เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 60

"กลิ่นพายหอมเหมือนดอกไม้เลย" เธอค่อยๆซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหนา สูดดมกลิ่นหอมจางๆจากเรือนร่างแฟนหนุ่มเข้าปอดฟอดใหญ่ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเขาทำให้เธออดใจไม่ไหวเผลอขบเม้มผิวเนื้ออ่อนเบาๆจนอีกคนขนลุกซู่

"วันนี้อ้อนแปลกๆนะ"

"วันนี้ตัวพายก็หอมกว่าทุกวันนะ"

"อ้อนแบบนี้ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรผิดมานะ" พารันดันใบหน้าสะสวยออกจากลำคอหนา หรี่ตามองคนบนอกอย่างจับผิด แต่เธอกลับทำหน้ามุ่ยราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ แล้วซุกหน้าเข้าหาซอกคอหนาอีกครั้ง ท่าทางกระเง้ากระงอดของเธอสร้างความงุนงงให้เขาไม่น้อย

"ไม่เห็นต้องจับผิดกันเลย"

"แปลกๆตั้งแต่อยู่บนรถแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า หรือเขินที่กูพูดแบบนั้นเลยเป็นแบบนี้"

"แทนตัวเองว่าพายเหมือนตอนอยู่บนรถสิ น่ารักดีออก" หญิงสาวยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย มุมปากบางคลี่ยิ้มหวาน ทำเอาพารันชะงักไป แม้หัวใจแกร่งจะเต้นโครมครามเพราะความน่ารักของเธอ แต่ท่าทีที่แปลกไปของเธอมันไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย

"ไปทำอะไรผิดมาใช่ไหมถึงอ้อนแบบนี้ สารภาพมาก่อนที่กูจะจับได้เอง"

"..." ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที พัดชาค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น เบะปากคว่ำลงราวกับเด็กน้อย "ก็แค่อยากอ้อน ทำไมอ้อนไม่ได้"

"..." กลับกลายเป็นพารันที่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะกลัวว่าพัดชาจะน้อยใจไปมากกว่านี้ ไม่รู้ว่าจะรับมือกับเธอยังไง

"เงียบทำไม มองแบบนั้นไม่รักกันแล้วเหรอ"

"ฮะ!? ยังไม่ได้พูดอะไรเลย เป็นอะไรเนี่ย"

"เป็นเมียพายไง" เธอกอดอกพลางทำหน้าบึ้งตึง ไม่ได้สนใจสีหน้างงงวยของแฟนหนุ่มเลย

"เออโอเค มานอนมา"

"กล่อมหน่อยสิ~"

"ยังไง ให้ตบตูด?" พัดชาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม แล้วล้มตัวนอนบนแผงอกแกร่งอีกครั้ง ในขณะที่พารันยังปรับตัวไม่ทันกับความขี้อ้อนของเธอ

"งอแงเหมือนเด็ก"

"ก็ยังไม่แก่นิ"

"เลิกมุดได้แล้ว ถ้าจะนอนก็นอนดีๆ" เขาทำเสียงดุเมื่อเห็นพัดชาพยายามซุกหน้าเข้าหาซอกคอหนาอีกครั้ง พร้อมกับตบสะโพกมนเบาๆ

"ขอนอนพักหน่อยได้ไหม"

"นอนเถอะ กูก็จะนอนเหมือนกัน"

"ตื่นมาจะเจอหน้าพายอีกไหม"

"ถามเหมือนกูจะหนีไปตายอย่างนั้นแหละ ถ้าตื่นมาไม่เจอก็ลงไปหาข้างล่าง กูไม่หนีไปไหนหรอก"

"ทำไมไม่แทนตัวเองว่าพายเหมือนตอนอยู่บนรถ ตอนนั้นพายน่ารักมากเลยนะ"

"ตอนนี้มึงก็ทำตัวน่ารักจนกูขนลุกเลย" พารันนวดคลึงขมับเบาๆ แล้วปิดเปลือกตาลงช้าๆ "อยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษไหม"

"พ่อมีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ" กลิ่นฉุนของน้ำชาที่โชยมาเตะจมูกทำเอาเขาพะอืดพะอมจนอยากอาเจียน พารันยกมือขึ้นมาปิดจมูกไว้ในระหว่างที่นั่งคุยกับผู้เป็นพ่อ

"อีกสองวันช่วยไปงานเลี้ยงวันเกิดของหยางหมิงแทนฉันหน่อย งานนี้เป็นงานใหญ่ หยางหมิงเป็นคู่ค้าของเรามานาน ไหนๆแกก็จะเรียนจบแล้ว ฉันอยากให้แกเริ่มเปิดตัวกับคนในวงการเดียวกันบ้าง"

"ผมบอกแล้วไงว่าผมมาเที่ยว ไม่ได้มาทำงาน"

"ฉันอยากใช้โอกาสนี้เปิดตัวลูกสะใภ้ของฉันด้วย พวกหัวหมอที่คิดจะเป็นดองกับบ้านเราเพื่อธุรกิจจะได้เลิกหวังสักที ฉันปฏิเสธจนรำคาญแล้ว"

"ผมคิดจะพาพัดไปเปิดตัวในงานรวมมาเฟียอยู่แล้ว แต่พ่อจะให้ผมพาพัดไปเปิดตัวในฐานะสะใภ้ของบ้านเราในที่ๆมีแต่คนอันตรายเนี่ยนะ"

"อยู่ในวงการนี้จะไปงานไหนก็เจอคนอันตรายทั้งนั้น แกกับหนูพัดเตรียมตัวให้พร้อมก็พอ"

"อุ๊บ!" พารันยกมือป้องปากเมื่อรู้สึกคลื่นไส้จนเหมือนอะไรบางอย่างในท้องตีตื้นขึ้นมาบนลำคอ ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นวิ่งออกไป

"ไอ้ลูกคนนี้! ฉันยังพูดไม่จบ!" อัลเลนตะโกนตามหลังอย่างหัวเสียเพราะเข้าใจว่าลูกชายแกล้งทำเพื่อหนีเอาตัวรอด เขาถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาสูดกลิ่นหอมฉุยราวกับดอกไม้ของมัน

อุ๊บ! แหวะ!!

พารันโก่งคออาเจียนอย่างหนักทันทีที่วิ่งมาถึงห้องน้ำซึ่งอยู่ห่างจากห้องนั่งเล่นไม่มากนัก มือหนาทั้งสองข้างกำขอบชักโครกแน่น หยาดน้ำตาเอ่อออกมาคลอเบ้าอัตโนมัติจนสายตาพร่ามัว เขาไม่เคยรู้สึกทรมานแบบนี้มาก่อนเลย

"พาย! เป็นอะไรรึเปล่า!" พัดชาที่เพิ่งวิ่งมาถึงร้องถามด้วยความตกใจ รีบเดินเข้าไปลูบหลังพารันในตอนที่เขากำลังบ้วนปากพอดี "เมื่อกี้ได้ยินเสียงพ่อตะโกนเลยรีบมาดู ได้ยินเสียงพายอ้วกด้วย เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอ ไปหาหมอไหม"

"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ได้กลิ่นน้ำชาแล้วคลื่นไส้ ปวดหัวชะมัด" ชายหนุ่มใช้หลังมือเช็ดปากลวกๆ แล้วซบหน้าลงบนขอบเคาน์เตอร์ กลิ่นหอมจางๆจากคนข้างๆช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้น