เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 81

"ก็เห็นอยู่ว่าผัวเมียเขากำลังรักกันยังจะเดินเข้ามาอีก หน้าด้านอะไรขนาดนั้น" พารันทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นท่าทางเอือมระอาของเอริค แต่อีกฝ่ายกลับยกขาไขว่ห้างอย่างไม่สะทกสะท้าน

"อะ..เอริคทำไมไม่เคาะประตูก่อน" พัดชาหลบสายตาเพื่อนรักกลบเกลื่อนความเขินอาย พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาพันรอบเอวคอดไว้ แล้วขยับตัวลงจากหน้าตักแกร่ง ส่งผลให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลย้อนออกมาเปรอะเปื้อนกางเกงนอนขาสั้น

"เธอชอบแบบเล็กสั้นขยันซอยเหรอ?" เอริคไม่ได้ตอบคำถามของพัดชาแต่เหลือบมองแก่นกายมันวาวของพารันเพียงนิด ทำเอาคนโดนปรามาสชักสีหน้าไม่สบอารมณ์

"เล็กสั้นขยันซอยบ้านป้ามึงสิ! ถ้ายังใส่ถุงยางไซซ์เดียวกันกับกูก็หุบปากไปเลยไอ้เวร!"

"กูสงสัยว่าของมึงมันหยุดโตแล้วเหรอ?"

"กูก็สงสัยเหมือนกันว่ามึงต้องหน้าด้านขนาดไหนถึงมานั่งวิจารณ์องคชาตของคนอื่นได้หน้าตาเฉยแบบนี้"

"ถ้าเบื่อถั่วงอกแล้วอยากลองถั่วฝักยาวก็มาหาฉันได้ตลอดเลยนะ" เขาหันไปพูดกับพัดชาที่นั่งกลั้นขำอยู่กลางหว่างขาของพารัน

"ไอ้สัตว์! แน่จริงมึงถอดกางเกงมาวัดกับกูเลยมา! เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่าอันไหนถั่วงอกอันไหนถั่วฝักยาวกันแน่!"

"ถ้ามึงอยากอับอายไปชั่วชีวิตลูกผู้ชายก็ย่อมได้"

"นี่หยุดเลยนะทั้งสองคน! ไม่ต้องมาทำเรื่องน่าอายต่อหน้าฉันเลย" พัดชาที่ทนมองการกระทำน่าอายของทั้งสองคนไม่ไหวโพล่งแทรกขึ้นอย่างเหลืออด พร้อมกับใช้ผ้าห่มปิดท่อนล่างเปลือยเปล่าของพารันไว้

"เธอเคยเห็นของไอ้เอริคแล้วใช่ไหม งั้นบอกมาว่าของใครถั่วงอกของใครถั่วฝักยาว"

"ไร้สาระ ก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน แล้วนายมาที่นี่ทำไม คงไม่ได้มานั่งวิจารณ์ถั่วงอกของผัวฉันหรอกใช่ไหม" ประโยคแรกเอ่ยตอบพารันเสียงหน่าย ก่อนจะหันไปถามเอริคในประโยคท้าย ทำเอาเสือยิ้มยากอย่างเอริคกลั้นขำกับคำพูดของเธอ ต่างจากพารันที่มองแฟนสาวเขม็ง

"ฉันแค่แวะมาบอกว่าฉันจะกลับไทยแล้ว"

"ฉันก็ว่าจะรีบกลับอยู่เหมือนกัน"

พรึ่บ!

พารันที่ได้ยินอย่างนั้นดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับรวบตัวแฟนสาวเข้ามากอดแนบอก ตวัดสายตามองเอริคอย่างไม่เป็นมิตร

"เป็นอะไร จู่ๆก็มากอด หนาวเหรอ?" พัดชาถาม

"พายไม่ยอมนะถ้าพัดจะกลับไปพร้อมไอ้เอริค อีกไม่กี่วันหมอก็ให้พายออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เราค่อยกลับพร้อมกันดีกว่า"

"ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะกลับพร้อมเอริค จริงๆอยากรอให้คาไลน์หายดีก่อนแล้วค่อยกลับพร้อมกัน แต่ถ้าแบบนั้นคงนานเกินไปเลยคิดว่าถ้าพายออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ก็กลับเลย ค่อยให้คาไลน์บินตามไปทีหลัง"

"ได้ยินแล้วใช่ไหม ถ้าได้ยินแล้วก็ออกไปได้แล้ว" พารันยักคิ้วให้เอริคอย่างผู้ชนะ แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าเอือมระอาแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"ฉันแค่จะมาบอกเธอต่อหน้าเฉยๆว่าจะกลับแล้ว ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นอะไรปัญญาอ่อนก่อนกลับ คงหลอนจนนอนไม่หลับอีกหลายวัน"

"มึงสิปัญญาอ่อน รีบไสหัวออกไปเลย อย่าคิดว่าช่วยกูไว้แล้วกูจะซาบซึ้งจนยอมอ่อนให้นะ"

"ปัญญาอ่อน" เอริคตอกกลับเสียงเรียบอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินเข้าไปจูบหนักๆกลางหน้าผากมนของพัดชาที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของพารัน

"อาทิตย์หน้ากลับไทยกันนะ" เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่พัดชาเดินออกมาจากห้องน้ำในเวลาต่อมา ซึ่งเธอก็พยักหน้าตกลงโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินนวยนาดมาปีนขึ้นเตียงอีกครั้ง

"พักผ่อนเถอะ พัดไม่กวนแล้ว"

"มานอนตรงนี้มา" พารันตบแผงอกแกร่งเบาๆ ซึ่งพัดชาก็ล้มตัวลงมานอนข้างๆอย่างว่าง่าย ก่อนที่ความอบอุ่นจะทำให้เขาและเธอผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกันในที่สุด

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา (ประเทศไทย)

หนึ่งสัปดาห์ที่รอคอยเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็ว พารันได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากใช้เวลาพักฟื้นนานนับสัปดาห์ ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมและไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ ทำให้เขาตัดสินใจเดินทางกลับประเทศไทยทันทีโดยทิ้งคาไลน์ไว้ที่ฮ่องกงเพื่อให้รักษาตัวจนหายดีก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงานอีกครั้ง

"พวกมึงสองคนยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่าฮะ! เกิดเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้ไม่คิดจะบอกพวกกูเลยใช่ไหม!" พัดชาเบ้หน้าพลางยกมือปิดหูเมื่อโดนมาวินตะโกนแสกหน้าขณะที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขกในคฤหาสน์ของพารัน

"ไอ้เวรเอ้ยแก้วหูแทบแตก รู้งี้ไม่เล่าให้ฟังซะก็ดี" พารันทำหน้าเหนื่อยใจใส่เพื่อนรัก

"แอบเอากันจนท้องไม่พอยังมีหน้าปิดบังกูกับไอ้วินอีกนะ! แถมยังเกือบตายเพราะไอ้ลูเซียนแต่ไม่ยอมบอกพวกกูเลยสักคำ! มึงสองตัวจะมีเพื่อนไว้ทำไมฮะ!" นักรบตวาดลั่นอย่างโกรธจัดเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพารันและพัดชาระหว่างที่อยู่ฮ่องกง

"กูไม่เคยแอบเอากันนะ แค่ตอนเอากันมึงสองคนไม่ได้มานั่งดูด้วยเฉยๆ"

ปัง!

"มึงว่าไงนะ!" พารันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆนักรบก็ฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าอย่างแรง ทำเอาพัดชาที่นั่งอยู่ข้างๆสะดุ้งตกใจตามไปด้วย