เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 10

ขณะที่นภาลัยกำลังอาบน้ำ ในหัวของเธอก็เกิดความคิดขึ้นมา เธอสงสัยว่าภีมพลกำลังรอให้เธอเข้ามาติดกับดักด้วยตัวเอง

เพราะเมื่อกี้ ที่เขาเจอกับเธอ เขาไม่แสดงอาการประหลาดใจออกมาเลยแม้แต่น้อย

สิบนาทีต่อมา เธอเดินออกมาจากห้องอาบน้ำและพบว่าป้าโสนกำลังรอเธออยู่ที่ด้านนอก นี่คือการป้องกันไม่ให้เธอวิ่งไปตามหาเด็กๆ หรือเปล่านะ?

“คุณนภา ดื่มน้ำขิงสักถ้วยเถอะค่ะ” ป้าโสนใช้มือทั้งสองข้างยื่นถ้วยกระเบื้องเคลือบให้เธอ

เธอยื่นมือออกไปรับด้วยความระมัดระวัง “ขอบคุณค่ะ” หลังจากดื่มจนหมดก็ยื่นถ้วยเปล่าส่งคืนให้ป้าโสน

“คุณภีมรอคุณอยู่ที่ห้องหนังสือชั้น 2 ขึ้นบันไดไปแล้วเลี้ยวขวาก็ถึงเลยค่ะ”

“ค่ะ” นภาลัยเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้น

ในขณะที่เธอขึ้นไปชั้นบน ในใจก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ ภีมพลจะยอมปล่อยเด็กๆ ไปไหม? แต่จากสถานการณืตอนนี้ ดูท่าว่าเขาจะไม่ยอมแน่ๆ

ไม่สนแล้ว ยังไงก็ต้องพยายามให้ได้

เธอขึ้นมาชั้น 2 และเลี้ยวขวา จากนั้นก็เจอกับห้องหนังสือที่อยู่ด้านหน้า เธอมองเข้าไปเห็นชายหนุ่มยืนเอามือไขว้หลังอยู่ที่ด้านหน้าของหน้าต่าง

ร่างกายที่เหยียดตรงนั้น ช่างสง่างามจนผู้คนต่างรู้สึกห่างไกลราวฟ้ากับดิน

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้าประตูมา ภีมพลก็หันหลังกลับ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของสาวงามตรงหน้า “ผมทำแบบทดสอบพิสูจน์ความเป็นพ่อแล้ว” เสียงทุ้มต่ำพูดตรงประเด็น

“ฉันยอมรับว่าเด็กๆ เป็นลูกของคุณ” นภาลัยตอบอย่างไม่แข็งกร้าวจนเกินไป เธอมายืนอยู่ต่อหน้าและสบตากับเขาอย่างกล้าหาญ “แล้วยังไงล่ะ?”

“เซ็นนี่ซะ” ภีมพลยื่นข้อตกลงฉบับหนึ่งให้เธอ “นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้คุณได้เจอกับลูก”

นภาลัยห่อตัวลง ขณะที่เธอก้มหน้าลงอ่านตัวอักษรที่อยู่บนนั้น เธอก็เกือบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด!

ข้อตกลงหลังการสมรส! !

“ผมจัดการเรื่องทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะมีคนเอามาส่งให้” ภีมพลเอ่ย “นี่คือข้อตกลงหลังการสมรส ถ้ารับได้คุณก็เซ็นชื่อ ถ้ารับไม่ได้ก็บอกมาว่าต้องการอะไร”

ในรูม่านตาของเขาขยายลึกและทำให้เธอตื่นตระหนก

นภาลัยหัวเราะเยาะอย่างยากที่จะควบคุมความคิดที่น่าขันในใจ “ฉันมาเพื่อที่จะพาเด็กๆ กลับไป ! ไม่ได้มาเพื่อที่จะแต่งงานกับคุณ !”

“ผมไม่ได้จะปรึกษาหารือกับคุณ แต่ผมประกาศ” ภีมพลพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นชาแต่ฟังดูน่าเกรงขาม “ความเป็นไปได้ที่คุณจะเอาลูกกลับไปได้เท่ากับ 0 ศาลจะต้องตัดสินให้พวกเขาอยู่กับผมอย่างแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะ”

เป็นจริงดังที่คาดไว้ สีหน้าของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนไป......

นภาลัยพยายามสงบสติอารมณ์ ฝั่งตรงข้ามคือภีมพล ที่เมืองไนร์ก้าแห่งนี้ เขาสามารถคลุมท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว จะมีอะไรที่เขาทำไม่ได้อีกล่ะ?

นภาลัยตื่นตระหนก เธอคิดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ

“คุณลองไปคิดดูให้ดีๆ ก่อน” สายตาของชายหนุ่มดูโหดเหี้ยม “แต่ผมขอเตือนคุณไว้ก่อนนะ เพียงแค่ผม ภีมพลต้องการ ก็ไม่เคยมีอะไรที่จะไม่ได้มา”

“......” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็เหมือนลูกบอลที่จะถูกเตะไปทางไหนก็ได้ขึ้นมาทันที

“ได้”

ทั้งสองมองสบตากัน ดูเหมือนว่าอากาศจะหยุดเคลื่อนที่ไปชั่วครู่หนึ่ง

ครืน ——

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว จากนั้นที่ด้านนอกหน้าต่างก็ปรากฏฟ้าแลบบาดตา！

ฝนยังคงโหมกระหน่ำ

แม้ว่าภายในใจจะไม่เต็มใจนัก แต่นภาลัยก็ต้องยอมพ่ายแพ้เพราะเขามีเด็กๆ อยู่ในมือ

ภีมพลยื่นปากกาให้เธอแท่งหนึ่งเพราะรู้ว่าเธอจะต้องเซ็นอย่างแน่นอน

นภาลัยรับปากกามาและเซ็นชื่อลงอย่างเชื่องช้า ในหัวของเธอรู้สึกสับสนในกระบวนการทั้งหมด

“คุณพ่อ！ คุณแม่！”

นภาลัยหันหลังกลับทันทีที่ได้ยินเสียง เมื่อเห็นแชมป์จูงมือขวัญข้าวเข้ามาในห้องหนังสือ เธอก็คุกเข่าลงและยื่นแขนออกไปกอดเด็กๆ ด้วยความตื่นเต้น

ดวงตาของแชมป์เป็นประกาย “คุณพ่อบอกว่า พ่อกับแม่แต่งงานกันแล้ว จริงหรือเปล่าครับ?”

“คุณแม่” ขวัญข้าวเล่นผมของเธอพร้อมทั้งถามด้วยเสียงของเด็กน้อย “ต่อไปนี้ครอบครัวเราทั้ง 4 คนจะไม่ต้องแยกจากกันแล้วใช่ไหมคะ?”