให้ได้ทุกอย่าง

“ใบหย่าที่เสี่ยวางไว้ให้อ่าน ไอซ์ขอฉีกทิ้งได้ไหมคะ” คำพูดของเธอไม่มีอะไรแอบแฝง เพราะมันตรงตัวตามที่พูดออกไป เธอไม่อยากหย่า ง่ายๆเสี่ยคงเข้าใจ

“ทำไม?” ใบหน้าคมครามดูสับสนวุ่นวาย รวมทั้งหัวใจแห้งแล้ง ที่เคยเฉาตายเพราะเธอไปแล้วก็ด้วย มันกำลังเต้นระรัวเพราะความสับสนปนดีใจ

ความหมายของคำพูดนั้นเขาขอตีความไปเองได้ไหม ว่าเธอไม่อยากหย่า!

“เสี่ยก็ไม่ได้โง่นี่นา” แก้มเล็กพองขึ้นนิดๆ สามีเธอฉลาดเป็นกรด ไม่งั้นไม่นำพาธุรกิจทั้งหมดเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ได้หรอก เขาไม่ควรแกล้งโง่ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ได้โง่

“ไม่อยากหย่า?”

“ก็ใช่นะสิ!” อารยาตะโกนใส่หน้าหล่อเหลา ถามเหมือนคนเข้าใจอะไรยากอยู่ได้ ทำไมไม่เข้าใจตั้งแต่ตอนเช้าที่คุยกัน เธอไม่เคยทำท่าที ว่าจะทำตามที่เขาขอเลยสักนิด

“ก็เธอไม่ยอมนอนด้วย ฉันเป็นผู้ชาย” อัครราชขบเม้มใบหูเล็กเบาๆ โกรธนิดๆที่เธอหาว่าเขาสำส่อน แม้มันจะเป็นความจริงทั้งหมด แต่เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ว่าตัวเองโง่ถูกผู้หญิงพวกนั้นมอมเหล้า เพราะให้เกียตริผู้หญิงมาตลอด เขาจึงปล่อยเลยตามเลย รับดูแลเธอพวกนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าโดนหลอก

“อย่ามาโบ้ยความผิดให้ไอซ์นะคะ เสี่ยต่างหากที่ไม่พอใจร่างกายของไอซ์ เจอหน้ากันทีไรมีแต่เบือนหน้าหนี ถูกตัวกันแต่ละที ก็ขยับหนีเหมือนคนรังเกียจกัน” อารยาย่นคอหนีริมฝีปากร้ายกาจ ที่ขบเม้มล้อเล่นกับกายสาว ร่างสั่นระริกเบาๆ ไม่รู้ว่าสั่นเพราะหนาวหรือเพราะอะไร

“ฉันกลัวห้ามใจไม่ไหว” ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ จริงๆแล้วเขาขี้อาย ต่างจากบุคคลิกที่พยายามทำให้มันดูน่าเชื่อถือ เขาคุมคนเป็นร้อยเป็นพัน จะปล่อยให้ตัวเองนั่งหน้าแดงทั้งวัน ใครมันจะไปเชื่อ

“ทำไมต้องห้ามละคะ เสี่ยแต่งไอซ์มาเป็นเมียไม่ใช่เหรอ หรือตั้งใจแต่งมาไว้ดูเล่นกันแน่?” อารยาข่มความอาย ทำใจกล้าไล้มือไปตามแผ่นอกของสามี ถ้ามีวิธีมัดใจเขาไว้ได้ เธอก็อยากทำ

แม้จะไม่ชอบใจที่สามีมีบ้านเล็กบ้านน้อย แต่เมื่อไหร่ที่คว้าหัวใจเขามาครองได้ เธอจะสั่งให้เขาไล่ผู้หญิงพวกนั้นออกไปจากชีวิตให้หมด