เมียเสี่ย นิยาย บท 8

อัครราชจับมือซุกซนมากุมไว้แน่น บังคับให้เลื่อนลงต่ำ ก่อนจะวางมือสั่นเทาลงบนแท่งเนื้อที่ขยับขยายตัวใต้ร่มผ้า ดวงตาสีน้ำตาลโตขึ้น จนเขาอยากขำ ทั้งๆที่มันดุนดันร่างกายเธอมาตั้งนาน กลับเพิ่งมาทำตาโตตอนที่ได้จับมัน

“งื้อ” อารยาเบะปากนิดๆ ตากลมโตคลอหยาดน้ำใสอย่างห้ามไม่อยู่ ไอ้ตัวใหญ่ที่มือเธอจับอยู่ เธอรู้ว่ามันคืออะไร แม้จะไม่เคยเห็นเคยสัมผัสมาก่อน แต่เธอรู้จักมันดี และสามีก็ช่างแกล้ง ขยับมือเธอไปมาทั้งๆที่รู้ว่าเธอกำลังอาย

“หึ!”

อัครราชเบะปากนิดๆ เมื่อความคิดชั่วๆไม่เคยสลัดออกไปจากหัวเขาได้เลย เธอทำเหมือนไม่เคย ทั้งที่เลขาส่งรูปของเธอกับชายอื่น แบบเนื้อแนบเนื้อมาให้เขาอยู่ตลอด เขาก็อยากจะเชื่อคำพูดเธออยู่หรอก แต่เขาไม่อยากเชื่อร่างกายเธอเลยสักนิด

อารยามองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อครู่เธอตาฟาดหูฟาดหรือเปล่า ถึงได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นจากปากเขา แววตาที่ไหววูบเมื่อครู่ ดูรังเกียจเธอมากกว่าจะรักใคร่ มือเล็กดึงออกจากการเกาะกุม ขยับตัวไปอีกด้านของเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแกะพันธนาการที่ผูกมัดขาออก

“ไอซ์ง่วงแล้วค่ะ พรุ่งนี้ไอซ์ต้องทำงานแต่เช้า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” อารยาคว้าเสื้อผ้าไปถือไว้ เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องอย่างเร่งรีบ พูดเร็วๆบอกคนที่นั่งเงียบอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินหนีออกไปทันที

เรื่องวันนี้ยังไม่มีอะไรชัดเจนเลย เขาอยากหย่า เธอไม่อยากหย่า พรุ่งนี้ไม่รู้จะวางหน้ายังไงตอนเจอกัน เธอจึงต้องชิงหนีออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้า

เข้าวันรุ่งขึ้น

อารยาเดินย่องลงมาจากข้างบน เหมือนเด็กที่กำลังจะหนีผู้ปกครองไปเที่ยว ทั้งๆที่บอกไปว่าจะออกจากบ้านแต่เช้า เธอกลับตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะนอนคิดเรื่องหย่าจนเกือบเช้าและเผลอหลับไป ตื่นมาก็สายโด่ง กว่าจะจัดการอะไรเสร็จ ก็เป็นเวลาที่สามีไปทำงานพอดี จึงต้องค่อยๆย่องลงมา เพราะกลัวว่าจะเจอหน้าเขาเข้า

“คุณไอซ์ทำอะไรค่ะ!”

“ตาเถร! ตกใจหมดเลยค่ะป้า”

อารยายิ้มแห้งส่งให้ป้าแม่บ้าน ที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านทั้งหมดให้เสี่ย หยืดหลังให้ตรงขึ้นเดินลงบันไดช้าๆ เมื่อแผนแอบออกจากบ้านพังไม่เป็นท่า เพราะสามีที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกล หันมามองพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย เหมือนไม่เคยมีเรื่องเมื่อวานเกิดขึ้น

“ตื่นสาย!”

อัครราชเปิดประตูค้างไว้ เพื่อให้ภรรยาขึ้นไปนั่ง ทั้งๆที่มันควรเป็นหน้าที่ของเลขา แต่เขากลับทำทุกอย่างเองด้วยความเต็มใจ ก้าวขาขึ้นไปนั่งข้างๆ ปิดประตูเสียงดัง จนคนที่เข้าไปก่อนสะดุ้งตกใจ

“ส่งแค่หน้าบริษัทก็พอนะคะคุณนิษ” อารยาบอกเลขาคนสนิทของสามีด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ไม่กล้าบอกเขาเอง เพราะรู้ดีว่าเขาต้องไม่ยอมแน่

“เข้าไปส่งข้างในเลย จะเดินเข้าไปให้เมื่อยทำไม”

บริษัทที่เธอทำงานใหญ่โตพอสมควร ตัวอาคารกับหน้าบริษัทก็อยู่ห่างกันตั้งไกล เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้เธอลงหน้าบริษัท แล้วเดินเข้าไปเองด้วยระยะทางขนาดนั้น

อารยาได้แต่นั่งเงียบ มองทิวทัศย์ด้านนอกแทนทางข้างหน้า เธอไม่ค่อยได้นั่งรถของสามีไปทำงาน เพราะเคยบอกไปแล้วว่าเกรงใจเลขาของเขา ที่ต้องมาส่งเธอที่ทำงานอยู่คนละทางกับของสามี พอวันนี้ได้มานั่งหลังจากที่ถูกพูดคุยเรื่องหย่า มันให้ความรู้สึกแปลกๆ แตกต่างจากที่เคยนั่งมาพอสมควร

อัครราชขยับตัวไปใกล้เธอมากขึ้น ดึงเธอเข้าหาเบาๆ ก่อนจะกดจมูกลงบนลาดไหล่ขาวเนียน ชุดที่เธอเลือกใส่วันนี้ขัดใจเขานิดหน่อย แม้เธอจะถือเสื้อคลุมไปด้วยเหมือนจะใช้มัน แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่เปลี่ยนไป หวง เขาหวงร่างกายเธอเหลือเกิน ซ้ำยังรู้สึกผิดที่เห็นร่องรอยบนตัวเธอ ทั้งรอยที่เกิดจากชายอื่น และรอยที่ตัวเองทำ เธอคงรีบมาก จนไม่ทันได้สังเกตตัวเองอีก หรือไม่ก็ลืมไปว่าเคยเกิดเรื่องอะไรกับตัวเอง เหมือนคนไม่ใส่ใจ ว่าบนร่างกายจะมีรอยอะไรของใครบ้าง