เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 78

"เอริคปล่อย!" พัดชาตวัดสายตามองเมื่อโดนรั้งแขนไว้ แต่เมื่ออีกคนไม่ยอมคลายมือออกจึงแลกแขนเขาให้เดินไปพร้อมกัน ทำเอาเอริคได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาในตอนที่โดนลากไปเปลี่ยนชุดสำหรับเข้าเยี่ยมผู้ป่วย

"พาย!" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อเดินเข้ามาในห้องไอซียูแล้วเห็นพารันนอนลืมตาอยู่บนเตียง โดยมีอัลเลนและเทียน่ายืนอยู่ข้างๆ เพียงแค่เขาเอียงหน้ามาสบตาน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็รินไหลออกมา ร่างกายทำงานอัตโนมัติด้วยการถลาเข้าไปกอดเขาให้คลายความคิดถึง

"อึก..ขอบคุณที่กลับมานะ"

"..." ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากปากของพารัน มีเพียงท่อนแขนสั่นเทาที่ค่อยๆยกขึ้นมาโอบกอดหญิงสาวไว้หลวมๆ

"คิดถึงมากเลยรู้ไหม..อึก..อย่าไปไหนอีกนะ..อย่าทิ้งพัดไว้คนเดียวอีก..อึก..ถ้าจะไปต้องไปด้วยกันนะ..ฮือออ" ไออุ่นที่ได้รับจากอ้อมกอดที่คุ้นเคยพิสูจน์ว่ามันไม่ใช่ความฝัน ปาฏิหาริย์ที่รอคอยมาตลอดหลายวันเกิดขึ้นในที่สุด

"อย่าร้อง..พายกลับมาแล้วนี่ไง"

"อึก..อย่าทำให้คนอื่นคิดถึงนานสิ..ระ..รู้ไหมว่ามันทรมานขนาดไหน"

"อย่าร้อง" พารันยกมือขึ้นมาลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ เสียงสะอื้นไห้ของเธอพลอยทำให้เขาปวดใจตามไปด้วย เขาไม่ได้อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอร้องไห้เสียใจแบบนี้

"ลูกล่ะ..เขาแข็งแรงดีใช่ไหม"

"ใช่..อึก..ตัวเล็กเข้มแข็งเหมือนที่พายบอกเลย" พัดชายกศีรษะขึ้นเล็กน้อยพลางส่งยิ้มให้พารันทั้งน้ำตา ดีใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้

"ดีจังที่ปกป้องเขาได้"

"ทีหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะ..อึก"

"เคยสัญญาไว้แล้วนิว่าจะปกป้องพัดกับลูกเอง"

"ไม่ให้ทำแล้วนะ..อึก..ไม่ต้องปกป้องพัดกับลูกแล้ว..รู้ไหมว่าพัดไปจัดการไอ้ลูเซียนมาแล้วนะ เห็นไหมว่าพัดดูแลตัวเองได้ อย่าลืมสิว่าเมียพายเป็นแม่มดนะ" เธอปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ แล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบเบาๆบนแก้มสาก เรียกรอยยิ้มบางๆจากพารันได้ไม่ยาก

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว พายกลับมาแล้วนี่ไง อย่าลืมสิว่าปีศาจไม่เก็บหัวใจไว้กับตัวเองนะ ยังไงพายก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ไม่ตายง่ายๆหรอก"

"กลับมาแล้วก็ห้ามไปไหนอีกนะ"

"ไม่ไปไหนแล้ว" มือหนาอ่อนแรงบีบแก้มนวลเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว

"เด็กๆคงมีเรื่องจะคุยกันเยอะ งั้นพ่อกับแม่ออกไปรอข้างนอกนะ" เทียน่าอมยิ้มทั้งน้ำตากับภาพความน่ารักของลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ที่เป็นห่วงเป็นใยกัน ก่อนจะเดินจูงมืออัลเลนออกไปพร้อมกัน

"พ่อบอกว่าไอ้คาไลน์ยังไม่ฟื้น มันเจ็บหนักเหรอ"

"คาไลน์เอาตัวบังพวกเราไว้เลยเจ็บหนัก หมอบอกว่าเขาอาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา"

"ไม่หรอก"

"ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นล่ะ"

"ไอ้คาไลน์มันเลือดนักสู้ ให้เวลามันพักอีกสักหน่อยยังไงมันก็ต้องกลับมาแน่"

"แต่พัดดีใจนะที่พายกลับมา แล้วทำไมพายทำเหมือนไม่ดีใจเลยล่ะที่ฟื้นขึ้นมาเจอหน้าพัด พัดรอพายตั้งหลายวันเลยนะ"

"ขอโทษ...แต่รู้สึกเหมือนหลับไปแค่หนึ่งวินาทีก็ถูกปลุกให้ตื่นเลย"

"ฮ่าๆๆ" พัดชาหัวเราะร่าทั้งที่โดนตำหนิ พร้อมกับวางคางลงบนแผงอกแกร่ง "วันนี้อารมณ์ดีจะยอมโดนบ่นก็ได้"

"อย่าทำตัวเหมือนเด็กให้เป็นห่วงได้ไหม แล้วตัวเล็กเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถามพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมบอก บอกว่าให้รอถามพัดเอง"

"ถามเอริคดูสิ เอริครู้คนแรกเลย"

"คนเป็นพ่อต้องรู้คนแรกสิ ทำไมต้องเป็นมันด้วย" พารันมองเอริคตาขวาง ในขณะที่คนโดนมองยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า

"ก็เอริคเป็นคนช่วยพวกเราไว้นิ"

"แล้วตกลงเราได้ลูกสาวหรือลูกชาย หรือว่าแฝด? แฝดหญิงเหรอ หรือแฝดชาย"

"ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าน้ำยามึงจะดีขนาดนั้น" เอริคพูดลอยๆโดยไม่สบตา

"อย่างน้อยน้ำยากูก็ดีจนพัดท้องง่ายๆก็แล้วกัน แถมลูกกูยังเข้มแข็งตั้งแต่อยู่ในท้องอีก แบบนี้เขาเรียกว่าน้ำเชื้อคุณภาพ"

"เหอะ! มั่นหน้าจนกูอยากย้อนเวลากลับไปปล่อยให้มึงตายคาซากรถเลย ฉันออกไปรอข้างนอกนะ" เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แล้วพูดกับพัดชาในประโยคท้าย ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที

"ทำไมต้องติดหนี้บุญคุณคนอย่างมันด้วย" พารันทำหน้าเซ็ง แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็รู้สึกขอบคุณเอริคจากใจจริง

"เลิกกลั้นขำแล้วบอกมาได้แล้วว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"ก็..." พัดชาทำหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบบอกข้างกกหู