เมียครับ ผัวขอโทษ นิยาย บท 80

“น้ำหวานแล้วแต่คุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

“อ้าวลูกแล้วแต่พ่อได้ยังไงพ่อไม่ใช่คนหมั้น พี่เขาขอหนู ถ้าพ่อไม่อนุญาตจะมีคนงอนพ่อหรือเปล่า”

ชายสูงวัยเย้าลูกสาวอย่างเอ็นดู ด้วยรู้ว่าลูกสาวอายแต่ก็อยากจะเห็นแก้มแดงๆ ของลูก

“คุณคะไปล้อลูก น้ำหวานไม่รังเกียจพี่เขาใช่ไหมลูก”

ฝ่ายมารดาของเธอเห็นลูกโดนบิดาล้อ ก็อดช่วยไม่ได้ แต่เธอก็อยากถามลูกเพื่อความแน่ใจว่ามีใจให้ภัทรพลจริงเพราะไม่อยากบังคับ สำหรับเธอลูกรักใครเธอก็รักด้วย ยิ่งได้คนดีมีหน้ามีตาก็ยิ่งยินดี

“ไม่รังเกียจค่ะ”

นลินีตอบเสียงแผ่วเบาท่าทางเอียงอาย ฝ่ายบิดาของนลินีเห็นดังนั้นก็หันมาตบไหล่ว่าที่ลูกเขย

“เอาเป็นว่าน้ำหวานเขาตกลง พีทไปนัดวันที่เจ้าสัวสะดวกมาแล้วกันนะ เดี๋ยวพ่อให้นามบัตรไปพีทค่อยโทรมานะลูก วันนี้คงอยากคุยกันเอง พ่อกับแม่จะกลับก่อนฝากน้องด้วยนะลูก”

คล้อยหลังคู่สามีภรรยาสูงวัยเดินออกจากห้องไป เขาก็เดินเข้าไปหาหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นเมื่อเธอเรียก นลินียันตัวลุกขึ้นนั่งภัทรพลจึงช่วยกดปรับระดับเตียงให้

“พี่พีทคะน้ำหวานขอบคุณพี่พีทมากนะคะ ที่จริงใจกับน้ำหวาน ที่ผ่านมาน้ำหวานอาจจะมีไม่เข้าใจและน้อยใจพี่พีทบ้าง น้ำหวานขอโทษด้วยนะคะ”

ว่าพรางยกมือขึ้นไหว้คนรัก ภัทรพลมองภาพนั้นด้วยความชื่นชม ต้องยอมรับว่านลินีเป็นหญิงสาวที่ได้รับการอบรมมาอย่างดีคงจะดีถ้าเขารักเธอได้ แต่ในใจเขาตอนนี้มีแต่ความคำนึงถึงศศินาเต็มไปหมดเขารู้ตัวดีว่าคงรักนลินีไม่ได้ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดกับเธอที่ล่วงเกินเธอ และทำให้เธอต้องเสียหายจนเหตุการณ์มันมาถึงขั้นนี้ ใจหนึ่งก็คิดถึงแต่ศศินา สับสนวุ่นวายในใจไปหมด จนไม่รู้จะพูดหรือตอบยังไง เลยพยายามหาทางเลี่ยงออกจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ เขายังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับเธอ

“เดี๋ยวพี่เรียกพยาบาลให้มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำหวานแป๊บนึงนะครับ พี่จะลงไปเอาเสื้อผ้าในรถ เดี๋ยวพี่มา”

ชายหนุ่มลูบผมยาวสลวยของหญิงสาว แล้วกดกริ่ง เรียกพยาบาลเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

“ครับผมนอนไม่ค่อยหลับ”

“โธ่พ่อคุณถ้านอนไม่ได้ ก็กลับไปนอนบ้านเถอะลูก เดี๋ยวไม่สบายไปอีกคนจะยุ่ง ไม่ต้องห่วงน้อง แม่เฝ้าน้องเองได้”

มารดาของนลินีบอกเขาด้วยความสงสารหน้าตาของชายหนุ่มที่เคยหล่อเหลากลับซีดเซียว ตาแดงก่ำ มีริ้วรอยอ่อนล้าในตาคู่นั้น ดูแย่จนน่าสงสาร

“พี่พีทไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนน้ำหวานก็ได้ค่ะ น้ำหวานไม่น้อยใจแล้ว พี่พีทไปนอนบ้านสบายๆ ดีกว่าค่ะ น้ำหวานอยู่กับคุณแม่ได้ เมื่อคืนพี่พีทนอนดิ้นจนน้ำหวานกลัวว่าจะตกเตียง ละเมออยู่ทั้งคืนเลยค่ะ ฝันร้ายหรือเปล่าคะ”

ใช่เขาฝันร้ายจริงๆ ฝันว่าเขาวิ่งตามศศินาทั้งคืน เธอมาบอกลาเขา และพูดประโยคเหมือนในจดหมายแล้วก็เดินจากเขาไป เขาวิ่งตามเธอ วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ทันเธอเสียที เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่กล้าหลับตาลงอีก เพราะหลับทีไรก็ฝันวนซ้ำๆ อยู่แบบเดิมมันเหมือนในตอนเป็นเด็กที่เขาฝันซ้ำๆ แบบนี้ ฝันว่าวิ่งตามแม่ นานหลายปีกว่าเขาจะหาย เมื่อโตขึ้นก็ฝันห่างๆ แต่ไม่บ่อยมากเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็ก เขามานอนหลับสนิทได้จริงๆ โดยไม่ฝันเรื่องนี้อีกเลย ก็ตอนที่มีศศินานอนอยู่ข้างๆ แล้วในครั้งนี้เขาต้องนอนฝันร้าย อีกนานแค่ไหน

***