เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 62

"ไหวไหมเนี่ย" พัดชาขยี้ผมแฟนหนุ่มเบาๆเมื่อเห็นเขาทำหน้าพะอืดพะอมขณะนั่งกินข้าวกันอยู่ในห้องอาหารวีไอพีแบบส่วนตัวของโรงแรมหรูใจกลางเมือง เขาทำให้เธอเป็นห่วงจนพลอยกินอะไรไม่ลงไปด้วย

"เลิกถามแล้วกินข้าวเถอะ กูไม่เป็นอะไรหรอก" แม้จะตอบไปอย่างนั้นเพื่อให้อีกคนสบายใจ แต่พารันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของตัวเอง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

"ก็คนมันเป็นห่วง ทำไมต้องดุด้วย"

"ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าไม่เป็นอะไรถึงจะยอมกินข้าว หรือต้องให้ป้อน?"

"ถ้าบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วทำไมไม่กินข้าว" หญิงสาวตีสีหน้าบึ้งตึง มองอาการผิดปกติของพารันอย่างจับผิด ทำเอาคนโดนมองรู้สึกกดดันจนต้องรีบเปลี่ยนสีหน้า

"ป้อนหน่อย" เขาทำเสียงออดอ้อนล้อเลียนท่าทางที่แปลกไปของเธอ พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ "ถ้าอยากให้กินก็ป้อนหน่อย"

"อ้อนก่อนสิ แล้วจะป้อน"

"ป้อนพายหน่อย พายหิวแล้ว" รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานเมื่อได้ฟังคำออดอ้อนจากปากชายหนุ่ม พัดชาบีบแก้มสากเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบหนักๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นอย่าทำตัวน่ารักมากนะ หวง"

"เก็บคำนั้นไว้บอกตัวเองเถอะ รู้ไหมว่าตอนนี้มึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเลย"

"แล้วไม่ชอบเหรอ"

"ชอบ แต่ไม่ชิน"

"ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้ แต่มันเป็นเองแบบไม่ต้องพยายามเลย แค่โดนพายดุก็อยากจะร้องไห้แล้ว"

"หือ? มึงเนี่ยนะจะร้องไห้เพราะโดนดุ" นั่นเป็นคำพูดน่าเหลือเชื่อที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เขารู้จักนิสัยใจคอของรู้จักพัดชาดีว่าเธอเป็นคนยังไง เธอไม่เคยเสียน้ำตาให้กับเรื่องไร้สาระแบบนี้

"จู่ๆก็กลัวว่าพายจะไม่รัก เพราะพายชอบดุ"

"เมื่อก่อนดุกว่านี้อีกไม่เห็นงอแงเลย" พารันส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอากับความคิดมากของพัดชา ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาบนหน้าตัก ตักข้าวคำโตขึ้นมาจ่อริมฝีปากอวบอิ่ม

"ไหนบอกจะให้ป้อนไง แล้วป้อนเองทำไม"

"รอมึงป้อนชาตินี้คงไม่ได้กินกันพอดี"

"จูบก่อน" เธอค่อยๆวางศีรษะทุยเล็กลงบนบ่าแกร่ง สบตากันอย่างออดอ้อน ทำราวกับตัวเองเป็นแมวน้อยกำลังอ้อนขอความรักจากเจ้าของก็ไม่ปาน ทำเอาหัวใจแกร่งของคนโดนมองกระตุกสั่นไหวกับความน่ารักของเธอ ยอมมอบจูบดูดดื่มให้อย่างเต็มใจ

"พอแล้ว เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวกันพอดี" พารันเป็นฝ่ายถอนจูบออกในนาทีต่อมา ซึ่งพัดชาก็หันหน้ากลับไปอย่างว่าง่าย ยอมเป็นฝ่ายโดนป้อนอย่างไม่เรื่องมาก

@วันต่อมา

อุ๊บ! แหวะ!

"อื้อ~" พัดชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่เพราะเสียงรบกวนที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ เธอปรือตามองเพดานสีขาวอย่างงัวเงียพลางขยับตัวบิดขี้เกียจ แล้วรีบหยัดกายลุกขึ้นทั้งที่ยังสะลึมสะลือ

"พายอ้วกอีกแล้วเหรอ" หญิงสาวขยี้ตาเบาๆเพื่อให้ตื่นเต็มตา รีบเดินตรงไปยังห้องน้ำหมายจะเข้าไปหาพารัน แต่บานประตูกลับถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาจากทางด้านใน

"พายเปิดประตูให้หน่อย!"

"ไปนอนต่อเถอะ กูไม่เป็นไร"

"ปากบอกไม่เป็นอะไรแต่ตื่นมาอ้วกแต่เช้าเนี่ยนะ ถ้าแกไม่ยอมไปตรวจที่โรงพยาบาลฉันจะให้แม่เรียกหมอมาตรวจที่บ้านแล้วนะ"

"คาไลน์!" เสียงเรียกที่ดังมาแต่ไกลทำให้คาไลน์ที่กำลังจะเดินพ้นกรอบประตูบ้านออกไปหยุดฝีเท้ากะทันหัน เขาหันกลับไปมองหน้าพัดชาที่กำลังวิ่งลงบันไดมาเป็นเชิงคำถาม

"มีอะไรรึเปล่าครับ หรือว่านายใหญ่เป็นอะไร"

"ช่วยไปซื้อของให้หน่อยสิ"

"นายหญิงอยากได้อะไรครับ"

"ที่ตรวจครรภ์"

"ฮะ!?" คาไลน์เผลออุทานเสียงดังเมื่อได้ยินอย่างนั้น เรียกความสนใจจากบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่หน้าประตูบ้านให้หันมองมาที่เขาเป็นตาเดียว แต่เพียงแค่เขาตวัดสายตามอง ทุกคนก็รีบหันหน้ากลับไปอย่างพร้อมเพรียง

"นายหญิงท้องแล้วเหรอครับ"

"ก็ไม่แน่ใจ แต่อยากลองตรวจดู"

"ผมว่าไปตรวจที่โรงพยาบาลเลยดีกว่า หรือจะให้ผมเรียกหมอมาตรวจให้ที่บ้านก็ได้นะครับ"

"ไม่เอา ไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาก็พอ อย่าเพิ่งบอกพายนะ ฉันอยากเซอร์ไพรส์พายมากกว่า"

"หรือว่านายกำลังแพ้ท้องแทนนายหญิงครับ" พัดชาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม พลอยทำให้คาไลน์หลุดยิ้มตามไปด้วย

"ถ้าฉันท้องจริงๆก็คงเป็นแบบนั้นแหละ"

"ขอให้เป็นข่าวดีนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปซื้อมาให้" คาไลน์ก้มศีรษะทำความเคารพเจ้านาย ก่อนจะเดินออกไปทันที