เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 79

"เป็นผู้หญิง...ไม่สิ น่าจะเป็นผู้ชายมากกว่า หรือเป็นแฝด? แต่จะน้ำยาดีถึงขนาดได้แฝดเลยเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้หรอกเนอะ"

"ตื่นมาเจอเมียกวนตีนแบบนี้อยากนอนหลับไปอีกสักเดือนแล้วค่อยตื่นขึ้นมาเลย" พารันที่กำลังลุ้นกับคำตอบของคนตัวเล็กกลอกตาไปมาพลางทำหน้าเซ็ง พร้อมกับตีปากพัดชาเบาๆ

"ไม่บอกหรอก ให้ลุ้นเอาเองตอนกลับไปฝากครรภ์ที่ไทยก็แล้วกัน"

"แกล้งคนป่วยสนุกเหรอ"

"ลงโทษที่พายทำให้พัดร้องไห้หลายวันไง รู้ไหมว่าตอนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นพายอยู่ข้างๆมันใจหายขนาดไหน ยิ่งต้องมาเห็นพายในสภาพที่แย่กว่านี้อีก เหมือนจะขาดใจตายเลย"

"ระหว่างที่พายนอนหลับแอบไปดูลิเกมาใช่ไหม" พารันถามหยอกล้อเพราะไม่อยากเห็นแววตาเศร้าสร้อยของคนรัก เขาไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อยที่เห็นเธอร้องไห้เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมา และไม่ได้คาดหวังให้มันเป็นแบบนั้น

"ไม่รักกันแล้วเหรอ~"

"นอกจากหม่ามี๊ป่าปี๊ก็รักใครไม่ได้อีกแล้ว"

"ปากหวานเหลือเกินนะ ที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมาตั้งแต่แรกเพราะแอบไปดูลิเกอยู่เหรอ"

"อย่ามายอกย้อน ตอบมาก่อนว่าตกลงลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย จะแกล้งคนป่วยไปถึงไหน"

"ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตอนนี้พายดูไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด นี่ขนาดยังนอนอยู่ในห้องไอซียูนะ สงสัยคงไม่ต้องพักฟื้นต่อแล้วมั้ง"

"เลิกเฉไฉไปเรื่องอื่นแล้วตอบมาได้แล้ว" พารันเขย่าแขนแฟนสาวเร่าๆหวังเอาคำตอบจากเธอ แต่พัดชากลับยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ

"ความลับ"

"มีความลับกับพ่อของลูกในท้องเนี่ยนะ?"

"อยากเอาตัวมาบังพัดไว้จนตัวเองเกือบกลายเป็นเจ้าชายนิทราทำไมล่ะ ถ้าไม่นอนหลับไปหลายวันก็คงรู้ก่อนเอริคแล้ว"

"ช่วยเมียกับลูกก็ผิดเหรอ? ถ้าพายกับไอ้คาไลน์ไม่เอาตัวบังพัดไว้ตอนนี้คงเป็นพัดที่นอนอยู่บนเตียงนี้ หรือไม่ก็เราทั้งสามคนเลย"

"อย่าคิดเองเออเองได้ไหมว่าพัดอยากโดนปกป้อง ถ้าจะตายก็ตายไปพร้อมกันเลยสิ เลิกคิดที่จะปลาบปลื้มกับความเสียสละของตัวเองเลยนะ เลิกคิดที่จะทำแบบนี้เป็นครั้งที่สองด้วย"

"โอเค ยอมรับผิดก็ได้ที่ทำอะไรไม่คิด แต่ช่วยบอกก่อนได้ไหมว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"ไม่บอกหรอก ไปถามเอริคเอาก็แล้วกัน เขาเป็นคนช่วยเราไว้นะแถมยังช่วยพัดจัดการไอ้ลูเซียนอีก คุยกันดีๆได้แล้ว"

"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก เดี๋ยวไปถามหมอเองก็ได้"

"งอแงแบบนี้น่ารักจัง" พัดชาอมยิ้มเล็กน้อยแล้วโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆแผงอกแกร่ง มองพารันอย่างออดอ้อน "นอนพักเถอะ พัดไม่กวนแล้ว"

"ถ้าจะอ้อนขนาดนี้ก็อยู่ด้วยกันก่อนได้ไหม"

"นี่มันห้องไอซียูนะ เอาไว้หมออนุญาตให้พายย้ายไปพักฟื้นที่ห้องธรรมดาเมื่อไหร่พัดจะอยู่เป็นเพื่อนทั้งวันทั้งคืนเลย โอเคไหม"

"เฮ้อ~ เอางั้นก็ได้ มาหอมก่อน" เธอเลื่อนใบหน้าขึ้นไปเสมอกันเพื่อให้อีกคนพรมจูบตามใบหน้า ก่อนจะกดริมฝีปากลงทั่วใบหน้าของเขาเหมือนกัน

"ให้พักผ่อนเฉยๆนะ ไม่ได้ให้หลับไปเป็นอาทิตย์เหมือนตอนนั้น ไม่งั้นจะหนีไปอยู่กับเอริคจริงๆด้วย"

"ขึ้นมานอนด้วยกันได้ไหม อยากกอด"

"นี่พัดกำลังท้องอยู่นะ จะให้ขึ้นไปนอนบนเตียงในห้องไอซียูเนี่ยนะ?"

"อยากกอด"

"อย่ามาอ้อนซะให้ยาก พัดว่าจะไปเยี่ยมคาไลน์หน่อย"

"..." พารันมองหน้าแฟนสาวเงียบๆโดยไม่ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลชิ้นใหม่เข้าปากตัวเอง ไม่ได้แสดงอาการดีใจอย่างที่อีกคนกำลังคาดหวัง

"ไม่ได้ยินเหรอ คาไลน์ฟื้นแล้วนะ"

"อาฮะ แล้วไงต่อ?"

"ก็คาไลน์ฟื้นแล้วไง!" พัดชาทำหน้าบึ้งตึงเมื่อพารันยังนั่งกินผลไม้อย่างสบายใจเฉิบ

"รู้แล้ว จะบอกทำไมหลายๆรอบ"

"ไม่ดีใจหน่อยเหรอ คาไลน์เสี่ยงตายเพื่อพวกเราเลยนะ"

"บอกแล้วไงว่าไอ้คาไลน์มันตายยาก ยังไงมันก็ต้องฟื้นอยู่แล้ว เดี๋ยวค่อยไปเยี่ยมมันก็ได้"

"ชิ! ไม่สนุกเลย" เธอทำหน้าเซ็ง ก่อนจะปีนขึ้นไปบนเตียง แต่พารันกลับใช้มือดันหน้าผากมนไว้ในตอนที่จะซุกหน้าลงบนแผงอกแกร่ง

"พัด"

"หือ? เจ็บเหรอ ถ้าเจ็บพัดไม่นอนก็ได้"

"เหม็น"

"ฮะ!? มะ..เหม็นอะไร?"

"ถ้าไม่อยากโดนอ้วกใส่ก็รีบไปอาบน้ำล้างกลิ่นยาออกเลย ถึงเป็นเมียแต่กลิ่นแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ"

"อะ..ไอ้ผัวเฮงซวยนี่! ใครเขาพูดถึงกลิ่นตัวผู้หญิงแบบนี้กันฮะ! เดี๋ยวแม่ตบปากแตกซะหรอก!"