เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 82

"พวกมึงเลิกโวยวายกันได้ไหมเนี่ย ถึงกูจะเกือบตายแต่ก็ยังไม่ตายสักหน่อย เลิกตะโกนแสกหน้ากูได้แล้ว หนวกหู"

"ยังมีหน้ามารำคาญกูอีกนะ! ตอนกูกับไอ้วินจะช่วยจัดการไอ้ลูเซียนให้ก็ทำเป็นอวดเก่งอยากจัดการเอง สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ คนนึงเกือบแท้งลูก อีกคนนอนเป็นเจ้านายนิทราอยู่บนเตียงอาทิตย์กว่า แล้วไหนจะไอ้คาไลน์ที่เกือบตายเพราะความชะล่าใจของพวกมึงสองตัวอีก!"

"สำนึกผิดซะบ้างว่าพวกมึงมันอวดดี! ทิ้งกูกับไอ้รบไปเที่ยวกันยังไม่พอ ยังเสือกโดนศัตรูเล่นงานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดอีก! ถ้าหลานกูอ่อนแอกว่านี้คงหนีไปเกิดใหม่ในท้องคนอื่นแล้ว!"

"มาเลย ใส่มาให้เต็มที่ กูรอรับพรอยู่" พารันประนมมือขึ้นมาประชิดแผงอกแกร่ง ในขณะที่พัดชาหยิบหมอนอิงขึ้นมาปิดหูไว้ ท่าทางไม่สำนึกผิดของเขาและเธอยิ่งทำให้นักรบกับมาวินเกรี้ยวกราดเข้าไปใหญ่

ปัง!

"พวกมึงจะไม่สำนึกผิดกันจริงๆใช่ไหม!" กำปั้นหนักๆของมาวินฟาดลงบนโต๊ะกระจกเต็มแรง ทำเอาพัดชาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

"วินอย่าโกรธพัดกับพายเลยนะ พวกเราไม่อยากให้รบกับวินเป็นห่วงเลยไม่ได้บอกตั้งแต่ตอนนั้น"

"มึงอย่ามาใช้มารยาแม่มดกับกู! กูไม่ใช่ผัวหน้าโง่ของมึงที่จะหลงกลมารยาของมึงง่ายๆ!"

"กูไม่ได้โง่นะ" พารันแย้ง ก่อนจะปิดปากเงียบเมื่อโดนมาวินตวัดสายตามอง

"งั้นเอางี้ ถ้าแกหายโกรธฉันกับพายฉันจะยอมให้แกท้าชิงตำแหน่งลูกเขยของฉันก็ได้"

"หึ ท้าชิงตำแหน่งลูกเขย" เสียงแค่นหัวเราะเยือกเย็นดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอหนาของมาวินเบาๆ "มึงอยากตายเหรอถึงเอาหลานกูมาล้อเล่นแบบนี้! ถ้ามึงยังไม่เลิกหาผัวให้หลานกูตั้งแต่ยังเป็นวุ้นอยู่ในท้องกูจะตบให้เลือดกบปากเลย!"

"ทำเป็นจริงจังไปได้ ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ ใครมันจะบ้ายกลูกตัวเองให้เพื่อนล่ะ"

"แล้วบอกพ่อกับแม่มึงรึยังเรื่องท้อง"

"ยัง"

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่บอก! รอพ่อมึงตัดริบบิ้นก่อนรึไง! แล้วไหนจะฝากท้องอีก พวกมึงสองตัวจะเป็นพ่อแม่คนอยู่แล้วทำไมถึงไม่เตรียมพร้อมอะไรเลยสักอย่าง!"

"เด็กในท้องนี่ลูกพายจริงๆใช่ไหม? ไม่ใช่แอบไปเอากับไอ้วินจนท้องแล้วมาอ้างว่าเป็นลูกพายนะ" พารันวางมือลงบนหน้าตักแล้วหันไปถามคนข้างๆ

"ยังมีหน้ามาแขวะกูอีกนะ! มึงสองตัวรีบไปบอกพ่อกับแม่พัดมันให้เรียบร้อย แล้วก็ไปฝากท้องด้วย อย่าให้กูกับไอ้รบต้องลากไปเอง"

"เรื่องพ่อกับแม่พัดจัดการไม่ยากหรอก เพราะพ่อกับแม่กูสู่ขอให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวอีกสองสามวันกูว่าจะพาพัดไปฝากครรภ์อยู่พอดี มึงสองตัวเลิกเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกูได้แล้ว"

"จะเรียนจบอยู่แล้วแต่มาสะดุดเพราะโดนศัตรูเล่นงานจนเกือบตาย กูเวทนามึงจริงๆเลย แถมพัดมันก็ยังเรียนไม่จบ แทนที่จะให้มันจบก่อนแล้วค่อยมีลูกกัน พวกมึงสองคนนี่ชอบทำอะไรให้กูหงุดหงิดอยู่เรื่อย" นับรบถอนหายใจอย่างปลงตก พร้อมกับยกขาขึ้นมาพาดบนโต๊ะกระจก มองหน้าพารันเขม็ง

"เรื่องเรียนพวกมึงไม่ต้องห่วงกูกับพัดจบพร้อมพวกมึงแน่นอน ยังไงพัดก็ยังไปมหาลัยได้อยู่แล้ว ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรให้พวกมึงบ่นกูกับพัดแล้วก็กลับไปที่ชอบที่ชอบของพวกมึงได้แล้ว เมียกูกำลังท้องอ่อนๆต้องพักผ่อน กูเองก็แพ้ท้องแทนเมียทั้งวันทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอน ต้องพักผ่อนเหมือนกัน เพราะงั้นเชิญพวกมึงสองตัวเสด็จกลับไปได้แล้ว" เขาพูดยาวเหยียดโดยไม่เปิดโอกาสให้มาวินและนักรบเอ่ยแทรก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ช้อนตัวพัดชาขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที

"ไม่รู้สิ พัดไม่ยอมบอกนิว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"

"แล้วพายอยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย"

"พายชอบเด็กผู้หญิงนะ แต่จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายพายก็รักทั้งนั้นแหละ ถ้ามาแบบเป็นคู่เลยก็ดี จะได้ตบหน้าไอ้เอริคที่หาว่าพายไม่มีน้ำยา"

"แต่เอริครู้ก่อนพวกเราอีกนะ"

"ช่างหัวมันเถอะ พูดถึงมันแล้วอารมณ์เสีย นอนดีกว่า" ไม่ว่าเปล่าแต่พารันยังพลิกตัวเข้าหาเนินอกอวบอิ่ม พร้อมกับกอดเอวคอดไว้หลวมๆ

"ไม่มั่นใจเลยว่าจะเป็นแม่ที่ดีได้ จริงๆพัดไม่ได้อยากมีลูกตอนนี้นะ แต่คิดว่าถ้ามีตอนนี้ก็คงไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว"

"พายไม่ปล่อยให้พัดเลี้ยงลูกคนเดียวหรอก อย่ากังวลเรื่องนั้นเลย ถึงจะมีลูกด้วยกันแล้วแต่พายยังให้อิสระกับพัดนะถ้าพัดอยากทำอะไร"

"มีลูกด้วยกันแล้วพายจะเบื่อพัดไหม ถ้าพัดไม่สวยเหมือนตอนนี้แล้วล่ะ"

"ไม่มีวันนั้นหรอก อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้"

"ฮ่าๆ" พัดชาหัวเราะน้อยๆกับคำพูดของแฟนหนุ่ม ก่อนจะพลิกตัวเข้าหาเขาแล้วกอดตอบหลวมๆ ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดอบอุ่นของกันและกัน