ในรีพัลส์เบย์ วิลล่าสวยงามยิ่งขึ้นภายใต้แสงแดดอันอบอุ่น
ภีมพลไปเล่นหมากรุกในห้องนั่งเล่นบนชั้น 2กับแชมป์และขวัญข้าว เขาดูเข้าถึงง่าย มุมปากยกขึ้นเป็นแนวโค้งที่สวยงามราวกับเป็นคนละคนกับหัวหน้าผู้เย็นชาในบริษัท
เด็กน้อยสองคนมีฝีมือการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยม เพราะมักจะฝึกเล่นกับผู้เป็นแม่อยู่บ่อยๆ
ในตอนท้ายของเกมหมากรุก ภีมพลยื่นลูกอมรสสตอเบอร์รี่สองอัน “ลูกๆ เก่งมาก สมแล้วที่เป็นลูกของพ่อ!”
“ขอบคุณครับ คุณพ่อ!”
เด็กๆ หยิบมันขึ้นมาอย่างตื่นเต้น แกะเปลือกออกแล้วยัดลูกอมเข้าปาก รสชาติหวานๆ ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง
“หวานจังเลย”
“หนูชอบรสนี้!”
“อย่าให้แม่รู้เรื่องนี้นะ” ภีมพลเตือนพวกเขาอีกครั้ง “เด็กๆ กินน้ำตาลอาจฟันผุได้ แม่ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้แน่ๆ”
“แปลกจัง คุณพ่อรู้ได้ยังไงคะ?” ขวัญข้าวแสดงความสงสัย “เมื่อก่อนแม่ไม่เคยให้เรากินลูกอมเลย”
แชมป์กะพริบตาอย่างเห็นด้วย “พ่อเป็นพยาธิในท้องของแม่หรือเปล่า?พ่อถึงรู้ว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่”
ภีมพลยิ้มและลูบหัวของเด็กๆ แต่ว่าเขาอยากเป็นพยาธิในท้องของเธอหรอกนะ
“พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว ลูกจะอยู่ที่นี่หรือกลับบ้านดีล่ะ?” ภีมพลถามความคิดเห็นจากเด็กๆ
แชมป์เป็นคนแรกที่แสดงจุดยืน “พ่อกับแม่อยู่ที่นี่ พวกเราก็จะกลับมาที่นี่ครับ! เราเป็นครอบครัวและเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“คุณยายต้องดีใจมากแน่ๆ ถ้าเรากลับมาที่นี่” ขวัญข้าวกล่าว
ภีมพลพยักหน้า “โอเค งั้นเราจะกลับมาที่นี่หลังเลิกเรียน”
รถของญาณีหยุดอยู่ที่หน้าอาคารหลักของบริษัท เมื่อเธอลงจากรถ เธอก็ทำหน้าอารมณ์ดี โดยปกติเธอมักจะไม่ยิ้มแย้มในบริษัทสักเท่าไร เพราะเป็นเทพธิดาที่มีพลังและมีเสน่ห์
แต่ในสายตาของพนักงาน วันนี้เธอดูเหมือนคนถูกลอตเตอรี่รางวัล 500 ล้าน
“ทำไมคุณญาณีดูมีความสุขจัง”
“ฉันอยู่ที่บริษัทมาห้าปีแล้ว ไม่เคยเห็นเธอทำหน้าตาแบบนี้มาก่อนเลย”
“ใช่ แปลกจริงๆ”
พนักงานหญิงหลายคนยืนอยู่ไม่ไกลมองดูเธอเดินเข้าไปในล็อบบี้พลางกระซิบ
ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ คนรับใช้หลายคนมารวมตัวกัน พ่อบ้านและผ้าไหมก็อยู่ที่นั่นด้วย ทุกคนต่างพากันกลั้นหายใจรอคอยผลลัพธ์
วันนี้คะนึงนิตย์อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอจึงถอดถุงมือขวาออกอย่างใจเย็นต่อหน้าทุกคน
เมื่อผิวหนังของมือขวาเปิดเผยสู่กับสายตาของทุกคน ดวงตาของทุกคนก็เปล่งประกายด้วยท่าทีที่เหลือเชื่อ
ผิวสีน้ำตาลแบบเดิมค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลือง สีนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก
ภายใต้ความสนใจของทุกคน นภาลัยที่สวมหน้ากากนั่งยองๆ ต่อหน้าคะนึงนิตย์ หยอดยาขวดที่สองในมือขวา และนวดเบาๆ เพื่อให้ยาซึมเข้าไป
ทุกคนประหลาดใจมาก มีเพียงรมิตาเท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่ง เพราะผลที่เห็นได้ชัดดังกล่าวอยู่ภายในความคาดหวังของเธออยู่แล้ว
“รักษามือนี้ให้หายดีก่อน ส่วนอื่นค่อยว่ากันนะคะ” น้ำเสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน
น้ำเสียงอันมั่นคงไม่เร่งรีบทำให้คะนึงนิตย์มีความหวังอย่างมาก รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ
คะนึงนิตย์ตั้งใจมองเธอเป็นครั้งแรก แม้ว่าหญิงสาวจะสวมหน้ากาก แต่ก็ไม่ยากที่จะมองจากดวงตาที่กำลังหลบสายตาคู่นั้นว่าเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากเช่นกัน
“ขอบคุณที่พยายามอย่างหนักนะ คุณรมิตา คุณกรินทร์” คะนึงนิตย์ขอบคุณพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อเห็นความหวังเป็นครั้งแรก “ขอบคุณ”
เป็นครั้งแรกที่รมิตาได้ยินน้ำเสียงดีๆ จากเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก