เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 61

"ไปหาหมอหน่อยไหม"

"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก พักสักหน่อยก็หาย"

"พักผ่อนน้อยเกินไปรึเปล่า หรือกินข้าวไม่ตรงเวลา หรือเดินทางมาเหนื่อยเลยเป็นแบบนี้" เธอขยับตัวเข้าไปสวมกอดแฟนหนุ่มจากทางด้านหลังในตอนที่เขายกศีรษะขึ้นมามองกระจก

"มีอะไรกันรึเปล่า" เทียน่าที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าห้องน้ำเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย ทำให้พัดชารีบคลายพันธนาการอ้อมแขนออกจากเอวสอบ แล้วหันกลับไปหาว่าที่แม่สามีด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"แม่คะ เมื่อกี้พายอ้วกค่ะ"

"ขี้ฟ้อง" พารันว่าให้อย่างไม่จริงจังนัก แล้วหมุนตัวกลับมาขยี้ผมคนตัวเล็กเบาๆ นึกเอ็นดูความขี้ฟ้องราวกับเด็กน้อยของเธอ

"พายไม่เคยเป็นแบบนี้เลยค่ะ ปกติพายแข็งแรงจะตาย แต่นี่อ้วกจนหมดสภาพเพราะเหม็นน้ำชา หนูว่าพาไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยดีไหมคะ"

"หือ? เหม็นน้ำชากลิ่นดอกไม้ในห้องนั่งเล่นเหรอ? นั่นชาอย่างดีเลยนะ" เทียน่าขมวดคิ้วยุ่ง หรี่ตามองลูกชายอย่างจับผิดเพราะเข้าใจว่าพารันคงใช้วิธีนี้เพื่อหนีเอาตัวรอดจากการคุยงานกับอัลเลน

"แม่มองผมแบบนั้นเหมือนกำลังด่าผมว่าโกหกทางอ้อมเลยนะ"

"งั้นถ้าแกไม่ได้เป็นโรคอะไรอาการแบบนี้ก็มีแต่แพ้ท้องแทนเมียเท่านั้นแหละ"

"แพ้ท้องแทนเมีย? เฮ้อ~ แม่กับพัดนี่เหมือนกันไม่มีผิด ทำไมชอบเอาเรื่องลูกมาล้อเล่นกับผมนัก ผมไม่ตลกด้วยนะ" พารันที่ในตอนแรกชะงักไปตอกกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะเดินผ่านหน้าผู้เป็นแม่ออกไป

"แพ้ท้องแทนเมียเหรอคะ?" พัดชากะพริบตาปริบๆ ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากว่าที่แม่สามีได้ไม่ยาก เทียน่าแอบคิดในใจว่าท่าทางแบบนั้นมันไม่เหมาะกับผู้หญิงร้ายกาจอย่างพัดชาเลย "คงไม่หรอกค่ะ เพราะก่อนหน้านี้หนูก็กินยาคุมอยู่ แล้วหน้าอย่างพายมันคงไม่แพ้ท้องแทนเมียหรอกค่ะ"

"หนูพัดอย่าดูถูกความรักของลูกแม่สิ เขาว่ากันว่าผู้ชายที่แพ้ท้องแทนเมียคือผู้ชายที่รักเมียมาก ตอนแม่ท้องพารันอัลเลนก็แพ้ท้องแทนแม่นะ"

"น่าอิจฉาจังเลยค่ะ ถ้าหนูท้องแล้วพายแพ้ท้องแทนก็ดี จะได้แบ่งหน้าที่กัน หนูอุ้มท้อง ส่วนพายก็แพ้ท้องไป" พัดชาพูดติดตลก สร้างรอยยิ้มขบขันให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเทียน่า

"แม่ว่าพายไม่เป็นอะไรมากหรอก เราออกไปกินข้าวกันดีกว่า"

"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินจูงมือว่าที่แม่สามีออกไปพร้อมกับ

ตึก ตึก ตึก

"เฮ้! พายจะไปไหน!" พัดชาร้องถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นพารันวิ่งผ่านหน้าไปในตอนที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องรับประทานอาหารพอดี เธอรีบปล่อยมือจากเทียน่า แล้ววิ่งตามไปทันที

อุ๊บ! แหวะ!

"พาย! อ้วกอีกแล้วเหรอ" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อวิ่งตามมาถึงห้องน้ำแล้วเห็นพารันกำลังโก่งคออาเจียนอย่างหนัก เธอรีบเดินเข้าไปลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่เขากลับเบี่ยงตัวหลบและผลักเธอออกห่าง

"อะ..ออกไปก่อน"

"ไม่เอา จะอยู่กับพาย"

"อย่างอแงตอนนี้ได้ไหม เวียนหัวจะตายอยู่แล้ว" ชายหนุ่มรีบกดชักโครก แล้วเดินตรงไปบ้วนปากที่อ่างล้างหน้า โดยมีพัดชาเดินตามไปช่วยลูบหลังให้

"เป็นหนักขนาดนี้ไปหาหมอดีกว่าไหม"

"ไม่ต้องหรอก มันไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เหม็นอาหารเฉยๆ สงสัยพักผ่อนน้อยไป แต่อ้วกแบบนี้แสบคอชะมัด"

"..." พัดชาทำหน้ามุ่ยเมื่อแฟนหนุ่มยังยืนกรานว่าจะไม่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน เธอค่อยๆลอดตัวเข้าใต้ท่อนแขนแกร่งในตอนที่เขายกศีรษะขึ้นพอดี

"ครับ?"

"ก่อนออกมามึงอาบน้ำรึยัง"

"ครับ?" คำถามของพารันทำเอาคาไลน์งุนงง "อะ..อาบแล้วครับ"

"ทำไมจู่ๆมึงถึงตัวเหม็น"

"ฮะ!? ผะ..ผมตัวเหม็นเหรอครับ" พารันมองหน้าลูกน้องคนสนิทพลางถูจมูกเบาๆ ก่อนจะหยิบของบางอย่างในกระเป๋าแจ็คเก็ตหนังออกมาโยนให้คาไลน์

"เฮ้! นั่นมันน้ำหอมของฉันนะ! แกพกน้ำหอมของฉันมาด้วยทำไมเนี่ย!" พัดชาโพล่งขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นขวดน้ำหอมราคาแพงของตัวเองอยู่ในมือคาไลน์ ต่างจากคนได้รับที่มองของในมือด้วยสีหน้ามีคำถาม

"ฉีดซะ! ถ้าจะอยู่ใกล้กูก็ใช้น้ำหอมกลิ่นนี้"

"ตะ..แต่นี่มันน้ำหอมของผู้หญิงนะครับ ก่อนออกมาผมก็ฉีดน้ำหอมของผมแล้ว" พารันชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา โยนบัตรเครดิตให้คาไลน์ ซึ่งอีกคนก็รับไว้ได้ทัน

"ไปซื้อกลิ่นนี้มาใช้ซะ!"

"แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ กลิ่นนี้มันหวานไป"

"กูบอกให้ใช้ก็ใช้!"

"คะ..ครับ" คาไลน์ได้แต่ก้มหน้ารับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในขณะที่พัดชาได้แต่นั่งมองเงียบๆด้วยความเห็นใจ